Silence déglutit péniblement. -...
Transcript of Silence déglutit péniblement. -...
Résumé
Àl'orphelinatdeMaidenLane,SilenceHollingbrookaadoptélapetiteMaryDarling.
LorsqueleredoutablecontrebandierMickeyO'Connorkidnappel'enfant,quisetrouve
êtresabâtarde,Silence,folled'angoisse,seprécipitedanssasomptueusedemeuresur
lesbordsdelaTamise.MaisO'Connorrefusedeluirendrelafillette,qu'ilditmenacée
parsesennemis.Silencen'aqu'àvenirvivrechezluisielleveutvoirMary,décrète-t-il.
Lajeuneveuven'ad'autrechoixqued'accepter,mêmesiellesaitquesaréputationen
seraàjamaisternie.ElleneserendpascomptequeO'Connorluiatoutsimplement
tenduunpiègemachiavélique...
CHAPITRE1
Ilétaitunefoisunroiquirégnaitsurunpetitroyaumebordantl'océan.Iln'avaitpasde
fils,maisilavaittroisneveux,etleplusjeuned'entreeuxs'appelaitJohnleMalin...
Londres,Angleterre,avril1738
Lesloups,commeSilenceHollingbrooknel’ignoraitpas,sontdesbêtessauvagesquine
connaissentnil’honneurnilacompassion.Aussi,quiconqueseretrouveobligé
d’affronterunloupdéguiséenhumainnedoitjamaisluilaisservoirsapeur.Ilestau
contrairerecommandédecarrerlesépaules,deredresserlementonetdetoiserlabête.
C'estcequ'essayaitdefaireSilencefaceàMickeyO'Connor-MickeyleCharmeur-,le
plusredoutablepiratedelaTamise.MaislaréactiondeM.OConnorfutbeaucoupplus
inquiétantequecelled’unvrailoup.
Illuisourit.
Silencedéglutitpéniblement.
Telleroidespiratesqu’ilétait,MickeyOConnorétaitinstallésuruntrônerougeetor,à
l’extrémitéd’unesalled’unluxeinouï.Lesmursétaientlambrissésdefeuillesd’oretlesol
étaitpavéd’unemosaïquedemarbresmulticolores.Lelongdesmurss’empilaitjusqu’au
plafondunepartiedestrésorsqu’ilavaitvolés:mallesrempliesdefourruresetde
soieries,jarresdethéetd'épicesraffinées,ettoutessortesd'autresdenréesprécieuses
venuesdetouslescoinsduglobe,rançonnéesauprèsdesnaviresmarchandsqui
accostaientdansleportdeLondres.
C’étaitladeuxièmefoisqueSilenceseretrouvaitaumilieudecetteopulenceillicite.Et
pourladeuxièmefois,elleétaitvenueprésenterunerequête.
M.OConnorchoisitunefriandisesurunplateauqueluitendaitunjeunegarçonetla
tintentresesdoigtspourl’examiner.
—C'esttoujoursunplaisirdecroiservotrebeauregardnoisette,madameHollingbrook,
dit-il.Maisexpliquez-moidonclaraisondevotrevisiteencebelaprès-midiensoleillé.
SontonmoqueurexaspéraSilence.
—Voussaveztrèsbienpourquoijesuisici,monsieurOConnor.
Lepiratehaussaunsourcil.
—Vraiment?
Harry,l’undesgardesdOConnor-celuiquiavaitintroduitSilencedanslapièce-,
dansaitd’unpiedsurl’autre,malàl’aise.Harryétaitunsolidegaillarddontlevisage
cabossétémoignaitd’uneexistencerude,pourtant,ilsemblaitredouterleséclatsde
MickeyO'Connor.
—Ducalme,murmura-t-ilàlajeunefemme.Nevousavisezpasdelemettreencolère.
M.O’Connorfourralafriandisedanssaboucheetlamâchaavecdélectation,fermant
mêmeuninstantlesyeuxpourmieuxsavourersonplaisir.C’étaituntrèsbelhomme,
Silencedevaitenconvenir,mêmesi,parailleurs,illuirépugnait.Sescils,épaisettrès
noirs,ourlaientdesyeuxdejais.Sonteintétaitnaturellementhâlé.Quandilsouriait,
deuxpetitesfossettessecreusaientdanssesjoues,luidonnantunaird’innocence,qui
pouvaitaussipasserpourmachiavélique.UnmaîtredelaRenaissanceeût-ilvoulu
peindrelaséductiontroublantedeSatanqu’ilauraitsansdoutefaitleportraitdecet
homme.
Silenceprituneprofondeinspiration.M.OConnorétaitpeut-êtrelediableincarné,mais
ellel’avaitdéjàaffrontéunefois,etelleavaitsurvécu-mêmesiellen’étaitpasressortie
indemnedeleurentrevue.
—JesuisvenuepourMaryDarling.
—Qui?
C’enétaittrop!Silence,lesjouesenfeu,s’avançajusqu’audaissouslequelsedressaitle
trôneostentatoire.
—Voussaveztrèsbiendequijeveuxparler!S’exclama-t-elle.MaryDarling,cette
adorablepetitefilledontjem’occupedepuisunpeuplusd’unanàprésent,etquime
considèrecommesamère.Vousl'avezenlevéedel'orphelinatoùnoushabitonstoutesles
deux,ajouta-t-elleenpointantledoigtsurlui.J’exigequevousmelarendiez
immédiatement!
SacolèreétaittellequeSilenceavaitlesoufflecourtàlafindesatirade.
Toutlemonde,danslapièce,s’étaitfigé.MickeyOConnoravaitperdusonsourire,et
sanscesourirequiéclairaitsestraits,ilparaissaitparticulièrementeffrayant.
Silencelaissaretombersonbras.
Lepirateseleva,dépliantsongrandcorpssoupleaveclagrâceanimaled’unprédateur.
Puisildescenditlesmarchesdel’estrade.Sapoitrineenpartiedénudée–ilétaitsi
vaniteuxqu’ilportaitsachemiselargementdéboutonnée–s’encadradevantSilence.
Lajeunefemmenecédapasunpoucedeterrain-pasquestiondemontrersapeur.Au
contraire,elleredressafièrementlementonetleregardadroitdanslesyeux.
M.OConnorsepenchaetluimurmuraàl’oreille:
—Pourquoinemel’avez-vouspasdittoutdesuite,chérie?
AlorsqueSilencelefixaitbouchebée,ilseredressaet,sanslaquitterdesyeux,claquades
doigts.
Uneportes’ouvrit,etlajeunefemmeparvint,paruneffortdevolonté,às’arracherau
regardindéchiffrabledupirate.Piratequ’elleoubliasur-le-champ,caruneservantevenait
d’entreravec,danslesbras,laplusdélicieusedespetitesfilles.
—Mamou!criaMaryDarlingdèsqu’ellevitSilence,et,s’agitantdanslesbrasdela
servante,ellerépéta:Mamou!Mamou!
Silenceseprécipitapourlarécupéreravantqu’ellenetombe.
—Jesuislà,monbébé,jesuislà,murmura-t-elletandisquelapetitenouaitsesbras
potelésautourdesoncou.
Lajeunefemmerespiraitsonodeurdebébéavecbonheur,leslarmesauxyeux.
Lorsqu’elleavaitdécouvertladisparitiondeMaryDarling,elleavaitcraintdenejamais
larevoir,etsoncœurs’étaitpratiquementbriséàcetteidée.
—Mamou,soupiraMaryDarling,apaisée,entapotantlesjouesdeSilence.
Celle-ciluicaressalescheveux,avantdel’examinersoustouteslescoutures,pour
s’assurerqu’elleallaitaussibienqueladernièrefoisqu’ellel’avaitvue,c’est-à-diresix
heuresplustôt.Cesheuresavaientétélesplusterriblesdesonexistence,etelleespérait
n’avoirjamaisàrevivreunetelleexpérience.
—Hum,fitunevoixmasculine,danssondos,rappelantàlajeunefemmeoùellese
trouvait.
Elleseretourna,lafillettetoujoursserréecontreelle.
—Merci,dit-elle.C'est...c'esttrèsgentilàvousdemelarendre,et,reculantd'unpas,
elleajouta:Ilnemeresteplusqu'àprendrecongé.
M.O'Connorsourit.
—Commevousvoudrez.Maispourcequiestdel'enfant,elleresteici.
Silenceseraidit.
—Vousn'avezpasledroit!
Lepiratearqualessourcils.
—Oh,vraiment?rétorqua-t-ilentendantlamainpourjoueraveclescheveuxdeMary
Darling.
Celle-cilegratifiad'unregardnoir.
—Méchant!fit-elle.
Leurressemblanceétaitconfondante.MaryDarlingavaitexactementlesmêmesyeuxet
lesmêmescheveuxqueMickeyleCharmeur.
Silencedéglutit.ElleavaittrouvéMaryDarlingsurlepasdesaporteàpeineplusd'unan
plustôt.Àl'époque,elleavaitsupposéqu'onavaitabandonnél'enfantdevantchezelle
parcequesonfrère,Winter,dirigeaitl'orphelinatdeSaint-Giles.Àprésent,ellese
demandaits'ilnefallaitpassuspecterdesraisonsbeaucoupplusdiaboliques.
—Vousnel'aimezpas,risqua-t-elle.
—L'essentielestquevous,vousl'aimiez,madameHollingbrook.
—Danscecas,laissez-moirepartiravecelle.
—Non.
MaryDarlingcommençaàs'agiter.Elleenavaitvisiblementassezd'êtredanslesbras.
Silencelaposadélicatementsurlepavageenmarbre.Lafillettesemblaitsipetite,si
vulnérable,àcôtédel'imposantM.O'Connor.
—Pourquoifaites-vouscela?Soufflalajeunefemme.Vousnem'avezpasdéjàassez
martyrisée?
—Ohquenon,machérie,murmuraMickeyO'Connor.
Voyantqu'iltendaitlamaindanssadirection,etredoutantqu'ilnechercheàluicaresser
lescheveux,lajeunefemmereculavivementlatête.
Illaissaretombersamain.
Silencecroisalesbras,sanstoutefoisquitterMaryDarlingduregard.
—Expliquez-moivosmotivations.
Ilhaussanonchalammentlesépaules.
—Unhommedansmapositioncompte,hélas,beaucoupd'ennemis.Desgenssans
scrupules,quelajeunesseetl'innocencen'empêchentpasdemettreleursprojetscriminels
àexécution.
—PourquoimeprendreMaryDarlingmaintenant?Cesennemissont-ilsnouveaux?
LeslèvresdeMickeyO'Connoresquissèrentunsourirequin'avaitriend'amusé.
—Pasdutout.Maisdepuisunmois,ilssemontrentplus...insistants,sivousvoyezce
quejeveuxdire.J'espèrepouvoirréglerleproblèmerapidement,maisenattendant,si
mesennemisdécouvraientl'enfant.
Silencefrissonna,lesyeuxrivéssurlapetitequis'étaitapprochéed'unemalleettentait
d'enextraireunefourrure.
—Commentavez-vouspul'exposeràpareildanger?
—Jen'enairienfait,objecta-t-il.Jevousl'avaisconfiée,vousvoussouvenez?
Ellejetauncoupd'œilàMickeyO'Connorets'aperçut,déconcertée,qu'ilétaitàtrente
centimètresd'elle.Lapièceétaitvaste.OutreHarryetlejeunegarçonauplateaude
friandises,quelquespiratesétaientassisprèsdutrône.M.O'Connorcraignait-ilqu'onne
l'entende?
—Danscecas,laissez-moilagarder,insistaSilenceàvoixbasse.Ellenevousconnaîtpas,
nevousaimepas.Elleétaitensécuritéavecmoi.Sivousavezunminimumdedécence,
nemel'enlevezpas.
—Ah,machérie,vousnesavezdoncpasquepersonnen'auraitl'idéed'accolerlemot
«décence»aunomdeMickeyO'Connor?Non.L'enfantresteraici,oùnouspouvons,
meshommesetmoi,l'avoiràl'œiljouretnuitjusqu'àcequej'aiepuréglercepetit
contretemps.
—Maisellemeconsidèrecommesamère,sifflaSilence.Commentpouvez-vousnous
sépareralorsque…
—Quiaparlédevousséparer?Lacoupa-t-il,feignantlasurprise.Jevousaiditque
l'enfantrestaitici,maisjen'aipasditquevousnepouviezpasenfaireautant.
Silencefaillits'étrangler.
—Vousvoudriezquejeviveavecvous?
M.O'Connorsouritcommesielleétaitunanimaldomestiquequivenaitd'apprendreun
tour.
—Oui,vousaveztoutcompris,monange.
—C'estimpossible,répliquaSilence,outrée.Toutlemondepensera…
Ilinclinalatêtedecôté,leregardbrillant.
—Quoi?
Silencedéglutit.
—Quejesuisvotrecatin.
—Etbiensûr,c'esttoutàfaitimpensable,quandonconnaîtvotreréputationblanche
commeneige,n'est-cepas?Ironisa-t-il.
Sansmêmes'enapercevoir,Silencelevalamainpourlegifler.Ellevoulaiteffacerce
sourirecyniquedesonvisage.Saufque,toutàcoup,ilnesouriaitplus.Illafixaitd'un
regardintense,telleloupattendantquesaproiequittelecouvertdesarbres.
Silencelaissaretombersamain.Ilhaussalesépaules,l'airvaguementdéçu.
—Detoutefaçon,reprit-il,celacauseraitbeaucoupdedérangementdevoushéberger
sousmontoit.Jepensequevousavezprislabonnedécision.
Surceiltournalestalons,etsedirigeaverssontrône.Illacongédiaitvisiblement.Sans
doutes'était-ildéjàlassédes'amuseravecelle.
C'estalorsqueSilence,mueparunmélangedechagrinetdecolère,pritsadécision.
—MonsieurO'Connor?
Ils'immobilisa,maisneseretournapas.
—Oui?fit-il,d'unevoixsuave.
—Jereste.
Quelavictoireétaitdélicieuse,songeaitMickey,quitournaittoujoursledosàlajeune
veuve.Elleétaitsifurieusequ'ellen'avaitprobablementriendevinédupiègequ'illui
avaittendu.Dureste,celaavaitétépresquetropfaciledelafaireveniricidesonplein
gré:ilavaitsuffid'enleverl'enfant.
Ilsedécidaàpivoter,etfitsemblantd'êtreétonné.
—Vousrestezavecmoi,c'estbiencequevousavezdit,madameHollingbrook?
Elleavaitredressélementon,commesiellevoulaitledéfier-danssonproprepalais!
C'étaitvraimentunecréatureétrangequecetteSilenceHollingbrook.Ravissante,biensûr
-sinonilneseseraitmêmepasintéresséàelle-,quoiquepasdutoutlegenredefemme
qu'ilfréquentaithabituellement.Ellenefaisaitpasétalagedesescharmes,pasplusqu'elle
necherchaitàattirerleregarddeshommespardesdécolletésaudacieux.C'étaittoutle
contraire,enfait:elledissimulaitsibiensaféminitéquec'enétaitpresqueirritant.
Irritant,etexcitantàlafois.Carceladonnaitenvied'allervoircequisecachaitsouscette
apparencesiprude.
Delabouemaculaitlebasdesarobedelainegrossière;sonchâleetsonchapeau
avaientconnudesjoursmeilleurs,etcependant,elleosaitsoutenirsonregard.Sesyeux,
audemeurant,étaientmagnifiques:noisette,avecdesubtilsrefletsambrés.Etsonvisage.
Ilétaitsiparfaitqu'illuirappelaitleshéroïnesdecesbelleshistoiresquesamèrelui
racontaitlorsqu'ilétaitenfant,lesoir,avantdes'endormir,etqu'ilpleuraitparcequ'il
n'avaitpasdînéetquelapeaudesondosluicuisaitdescoupsdefouetqu'ilavaitreçus.
Bah.Leshistoiresétaientpeut-êtrebelles,maislorsqu'ilseréveillaitlelendemainmatin,
sonestomacfaisaittoujoursdesnœudsetilavaittoujoursaussimalaudos.
—Oui,confirmaMmeHollingbrook.Jevaisvenirvivre...danscetendroit.Mais
uniquementpourm'occuperdeMaryDarling,etriend'autre.
Mickeyeutbeaucoupdemalàseretenirdesourire.
—Àquoid'autrefaites-vousdoncallusion,madameHollingbrook?S’enquit-ilavec
solennité.
Lesjouesdelajeunefemmes'empourprèrent,cequieutpourconséquenced'embraserle
sangdeMickey.
—Rien!
—Vousêtessûre,madameHollingbrook?Laprovoqua-t-ilens'avançantverselle,
histoiredevoirsielleallaits'enfuir.
Cependant,malgrélemalinplaisirqu'ilprenaitàcetéchange,lesujetétaitd'importance.
Lajeunefemmedevaitàtoutprixlogersoussontoit:ilenallaitdesavie.
Ellenes'enfuitpas.Lapetiteveuvenemanquaitpasdecourage.
—Certaine,monsieurO'Connor.
—Oh,appelez-moidoncMickey!
—MonsieurO'Connor,malgrécequepensentlesgensduquartier,noussavons,vouset
moi,quemonhonneurestintact,etjevoussauraigrédevousensouvenir.
Décidément,cetteSilenceHollingbrooknemanquaitpasdecran-quandbienmêmeses
lèvrestremblaient.
N'importequelautrehommeauraitéprouvédesremordsàl'idéed'avoircompromis
pareilleinnocence.N'importequelautrehomme,maispaslui.CarMickeyO'Connor
avaitperdusonâme,etavecelletoutenotionderemordsoudeculpabilité,parune
froidenuitd'hiver,ilyavaitdéjàseizeansdecela.C'estpourquoiilsepermitencorede
sourireàcettefemmeàlaquelleilmentaitsieffrontément.
—Oh,pourcela,jesauraim'ensouvenir,madameHollingbrook!
Ellepinçaleslèvres,preuvequ'elleavaitperçulesarcasme,maiselletintbon.
—Etcela,précisa-t-elle,jusqu'àcequevousayezréglévosproblèmes.
—Pardon?
—Dèsquevousenaurezterminéavecvosennemis,MaryDarlingneseraplusen
danger.Dèslors,ellen'auraplusaucuneraisonderesterici.Etmoinonplus.
Ah,maisc'estqu'elleycroyait!
—Cetteenfantestlachairdemachair,madameHollingbrook.Etvousvoudriezme
l'arracher?
—Vousavezvous-mêmereconnuquevousn'étiezpasattachéàelle,répliqualajeune
femme.Enoutre,jesaurailuiprocureruneviedécente.
Mickeycoulaunregardverslapetitefille,quis'amusaitaveclesfourruresdébordant
d'unemallegrandeouverte.Elleavaitlesmêmescheveuxquelui-etquesamère,du
reste-,pourtantsavuen'éveillaitenluiaucuneémotionparticulière.
IlreportasonattentionsurMmeHollingbrook.
—Quandj'estimerailedangerpassé,vouspourrezeneffetrepartiravecelle.
Ellesedétenditunpeu.Mickeyavaitl'intuitionqu'ellen'étaitpastotalementsoulagée-
aprèstout,iln'avaitpasfixéd'échéanceprécise-,maisaumoins,elleavaitobtenugain
decause.
—Trèsbien.Jevaisretourneràl'orphelinatrécupérermesaffairesetcellesdeMary.
Nousseronsderetourdèsque...
—Non,non,non,l'arrêta-t-il,secouantlatêteavecamusement-leprenait-ellepourun
perdreaudel'année?L'enfantvousattendraici.Vouspouvezprendredeuxdemes
hommesavecvouspourportercequivousseranécessaire.
Elledutdevinerqu'insisterétaitinutile,carelleserraleslèvres,hochalatête,etsepencha
pourembrasserlapetitesurlefront.
—Jerevienstoutdesuite,machérie.Là-dessus,ellesedirigeaverslaporte.
Mickeyadmiraunesecondelebalancementdeseshanches,avantdefairesigneàHarry
delasuivre.Cedernieracquiesça,accrochaBertaupassage,etsedépêchaderattraper
MmeHollingbrook,quiouvraitdéjàlaporte.
MaryDarlingregardaelleaussiMmeHollingbrooks'éloigner.Quandlebattantsefut
refermésurelle,ellelevalesyeuxversMickey.Sonpetitvisagesecongestionna
subitement,etc'estalorsquel'enfercommença.
—Vousn'avezpasbesoindem'accompagnerjusquechezmoi,murmuraSilence,irritée,
quandilsseretrouvèrenttouslestroisdanslarue.
—Lepatronaditquesi,répliquaHarrysansplusdeprécisions.
IlfaisaitunpasquandSilenceenfaisaitdeux,etiln'avaitpasvraimentl'aird'un
promeneurdudimanche.Lesboutonsdesavestesemblaientprêtsàcraquersousla
pressiondesontorsemassif,etilavaitunegrandeécharperougedrapéeautourducou.
Cetteécharpecontrastaitbizarrementavecsonvisagecouturéetsonnezcassé.Harry
évoquaitunpugilistequiauraitperduuntropgrandnombrederounds.
Onnepouvaitpasendireautantdesoncompagnon.
—Enattendant,jemedemandequivagarderlepalais,marmonnaBert.
IlétaitpluspetitqueHarryd'unebonnetêteetsemblaitengoncédanssavestevert
bouteille.L'écharpegrisequiluiceignaitlecoudonnaitl'impressionqu'ilavaitlatête
démesurémentenflée.
—Nousfaireescorterunesourisenpleinjour!reprit-ilsansdissimulersonindignation.
—Ilyaaumoinsunedouzainedegarsaupalais,fitvaloirHarry.SansparlerdeBob.
—Bob!SerécriaBert.NomdeDieu,maisilseraitincapabledegarderunchaton!Il
dessoûlejamais.
—Surveilletonlangage,luiconseillaHarry.Vousinquiétezpas,ajouta-t-ilàl'adressede
Silence,ilestunpeuénervéparcequ'ilvaratersonthédel'après-midi,maissinon,c'est
legarsleplusdébonnairequejeconnaisse.
SilencedoutaitfortqueBertsoitquelqu'undedébonnaire,avecousansthé,maisellese
gardadelefaireremarquer.Bizarrement,Harrysemblaitbienl'aimer,etellenevoulait
surtoutpaslefroisser.CarsielledevaitvivrechezMickeyO'Connor,elleauraitbesoin
d'unalliésurplace.
Bontédivine!Elleserendaitsoudaincomptedelaportéedesadécision.Elleavait
acceptéd'habitersouslemêmetoitquelacanaillelapluscélèbredeSaint-Giles-un
hommequ'elleavaitpasséplusd'unanàdétestertoutautantqu'àcraindre.Etlepeude
respectabilitéqu'elleavaitréussiàregagneraucoursdecetteannéeécouléeseraitde
nouveauréduiteànéant.
Maisavait-ellelechoix?Elleétaitprêteàtoutdèslorsqu'ils'agissaitdeMaryDarling.
Frissonnante,Silenceresserralespansdesonmanteau,ets'efforçadeserassurer.Mickey
O'Connornel'avaitpasagresséephysiquement,etellepensaitpouvoircomptersurle
soutiendeHarry.Illuisuffiraitd'éviterlepluspossibleMickeyleCharmeurjusqu'àce
qu'iltriomphedesesennemisetqu'ellepuisserentrerchezelle.Enespérantquecela
surviendraitleplusvitepossible.
L'humbleportedel'orphelinatétaitenvue.L'orphelinatprovisoire,lebâtimentd'origine
ayantbrûléunanplustôt.Unnouvelétablissementétaitenconstruction,maisunesérie
decontretempsavaitretardéledéménagement.
Laportes'ouvritavantqueSilenceaiteuàfrapper.
—Vousl'avezretrouvée?s'écriaNellJones,laplusfidèledomestiquedel'orphelinat.
MaisquandellevitqueSilencen'avaitpaslapetiteavecelle,sonregards'éteignitd'un
coup.
—Jel'airetrouvée,s'empressadelarassurerSilence.Mais...euh,c'estunelongue
histoire.
—Quisontcesdeux-là?S’enquitNell,soupçonneuse,endésignantHarryetBert.
—Deuxmessieursquiontraccompagnévotremaîtresse,expliquaHarry.
Ilsoulevasonchapeau,quicouvraitquelquesraresmèchesdecheveux,ets'inclinaavec
toutelagrâcequeluipermettaitsastature.
—Ouais,fitNell,pasvraimentconvaincue.Bon,entrezquandmême.
Lehalldel'orphelinatétaitsiexiguquelesdeuxhommesdonnèrentl'impression
d'occupertoutelaplace-etderespirertoutl'airdisponible.
Nelllesconsidéraquelquesinstantsd'unairréprobateur,avantdesetournerverslepetit
garçonquis'abritaitdanssesjupes.
—JosephTinbox,emmèneces,euh...cesmessieursdanslacuisine,etdisàMary
Pentecôtedeleurpréparerduthé.
—C'esttrèsaimableàvous,madame,approuvaHarryavecungrandsourirechaleureux.
Silences'étonnadecequeNellseforçaitàgarderunairsévère.
—Iln'yapasintérêtàcequequoiquecesoitdisparaisse,marmonna-t-elle.Jeconnaisle
contenudelacuisineparcœur.
Harryplaqualamainsursoncœur.
—Nevousinquiétezpas.JesurveilleraiBertaucasoùilglisseraitparinadvertanceune
cuillèredanssapoche.
BerteutunreniflementindignétandisqueJosephTinboxlesentraînaitverslacuisine.
—Vite,fitSilenceenseprécipitantversl'escalier.J'aidûlaisserMaryDarling,etjesuis
presséed'yretourner.
—Retourneroù?VoulutsavoirNell,quilatalonnait.
—ChezMickeyO'Connor.
—JésusMarieJoseph!Débitaladomestique.C'estdonclàquevousavezcouru?Chez
cedémon?Lalettreétaitdelui?
Deretourdumarché,cematin,Silencen'avaitpuqueconstaterladisparitiondeMary
Darling.Toutlemonde,àl'orphelinat-c'est-à-direlesvingt-huitenfants,lestrois
servantesetl'hommeàtoutfaire-s'étaitaussitôtlancéàsarecherche.Sanssuccès.
Jusqu'àcequ'unemystérieusemissivesoitapportéeàSilenceendébutd'après-midi.
—LalettreétaitsignéedeM.O'Connor,expliqua-t-elle,alorsqu'elleatteignaitl'étage
descomblesoùsetrouvaitlachambrequ'ellepartageaitavecMaryDarling.Ilprétendait
posséderquelquechosequipourraitm'intéresser,ajouta-t-elleenouvrantlaporte.C'est
lepèredeMaryDarling.
—Quoi?S’étranglaNell.Etvouslesaviezdepuislongtemps?
Silencesemorditlalèvre.
—Jelesoupçonnaisdepuisunmoment.Tutesouviensdel'admirateurmystérieuxde
Mary?Celuiquilaissaitrégulièrementdescadeauxàsonintentionsurleperron?
Nellselaissachoirsurlelit.
—Oui.
Silencetiraunemalledesoussonlit.
—Ilyaquelquesmois,ilavaitdéposéunemèchedecheveuxnoirsexactement
semblablesàceuxdeMaryDarling.
—Etvousenavezconcluquec'étaientlescheveuxdeM.O'Connor?
Lajeunefemmehaussalesépaules.
—Jen'étaissûrederien.Maisjepensaisàlui,eneffet.J'avaisremarqué,àuneoudeux
reprises,qu'ilsemblaitnousespionner,MaryDarlingetmoi.
—S'ilestsonpère,pourquoia-t-ilabandonnélapetitedevantchezvous?
—Ilvoulaitlaprotégerdesesennemis,expliquaSilence,tandisqu'elleempilaitdes
vêtementsdanslamalle.Ilpensaitqu'elleseraitplusensécuritéavecmoi.
Nellsemblaitincrédule.
—Maislamère?Ellen'avaitdoncpassonmotàdiredansl'histoire?
Silence,quitendaitlamainpourdécrocherl'unedesrobesdeMaryDarlingpendueàun
crochet,sefigea.
—MonDieu,lamère!Ilnem'enaabsolumentpasparlé.
Nellfronçalessourcils.
—Peut-êtreest-ellemorte.VouscroyezqueMickeyO'Connorestmarié?Jen'aijamais
rienentendudiredetel,maisc'estunhommetellementsecret.
Silencedécrochalapetiterobeetlapliadanslamalle,avantd'enrefermerlecouvercle.
—Jel'ignore,avoua-t-elle.Toutcequejesais,c'estquedésormais,jevaishabiterchez
lui.
Nellbonditsursespieds.
—Quoi?
Silenceverrouillalamalle.
—Illacroitendangeretpréfèrel'avoirchezlui,oùilseramieuxàmêmedelaprotéger.
Sijeveuxcontinueràm'occuperd'elle,jen'aid'autrechoixqued'allerlà-bas.
Nellempoignal'unedesextrémitésdelamalle.
—Pourtant,aprèscequ'ilvousa…
—Jen'aipaslechoix,lacoupaSilence,quis'emparadel'autrepoignée.
—Maisl'orphelinat.
—Oh,monDieu!s'exclamaSilence,quisefigeadenouveau.
Elles'étaittellementinquiétéepourMaryDarlingqu'ellen'avaitpasunesecondepensé
auxconséquencesdesadécisionpourl'orphelinat.Aucoursdesderniersmois,
l'établissementavaitreçuleparrainagedeplusieursdamesdel'aristocratie-desfemmes
pourquilesapparencesetlaréputationétaientessentielles.Etl'orphelinatdépendaitde
leurgénérosité.Siellesdécouvraientqu'ellevivaitsouslemêmetoitqu'unhomme-un
pirate,quiplusest!-sansêtremariée.
—Personnenedoitsavoiroùjesuis.Nousn'auronsqu'àdirequejemesuisrendueàla
campagne,auchevetd'unetantesouffrante.
—EtM.Makepeace?demandaNell,alorsqu'ellesredescendaientl'escalieraveclamalle.
Jenevaispaspouvoirluiraconterunehistoirepareille.
Silencefaillittrébucher.Ellen'avaitpaspensénonplusqu'illuifaudraits'arrangeravec
Winter.SonfrèreétaitpartilaveillepourOxford,ilignoraitdonctoutdeladisparition
deMaryDarling.Cematin,Silenceavaitregrettéqu'ilnesoitpaslàpourlesaiderdans
leursrecherches.Àprésent,ellebénissaitsonabsence.Winterdirigeaitl'hospiceavecelle
etc'étaitunhommeprofondémentbon.Maisellen'enétaitpasmoinsconvaincuequ'il
l'auraitenferméeàdoubletourdanssachambreplutôtquedeconsentiràcequ'elleaille
vivrechezMickeyO'Connor.
Cetteperspectiveluifitpresserlepas.
—Nell,jesuisdésoléedem'enallerentelaissantlesoind'informerWinter,maisjene
peuxabsolumentpasl'attendre.MaryDarlingabesoindemoi.
—Biensûr,maugréaladomestique.
Silenceluiadressaunsourire.
—Riendetoutcelan'esttafaute,Nell.M.Makepeacelecomprendraparfaitement.
—Jel'espèrebien,madame.
Letempsqu'ellesatteignentlebasdel'escalier,Silenceétaitennage-l'effortsansdoute,
maisaussil'anxiété.Winternedevaitpasrentreravantdeuxoutroisjours,pourtantelle
neputs'empêcherdesursauterquandlaportedelacuisines'ouvrit.
—Laissez-moivousprendreça,proposaHarry,ungâteauàlamain.
Ilenfournalegâteauavantdesouleverlamallepourlajuchersursonépaulecommesi
ellenepesaitrien.Nellletoisa,lesmainssurleshanches.
—Faitesattentionànepasrenverserlesaffairesdemadame!
—Pasdedanger,assuraHarry,quis'attiraunegrimacedédaigneusedeBert.
NellsetournaalorsversSilence,etsonvisagesedécomposa.
—Oh,madame.murmura-t-elle,unsanglotdanslavoix.
—Toutsepasserabien,Nell,net'inquiètepas.
Silencen'étaitpassûred'ycroireelle-même,maisquedired'autre?Sonémotionn'était
pasmoinsgrandequecelledeNell,etellesentaitleslarmesluipicoterlesyeux.Elle
vivaitàl'orphelinatdepuisunpeuplusd'unan.C'étaiticiqu'elleavaitapprislamortde
sonmari,William,àl'automnedernier.C'étaitici,également,qu'elleavaitdécouvert
qu'ellepouvaitêtreautrechosequ'unesimpleépouse-autrementdit,qu'ellepouvait
tenirdebouttouteseule,etêtreutileàautrui.Etvoilàqu'ellepartaitsubitement,sans
avoirpuseprépareràcetteséparation.Lesol,toutàcoup,n'étaitplusaussistablesous
sespieds.Ellen'auraitplusdetoitàelle-c'étaitdurestedéjàlecasdepuislamortde
William.IlneluirestaitplusqueMaryDarling.
—Jereviendrai,assura-t-elle,bienqu'ellenefûtpascertainedecelanonplus.
Nells'essuyalesyeuxaveclecoindesontablier,puiselleseplantadevantHarryet
appuyaledoigtsursontorse.
—Vousavezintérêtàveillersurelle,grandebrute.Sijamaisquelqu'untoucheàunseul
desescheveux,vousaurezaffaireàmoi.
Lamenaceparaissaitgrotesque,HarrydépassantNelld'unebonnetête.Silencecilla,Bert
ricana,maisHarry,l'airsolennel,pritlamaindeNelletlaposasursapoitrineauniveau
ducœur.
—N'ayezcrainte,madame,dit-il.N'ayezcrainte.
Laseconded'après,Silenceétaitdehors.Leventplaquaitsesjupescontresesjambes
tandisqu'ellerejoignaitsanouvelleexistence.
CharlieGrady,plusconnusouslesobriquetdeVicairedeWhitechapel,seservitune
chopedebière.D'aucunsauraientputrouverétrangesongoûtpourlabière,quandon
savaitqueCharliedistillaitàpeuprèstoutleginquiseconsommaitdansWhitechapel-
etau-delà,dansl'estdeLondres-maisc'étaitunfait:Charlieaimaitlabière,alorsil
buvaitdelabière.Dureste,personnen'étaitassezstupidepourcritiquersesgoûtsdevant
lui.
—Quellessontlesnouvelles?demanda-t-ilàsonlieutenantsansleregarder.
C'étaitinutile:ilsavaitqueFreddycontemplaitleboutdesessouliers.
—Cematin,ilaramenél'enfantchezlui,lâchacedernier.
Freddyn'avaitjamaisétéungrandbavard.
Charlieesquissaunsourire.
—Mickeyatoujoursétémalin.Iladûdevinerquejem'intéressaisàsafillepourla
retirerdesacachetteetlareprendredanssonpalais.
—Ilyaautrechose,ajoutaFreddy.
—Oui.
—Unefemmeestchezlui.
Charlieéclatad'unrirequiévoquaituncrachat.
—Çan'ariendefranchementnouveau!
—Celle-là,c'estdifférent,insistaFreddy.
—Explique-toi.
—Lafemmehabitaitl'orphelinat.C'estellequis'occupaitdel'enfant.C'estquelqu'unde
parfaitementrespectable.
Charlieinclinalatête,etsentitsesvieillescicatricesexercerunetractionsurlecôtégauche
desonvisage.
—Ahça,c'estnouveau,eneffet.Quejesache,MickeyleCharmeurnes'estjamais
intéresséauxfemmesrespectables.Aurait-ilchangé?
Freddysavaitqu'onn'attendaitpasderéponsedesapart,aussigarda-t-ilprudemmentle
silence.
Charliebutunegorgéedebière,reposasachopesurlatableets'emparadesdésavecsa
maingauche-celledontlepouceetl'indexformaientcommedesserres.Ilpossédaitces
désdepuissilongtempsqueleursbordscommençaientàs'user,etquelapeintureavait
disparudespointsgravés.Maisc'étaientdevieuxamis,habituésàsapaume,etquandil
leslança,ilsroulèrentpratiquementsansunbruitsurlatable.
Deuxettrois.Uncinq.Lecinqpouvaitêtreunchiffredechance.C'étaitselon.
Àl'automneprécédent,CharlieavaitprojetédeconquérirSaint-Gilesetdes'emparerde
touteslesdistilleriesquelequartierabritaitpourdevenirleroidugindanstoutLondres.
Sonplanavaitcapotéàcaused'unaristocratequin'avaitpashésitéàfairesautersa
propredistillerie-etunebonnemoitiédeshommesdeCharliedanslafoulée.
Depuis,Charlieavaiteuletempsdereconstituersestroupes.Etilvisaitdésormaisune
nouvellecible.
—MaGracieestmorteetenterrée,murmura-t-il,lesyeuxrivéssurlesdéscommes'ils
pouvaientl'entendre.Cequ'ellerêvaitpourmoiestmortavecelle.Lescartesseront
redistribuées.Etm'estavisqueMickeyleCharmeurferaitbiendesurveillersesfemmes.
Illevalesyeux,etcaptaleregardhorrifiédeFreddy.
—Demandeànotreespionqu'ilessaiedesavoircequereprésenteexactementcette
damerespectablepourMickey.
CHAPITRE2
Leroipossédaitbiensûrunpalais,agrémentéd'unmagnifiquejardin.Touslesmatins,le
roiaimaitsepromenerdanssonjardinetinspecterlesarbresfruitiersquifaisaientsa
fierté.Imaginezdoncsasurprisequand,unmatin,ildécouvritlesol,aupieddeson
cerisierpréféré,littéralementrecouvertdenoyauxdecerises...
LesoirtombaitdéjàquandSilence,HarryetBertregagnèrentlepalaisdeMickey
O'Connor.Àpeineeurent-ilsfranchileseuil,quelajeunefemmeentenditpleurerà
l'étage.Despleursqu'elleneconnaissaitquetropbien.
Elleseruadansl'escaliersanssesoucierdesappelsdeHarrydanssondos.Lescris
provenaientdelasalledutrône.Silenceouvritlaporteàlavolée,ignoraBob,legarde,
etmarchadroitsurM.O'Connor,quisetenaitaumilieudelapièceavecMaryDarling.
Pasétonnantquelapetitecrie!Lepiratelatenaitàboutdebrascommes'ils'agissaitd'un
potdechambrenauséabond.
—Qu'avez-vousfait?s'écriaSilenceenluiarrachantl'enfantdesmains.
MaryDarlingcessadecrier,maisellecontinuadesangloteretelleavaitlesyeuxrouges.
Silencedevinaqu'ellepleuraitdepuisunmoment.
Elleembrassasajouemouilléeetluimurmuradesparolesréconfortantes,avant
d'adresserunregardaccusateuràMickeyO'Connor.
Celui-cilevalesmainsensignedereddition.
—Nemeregardezpascommeça!Jeneluiaipasfaitdemal.Maispersonnen'arrivaità
lacalmer.Elleacommencéàpleureraussitôtaprèsvotredépart.J'aibiencruquej'allais
devenirsourd.
Silenceserralafillettecontreelle.
—Celasignifiesansdoutequ'elleneseplaîtpasici,commenta-t-elle.Oupeut-êtrequ'elle
nevousaimepas.
MickeyO'Connors'esclaffa.
—Çan'auraitriend'étonnantvuquemoi,jenel'aimepas.Etsanslepeut-être.
Silencesursauta.
—C'estpourtantvotrefille!
—Etalors,quelrapport?répliquaMickeyavecunsouriresardonique.Samèreétaitune
catinquejen'aifréquentéequequelquesnuits.Jen'aiapprisqu'elleavaitunbébéque
lorsqu'elleestmorte.Elleavaitconfiél'enfantàunevieillemaquerelle,quimel'a
apportéeavecunelettredesamèrem'expliquantquej'étaislepère.Celadit,jesuisprêt
àparierqu'ellementaitetquelepèreestunautretype.
Choquée,Silencecaressalesbouclessoyeusesdelapetite.Était-ildoncdépourvude
sentiments?
—Vouslepensezvraiment?Neput-elles'empêcherdedemander.
Ilhaussalesépaules.
—Quelleimportance?Quejesoisoupassonvraipère,elleestsousmaresponsabilité,
désormais.Suivez-moi,jevaisvousmontrervotrechambre.
Ils'éloignaitdéjà,commes'ils'attendaiteneffetqu'ellelesuive,enbontoutouobéissant.
Silenceaurait-elleeulechoixqu'ellen'auraitpasbougé.MaisMaryDarlings'étaità
moitiéendormiesursonépaule,aussirattrapa-t-elleleforbantandisqueHarryetBert
leuremboîtaientlepasaveclamalle.
Bobs'empressad'ouvrirlaportepourqueMickeyO'Connorn'aitpasàs'arrêter.Ce
dernierquittalasallecommeunroi,sansremerciersongarde.Silence,elle,luiadressaun
signedetêteaumomentdefranchirleseuil.
MickeyO'Connorempruntaunpetitcorridorquimenaitversl'arrièredelamaison.Le
couloirseterminaitparuneporte,gardéeelleaussi.Leslambrisd'oretlepavagede
marbres'arrêtaientàlaporte,cequinevoulaitpasdirequelerestedelademeureétait
moinsluxueuxquelespiècesd'apparat.Laportedonnaitsurunescalier.Unépaistapis
recouvraitlesmarches,etlesmursétaientdécorésdepanneauxdechênesculptés.M.
O'Connorgravissaitl'escalierd'unpasrapide.Silencelesuivait,lesoufflecourt,s'efforçant
denepasselaissersubmergerparlessouvenirs.MickeyO'Connorl'avaitdéjàconduite
là-haut,etellen'enétaitpasressortietotalementindemne.
Maislemartèlement,surletapis,desbottesdupirateetl'odeurdelacirequiavaitservi
àpolirleslambrisdechêneluirappelèrentcettefameusenuitcommesielledataitdela
veille.
William,ledéfuntmarideSilence,avaitétéaccusédecomplicitéduvoldelacargaison
desonnavire-unecargaisondonts'étaitemparéMickeyO'Connor.Alors,mueparun
mélangedebravade,d'amourpourWilliam,maisaussidefranchenaïveté,lajeune
femmes'étaitrendueàSaint-GilespourplaiderlacausedesonmaridevantM.
O'Connor.Elleauraitdûsavoirquelesloupsignorentlapitié.
MickeyO'Connoravaitacceptéderestituerlacargaison.Maisenéchange,Silenceavait
étéobligéedepasserlanuitaveclui.Etc'estainsiqu'elles'étaitretrouvée,quelquesmois
plustôt,entraindemontercemêmeescalieràlasuitedupirate.
Àl'époque,l'étatd'espritdelajeunefemmeétaittoutautre.Elleavaitdûprendresurelle
pournepascéderàlapanique.Silenceétaitunefemmevertueuse,etelleétait
convaincuequeMickeyO'Connorvoudraitlasouiller.Àtort.Unefoisdanssachambre,
ill'avaitfaitasseoirdevantlacheminée,puisavaitcommandéàdîner.Desdomestiques
avaientmontéleplusmerveilleuxrepasqu'elleaitjamaisvu.Commeilavaitinsistépour
qu'ellemange,elles'étaitexécutée.Cependant,malgrél'excellencedelachère,chaque
bouchéeluisemblaitavoirungoûtdecendre.
Ledînerachevé,MickeyleCharmeurluiavaitdemandédes'allongersursongrandlit
tandisquelui-mêmeôtaitsachemise.Ensuite...ensuite,ill'avaitignorée,ets'étaitinstallé,
torsenu,devantlefeupourlirelesjournaux.Àboutdenerfs,Silenceavaitfiniparse
redresser.
—Qu'attendez-vousdemoi?
Ilavaittournéverselleunregardsurpris,lesombresquijouaientsursonvisagelui
donnantuneexpressiondémoniaque.
—Maisrien,madameHollingbrook.Qu'allez-vousdoncimaginer?
—Alors,pourquoim'avez-vousfaitmonterdansvotrechambre?
Ilavaitsouri-ouplutôtdévoilésesdentstelunloupavantdeplantersescrocsdansla
gorgedesavictime.
—Quedirez-vousàvotremariquandvouslereverrez,demain?
—Jeluidirailavérité.Quenousavonsdînéensemble,maisqu'ilnes'estrienpassé.
—Etvouspensezqu'ilvouscroira?
—Biensûr!Avait-ellerépliqué,outrée.Williamm'aime.
Ilavaithochélatête.
—S'ilvousaime,ilvouscroira.
Saréponseavaitrésonnécommeuneprédictiondemauvaisaugure.Bienquesoulagéeà
lapenséequ'ellen'auraitpasàsacrifiersavertuaupirate,Silence,agitéed'unsombre
pressentiment,avaitpasséunenuitblanche.
Lelendemainmatin,MickeyO'Connorl'avaitobligéeàdégraferlehautdesarobe.Puis
illuiavaitébouriffélescheveux.Illuiavaitensuiteordonnédequittersonpalaissans
rectifiersatenue.Commesiellen'étaitqu'unevulgairecatinsortantdulitdeMickeyle
Charmeur.
L'épreuveavaitététerrible,maisSilenceavaitremontébravementlarue,croisant
d'authentiquescatinsderetourdutravail,quiluiavaientlancédesquolibetsaupassage.
Tempérance,sasœur,l'attendaitàl'autreboutdelarue,serongeantlessangsàl'idéede
cequiavaitpusepasserdurantlanuit.Silences'étaitjetéedanssesbras,enlarmes,mais
convaincuequesoncalvaireétaitenfinterminé.
Pourtant,cetteparadeimpudiquen'avaitpasétélepire,loindelà.Eneffet,elleavait
vitedécouvertquepersonnenelacroyaitlorsqu'elleassuraitqueMickeyO'Connorne
l'avaitpastouchée.NiWinter,niTempérance,nileboucherchezlequelellese
fournissait,nisesvoisins.
Personne.
PasmêmeWilliam,sondéfuntmari.
TousétaientconvaincusqueMickeyO'Connorl'avaitviolée.C'estàpeinesiWilliam
l'avaitregardéeuneseulefoisenfaceavantd'embarquerpoursonderniervoyage.Dès
queSilences'approchaitdelui,ildétournaitlatête,commesisasimplevueluifaisait
honteouledégoûtait.Aussi,quandilavaitregagnésonbateau-quidevaits'abîmeren
merquelquessemainesplustard-,Silencen'avaitpaspunepasrepenserauxparolesde
MickeyO'Connor.
S'ilvousaime,ilvouscroira.
Clignantdesyeux,Silences'aperçutqu'ilsempruntaientunautreescalier.Mickey
O'Connorlaconduisaitàunautreétage.
Ils'arrêtadevantlapremièreporteducouloir,l'ouvritets'effaçapourlaisserentrer
Silence,quidécouvritunepetitechambreauxmursrosesmoulurésdeblanc.Elleen
demeurauninstantmuettedesaisissement.Dansuncoin,lelitétaitrecouvertd'une
courtepointebrodéedepetitesfleurs.Unlitd'enfant,munidebarreaux,étaitplacéjuste
àcôté.Lapièceétaitassezgrandepourabriterunsofa,judicieusementplacédevantla
cheminée.L'endroitétaitravissant,maisparaissaittotalementdéplacédanscettemaison
oùvivaientdesforbans.
SilencesetournaversM.O'ConnortandisqueHarryetBertallaientdéposersamalleau
pieddulit.
—Quiutilisecettechambre,d'ordinaire?Voulut-ellesavoir.
Lepirateappuyal'épauleaumanteaudelacheminée.
—Personne.Vousvousimaginiezquej'yhébergeaisdesviergespourassouvirmesdésirs?
Silencesentitsesjouessecolorer.
—Jem'interrogeais,c'esttout.
—Ehbien,nevousinterrogezplus.Cettechambreestpourvous,etvousseule.Pas
d'autrequestion?
—Euh…non.
—Alors,jevouslaissevousinstaller,fit-ilenseredressant.Ledînerseraservià20heures
précises.Harryvousmontreralechemin.
Surce,ilquittalapiècesansunregardenarrière.
Silence,éberluée,regardalaporteserefermer.
—Misérable!
Soninsulteprovoquaunpetitcriétranglé,etSilences'aperçutqu'ellen'étaitpasseule.
OutreHarry,quiétaitrestédanslachambre,unejeunefilleétaitassiseàcôtédulit
d'enfant.SilencereconnutlaservantequiavaitapportéMaryDarlingdanslasalledu
trône.
Harrys'éclaircitlavoix.
—C'estFionnula,dit-il.Elleestchargéedes'occuperdel'enfant.
—Madame,fitFionnula,serelevantàdemipouresquisserunerévérence.
Plutôtmignonne,ellenedevaitpasavoirbeaucoupplusdedix-huitans.Sesjolischeveux
blondsbouclésencadraientunvisagesemédetachesderousseur.
—MmeHollingbrookvas'installericiaveclapetite,luiexpliquaHarry.Tuesàson
servicedésormais.Ordredupatron.
Fionnulahochalatête,commesilesinstructionsdeHarrylarendaientmuette.
—Bon,repritcedernierensetournantversSilence,lepatronnousademandés,àBert
etàmoi,deveillersurvous.L'undenousdeuxseraenpermanencedanslecouloir.
Donc,sivousavezbesoindequoiquecesoit,faites-noussigne.
Là-dessus,ilsortitàsontour.
SilenceseretrouvaseuleavecFionnula.Elles'obligeaàluisourire.Aprèstout,cettefille
n'étaitpasresponsableducomportementautocratiquedeMickeyO'Connor.
—Elleafinipars'endormir,murmuraFionnula,désignantlafillettequeSilencetenait
toujoursdanslesbras.
Elles'exprimaitavecunfortaccentirlandais.
—Eneffet,confirmaSilence.
ElledéposaMaryDarlingdanslepetitlit,etattenditdevoirsielleseréveillerait.Mais,
épuiséed'avoirtroppleuré,elledormaitprofondément.
Silenceseredressaetsedirigeaverslacheminée,invitantFionnulaàlasuivred'unsigne
detête.
—C'estdoncvousquivousêtesoccupéedeMaryaujourd'hui?
—Oui,madame.Elleétaitfurieused'avoirétéenlevéedechezelle.Maisc'estunbeau
bébé.Leportraitcrachédupatron.
—Eneffet,acquiesçaSilence,avantdeselaisserchoirsurlesofa-ellen'avaitpaseuun
instantdereposdepuisqu'elleavaitconstatéladisparitiondeMaryDarling,etlafatigue
luitombad'uncoupsurlesépaules.Vousdormirezaussidanscettechambre?
—Oh,non,madame!Elleestrienquepourvous.Normalementjelogesousles
combles,aveclesautresdomestiques,maislepatronaditquemaintenantjedormirais
ici.
Elledésignauneportedanslemur.
—Ahoui?
SilenceserelevapourallerinspecterlachambredeFionnula.Elleétaittoutjusteassez
grandepouraccueillirunlit,etsonaménagementétaitdesplusspartiates.
Ellerevints'asseoir.
—Depuisquandtravaillez-vouspourM.O'Connor?Demanda-t-elle.
Fionnulapiquaunfard.
—Depuisunpeuplusd'unmois.J'ai...j'aiunamiquivitici.
Àenjugerparsonembarras,«l'ami»enquestionnepouvaitêtrequ'un«petitami».
—Cen'estpasHarry?
Fionnulagloussa.
—Ohnon,madame!
—NiM.O'Connor?S’inquiétaSilence,craignantsoudainquelepiraten'aitdépêchésa
maîtressepourlasurveiller.
—Grandsdieux,non!s'exclamaFionnula.Lepatronfréquentequedetrèsjolies
femmes.Jeleurarrivepasàlacheville.
—Ah!fitSilence.
Elleselevadenouveaupourallerdéballersamalle.
Laréalitédesasituationlarattrapaitbrutalement.Elles'étaitlivréedesonpleingréàun
hommequineconnaissaitd'autreusageauxfemmesquedesatisfairesonbonplaisir.Ce
n'étaitcertainementpaslemodedeviequ'ellesouhaitaitpourMaryDarling-nipour
elle-même,dureste.Unefoisdeplus,elleavaitlaisséMickeyO'Connordisposerde
touteslescartes.L'espaced'uninstant,sapaniquefuttellequ'elleenéprouvades
difficultésàrespirer.
—Çavapas,madame?demandaFionnula.
Levantlesyeux,Silences'aperçutquelajeunedomestiquelaregardaitd'unairsoucieux.
—Çavatrèsbien,répondit-elle.Jemesensjusteunpeufatiguée.
Elleseredressa,unepiledevêtementsàlamain,etpritsadécisiondanslemême
mouvement.Iln'yavaitaucuneraisonquecedeuxièmeséjourdanslepalaisdeMickey
O'Connorseterminecommelepremier.Cettefois,lepiratedécouvriraitqueSilence
Hollingbrookavaitducaractèreetdelavolonté.
Iln'étaitpasquestionqu'ellecontinueàluiobéiraveuglément.
LaprésencedelajeuneveuvedanssonpalaisperturbaitMickey,commeilnetardapasà
s'enapercevoiralorsqu'ildéroulaitunegrandecartesursatabledetravail.Cemélange
dedésir,decuriositéetd'extrêmecirconspectionqu'ilressentaitétaitduresteassez
étrange.
C'étaitd'autantplusétrangequ'ilavaitpréméditévoilàdelongsmoisd'avoirSilence
Hollingbrookàsamerci,soussontoit.Audébut,cen'étaitquepurcapricedesapart.Il
luifallaittrouverquelqu'unpours'occuperdubébéetleprotégerdesgriffesduVicaire.
Pourquoipaselle?avait-ilpensé.PourquoipaslavertueuseMmeHollingbrook?C'était
enquelquesorteunefaçondes'arrogerunpeudecettevertuqu'elleluiavaitsifièrement
opposéelorsdeleurpremièrerencontre.Etd'obtenirainsi,parprocuration,cequ'ilne
pourraitjamaisgagnerparlui-même.C'estainsiqu'ilavaitconfiélachairdesachairàla
jeunefemme,seservantdesonamourmaternelpourtisserunlieninvisibleavecelle.Il
enavaitretiréunetellesatisfactionqu'ilavaitvouluallerplusloin.
Àprésent,lajeuneveuvesetrouvaitchezlui.
Ilauraitdûenéprouverunsentimentdetriomphe.Aulieudequoi,ilnes'étaitjamais
sentiaussipeusûrdelui.
—Ellesemblaitpastropmécontentelorsquejel'ailaisséeavecFionnula,assuraHarry.
Mickeyluiadressaunregardsardonique,avantdereportersonattentionsurlacartequi
recouvraitlagrandetableenboissculptéetdoré.Cettetableétaitdestinéeaupalaisd'un
roiquelconque,maisc'étaitavantqueMickeyl'exigecommetributd'uncapitainedont
seshommesauraient,autrement,volétoutelacargaison.Désormais,latableornaitson
bureau.
—Quelqu'ungardesaporte,j'espère,fit-ild'unevoixmenaçante.
MaintenantqueSilenceétaitchezlui,ilentendaitlaprotégeràl'instardetousses
précieuxtrésors.
—Bert,s'empressaderépondreHarry.
—Parfait,sefélicitaMickey.Jetiensàcequevousnelesperdiezjamaisdevue,l'enfant
etelle.
Et,tournantlatête,ildemandaautroisièmehommeprésentdanslapièce:
—Alors,oùestcebassinquetuconvoites?
—Là,fitBranKavanagh,pointantdudoigtl'avaldelaTamise.Onracontequeses
propriétairessonttrèsendettés.Ilsvendrontàvilprix.
Legarçons'enthousiasmaitdéjà,oubliantqu'ilaimaitprendredesposessophistiquées.
BrantravaillaitpourMickeydepuisbientôtsixans,etMickeyenavaitfaitsonlieutenant.
C'étaitunbeaugarçond'unevingtained'années,avecdesyeuxbleusetdescheveux
châtainattachésencatogan.Lesfillesétaientfollesdelui,àsongranddésarroi,caril
cultivaituneimagedesérieuxetdegravité.Saufquandilavait,commemaintenant,un
planentête.
Mickeyexaminalazonequ'ilvenaitdedésigner.
—Etqu'enferions-nous?
—Sinousachetonslesquaisdecebassin,noustoucheronsdéjàunrevenupourleur
utilisation,expliquaBran,quiméditaitsonprojetdepuisunmoment.Etriennenous
empêcheradelesrevendreunjour,avecunjolibénéfice.Quoiqu'ilensoit,celapourrait
nousservird'assurancesurl'avenir,aucasoùlestempsdeviendraientplusdurs.
—Hum,murmuraMickey-iln'enavaitpasinforméBran,maisilavaitdéjàprisdes«
assurances»desoncôté.J'aimebienl'idéed'assurancesurl'avenir.
Bransourit,pleind'espoir.
—Alors,vousêtesd'accordpouracheter?
Mickeysoupiraàl'idéedeledécevoir,maislesaffairesétaientlesaffaires.
—Sij'achèteunbassin,jevaisdevoirembaucherdesdockers,dessecrétairesettoutle
personnelnécessaireàsonfonctionnement.Ladépensepourraits'avérersupérieureau
profit.
LescoinsdelabouchedeBrans'affaissèrent-iln'avaitpasencoreapprisàmasquerses
émotions.
—Sivousattendeztrop,ilsvendrontàquelqu'und'autre,etunetelleoccasionnese
représenterasansdoutepasavantplusieursannées.
—Etsijemedécidetropvite,jerisquedeperdrebeaucoupd'argentdansl'affaire,
rétorquaMickey.Tonidéeestintéressante,Bran,maisj'aibesoind'yréfléchir.
—Mais…
Mickeysecoualatête.
—J'aienoutred'autresproblèmesplusurgentsàrégler,précisa-t-il.Encequiconcernele
Vicaire,notamment.
Branbaissalesyeux.
—Commevousvoudrez,patron.
—Commejeveux,eneffet,confirmaMickey,quienroulaitdéjàlacarte.Etpourle
Vicaire,qu'as-tupudécouvrir?
Bransoupira.
—J'aivuseshommesrôderautourdel'orphelinatdansl'après-midi,peuaprèsqueMme
Hollingbrookenestpartie.Jecroisquevousavezrécupérél'enfantjusteàtemps.
—Ilsrôdaientenpleinjour,ausuetauvudetous?
—Oui.LesgarsduVicairesemontrentdeplusenplusaudacieux.IlsparcourentSaint-
Gilespargroupesdequatreoucinq,sanssesoucierdediscrétion.
—Lesgredins!grommelaMickey.Saint-Gilesestàmoi,etjevaism'employeràleurfaire
savoir.Cequejenem'expliquepas,c'estcommentleVicairearéussiàdécouvriroù
j'avaiscachél'enfant.
—Vousaviezdemandéàquelques-unsdevoshommesdesurveillerl'orphelinat,lui
rappelaBran.
—Çaadûattirerl'attentionduVicaire,risquaHarry.C'estcommeçaqu'ilauratrouvé
l'enfant.
Mickeydétestaitl'idéequ'ilpûtavoirunequelconqueresponsabilitédansl'affaire.Du
reste,ilexistaituneautrehypothèse:l'undeseshommesavaitpuletrahiretrévélerson
secretauVicaire.
—Alors,ildoitsavoirquel'enfantestmaintenantchezmoi.
Branhochalatête.
Mickeysoupira.
—Detoutefaçon,jen'aijamaischerchéàluicacherquejevoulaisprotégerl'enfant.À
présent,ilsaitques'ilveutl'avoir,illuifaudraattaquermonpalais.Etàmonavis,ilne
s'yrisquerapas.
—LeVicaireestaussibiengardéquevous,sinonmieux,osaBran.Ceneserapasdu
gâteaudel'avoir.
—Illefaudrabien,pourtant,ripostaMickey.L'hivertoucheàsafin,etlesréservesde
grainduVicairedestinéesàsesdistilleriess'épuisent.J'aidemandéàquelques-unsdemes
hommesdedénichersesfournisseurs.Nousleuroffrironsuneprimesubstantiellepourles
dissuaderdecontinueràtravailleraveclui.
—Trèsbien,acquiesçaBran,avantdelâcher:Maisjenecomprendspaspourquoivous
êtesenguerre,touslesdeux.LeVicairecontrôleladistillationclandestinedugin,etvous,
vousrégnezsurleport.Enquoivosintérêtsentrent-ilsenconflit?
Mickeyserappelaunregardtristetandisqu'unevoixàl'accentirlandaismurmuraitdans
satête:«Mickeychéri...»Ilgrimaçaets'empressadechassercessouvenirs.
—C'estuneaffairepersonnelle,quineteregardeenrien.
Branfronçalessourcils.
—Enattendant,avecvotreaffairepersonnelle,nousperdonsdutempssurleVicairesans
riengagnerenretour.
—J'ensuisparfaitementconscient,acquiesçaMickey.Sijepouvaispasseràautrechose,
ceseraitvolontiers.Malheureusement,jecrainsqueleVicairenesoitpasaussi
raisonnablequemoi.
—Alorsilvousfaudraletuer,conclutBranqui,malgrésajeunesse,étaitdéjàsanspitié.
—Eneffet,maiscommetul'astoi-mêmesouligné,l'hommeestdiablementbiengardé,
objectaMickey.
Plongédanssesréflexions,iltapotaunmomentsurlatable,avantdedéclarer:
—Affrontons-leparlatangente.Coupons-luisesapprovisionnementsengrainsdefaçon
àruinersesdistilleries,ainsiilcomprendraqu'iln'arienàfaireàSaint-Giles.
Parallèlement,essayonsdecorromprequelques-unsdeseshommesafindelesinciterà
rejoindrenotrecamp.
Branhochalatête.
—D'accord.
Ilnebougeapas,alorsmêmequ'ilavaitreçusesordres.
Mickeyhaussaunsourcil.
—Tuvoulaisajouterquelquechose?
—Oui,àproposdecetteMmeHollingbrook,réponditBran.Jecomprendsquevous
souhaitiezgarderl'enfantsivousêtesconvaincuqu'ils'agitduvôtre,maispourquoi
s'encombrerdelafemme?C'estunepertedetempsetd'énergie.
Mickeyserralesmâchoires.
—Excuse-moi,Bran,maisj'ignoraisquejedevaisterendrecomptedemesactes.
Branrougitviolemmentetunnerftressautasoussonœildroit.Tournantbrusquementles
talons,ilquittalapièce.
—Cegarçonestimpatient,commentaHarry,quis'étaitadosséaumurpendantleur
échange.
—Onpeutledire,marmonnaMickey.
—Ilestintelligent,cependant,ajoutaHarrynonsansrespect.Quoiqueunpeutrop
téméraire.
Amusé,Mickeyattenditlasuite.
Harryseredressa.
—J'ail'impressionqu'iln'aimepasMmeHollingbrook.N'empêchequ'ilaraisonsurun
point:vousêtesbiensûrquelagardericiestraisonnable?
LaréactiondeMickeyfutimmédiate.Silenceétaitàlui,etpersonnen'avaitàinterférer
danscetteaffaire.
—Tuveuxmedonnerdesordres,maintenant,Harry?demanda-t-ild'unevoixlourde
demenaces.
Legrandgaillardtressaillit,maisnecapitulapas.
—Voussavezbienquenon,patron.MaiscetteMmeHollingbrookestfragile,malgrésa
langueacérée.C'estpresqueunelady.Vousl'avezdéjàfaitsouffrirunefois.Est-ceque
c'estvraimentnécessairequevousvousamusiezencoreavecelle?
Mickeybaissalesyeuxsurlespapiersamasséssurlatable.Ilseretenaitdetoutbalancer
ausold'ungeste.
—Jedoisêtredetrèsbonnehumeur,cesoir,Harry.Parcequ'autrementjenete
permettraispasdemeposercegenredequestions,tulesais.
—Jelesais,acquiesçaHarryl'airtrèssérieux.
—Alors,sacheaussiquejeneterépondraipasdeuxfois,repritMickeyenplongeantson
regarddansceluidesonacolyte.Tutesouviensdelafillequ'onatrouvéedevantla
porte,lasemainedernière?
—Évidemment.
—Elleétaitvenueiciunsoir,maisjen'avaismêmepascouchéavecelle,rappelaMickey
d'unevoixémuetantilavaitétébouleverséparlespectacleducorpsmutilédecette
pauvrefille.
Jésus!Luivivant,ilsepromettaitquejamaisSilenceHollingbrookneconnaîtraituntel
sort.
—Essaied'imaginer,reprit-il,cequeleVicairepourraitfairesubiràquelqu'unàqui…je
tiendrais.
Harrydétournaleregard.C'étaitluiquiavaitdécouvertlecorps.
—Oui,mais,patron,leVicairesait-ilquevoustenezàMmeHollingbrook?
—Jel'ignore,confessaMickey,furieuxdedevoirfaireuntelaveu.Jecroyaisl'enfanten
sécurité,etsonsecretbiengardé,mais,manifestement,cen'étaitpaslecas.
Harryhochalatête.
—LeVicaireesttoutsaufstupide,continuaMickey.Pourrépondreàtaquestion,ilest
doncnécessairequeMmeHollingbrookresteici.Celatepose-t-ilunproblème?
—Non,réponditHarry.
Mickeyhochalatête.
—Parfait.
Harryrepartaitdéjàverslaporte,maisMickeylerappela:
—Harry?
Celui-cisefigea.
—Oui,patron?
—Sacheaussiquejene«m'amuse»pasavecMmeHollingbrook.
CetteprécisionnerassurapasHarry,bienaucontraire.Ilquittalapiècel'airsoucieux.
Mickeylâchaunjuronetselaissatombersuruncanapétendudevelours.Alorsqu'il
espéraitsavourersavictoireaprèsdesmoisd'uncomplotsavammentourdiensolitaire,il
éprouvaitaucontrairel'étrangesentimentden'avoirriengagnédutout.Bah!Depuis
quandunpirates'embarrassaitd'étatsd'âme?Ilavaitlafemmesouslamain,etc'étaitlà
l'essentiel.Ilpourraitl'examinertoutàloisir,etdécouvrirenfinpourquoicettejeune
veuveHollingbrookletarabustaitaupointqu'ilendevenaitnerveuxcommeunfauveen
cage.Ilavaitdéjàtoutoubliédelafilleavecquiilavaitcouchélanuitprécédente,mais
leregarddeSilenceHollingbrooklehantaitdepuisdesmois.
Furieuxcontrelui-même,MickeysonnapourconvoquerPepper,soncomptable,unpetit
hommechauveàlunettes,quiarrivadanslaminute.Mickeypassaunebonneheureensa
compagnie,às'immergerdansleschiffres.Pourtant,aussitôtquePepperfutreparti,
Mickeyauraitétéincapablededirecequeluiavaitexpliquésoncomptablesiquelqu'un
luiavaitposélaquestion.
Avecunsoupir,Mickeyselavalesmainsetlevisage,etdescenditdîner.
Lasalleàmangerétaituneimmensepiècecaverneuseet-Mickeyaimantquetousceux
quiétaientàsonservicepartagentsesrepas-généralementbruyante.Maiscesoir-là,à
peineMickeyeut-ilfaitsonentréequelebrouhahadesconversationss'éteignit.
Ilinspectalasalleduregard.BranétaitassisàcôtédeFionnula.Pepperavaitposéun
livreouvertsursonassiettevide.Bertétaitdanssoncoin.Etunedouzained'autres
équipierss'étaientmassésautourd'unemêmetable.QuantàTris,lejeunegarçon
préposéauxdouceursetfriandises,ilattendaitsagementderrièrelachaisedeMickey,
prêtàleservir.
Toutlemondeétaitdonclà.SaufMmeHollingbrook.
MickeymarchadroitsurFionnula.
—Oùest-elle?
Laservantetremblaitpresque.
—Elleaditqu'elledescendraitpasdîner.
Mickeysepenchapourluimurmureràl'oreille:
—Parcequ'ellenepouvaitpas,ouparcequ'ellenevoulaitpas?
Fionnuladéglutitavantderépondrecourageusement:
—Ellevoulaitpas.
Mickeyseredressa.Unerageviolentebouillonnaitdanssesveines.Iltournalestalonset
quittalapiècesansunmot.Personnen'avaitjamaisrefusésesinvitationsàdîner.Etil
entendaitbienlefairecomprendreàMmeHollingbrook.
SilenceterminaitjustedefairemangerMaryDarlingquandMickeyO'Connorpénétra
danslachambresansmêmeprendrelapeinedefrapper.
Devantcetteirruption,MaryDarlingfronçalessourcilsavecsévérité-cequinefit
qu'accroîtresaressemblanceavecsonpère.
—Méchant!
MickeyO'ConnorfitlesgrosyeuxàlafilletteavantdereportersonattentionsurSilence.
—C'estl'heuredudîner.Vousn'étiezpasaucourant?
Lajeunefemmeredressalementon.
—Si.Fionnulam'avaitprévenue.
—Alorspourquoin'êtes-vouspasdescenduerejoindrelesautres?demanda-t-ild'unton
tropdouxpournepasêtreinquiétant.
Silences'humectaleslèvres.Pasquestiond'oublierlapromessequ'elles'étaitfaiteunpeu
plustôtdansl'après-midideneplusobéiraveuglémentàcethomme.Refuserdedîner
avecMickeyO'Connorpouvaitpasserpourundéfidérisoire,maisc'était,pourl'instant,
leseulàsaportée.
—JepréfèremangerdansmachambreavecMaryDarling.
—Tousceuxquiviventsousmontoitdînentensembleaurez-de-chaussée.
—Ahoui?
—Oui.Levez-vous.
SavoixétaitsiimpérieusequeSilencefaillits'exécuter.Maisellesecontentadesoulever
Marydesongironpourladéposersurleparquet.Lapetiteselançaillicodansune
explorationdelapièce.
PuisSilenceregardaMickeyO'Connordroitdanslesyeux.
—Non,répondit-elle.
—Quoi?
Ill'avaitparfaitemententendue,aussilajeunefemmesecontenta-t-elledecroiserlesbras
pourconfirmersaréponse.Maiscettepostureluipermettaitégalementdecacherle
tremblementdesesmains.
M.O'Connorladévisageaitavecunmélangedefureuretdecuriosité.
—Etpourquoinon?
Silenceprituneprofondeinspirationpourtenterdecalmerlesbattementsdesoncœur.
—Peut-êtreparcequejen'aipasenviedepartagerlepaind'unebandedepirates.Peut-
êtreparcequejen'aipasenviededîneravecvous.Oupeut-êtreparcequejepréfère
simplementlatranquillitédemachambre.Peuimportelaraison,detoutefaçon,jene
vousobéiraipas.
Ils'étaitraidi.Silenceretintsonsouffle,commesiellesepréparaitàuneexplosion.Mais
ildemeuraitplantédevantlacheminée,lespoingsserrésetlevisageparfaitement
indéchiffrable.Unefoisdeplus,Silenceneputs'empêcherdeletrouverbelhomme-
maisaussiterriblementdangereux.
—Trèsbien,madameHollingbrook,lâcha-t-ilfinalement.Puisquec'estvotrechoix.Mais
sachezquevousnemangerezriendutouttantquevousn'accepterezpasdepartager
mondîner.
Silenceenrestauninstantbouchebée.
—Vousaffameriezvotreproprefille?
Ileutungestedelamaincommes'ilvoulaittrancherl'airdevantlui.Sesbagues
miroitèrentàlalumièredufeu.
—Jen'aipasditqu'ellenemangeraitpas.Nousavonsicitoutcequ'ilfautpourla
nourrir.Madécisionneconcernequevous.Maintenant,jevouslaisseyréfléchir.
Surce,ilquittalapièce.
Queltyran!Silence,choquée,contemplaunmomentlaportequis'étaitreferméesurlui.
Pouvait-ilvraimentordonnerqu'onl'affame?Laréponse,hélas,étaitoui.Mickey
O'Connorsecomportaitenmonarqueabsolu,etentantquetelexigeaitdeceuxquile
servaientuneobéissancetotale.Lajeunefemmelaissasonregarderrerversleplateauqui
avaitétémontéunpeuplustôtpourledînerdeMaryDarling.Ilrestaitunpeude
fromageetdecompotedepommes.Silencepourraits'encontenter,maisMaryDarling
réclamaitsouventunpetiten-casavantdesecoucher.EtSilenceserefusaitàlapriverde
nourriture.
Ellelaissaéchapperunsoupirdefrustration.PourquoiM.O'Connorsesouciait-ilde
l'endroitoùelleprenaitsesrepas?S'ilmangeaitvraimentaumilieudesabande,etd'une
cohortedefemmesséduisantes,ilétaitfortprobablequ'ilnes'apercevraitmêmepasde
saprésence.Maisl'explicationétaitsansdouteplustriviale:M.O'Connorlavoulaitàsa
tableuniquementpourluimontrerqu'ilavaitautoritésurelleetcontrôlaitsesmoindres
faitsetgestes.Ehbien,celaneluiferaitpasdemaldedécouvrirqu'ilnepouvait
contraindretoutlemonde.
Dureste,Silenceétaitconvaincuequ'iln'étaitpascruelaupointdelalaissermourirde
faim.Enfin,ellel'espérait...
Surcetteperspectivepeuréjouissante,elleselevapourpréparerMaryDarlingpourla
nuit.Lafilletteprotestaàpeinelorsqu'elleladébarbouilla,etselaissapassersans
bronchersachemisedenuit.Aubeaumilieudeleurpartiedepatty-cake(Jeud'enfants
quiconsisteàtaperdanslesmainsl'undel'autreaurythmedesrimesd'unecomptine.)
Marybâillaet,letempsqueSilencel'installedanslepetitlit,elleétaitdéjàassoupie.
Silencerestaassiseprèsdulitàluicaresserlescheveuxjusqu'àcequ'ellesombre
complètementdanslesommeil.
Silencesouritmalgréelle.Maryparaissaitsiangéliquequandelledormaitqu'ilétait
difficiled'imaginerqu'elleseconduisaitentyrandèssonréveil.Émueenserappelant
qu'elleavaitbiencrulaperdre,cematin,lajeunefemmesepenchapourdéposerun
baisersursajouerose.Puisellesereleva.LerestedufromageavaitétéengloutiparMary
durantleurpartiedepatty-cake,maisilrestaitunfonddecompote.Silencesefrotta
l'estomac.DanssapaniquepourretrouverMaryelleavaitsautéledéjeuneret,toutà
coup,sondésirdenepasobéirauxordresdeM.O'Connorluiparaissaitbienmesquin.
Maisalorsqu'elletendaitlamainversleramequindecompote,laportedelachambre
s'ouvrit.Commepriseenfaute,Silenceretiraprestementlamainetsetournavers
l'entrée.
—Oh!s'exclamaFionnula,surprenantlegestebrusquedeSilence.Jevoulaispasvous
fairepeur,madame.
—Cen'estpasgrave,assuraSilence.Jem'apprêtaisàmecoucher.
—Biensûr,madame.Jevaisvousdébarrasser.
SilenceregardaavecunpincementaucœurFionnulas'emparerduplateauetletendreà
uneautreservante,quiattendaitdanslecouloir.
—Désirez-vousautrechosepourcesoir,madame?
—Non,jevousremercie,réponditSilence.
—Jevaisaumoinsvousdonneruneserviettepropre,proposaFionnula.Vousavez
utilisél'autrepourlatoilettedubébé.
Toutenparlant,elles'étaitrapprochéedeSilenceetluitendaitàprésentuneserviette
soigneusementpliée.Silences'enempara,etserenditaussitôtcomptequelaserviette
contenaitquelquechose.ElleinterrogeaFionnuladuregard,maiscelle-ci,désignantla
porterestéeouverte,luiintimalesilence.
—Sic'esttout,jevoussouhaiteunebonnenuit,madame.
—Oui,ceseratout,réponditSilence,quiposalaserviettepliéesurlatable.Merci,
Fionnula.
Laservantegagnasaproprechambre,tandisqueSilenceallaitfermerlaporte.Elleen
profitapourjeteruncoupd'œildanslecouloir.Bertétaitassissurunechaiseappuyée
contrelemurd'enface.
—Bonnenuit,monsieur...euh,monsieurBert.
Bertgrogna,maislasaluadelatête.
Silencerefermavivementlaporte.Bontédivine!Ellecommençaitàsedemandersiles
gardesderrièresaporteétaientvraimentcenséslesprotéger,MaryDarlingetelle,ou
l'empêcherdes'échapper.Ellerevintverslatableetdéplialaserviette,découvrantun
morceaudegâteauaupavotetunetranchederôtifroid.
Sonestomacgargouillaàcespectacle.CommentréagiraitM.O'Connors'ilapprenaitque
Fionnulaavaitprispareilleinitiative?Silencesepromitd'avoiruneconversationavecla
servantedèslelendemainpourluidemanderdeneplusprendredetelsrisques.Mais,
dansl'immédiat…dansl'immédiat,elleétaitraviedecedînerimprévu.
Elledévoralatranchedeviandeetlemorceaudegâteau,fitrapidementsatoilette,
mouchalachandelleetsedéshabilladanslenoir.Ensuite,simplementvêtuedesa
camisole,ellegrimpadanslelit.
Silencedemeuraunlongmomentéveillée,lesyeuxouverts,àcontemplerl'obscurité.Ce
matin,àsonréveil,elleavaitpensévivreunejournéeordinaireàl'orphelinat.Cesoir,
elleseretrouvaitcoupéedesafamilleetdesesproches.Maislarespirationpaisiblede
MaryDarling,dansl'autrelit,raffermitsarésolution:elleétaitprêteàtoutendurerpour
lebiendelapetite.
Etiln'étaitpasquestionqu'ellecèdeunpoucedeterrainàMickeyO'Connor.
Mickeyseréveillaenpleinenuit,àcetteheuredélicateoùleshommesoublientleur
couragedelajournéeets'interrogentsurlasurviedeleurâme.Ilouvritlesyeuxdansle
noir,écoutalarespirationdelafilleallongéeàsescôtéstandisqu'ilméditaitlerêvequi
avaitperturbésonsommeil.
Ellepleurait.Desesbeauxyeuxnoisettecoulaientdegrosseslarmesdechagrinetde
reproche.C'étaitpresquedrôled'avoirrêvéunechosepareille,alorsqu'ellen'avaitpas
pleuréuneseulefoisdurantcettefameusenuit,l'annéedernière.MaisMickeys'expliquait
encoremoinsqu'ellevienneainsihantersonsommeil.Ilavaittuébeaucoupd'hommes,
certainsmêmesétaientsijeunesqu'ilsn'étaientpasencorevraimentdeshommes.Quitte
àêtrehanté,ilauraittrouvélogiquequecesoitparleursfantômes.Aulieudequoi,ses
nuitsétaienttroubléesparunefemmetoutcequ'ilyavaitdeplusvivante.
Quecelaluiplaiseounon,ellefaisaitdésormaispartiedesavie.Etaucunefemme,
depuissamère,n'avaitpuprétendreàcetitre.Commeilpréféraitnepass'attardersur
cessouvenirs,ilsortitdulitetenfilasonpantalon.Puis,piedsnus,ilquittasachambre,
poursedirigerverscelledeSilence.Harry,quigardaitlaporte,neditpasunmotenle
voyantapprocher.Mickeytournalapoignée:lebattants'ouvritsansungrincement,car
ilavaitordonnéqu'onhuilâtlesgonds.
Lachambredelajeunefemmeétaitpluspetitequelasienne,etcependantl'atmosphère
yparaissaitmoinsconfinée.Larespirationdel'enfant,trèssonore,seconjuguaitàcellede
lajeunefemme,pluslente.Mickeys'approchadulit.Malgrél'obscurité-lachandelle
étaitéteinte-,ilparvintàdistinguerlasilhouettedeSilencesouslacourtepointe.Ce
spectaclesuffitàl'apaiserunpeu.Commes'ilavaiteubesoindeseconvaincrequ'elle
étaittoujoursbiensoussontoit.
Cequ'elleignorait,c'estqu'iln'étaitpasquestionqu'illalaisserepartir.
Jamais.
CHAPITRE3
Leroirugitderageetconvoquasestroisneveux.
«Celuid'entrevousquidébusqueralevoleurdecerisesdeviendramonhéritier!»leur
annonça-t-il.
Lesneveuxéchangèrentdesregards,puistoustroiss'armèrentetsecachèrentàproximité
ducerisierpourattendrelanuit,etlevoleur...
LetroisièmerepasdeSilencedelajournéearrivaà14heures,etd'unesourcetotalement
inattendue.
—Pasunmot,hein,luimarmonnaBert.
Silencen'eutmêmepasletempsdeleremercierqu'ilétaitdéjàressortidelachambre.
LagénérositéqueluitémoignaitlepersonneldeMickeyO'Connorlastupéfiait.Elle
n'auraitjamaisimaginéquelesserviteursdupirateoseraientdéfierleurchefdecette
manière.Dureste,elles'inquiétaitdelaréactiondeM.O'Connors'ildécouvraitla
rébellionfomentéesoussontoit.
ElleouvritlemouchoirqueBertluiavaitfourrédanslesmains.Ilcontenaittroisnoix,un
morceautoutécrasédetourteaupigeonetunetranchedegâteaurecouvertd'unglaçage
rose.Unpeuplustôt,elleavaiteudroitàunetranchedejambonfuméetàunmuffin
desmainsdelapartdeFionnula,etencoreplustôt,Harryluiavaitapportéuneailede
canardetuneprune-uneseule,maisquiavaitdûcoûterscandaleusementcher,carce
n'étaitpaslasaisondesprunes.
Laportedelachambreserouvrit,etSilences'empressadecacherlemouchoiretson
contenusousunoreiller.Puisellesetournaverslaporte,s'attendantplusoumoinsà
voirlepirateenpersonne.Maisc'étaituntrèsjeunehommequiétaitentré.Ilavaitfière
allure-enfait,ilétaitpresqueaussibeauqueMickeyO'Connor,quoiqueunpeuplus
petit,plussolennel,également,etsurtout,ilnedevaitpasavoirplusdevingtans.
Sonvisiteurparutaussisurprisqu'elle.
—Ah!...Je...euh...jecherchaisFionnula.
—Oh!fitSilence.Vousdevezêtresonpetitami,ajouta-t-ellesansréfléchir.
Ilpiquaunfard,etparutplusjeuneencore.
—JesuisMmeHollingbrook,reprit-ellepourlemettreàl'aise.Fionnulaestdescendue
chercherdel'eauchaudepourlebaindeMaryDarling.
Ilhochalatête.
—Danscecas,jevouslaisse.
—Ellenevapastarderàrevenir,assuraSilence,voyantqu'ilsemblaitdécidémenttrès
malàl'aise.Pourquoinel'attendriez-vouspas?
—Euh,je...commença-t-il,maisilfixaitquelquechosederrièrelajeunefemme,et
bonditsoudainenavant:Attentionàtoi,petite!cria-t-il,soulevantMaryDarlingdans
sesbras.C'esttrèsdangereux,lefeu!
—JusteCiel!s'exclamaSilence.
Ellenes'étaitpasaperçuequeMarys'étaitunpeutropapprochéedelacheminée.Cela
dit,cen'étaitguèresurprenant.Ellecommençaitàenavoirassezd'êtreenferméedans
cettechambreets'agitaitdeplusenplusdepuisunmoment.
Silencesouritavecgratitudeaujeunehomme.
—Merci,monsieur...euh…
—Bran,répondit-il,toutensouriantàMaryDarling.BranKavanagh.
D'ordinaire,lafillettesemontraitméfiante,sinonhostile,aveclesinconnus.Maiselle
semblaitsouslecharmedeBran.EtSilencedevaitbienadmettrequelorsqu'ilsouriait,il
étaitvraimentirrésistible.
—Ondiraitqu'ellevousapprécie,commenta-t-elle.
—J'aitoujourseudusuccèsaveclesenfants,avoua-t-il,enmêmetempsqu'ilsortaitun
boutdeficelledesapoche.
Ilnoualesdeuxextrémitésdelaficelledemanièreàformeruneboucle,puislapassa
entresesdoigtspourdessinerdesfiguresgéométriquesqu'ilmontraitàMaryDarling.
—Mamèreenaeudouze,ajouta-t-il,etjem'occupaisdemescadets.
—Vousêtesirlandais?S’enquitSilence,quiavaitcrupercevoirunepointed'accent,
mêmes'ilétaitmoinsprononcéquechezFionnulaouM.O'Connor.
Ilsetournaverselle,etuneboucledecheveuxauburntombasursonfront.
—Jesuisnéici,àLondres.Mais,oui,monpèreetmamèreétaientoriginairesd'Irlande.
MonpèreétaittisseranddanslequartierdeSpitalfield.
—Queluiest-ilarrivé?CommençaSilence,maisFionnularevintsurcesentrefaitesavec
unseaud'eaufumante.
LaservantesefigeaendécouvrantBran,ettoutsonvisages'illumina.
—Oh,tueslà!
BranreposaMaryDarlingsurlesofa.
—J'étaisjustevenuteprévenirquejeseraisdesortiecesoir.
LesouriredeFionnulas'évanouit.Elleparaissaittoutàcoupinquiète.
—C'estencoreleVicaire?
BranfronçalessourcilsetdésignaSilenceduregard.
—Quelvicaire?Neputs'empêcherdedemandercelle-ci.M.O'Connorseraitenrelation
d'affaires,quedis-je,depiraterie,avecunhommed'Église?
—Non,pasdutout!S’empressaderépondreBran.LeVicairedeWhitechapelnerelève
d'aucuneÉglise.C'estundistillateurclandestindeginetilest…
Lejeunehommemarquaunepause,commes'ilcherchaituntermesusceptibledenepas
heurterlesoreillesdélicatesdeSilence.
—C'estundémon,soufflaFionnulaensesignant.Unvraidémon.
LetondelajeunefillefitfrissonnerSilence,quijetauncoupd'œilàMary,occupéeà
jouersurlesofaaveclaficelle.
—C'estlui,n'est-cepas,l'ennemideM.O'Connor?CeluidontM.O'Connorpensequ'il
pourraits'enprendreàlapetite?
Branneréponditpas,maisleregardqu'ilcoulaàMaryétaitsuffisammentéloquent.
—Tuferaismieuxd'yaller,maintenant,murmuraFionnulaaujeunehomme.
Ilhochalatêteets'éclipsasansunmot.
SilencerécupéraMary.Elleéprouvaitunesortedesoulagement,carellenourrissait
depuisledébutlesoupçonque,peut-être,M.O'Connorluimentaitaveccettehistoire
d'ennemisquivoudraients'enprendreàMaryDarling,etqu'ilsouhaitaitseulementles
avoirtouteslesdeuxdanssonpalaispouruneraisonqu'ellenepouvaits'expliquer.À
présent,sessoupçonsn'avaientpluslieud'être.Maisilsétaientremplacésparuneautre
inquiétude:àenjugerparlaréactiondeFionnulaetdeBran,ledangerquereprésentait
ceVicaireétaitonnepeutplusréel.Cependant,Silencerefusaitdes'alarmer.Mickey
O'Connorétaitpeut-êtreunpiratearrogantetdespotique,maisaumoins,ilsétaienten
sécuritésoussontoit.Rassérénéeàcettepensée,elleentrepritdedéshabillerMary
Darlingpoursonbain.
—Branal'airtrèsgentil.
—Ill'est,acquiesçaFionnula,dontlesjouess'empourprèrentlégèrementtandisqu'elle
versaitl'eaudansunecuvetteetentestaitlatempératureducoude.
—Etilestbeaugarçon,ajoutaSilencesansdétour.
Fionnulaseraidit.
—Ilesttropbienpourmoi,c'estça?
—Maisnon,cen'estpasdutoutcequej'aivouludire,assuraSilence,trèsembêtée.
ElleavaitjustevoulutaquinerFionnula,etcertainementpaslablesser.
—Moi,jesaisqu'ilesttropbienpourmoi,s'entêtaFionnula,audésespoir.Ilestsibeau!
Quandjevoisd'autresfilleslereluquer,j'aienviedeleurarracherlescheveux.
SilencedéposadélicatementMarydanslacuvette.
—Maislui,est-cequ'illeurretourneleursregards?
—Nooon,soufflaFionnula,laissanttraînerlasyllabecommesiellen'enétaitpas
totalementsûre.
SilencecommençadefrotteravecuneépongeledosdeMaryDarling,quijouaittoujours
avecsaficelle.
—Danscecas,àvotreplace,jenem'inquiéteraispas.Jesuissûrequevousluiplaisez
beaucoup.
Fionnulasemblahésiter,avantdesedécideràsourire.Puiselletiraunpetitpaquetdela
pochedesontablier.
—Jevousaiapportédesvictuailles,murmura-t-elle,tendantlepaquetàSilence.
—C'esttrèsgentilàvous.
Silencelâchauninstantsonépongepourouvrirlepaquetquicontenaitsonquatrième
repasdelajournée.Àcerythme,ellenetarderaitpasàprendredel'embonpoint,malgré
ladiètesévèrequeluiimposaitMickeyO'Connor.
Unefoisdeplus,ellesedemandasilepiratepouvaitvéritablementignorerquesesgens
luidésobéissaientsurcechapitre.S'ilnourrissaitdessoupçons,ilyavaitvraimentdequoi
s'inquiéter.
CommentM.O'Connorpunissait-illesactesdemutinerie?
WinterMakepeaceseréveillalecorpscourbaturédepartout.Sachambreétaitencore
plongéedansl'obscurité-lejourneselèveraitpasavantunbonmoment-,pourtantil
savaitqu'ilétaitexactement5h30,carilétaithabituéàseréveilleràcetteheure-là.Il
s'assitdanssonlitétroit,lescuissesetlesfessesluibrûlantd'avoirchevauchéunebonne
partiedelaveille.
Commeilhabitaitl'orphelinatetquel'écoleoùilfaisaitlaclasseàunebandedegarçons
indisciplinéssetrouvaitàquelquespâtésdemaisons,Wintern'avaitd'ordinairepas
besoindemonteràcheval.Maisilavaitétébienobligéd'enlouerunpourserendreà
Oxford.Ilsemassalescuissespendantunebonneminuteavantdeselever.Ces
courbaturesétaientsansgravitéetpasseraientrapidement,alorsautantneplusypenser,
décida-t-il.
Ildutpencherlatêtepoursedébarbouilleràsatabledetoilette.Sachambresetrouvait
souslescombles,etlapentedutoitétaitraide.Maisàforcedevivredanscetespace
exigu,ils'étaithabituéauxirrégularitésdel'espaceetcelafaisaitlongtempsqu'ilnese
cognaitplusàunepoutre,mêmedanslenoir.
Ils'habilla-chemiseblanche,pantalon,giletetvestenoirs-,puisouvritlafenêtrepour
jeterl'eaudesesablutionsdanslaruelle.Lecielsenimbaitd'unvoilegris-rosesurlequel
seprofilaientlestoitsdeSaint-Giles.Wintercontemplauninstantlespectacle,avantde
refermerlafenêtreetd'allumerunechandelle.Ilpassal'heuresuivanteàsonpetit
bureau,pourpréparersescoursdelajournée,maisaussirédigerdeslettres.Winter
correspondaitavecdessavants-philosophesouspécialistesdesreligions-àtraverstoute
l'Angleterre,etmêmesurleContinent.SonvoyageàOxfordavaitd'ailleursétémotivé
parl'urgencederendrevisiteàunvieuxphilosophequivivaitsesdernièresheures.
Quandlecielsefuttoutàfaitilluminé,Winterseleva,s'étiraetmouchasachandelle.
Puisilpritlebrocvidesursatabledetoiletteetquittasachambre.Aupassage,ils'arrêta
uninstantdevantlaportedesasœur.Aucunraidelumièrenefiltraitsouslaporte.
ProbablementSilenceétait-elleencoreendormie.Wintersongeaàlaréveiller,avantde
seraviser.Aprèstout,ellepouvaitbienprofiterdequelquesminutesdesommeil
supplémentaires.
Dansl'escalier,ilfaillitentrerencollisionavecungarçonpostéenembuscade.Winterle
saisitaucollet-ilavaitapprisdepuislongtempsqu'ilétaitpréférabled'attraperd'abord
lesfauteursdetrouble,avantdeleurposerlamoindrequestion.
—Pourquoineprends-tupastonpetitdéjeuneraveclesautres,JosephTinbox?
Josephlevaversluisonvisagesemédetachesderousseur.
—J'allaisdescendre,monsieurMakepeace.
—Vraiment?fitWinter,quilâchaJosephpours'emparerdel'objetquecelui-citentait
maladroitementdedissimulerderrièresondos.Etquecomptais-tufaireaveccette
fronde?
Josephfixalafronded'unairdeparfaiteinnocence.
—Jel'aitrouvéesurlesmarches,monsieur.
Winterhaussaunsourcil.
Josephdétournaleregard.
—Joseph,commençaWintersanssedépartirdesoncalme,tusaisquej'aiinterditle
mensongedanscettemaison.Laparoled'unhommeestuntrésorquemêmelesplus
pauvrespeuventposséder.Àprésent,dis-moilavérité.Cettefrondeest-elleàtoi?
Legarçondéglutit.
—Oui,monsieur.
—Jesuisfâchéd'apprendrequetujouesavecunefronde,maisheureuxquetum'aiesdit
lavérité.Enguisedepunition,tunettoieraslecarrelagequibordeledevantdufoyerde
lacuisine.
—Ohnon!protestaJoseph,avantdemurmurersousleregarddeWinter:Bien,
monsieur.
—Parfait.
Winterglissalafrondedanssapoche,etfitsigneàJosephdeleprécéderdansl'escalier.
Ilsachevèrentladescenteensilence,maisunefoisaupieddesmarches,Josephparut
hésiter.
—Monsieur?
—Oui?
Legamindansaitd'unpiedsurl'autre.
—Jevousprésentemesexcuses,monsieur.
—Nouscommettonstousdeserreurs,lerassuraWinter.C'estlafaçondontnous
réagissonsensuitequidistingueleshonnêtesgensdesautres.
Josephméditauninstantl'argument,puissonvisages'éclaira.
—Oui,monsieur.
Etilfilaverslacuisinedesonpasallègred'enfant.
Winterlesuivit,lesourireauxlèvres.Cen'étaitpaslapremièrefoisqu'ilréprimandait
Josephetceneseraitsansdoutepasladernière,maiscegarçonavaitunbonfond.
Lacuisinerésonnaitdubrouhahadesconversationsdesenfants.Deuxlonguestables
occupaientlecentredelapièce,unepourlesgarçons,l'autrepourlesfilles.Josephgagna
lapremière,etpritplacesurl'undesbancs.
—Bonjour,monsieurMakepeace,saluaAlice,l'unedesservantesdel'orphelinat.
—Bonjour,Alice,réponditWinterenluitendantlebroc.
—Oh,merci,monsieur,dem'épargnerd'allerlechercher!s'écriaAliceavecungrand
sourire,avantderetourneràsesoccupations.
—Lesenfants,intervintNell,ladomestiqueenchefdel'orphelinat,haussantlavoixpour
couvrirlacacophonie,soyezgentilsdedirebonjouràM.Makepeace.
—Bonjour,monsieurMakepeace!réponditaussitôtunchœurenthousiaste.
—Bonjour,lesenfants,leurréponditWintertandisqu'ilprenaitplaceàlatabledes
garçons.
Nellluiservitunetassedethéetunboldeporridge.
—Merci,Nell.
Winterbutunegorgéedethé,puiss'intéressaaupetitgarçonassisenfacedelui,quise
curaitlenezd'unairassoupi.
—As-tubiendormi,HenryPutman?
Touslesenfantsaccueillisàl'orphelinatdeSaint-GilesétaientbaptiséssoitJoseph,s'il
s'agissaitd'ungarçon,soitMary,s'ils'agissaitd'unefille.Àl'exceptiond'HenryPutman.
QuandHenryétaitarrivéàl'orphelinat,ilavaitdéjàquatreansetavaitinsistépour
gardersonnomd'origine.Commeilétaitl'undestrèsraresorphelinsrecueillisenâgede
parler,sonsouhaitavaitétéexaucé.
Henryôtaprestementsondoigtdesonnez.
—Oui.
Legarçonplusâgéassisàsescôtésluiflanquauncoupdecoude.
Henryluiadressaunregardoutré.
—Monsieur,sifflal'autre.
—Oh!s'exclamaHenry.Oui,monsieur,j'aibiendormi.Saufquej'aifaitunrêve.
—Vraiment?murmuraWinter,quiredoutait,d'expérience,quelaconversationne
s'éternisesurlesujetdesrêves.
Defait,Henryparaissaitsoudaincomplètementréveillé.
—J'airêvédegrenouilles.Desgrenouillesénormes.Aussigrossesquedesbœufs.
Henryécartagrandlesbras,pourdonneruneidéedelagrosseurdesditesgrenouilles,
menaçantderenverserleboldeporridgedesonvoisin.
Habituéàcegenrededébordements,Winterrattrapalebolàtemps.
L'autregarçon,dureste,semblaitsesoucierdetoutautrechose.
—Lesgrenouillesnesontpascommedesbœufs!Toutlemondesaitça,grosbalourd.
—JosephSmith,pourrais-tudiscuterpluspolimentdelatailledesgrenouillesavecton
camarade?LetançaWinter.
Lesdeuxgarçonsfurentréduitsquelquesinstantsausilence,etWinterenprofitapour
avalerunecuilleréedeporridge.PuisJosephSmithreprit:
—Jenepensepasquelesgrenouillespuissentêtreaussigrossesquedesbœufs.
CeàquoiHenryPutmanrépliqua:
—Dansmonrêve,ellesl'étaient.L'argumentparutcloreladiscussion.
Jetantuncoupd'œilàlatabledesfilles,WinterréalisaqueSilencen'étaittoujourspas
apparue.IlfitsigneàNellJonesdes'approcher:
—Ilseraitpeut-êtretempsd'allerréveillermasœur?luisuggéra-t-il.
Nelldétournaleregard.
—Euh...ehbien,c'est-à-direque...
—Oui?LapressaWinter,voyantqu'ellesemblaitpeineràtrouversesmots.
Nellfermauninstantlesyeux.
—Ellen'estpaslà,monsieur.
Wintersursauta.
—Quoi?
—MmeHollingbrookaquittél'orphelinatavant-hier,lâchaNelld'unetraite,commesi
ellevoulaits'acquitterauplusvited'unecorvéedésagréable.MaryDarlingestavecelle.
Lesenfantss'étaienttus:leurinstinctlesavaitprévenusqu'ilsepassaitquelquechose.
Winters'obligeaaucalme.
—Oùestmasœur?
Nelldéglutit.
—ElleestpartievivrechezMickeyO'Connor.
SilenceachevaitdedonnersonporridgeàMaryDarlingquandelleentenditdeshommes
sedisputerenbas.Assiseàcôtéd'elle,Fionnulatenditl'oreille.Silencesefigea,lacuillère
deporridgetendueversMaryDarling.L'enfantavaitperdutoutintérêtàsonpetit
déjeuneretl'ignoraitsuperbement.
Silenceluitapotagentimentl'épaule.
—Mary,finistonporridge.
Tandisquelaquerelleparaissaitgagnerenforce,lajeunefemmecrutreconnaîtrel'une
desvoix.
Lâchantlacuillère,elleseruaverslaporte.
—Madame,vousavezpasledroitde...criaFionnula.Silenceouvritlebattantàla
volée.EttombasurBert.
—Quiestenbas?demanda-t-elle.
Ilouvritlabouche,maisSilencelepoussadecôtépourseprécipiterversl'escalier.
—Hé!SerécriaBert,indigné.
Silencedévalalesmarches.Lesilencequiétaitsoudaintombél'inquiétaitauplushaut
point.Qu'avaient-ilsfaitdelui?
Arrivéeaubasdesmarches,lajeunefemmeeutàpeineletempsd'entrevoirWinter,
encerclépardespirates,qu'elleseheurtaàunemuraille.MickeyO'Connorcommença
parluibloquerlepassage,puis,l'obligeantd'unemainàpivoter,ill'adossaàsontorse
puissantetl'agrippaparleshanchespourl'empêcherdebouger.
Silencefrissonnaàsoncontact.Ellenel'avaitpasrevudepuisleurdisputedelaveille,et
elleavaitpresqueoubliél'intensitédesaprésencephysique.
—Lâchezmasœur,ordonnaWinter.
—Croyezquejeseraisravidevousdonnersatisfaction,répliquaMickeyO'Connor,qui
frottaitsontorsecontreledosdelajeunefemme.Maisjenepeuxdécemmentpasle
faire,danslamesureoùladameenquestionnemel'apasdemandé.
Winterrivasonregardsursasœur.
—Silence?Articula-t-il.
Celle-cidéglutitpéniblement.Vêtusobrementdenoir,commeàsonhabitude,ilsemblait
fouderage.Lespiratesquil'entouraientavaientpourtantuneallurebeaucoupplus
inquiétantequelasienne,maiscomparésàlui,ilsressemblaientàdespersonnagesde
théâtre.Dureste,Winteravaitréussiàs'introduiredansl'antredeMickeyO'Connor,
preuvequ'ilétaitonnepeutplusdéterminé.
SilencetournalatêteversM.O'Connor.Leursvisagesétaientsiprochesl'undel'autre
qu'elleauraitpucomptersescils.
—Laissez-moiluiparler.
Ilétrécitlesyeux.
—S'ilvousplaît,murmura-t-elle.
—Commevousvoudrez,fitMickeyO'Connorenlalibérant.Cinqminutes,monsieur
Makepeace,ajouta-t-il.Pasplus.Allez-vousentreteniravecvotrecharmantesœurdans
mabibliothèque.
MickeyO'Connorpossédaitunebibliothèque?L'espaced'uninstant,Silenceselaissa
distraireparuneimagedecethommesioutrageusementvirilpenchésurunlivre
poussiéreux.
L'imagefutbiensûrbalayéedèsqu'ilsfurentintroduitsdanslabibliothèqueenquestion.
CommeSilenceauraitdûs'yattendre,labibliothèquedeM.O'Connorneressemblaità
aucuneautre.Lapiècen'étaitpasimmense,maistout,depuisleplafondàcaissonsen
boisderosejusqu'àl'épaistapispersanquirecouvraitlesol,yétaitextraordinaire.Des
statuesantiques,notammentunesplendideDianechasseresse,quiavaientprobablement
étédérobéessurdesbateaux,ornaientlesangles.Etdeslivresillustrésd'unerarebeauté
étaientgrandsouvertssurtouteslessurfacesdisponibles.L'éventailallaitdelaplanche
d'animauxexotiquesauxcouleursvivesjusqu'aupetitlivredeprièreenluminéàlafeuille
d'or.
—Bontédivine!s'exclamaSilence,éblouie.As-tudéjàvuquelquechosed'aussi
magnifique,Winter?
—Pourl'instant,jemepréoccupesurtoutdetoi,rétorquasèchementcedernier.
Silencesesentitrougir.Elleprituneinspiration,etlissaletablierqu'elleavaitrevêtuce
matinparhabitude-elles'apercevaittoutàcoupquec'étaitunpeuridiculeenpareil
endroit.
—Jesuisdésoléed'avoirquittél'orphelinataussiabruptement.Jesaisqueceladoit
t'ennuyer.
—M'ennuyer,répétaWinterd'unevoixatonequidonnaitencoreplusdepoidsàsa
réaction.
Silencesemorditlalèvre.
—As-tuétéamenéeicicontretongré?Voulut-ilsavoir.
—Non.
Ilhochalatête.
—Heureusementquejeneperdspasfacilementmoncalme.NousparlonsdeMickey
O'Connor,Silence.
Wintersavaitqu'elleétaitdéjàvenueiciunefois.Etilavaitsuspectélepire.
—IlestlepèredeMaryDarling,lâcha-t-elle.
Ilhaussaunsourcil,attendantlasuite.
—IlsouhaitequeMaryresteici,carilveutlaprotégerdesesennemis.Maisilm'a
autoriséeàm'installersoussontoitpourm'occuperd'elle.
Winterfermauninstantlesyeux.Quandillesrouvrit,ilsétaientemplisdechagrin.
—SiMaryestvraimentsafille,tun'asplusaucundroitsurelle.Renonceàelle,Silence.
—Non!Tun'aspascompris.M.O'Connorm'apromisdemelaisserMaryDarling-de
melalaisserpourtoujours-dèsquesesennemisneconstituerontplusunemenace.Je
pourraialorsl'emmenerhorsd'ici.
—Jecroiraisplusvolontierslapromessed'unserpentplutôtquecelledeM.O'Connor.
—Mais…
Winters'approchaetprittendrementlebrasdeSilence.
—Ilsesertdetoi,petitesœur.Peut-êtrenevoit-ilentoiqu'unamusement,peut-êtreses
projetssont-ilsplusnoirs,quoiqu'ilensoit,tupeuxêtresûred'unechose:Mickey
O'Connornes'intéressequ'àsonpropreplaisir.IlnetientniàtoiniàMaryDarling.
—Raisondepluspourquejereste,plaidaSilence.J'aimeMaryDarlingcommesielle
étaitmaproprefille,Winter.Jenemevoispasl'abandonnerici,quandbienmêmejene
seraispascertainedepouvoirretournerunjouràl'orphelinat.
—Taréputationserasévèrementcompromisesitut'installesici.
—Maréputationestdéjàruinée.
—Àcausedelui.
Winterélevaitrarementlavoix,etilmanifestaitencoreplusrarementsesémotions,mais
ilprononçace«lui»avecunméprisinouï.
Silencesavaitquesonfrèren'aimaitpasM.O'Connor,maiselleneseseraitjamaisdoutée
qu'iléprouvâtuneantipathieaussiviolentepourlui.
—Winter...
—Iltedétruira,etildétruiral'orphelinatàcausedetoi.Nousnepouvonspasnous
permettredelaisserserépandredesragotssurtavertu.Penseàl'orphelinatsitune
pensespasàtoi.
Silencefermalesyeux.Ellen'avaitd'autrechoixquedetrahirlaconfiancedesonfrère.
—Jesuisdésoléepourl'orphelinat,articula-t-elle.Maisils'agitdeMaryDarling,Winter.
Jet'ensupplie.Elleesttoutcequimereste.
—Bonsang.
Sonfrèresetournaversuneétagère,regardantleslivressansvraimentlesvoir.
Durantquelquesinstants,unsilenceabsolurégnadanslapièce.
Silencesemorditlalèvre,attendantdesavoirsielleavaitirrévocablementbriséla
confiancedeWinter.Ilétaitleplusjeunedesesfrères.Leplusproched'elleenâge.Etle
plusprochedanssoncœur.Siellenel'avaitpasobservéavecattention,ellen'auraitpas
vusesépauless'affaisserimperceptiblement.
—JesaiscequeMaryDarlingreprésentepourtoi,petitesœur.C'estellequit'aaidéeà
retrouverlajoiedevivre.Alors,s'iln'yapasd'autresolutionpourquetulagardes,tu
peuxrester.
Silencelaissaéchapperunsoupirdesoulagement.Maiscommeelleouvraitlabouche
pourleremercier,Winters'empressad'ajouter:
—Maisjesaisaussilemalquet'acauséMickeyO'Connor.Net'attendsdoncpasqueje
sautedejoieàl'idéedetesavoiràsadisposition.
Unpetitdéclicdansleurdosbrisalesilence.Silenceseretourna.
MickeyO'Connorsetenaitdansl'embrasured'uneportedérobée,astucieusement
dissimuléeparleslambris.
—J'apprécievotresollicitudeàmonégard,Makepeace,déclaracedernier.Elleme
réchauffelecœur,vraiment.
Winters'étaitpétrifié,etSilenceeutl'intuitionqu'ilprenaitsurluipournepascéderàun
élanrageur.Pourtant,c'étaitl'hommelemoinsviolentqu'elleconnût.
Àtouthasard,elleposaunemainapaisantesursamanche.
—S'ilteplaît,Winter.
—Jenem'opposeraipasàtonchoix,confirma-t-il,bienquesonregardrestâtrivésurle
visagedeM.O'Connor.Maissijamaistut'estimesendanger,alerte-moi,dejourcomme
denuit,etjeviendraiaussitôttechercher.
—Entendu,réponditdocilementSilence,carellesentaitquesonfrèreavaitbesoindese
persuaderqu'ilgardaitplusoumoinslecontrôledelasituation.
MickeyO'Connorlagratifiad'unsouriremoqueur.
Heureusement,Winterneparutpasleremarquer.IlembrassaSilencesurlajoue,et
murmuraenseredressant:
—N'oubliepas:dejourcommedenuit.
Lagorgenouée,lajeunefemmesecontentadehocherlatête.EllesavaitqueWinter
tenaitàelle,maisàenjugerparsaréaction,elleavaitsous-estimélessentimentsqu'il
ressentaitàsonégard.Àvraidire,ellen'auraitjamaisimaginéquesonfrèrel'aimait
autantet,toutàcoup,elleéprouvait,unpeuparadoxalement,lapertedequelquechose
qu'elleavaitpourtantignoréposséderjusque-là.Winterallaitl'abandonnerici-mais
uniquementparcequ'elleleluiavaitdemandé.Etparcequ'ill'aimaitsincèrement.
—Meshommesvontvousraccompagner,intervintM.O'Connor.Jenevoudraispas
quevousvousperdiezentreicietlasortie.
Wintersetournaverslepirate,etSilenceretintsonsouffletandisquelesdeuxhommes
sejaugeaientduregard.PuisWintersedécidaàquitterlapièce.SilencefusillaMickey
O'Connorduregard.
—Vousn'aviezpasbesoindeleprovoquer.
Lepirates'avançaverselle.
—Ahnon?
—Non,répéta-t-elle,sévère.Nousavionsdéjàconcluunpacte,etjen'avaisaucune
intentiondelerenier.Winternesesouciaitquedemonintérêt.Enleprovoquant
commevousl'avezfait,vousauriezpudéclencherunequerelle.
Ilsecoualatête.
—C'estlàoùjenesuispasd'accordavecvous,machère.Votrefrèreestunhomme
déterminéetdur.Sijen'avaispasmarquémonterritoire,ilvousauraitsortied'iciavant
quevousayezeuletempsderéagir.
Winter,unhommedur?Quelleidéeétrange,presquefarfelue.Décidément,ceM.
O'Connorladéroutait.
—Jen'auraisjamaisimaginéquevouspossédiezunebibliothèquecommecelle-ci,
observa-t-elle,histoirededévierlaconversation.
Ileutunsourirecynique.
—Dois-jeendéduirequevouslatrouveztropraffinéepourunpirate?
—Non!SerécriaSilence,alorsquec'étaitpourtantcequ'elleavaitpensé.Je...jevoulais
seulementdire...
SavoixmourutdanssagorgecommeM.O'Connorlaissaitcourirl'indexsurl'undesseins
dénudésdelaDianechasseresse.Ilsurpritsonregard.
—Oui,madameHollingbrook?
Silencerougit,maissoutintsonregard.Wintern'avaitpascillédevantlui,etelle
entendaitl'imiter.
—Vousn'aviezpasbesoind'unetellepièce,lâcha-t-elle.
—Pasbesoin?
Silences'efforçadesecalmer,demettresesidéesenordre.
—Votresalledutrôneestridiculementostentatoire,maisjepeuxlecomprendre.Cette
ostentationaunbut.Ils'agitd'impressionner,voired'intimider,lesvisiteursquevousy
recevez.Alorsquecettebibliothèque…
—Oui?
—Ellen'apasbesoind'êtreostentatoirepuisqu'ellen'estpasunlieupublic.
Illadévisageaitaveccuriosité.
—Toutcelaesttrèsintéressant,madameHollingbrook.Maispermettez-moidevous
poserunequestion:sijen'utilisepasmabibliothèquepourimpressionnerlesgens,alors
àquoipeut-ellebienmeservir?
—C'estexactementcequejemedemandais.Pourquoiavez-vousaménagécettepièce?
Ilnesemblaitpass'attendreàunequestionaussifranche.Illadévisageaencore,hésitant,
puisparutprendreunedécisionetsedirigeaversuneétagère.
Intriguée,Silencelesuivit.
Ils'emparad'unlivreetl'ouvritauhasard.Iltombasuruneillustrationquimontraitune
sortedecoccinellevertémeraude,perchéesuruneplanteexotique.Lescouleursavaient
unteléclatquel'insectesemblaitréellementrampersurlepapier.
MickeyO'Connortraçaduboutdudoigtlecontourdelapage.
—Unenuit,ilyahuitouneufansdecela,j'aitrouvéunlivresemblableàcelui-cidans
uncoffreprovenantd'unbateauarrivédesCaraïbes.
—Vousvoulezdirequevousl'avezvolé,corrigeaSilence.
Mickeyluisourit,découvrantdeuxrangéesdesolidesdentsblanches.
—Lelivreappartenaitàl'undecesplanteursquipossèdentdescentainesd'esclavespour
cultiverleurschampsdecanneàsucreetlesenrichir.Oui,jel'aivoléàcegenredetype.
Et,croyez-moi,çanem'apasempêchédedormiruneseuleseconde.
Silencereportasonattentionsurl'ouvrage.Ellen'approuvaitpaslevol,maiselle
n'approuvaitpasdavantageletraficd'êtreshumains.
—Etdonc,vousdisiezquevousaviez,euh...trouvé,ilyaquelquesannées,unlivre
analogueàcelui-ci?
—Oui,acquiesça-t-il,baissantàsontourlesyeuxsurlaplancheillustrée.Etquandjel'ai
ouvert,j'aiétéfasciné.Jen'avaisencorejamaisrienvudetel:lelivreentierétait
composéd'imagesdepapillons.Lespapillonssontpeucourantsdanslequartierde
Londresoùj'aigrandi.Etilsn'ontrienàvoiravecceuxquej'avaissouslesyeux.
Ilcaressaquelquesinstantslapage,commes'ilvoulaittouchersonsouvenir,avant
d'ajouter:
—Ceux-làétaientsimagnifiquesqu'ils…ehbienqu'ilsauraientpuconvaincreunhomme
del'existencedeDieu.
Silenceavalapéniblementsasalive.ElleétaitnéeàLondres,elleaussi,maiselleavait
connulespromenadesdansHydeParketlesexcursionsàlacampagne,danslesenvirons
delacapitale.Elleavaitpuadmirerdespapillons,maisaussidesbiches,desoiseaux,des
fleurs.QuelleenfanceavaitdonceueM.O'Connor,pourn'avoirjamaisvudepapillons?
—Dansquelquartieravez-vousgrandi?
—ÀSaint-Giles,répondit-il,sanscesserdecaresserlapage.Àtroispâtésdemaisonsd'ici.
Silenceessayadeselereprésenterpetitgarçon.Ilétaitprobablementtrèsmignon.Et
gracieux.Cettepenséelafitfrissonner.ÀSaint-Giles,labeautéétaitpluséphémère
qu'ailleurs.
—Vousviviezenfamille?
—Avecmamère...etlui.
Parlait-ildesonpère,oud'unautrehomme?N'osantluiposerdirectementlaquestion,
Silencepréféraprendreunbiais.
—VosparentsviventtoujoursàSaint-Giles?
Illuicoulaunregardironiqueavantderefermerlelivre.Iln'avaitmanifestementpas
l'intentiondeluirépondre.
Quelhommeimpossible!
Lajeunefemmebalayalapièceduregard.
—Oùest-il?
—Quoi?
Elledésignalesrayonnagesd'ungeste.
—Lelivreaveclespapillons.Oùl'avez-vousrangé?
Ilsecoualatête.
—Jenelegardepasici.
—Mais,alors…
—Vousêtesbiencurieuse,coupa-t-ilenremettantl'ouvrageàsaplace.
Silencesoupiradefrustration.
—Qu'attendez-vousdemoi,aujuste?
Ilseretourna,levisageindéchiffrable.
—Qu'est-cequivousfaitpenserquej'attendsquoiquecesoitdevous?
Silencerefusaitqu'ils'entireparunepirouette.Ellefitunpasverslui.Ileutun
mouvementbrusque,commes'ilvoulaitreculerd'autant.
—RiennevousobligeaitàmeconfierMaryDarling,répliqua-t-elle.Niàm'attirerici.
Qu'avez-vousentête?
Ildétournaleregard,lesmâchoiresserrées.
—Jevousprotège,lapetiteetvous,riendeplus.Contentez-vousderestersagement
dansvotrechambreetcessezdeposerdesquestions.
Restersagementdanssachambre?
Silenceécarquillalesyeux,incrédule.
—Meprendriez-vouspourunepoupée?
D'unbattementdesesbeauxcilsnoirs,ilreportasonattentionsurelle.
—Non,vousêtesunefemme.Unefemmeravissante.Jenerisquepasdevous
confondreavecunjouet.
Savoixétaitsisensuelle,toutàcoup,queSilenceenrestabouchebée.
Ils'amusadesaconfusion.
—Ledînerseraserviplustôt,cesoir.À19heures.J'espèrequenousauronsleplaisirde
profiterdevotreprésence.
Silenceseraidit.Ilnebaissaitpassagardefacilement.
—Désolée,monsieurO'Connor,maisiln'esttoujourspasdansmesintentionsdedîner
avecvous.
Lesouriredupirates'évanouitd'uncoup.
—Alors,vousjeûnerezdansvotrechambre.Jusqu'àcequevousayezchangéd'avis.
Là-dessus,iltournalestalonsetquittalapièce.
CHAPITRE4
Maisunechoseétrangeseproduisit.Alorsquelesoirtombaitsurlejardinduroi,lestrois
neveuxs'assoupirentenmêmetemps,etfurentbientôtplongésdansunprofond
sommeil.Lelendemainmatin,àleurréveil,ilsnesesouvenaientderien.Toutpenauds,
lestroisneveuxfurentdoncobligésd'avouerauroiqu'ilsn'avaientpasréussiàattraperle
voleur.MaisquandJohnleMalinsepassalamaindanslescheveux,uneplumed'un
beauvertbrillanttombasurlesol...
—Vouspouvezpasfaireça!protestaFionnula,lelendemainmatin.
—Quimel'interdit?RipostaSilence.
Elleinspectafurtivementlecouloir.Harryprenaitsonpetitdéjeunerenbas,etellevenait
d'envoyerBertchercheruneservante.L'espacedequelquessecondes,lavoieétaitdonc
libre.
—Lepatron,pardi!objectaFionnulad'unevoixétouffée.Ilaordonnéquevousquittiez
pasvotrechambretantquevousaccepteriezpasdedîneraveclui.
Silencereniflaavecdédain.
—MickeyO'Connorn'estpasmonmaître.
—Possible.N'empêchequ'ilapourhabituded'êtreobéi.
—Alors,M.O'Connorvaavoirunebellesurprise.
TenantMaryDarlingdanssesbras,Silencesefaufilaprestementdanslecouloir,puis
gagnal'arrièredelamaison-ladirectionopposéeàcelleempruntéeparBert.Arrivéeà
l'angle,elles'arrêtapourreprendresonsouffle,puispoursuivitsoncheminàuneallure
plusmodérée.
Unevoixdanssondosfaillitluiarracheruncri.
—Oùcomptez-vousaller?murmuraFionnula,quil'avaitfinalementsuivie.
—Jen'ensaisrien,avouaSilence.MaisMaryDarlingabesoind'explorerdenouveaux
univers.Nousallonsbientrouverunpetitsalon,ouquelquechose?
Fionnulaparaissaitsceptique.
—Jecroispasquelepatronpassebeaucoupdetempsassissurdescanapés.C'estpasun
aristocrate.
—Alors,labibliothèque,décidaSilence.C'estjusteendessous.Maisjeneveuxpasque
vousayezdesennuisàcausedemoi,Fionnula.J'auraispeut-êtredûvousattacher?
Commeça,vousauriezpudirequejevousavaisagressée.
Fionnulalevalesyeuxauciel.
—Vouscroyezquequelqu'unauraitcruça?
Uncrifurieuxrésonnaderrièreelles.Berts'étaitdéjàaperçudeleurabsence.
Silenceneputs'empêcherdesursauter,maisellenes'arrêtapaspourautant.
Marys'agitadanssesbras,tendantlecoupourregarderpar-dessussonépaule.
—'ert!
Ellesatteignaientl'escalierlorsqueBertlesrattrapa.
—Oùvousallezcommeça?leurdemandalegarde,toutessoufflé.
—Danslabibliothèque,réponditSilenceavecdésinvolture,tandisqu'ellecommençaitde
descendrelesmarches.
Berts'esclaffa.
—Lepatronestenbas.Ilvouslaisserapasfaire.
Silenceétaitarrivéeaubasdel'escalier.Elles'engageavaillammentdanslecouloir
menantàlabibliothèque,maissonpoulss'affolaitàl'idéedecroiserMickeyO'Connor.
Tantpiss'ildécouvraitqu'elleluiavaitdésobéi-envérité,elledevaitadmettrequ'elle
l'espéraitpresque.Ilétaitimportantqu'ellepuisseasseoirsonindépendance,etqu'elle
montrequ'ellen'étaitpasun...
Deuxmainslasaisirentsolidementparlataille,etelleneputretenirunpetitcri.
—QuefaitMmeHollingbrookhorsdesachambre?demandaMickeyO'Connord'une
voixdangereusementcalme.
Silencetournalatête.Levisagedupirateétaitinexpressif,maisFionnulaetBerts'étaient
figéssurplace.Bertouvraitetrefermaitlabouchetelunpoissonhorsdel'eau.
—NeréprimandezpasFionnulaetBert,ditSilence.Toutestmafauteet…
—Jel'avaisdéjàdeviné,lacoupaM.O'Connor.Prendslapetite,Fionnula.
Fionnulas'avança,etavantqueSilenceaitpuréagir,MaryDarlingpassadanslesbrasde
laservante.
—Vousne...
—Plusunmot,l'interrompitdenouveaulepirate,etsavoixfeutréeétaitplus
inquiétanteques'ilavaitcrié.
Ilsecourbabrusquement,etSilencefutsoulevéedanslesairs,avantdeseretrouveren
traversdel'épauledeMickeyO'Connor,latêteenbas-unepositiond'autantplus
infamantequ'ilavaitplaquélamainsursesfessespourlamaintenirenplace.
—Reposez-moi,ordonna-t-elleavecleplusdedignitépossible.
Sansprendrelapeinedeluirépondre,ilfitdemi-tourendirectiondel'escalier.
—MonsieurO'Connor!
Pasdavantagederéponse.Ilgravissaitàprésentl'escalier,sanseffortsemblait-il,alors
qu'illaportaitsurl'épaulecommeunvulgairesacdefarine.
Silencen'étaitpasrassurée.Cettefois,ellel'avaitdéfiéouvertement-ethumiliéenpublic,
devantFionnulaetBert.Iln'étaitpasimpossiblequesacolèretourneàlasanction
physique.Peut-êtreprojetait-ildeluiinfligerunesévèrecorrection.Cependant,elle
restaitdéterminéeànepassesoumettreàsavolonté,quelquesoitleprixàpayer.
Deuxminutesplustard,illajetaitsursonlit.Tandisqu'ellerebondissaitsurlematelas,
elles'empressad'écarterlesmèchesdecheveuxquiluicouvraientlesyeux.Elletenaitàlui
opposerlacontenancelaplusrespectablepossible.
Elleneputtoutefoisreteniruntressaillementlorsqu'ellelevalesyeuxsurlui.
MickeyO'Connorsetenaitàcôtédulit,brascroisés,jambesécartées.Plus
impressionnantquejamais.
—Pouvez-vousmedirequelleétaitvotreintention?
—Jevoulaismepromenerunpeu.
Ilsepenchaverselle.
—Alorsquejevousavaisordonnédenepasquittervotrechambre?
Elles'humectaleslèvres.
—Oui.
Sonregardnoirs'attardauninstantsurseslèvres,avantderemonteràsesyeux.
—Personnenemedésobéitsousmontoit.
Silenceavaitdumalàparlertantill'écrasaitdesaprésencephysique.
Sadétermination,cependant,étaitintacte.
—Ehbien,maintenant,ilyaquelqu'unpourvousdésobéir,parvint-elleàarticuler.
Lesnarinesdupiratefrémirent.Elleretintsonsouffle.Maisilseredressafinalementet
gagnalaporteaupasdecharge.
—Nebougezplusdecettechambre,luilança-t-ildepuisleseuil.Oujevousprometsque
vousleregretterez.
Ilclaquasifortlaportequelesmursentremblèrent.
Silencerelâchalentementsonsouffleetrestaunmomentsurlelit.Elleétaitaussiépuisée
quesielleavaitaffrontéuncyclone.Maiselleéprouvaituneindubitablesatisfaction.
Elle,SilenceHollingbrook,petiteveuvesansfortuneetsansbeaucoupderelations,avait
tenutêteàMickeyO'Connor,aliasMickeyleCharmeur,lepirateleplusredoutéde
Londres.
Avait-onidéed'êtreaussientêtée!PestaitMickeyalorsqu'ilredescendaitl'escalier.
Parvenuaubasdesmarches,ilflanquaungrandcoupdepieddansunseaud'eauoublié
paruneservante,envoyantunepartieducontenusurlecarrelage.Cegesterageurnelui
procuraqu'unplaisirpassager,etnechangearienàsonhumeur.Pourquoidiable
s'obstinait-elleàluidésobéir?Mickeydevaitbiens'avouerqu'ilignoraitcommentréagir
sielledevaitencoreledéfier.Carlaperspectivedelapunirphysiquementétaitexclue:il
nepouvaitimaginerdeluiinfligerunequelconquesouffrance.
Sonregardfutattiréparunpetittableauaccrochéaumurducouloir.C'étaitune
représentationdelaViergeàl'enfant.Marieluiparutsongeuse.Laveuven'étaitpasdans
samaisondepuisplusdedeuxjoursquesonexistencesibienordonnéeenétaitdéjà
toutechamboulée.
Derrièrelui,quelqu'unseraclalagorge.
—Qu'ya-t-il,Harry?grognaMickey,sansdaignerseretourner.
—Désolédevousdéranger,patron,maisBertesttrèsennuyéqueMmeHollingbrooklui
aitfaussécompagnie,etje…
Mickeysecoualatête.
—Jerefusedeparlerd'ellepourlemoment.
—Ah.
—Autrechose,Harry?
—Branvoulaitsavoirquandvoussouhaitiezparleràl'armateurdel'Alexander.
Cettefois,Mickeyseretourna.
—Aprèsdîner,maisavantminuit.Laissons-les'assoupirtranquillementdanssabelle
maisonens'imaginantqueMickeyO'Connorarenoncéàluifairepayersapetite
redevance.
Harryplissaleslèvres.
—Àmoinsd'êtreunimbécile,ilauraprislaprécautiondefairegardersamaison.
—C'estévident,acquiesçaMickey,quipoursuivaitdéjàsonchemin.Aussi,enplusde
Bran,jeprendraiPatetSeanavecmoi.
—Vouscroyezqueçasuffira?S’inquiétaHarryenpressantlepaspourlerattraper.
—Oui.Nousl'attendronsdanssachambreetnouslecueilleronsquandilmonterase
coucher.Lechocdenousvoirdevraitsuffireàlerendreplusmalléable.
Mickeyétaitarrivédevantsaproprechambreàcoucher.Ilouvritlaporteàlavolée,et
sefigea.
Sonlitétaitimmense.Lespiliersdubaldaquinétaientaussilargesquedescuisses
d'homme,etlematelaspouvaitaccueillirfacilementtroispersonnes-sibienqueMickey
seprivaitrarementdecoucheravecdeuxfillesenmêmetemps.Maisiln'avaitpasété
prévupourrecevoirlegroschienquis'yprélassaitencetinstant,allongéentraversdes
oreillers,lesquatrefersenl'airetlalanguependanthorsdelagueule.
—QuefaitLaddansmonlit?
Enentendantsonnom,LadtournaversMickeyunregardemplid'uneadorationbéate,
tandisquesaqueuefrappaitfurieusementlematelas.
—Euh…fitHarry,quisegrattaitderrièrel'oreille,c'est-à-direqu'ilparaissaitsitriste,tout
seuldanslacour.J'aipaseulecouragedel'abandonneràsonsort.
—Dehors!RugitMickeyàl'intentionduchien.
LatransformationdeLadfutimmédiate.Ilrabattitsespetitesoreillestriangulairessurson
crâne,pritunaircontritet,basculantsurleventre,rampaversleborddulit.
—Enplus,ilalespattestoutesboueuses!s'écriaMickey,exaspéré.
Harryregardalechien.
—Euh...oui,confirma-t-il,commes'ils'enapercevaitseulementmaintenant.
—Bonsang!grommelaMickey.Quandjepensequecen'estmêmepasmonchien!
SemblantoublierqueMickeyétaitfurieuxcontrelui,oupensantpeut-êtrequ'ils'était
suffisammentexcusé,Ladvints'asseoiràsespieds.IlignoraittotalementHarry,quiétait
pourtantsupposéêtresonmaître.
—Ilabeaucoupd'affectionpourvous,risquaHarry.
—Maismoi,jen'enaipaspourlui.Descends-ledanslacour,etdemandeàuneservante
devenirnettoyermonlit.
—D'accord,fitHarrysansbougerd'uniota,puis,s'éclaircissantlavoix,ildemanda:Et
pourMmeHollingbrook?
Mickeypivotaverslui.
—Quoiencore?
Harryclignadesyeux.
—Je,euh...jepensaisqu'unepetitepromenadeautourdelamaisonaveclebébé
l'aideraitàsesentirmoinsenfermée.
Mickeys'esclaffasibruyammentqueLadsursauta.
—Cettefemmen'iranulleparttantqu'elleneseplierapasàmavolonté.
—Çaveutdirequ'elledescendraencorepasdînercesoir?
—Eneffet.Àmoinsqu'ellen'aitchangéd'avisd'ici-là.Enattendant,elleresteraconsignée
danssachambre,etvousnecontinuerezàmonterquelesrepasdel'enfant.Ellefinira
bienparcéder.
Harrysemitàcontemplerleplafond.
—Qu'ya-t-il?grommelaMickey.
—Ehbien,euh...j'airemarquéquepournégocieraveclebeausexe,ilfautparfoissavoir
semontrerconciliant.Unpeudegentillesse,c'estpasmalvunonplus.
—Neluiai-jepasfourniunebellechambreetunlitdereine?répliquaMickey.
—Si,si.
—Etnemesuis-jepasdéjàmontrétrèsaccommodantavecelle?
—Hum…fitHarry,sceptique.
Mickeyeutungestetranchantdelamain.
—Toutcequejedemande,c'estqu'elledescendedîneravecnous.Aucunefillene
m'avaitencoredésobéisousmonpropretoit.
—Oui,maislesfillesenquestionétaientsoitdescatins,soitdesservantes,fitvaloir
Harry.MmeHollingbrookappartientàaucunedecescatégories.
Mickeyenrestauninstantsansvoix.Bontédivine!Depuisquanddevait-ilsejustifier
devantHarry?IlavaitvouluSilencechezlui,etill'avait.Maisiln'avaitpasprévuquela
présencedelajeunefemmebouleverseraitàcepointsonquotidien.
—Pourquoin'est-ellepasheureusedevivredansmonpalais?
Harryhaussalesépaules,qu'ilavaitmassives.
—C'estunefemme.Lesfemmesontleursidéesàelles.
—Cen'estpasuneraisonpourdiscutermesordres.Ellen'estpeut-êtreniservanteni
catin,maiselleapprendratoutdemêmeàm'obéir.
HarryetLadleregardèrentavecunemêmeexpressiondereprochedanslesyeux.
Mickeycontintdifficilementsonexaspération.
—Àprésent,débarrassez-moileplanchertouslesdeux!
L'hommeetlechiens'éloignèrentensemble.
—Etjeneveuxplusrevoirceclébarddansmachambre!RugitMickeydansleurdos.
Cesoir-là,Silencen'avaittoujourspasdécoléré.
—Enfin,ilnepeutquandmêmepasm'enfermerdanscettechambrecommeune
prisonnière!
—Jevouscomprends,madame,réponditFionnula.
Ellefaisaitmontred'uneéquanimitédigned'admirationdanslamesureoùelleavait
supportétoutelajournéelesrécriminationsdeSilence.
Celle-cigrimaça.
—Jesuisdésoléedemerépéter,Fionnula.Maisc'esttellement...c'esttellement
médiéval.PourquiM.O'Connorseprend-il?Pourundieupaïen?
—Ohnon,madame!protestaFionnula.Jepensepasqu'ilseprennepourundieu.
Plutôtpourunsultan.
—Àdéfautd'enavoirletitre,ilenal'arrogance,commentaSilence,plantéedevantla
fenêtredesachambre.
Lacroiséeétaitdrapéedemagnifiquestenturesroses-peut-êtrepouratténuerlefait
qu'elleétaitrendueaveuglepardesplanchesclouéesenfaçade.C'estàpeinesiSilence
pouvaitapercevoirlarue,endessous,entrelesfentesdesditesplanches.
—C'estquandmêmeincroyable!reprit-elle.Admettonsqu'ilsemoquequejedevienne
folleàresterenferméedanscettechambre.Maisilpourraitaumoinspenseràsafille.
MaryDarlingmaugréadanssoncoincommepourappuyersonpropos.Lapetiteavait
explorélapiècedanssesmoindresrecoins.Ilavaitfallul'éloignerdufeuenlagrondant
unebonnedemi-douzainedefois,etlatireràdeuxreprisesdesouslelit.Àprésent,elle
jouaitd'unairmaussadeaveclacuillèreetl'assiettevidedesondîner.
L'estomacdeSilencegargouillaàcettevue.AprèslascènedecematinavecMickey
O'Connor,elleavaitexpliquéàFionnulaqu'ellenepouvaitplusaccepterqu'onluimonte
delanourrituredérobée.Harry,Bertetelleavaientdéjàassezdesouciscommecelaà
caused'elle.
—Vouspourriezaccepterdedîneraveclui,serisquaàsuggérerFionnula.
Silenceluiadressaunregardnoir.
—Pastantqu'ilmel'ordonnera.
Fionnulabaissalesyeux.
—Pardon,murmuraSilence.
Cen'étaitpaslafautedecettefillesiM.O'Connorseconduisaitendespote.
Silencen'endémordaitpas.Elleavaitdéjàacceptédevenirvivreici,cequiétaitune
immenseconcessiondesapart.Refuserdedîneraveclemaîtredeslieuxétaitsaseule
façondefairepreuved'unminimumd'indépendance.
—C'enesttrop,décréta-t-ellesoudain.
Etellefonçaverslaporte.
—Oùallez-vous?S’alarmaFionnula,quipritMaryDarlingdanssesbrasavant
d'emboîterlepasàSilence.
Cettedernièreouvritlebattant.Aussitôt,Harryselevadesachaise,danslecouloir.Bert
étaitsansdoutetombéendisgrâce:ellenel'avaitpasrevudelajournée.
—Madame?
—Jeveuxparlerausultan,annonçaSilenceavecdétermination,etellepritladirection
del'escalieravantquelesdeuxautresaientpuprotester.
Laminuted'après,ellepoussaitlaportedelachambredeM.O'Connor.Etconstatait,
nonsansdéception,qu’elleétaitvide.
—Ilestsortipoursesaffaires,expliquaFionnula,quil'avaitrattrapée,MaryDarling
toujoursdanslesbras.Jel'aientenduenparleràdîner.Remontez,madame.Ceseraitpas
bienqu'onvoussurprenneici.
Silenceignoral'avertissement.Elleétaitcommehypnotiséeparcequ'elledécouvrait,ou
plutôt,redécouvrait.Carelleétaitdéjàvenueici,biensûr:lorsdecettefameusenuit,un
anplustôt.M.O'Connorl'avaitconduitedanscettechambreàladécoration
extravagante,etaprèsluiavoirserviàdîner,ill'avaitfaits'allongersurlelit.Silence
l'avaitensuiteregardé,avecunmélanged'appréhensionetdefascination,sedébarrasser
desachemise.Ellesesouvenaitdesonsouriresardoniquequand…unmouvementsurle
litfaillitluiarracheruncri.
—Qu'est-cequec'estqueça?
Fionnulatenditlecoupourregarderdanslapièce.
—Lad!Descendstoutdesuitedecelit!ordonna-t-elle.
Ungroschienlevalatête,l'airpenaud.Puisilsautamaladroitementdulit,etvintvers
eux.Silencereculainstinctivement.
—Ilestdangereux?S’enquit-elle.
—Non,assuraHarry.Jel'aijamaisvumordrequoiquecesoit.Saufsivousêtesunosà
moelle,biensûr.
—Ilesttellementénorme,insistaSilence,quisedemandaitsiellenedevraitpasrefermer
laporte.
LepelagedeLadétaitfauve,commeceluid'unfaon,etl'onpouvaitvoirsesmuscles
roulerlorsqu'ilsedéplaçait.Sesoreilles,triangulaires,semblaienttroppetitespourson
crânemassif.
—M.O'Connoraunchien?
—Enfait,Ladestàmoi,expliquaHarry.
—EtildortdanslelitdeM.O'Connor?S’étonnaSilence.
C'estalorsquel'inévitableseproduisit:MaryDarlingaperçutlechien.
—Kien!cria-t-elle,etelles'agitatellementqueFionnuladutlaposerparterre.
Ladsedirigeadroitsurlafillette.
—Non!hurlaSilence,quivoulutattraperl'animalaucollet-iln'avaitpasdecollier-
pourlerepousserdanslachambre.
Maisavantqu'elleaitpus'ensaisir,Lads'étaitplantédevantMaryetremuaitlaqueue
joyeusement.
Rayonnante,lapetiteluiagrippalemuseauàdeuxmains.
—Kien!
Silence,lamainsurlanuquedel'animalpourl'éloignerencasdedanger,seretintdese
pincerlesnarines.Ladempestaitlittéralement.
—Oh,Seigneur!Souffla-t-elle.
Ladnebougeaitpas,àl'exceptiondesaqueue,quifouettaitl'airdeplusenplusvite.
Maryluiagrippaittoujourslemuseau,maisilnesemblaitpass'enformaliser.Au
contraire:ildonnaungrandcoupdelangueàlafillette.
—Jevousavaisditqu'ilétaitpasméchant,serengorgeaHarry.
—Iln'estpeut-êtrepasdangereux,concédaSilence,maisilauraitgrandbesoind'unbon
bain.Pardonnez-moi,maiscechienpue.
—Engénéral,ilestdehors,danslacour,fitvaloirFionnula.
—Alors,quefait-ildanslachambredeM.O'Connor?
—Lads'estprisd'affectionpourlepatron,réponditencoreFionnula.C'estpourtant
Harryquil'asortidel'arène.
Harryhochalatêtepourconfirmer.
—Ladétaitunchiendecombat?demandaSilence,horrifiée.
Ellesavaitlescombatsdechienstrèspopulaires,notammentdanslesquartierspauvresde
Londres,maiselleavaittoujoursconsidéréce«sport»commetrèscruel.Harryhochade
nouveaulatête.
—Oui,ilaétédressépoursebattre,maisilaimaitpasça.Ilavaitpeurdesesadversaires.
Jel'aiprisàuntypequivoulaitlenoyer.
—Oh...soufflaSilence,émue.
Ladétaiténorme,malcharpentéetilempestait.Maiscen'étaitpasuneraisonpour
vouloirlenoyer.
Commes'ilavaitdevinésespensées,lechiens'assitetfrétilladelaqueue.
Silenceplaqualesmainssurseshanches.
—Bon,peuimportedesavoircommentilestarrivéici.Cechienabesoind'unbonbain.
—Vouspensezqu'ilseradisposéàpayer,àprésent?demandaitBranaumêmemoment,
dansunautrequartierdelaville.
—Oui,assuraMickey,satisfait.
L'armateurdel’Alexander,ungroshommeavecdesbajoues,étaitdevenuvertdepeur
endécouvrantquequatrepiratesl'attendaientdanssachambre.Serrantsonpeignoir
autourdeluitelleuneviergeeffarouchée,ilavaitacquiescéàtoutcequeMickeyluiavait
ordonné.
—Alors,l'affaireestréglée,conclutBran.
Lesquatrehommes,Mickey,Bran,SeanetPat,avaientreprisladirectiondupalais.Ils
marchaientdefrontdanslesrues,etquiconquecroisaitleurchemins'empressaitde
s'effacerpourleslaisserpasser.
—Pastoutàfait,répliquaMickey,alorsqu'ilsbifurquaientdansuneruelleétroite.
Ilsn'étaientplustrèsloindupalais,cependantMickeyavaitlesentimentqu'ilsétaient
suivis.Heureusement,ilavaitseshommesaveclui.Etilportaitunpoignardàlaceinture.
—Ilaconvenudepayersaredevance,maisjenesuispasconvaincuqu'ilaittotalement
comprislaleçon.Pourplusdesécurité,nousnousempareronsdelacargaisondeson
bateaudèsqu'iltoucheraauport.
—D'accord,approuvaBran.
Aumêmeinstant,unesilhouettesombretombaducieljustedevantlesquatrehommes.
—ParDieu!criaSean,quireculad'unbond.
Mickeyavaitdéjàdégainésonpoignardetregardaitautourdelui,àlarecherche
d'éventuelsautresassaillants.Maisriennebougeaitdanslapénombre.
Entre-temps,lasilhouettes'étaitredressée.C'étaitcelled'unhommeaffubléd'uneétrange
tenue,composéed'unetuniqued'Arlequin,d'unchapeauornéd'unegrandeplumeet
d'unmasquegrotesque,aunezdémesurémentrecourbé,quiluicachaitlehautduvisage.
Ilbrandissaitunsabre.
—LefantômedeSaint-Giles,murmuraPatavantdesesigner.
Mickeyneselaissapasimpressionner.Patétaitsuperstitieux.Enoutre,l'hommequise
tenaitdevanteuxparaissaittoutcequ'ilyavaitdeplusréel.
—Sachezquenoussommestrèshonorés,luilança-t-il,maisvousnousbarrezlechemin.
Lefantômeneréponditpas.Sesyeuxbrillaientdanslesouverturesdesonmasque.
Mickeyfronçalessourcils.
—Quevoulez-vous?
Esquissantunsourire,lefantômepointaledoigtsurMickey,pileentresesdeuxyeux.Le
messageétaitassezclair.
—Lediablevousemporte!PestaMickey.
Ilvoulutl'attraper,maislefantôme,avecuneagilitéstupéfiante,bonditjusqu'àunbalcon
surplombantlaruelle,puispoursuivitsonescaladeàmêmelafaçadedel'immeuble.
—Jésus...murmuraSean.Onracontequ'ilpeutgrimperlàoùaucunmortelestcapable
demonter.
—Balivernes,contraBran.N'importequi,avecunbonentraînement,pourraitl'imiter.
Seannesemblaitpasconvaincu.
—Jemevoispasenfaireautant.
—Moinonplus,renchéritPat,quiscrutaitlafaçadedel'immeuble.J'auraisjamaispu
sauterjusqu'àcebalcon,mêmesimavieenavaitdépendu.C'estàcroirequ'ilavaitdes
ailes.
—Ouais,approuvaSean,presqueadmiratif.Vouspensezqu'ilvoulaitvousdonnerle
mauvaisœil,patron?
—Non,répliquasèchementMickey.
Iljetaunregardderrièrelui.Ceuxquilessuivaient-s'ilsétaientbeletbiensuivis-
semblaientavoirdisparusansdemanderleurreste.Sansdouteavaient-ilsété
impressionnésparlefantôme.
Unfrissonvrillal'échinedeMickey.Ilpouvaitaisémentrepousseruneagressioncontre
lui.Maisilavaitunpointfaible.EtleVicairelesavait.
MickeysetournaversBran.
—Demain,nouschangeronsMmeHollingbrooketlapetitedechambre.
Branhochalatêtesansfairedecommentaire.
—Dépêchons-nousderentrer,àprésent,ajoutaMickey.
Ilpoursuivitsonchemin,maissansrengainersonpoignard.Sespenséesétaientcentrées
surl'étrangeapparition.Detouteévidence,lefantômevoulaitqueMickeysachequ'il
l'avaitàl'œil.Toutelaquestionétaitdesavoirpourquoi?
—Lepatronaimerapasça,grommelaBert.
Ilétaitrevenudeson«exil»justeàtempspourapprendreleprojetquenourrissait
Silenceàproposduchien.
LajeunefemmepritMaryDarlingdanssesbrasetfonçaversl'escalieràgrandspas.
—JenecomprendspaspourquoiM.O'Connortolèreunchiencrasseuxdanssa
chambre.Detoutefaçon,vousm'avezditqu'iln'étaitpaslà.
—Maisilvapastarderàrentrer,objectaBert,maussade.Silenceréprimaunfrisson.Elle
n'avaitpasenviederééditerlascènepénibledecematin.
—Danscecas,nousallonsfairevite,répliqua-t-elle.
ElleignoralesmarmonnementsdecedernieretsuivitHarryverslacuisine.Ladtrottait
joyeusementàsescôtés,ignorantledestinsavonneuxquil'attendait,tandisqueFionnula
fermaitlamarche.
—Fionnulam'aditqueM.O'Connorétaitsortipoursesaffaires?RisquaSilence.
Harryluicoulaunregardoblique.
—Ilvoulaitparleràunarmateur.
—Parler?Berts'esclaffa.
—Luiexpliquerunpeucequec'estquelavie,sivousvouleztoutsav...quoi?
Harrys'étaitimmobilisépourlefusillerduregard,maisBerthaussalesépaules.
—Sielleapasencorecomprisquelepatronétaitunpirate,c'estqu'elleestidiote.
Silences'éclaircitlavoixpourattirerleurattention.
—Qu'entendez-vouspar«luiexpliquercequec'estquelavie»,Bert?
—Qu'ildoitnousverseruneredevance,expliquapatiemmentBert.Touslesnavires
marchandsquiaccostentàLondresnouspaientuntribut.
—Tous?
—Autrefois,onavaitunpeudeconcurrence,concédaHarry.Maisilyaquelquesannées
decela,cepauvreBlackJackesttombédanslaTamise.
—C'étaitenpleinhiver,précisaBert.Soncorpsaétéretrouvéqu'auprintemps.
—EtJimmyBarkeradisparu,enchaînaHarry.Sibienqueseshommesontfiniparnous
rejoindre.(LançantunregardentenduàBert,ilajouta:)Pasvrai,Bert?
Cedernierhochalatête.
—Depuiscetemps,lepatronestlepirateleplusimportantdelaTamise.Alors,pour
répondreàvotrequestion:oui,touslesbateauxnouspaienttribut.
Silenceétaitéberluée.Ellen'avaitaucuneidéedel'étenduedel'empiredeMickey
O'Connor.
—Mais,fitBert,l'armateurdecebateau,le…euh…
—L'Alexander,l'aidaHarry.
—C'estça,oui.L'armateurdel'Alexanderavait,euh...oubliédeversersacontribution.
Ducoup,lepatronestalléluirappelersesdevoirs.
Silences'esclaffa.
—Vousvoulezdirequ'ilestpartimenacercepauvrehomme?
—Lepatronestunpirate,observaHarry.
Etsurceconstatlapidaire,ilspénétrèrentdanslacuisine.Elleétaitdebellesdimensions,
dalléedepierregriseetdotéed'unimmensefoyer.Deuxservantesassisesàunetableau
centredelapiècelevèrentlesyeuxàleurentrée.Legroshommequisetenaitdevantle
foyerseretourna.Ilétaitentièrementchauveetsonvisageavaitlacouleurd'unhomard
àl'étouffée.Ilportaituntabliermaculédetachesdegraisse.
—Salut,Archie,lançaHarry.MmeHollingbrook,iciprésente,veutdonnerunbainà
Lad.
Archiefronçalessourcilsd'unairmenaçant,etlesdeuxservantesseplongèrentdansla
contemplationdelatable,qu'ellessemblaienttoutàcouptrouverfascinante.
—Tudevraissavoir,Harry,quejetolèrepasceclébarddansmacuisine.
Harryvoulutrépondre,maisMaryDarlings'invitaaumêmeinstantdanslaconversation
pourréclameràcoretàcridedescendre.
—Chut,chérie,murmuraSilence.
Maislevisagedelapetites'empourpra,devenantenquelquessecondesdumêmerouge
queceluid'Archie.
Celui-ciladévisageaunesecondesansluitémoignerd'intérêtparticulier,puisallafouiller
dansunplacard.
MaryDarlinginsistaittoujourspourdescendre.
Archies'approcha.
—Tuveuxungâteau,petite?demanda-t-ilàMaryDarlingd'untonbourru,avantdelui
tendreunbiscuit.
LatransformationdeMaryDarlingrelevadumiracle.Ellesourit,dévoilantsesquatre
petitesdents-deuxenhautetdeuxenbas-,ets'emparadubiscuit.
—Merci,ditSilence,reconnaissante,aucuisinier.
Archiehaussalesépaules.
—Vousdevriezpouvoirutiliserletubdupatronpourlaverlechien.Maisoubliezpasde
lenettoyeraprèsusage.
—Biensûr.
SilenceconfiaMaryDarlingàFionnula,quil'occupaavecsonbiscuitetunetassedelait,
pendantqueBertetHarrytraînaientungrandtubencuivrejusqu'aumilieudelapièce.
Silenceenfutabasourdie.L'orphelinatdisposaitd'unpetittubdanslequelelletenaità
peine,maisellen'avaitjamaisrienvud'aussimagnifiquequeletubdeMickeyO'Connor.
Ladtrottinaitdanslapièce,reniflantchaquecoinavecintérêt,tandisqueletubse
remplissaitlentement.Lesdeuxservantes,MolletTess,semblaienttrouvercettehistoire
detoilettetrèsdrôle.Ellesgloussaienttoutenrassemblantsavonetserviettes.
Quandtoutfutprêt,HarryappelaLad.Lechienaccourutaussitôt,toutjoyeux,etSilence
éprouvaunepointedeculpabilité.
PuisHarryessayadefairegrimperl'animaldansletub.
Ilyeutdesjurons,desaboiements,unecourtelutteet,pourfinir,Harryseretrouvale
derrièreparterre,aumilieud'uneflaqued'eau,alorsqueLads'étaitréfugiédansuncoin,
lepelageentièrementsec.
Lesdeuxservantes,hilares,setenaientlescôtes.
Marytapaitsurlatableavecsacuillère.
—Kien!
Fionnulaavaitplaquélamainsursabouchepourseretenird'éclaterderire.
MêmeArchiesouriait.
—Jesuisdésolée,Harry,ditSilence,quis'offritpourl'aideràseredresser.Vousnevous
êtespasfaitmal?
—Ill'abiencherché,marmonnaBert.Voilàcequiarrivequandonveutlaveruncabot.
Harrylefusilladuregard.
—Non,madame,répondit-ilàSilence.Toutvabien.
Bertricana.
Unefoisdebout,Harrytirasursongilet.
—Maintenant,ànousdeux,Lad.
Tapidansuncoin,Ladsemblaitchercheràsecacherdansunefissuredumur,ou
simplementàserendreinvisible.Maiscomptetenudesataille,latâcheétaitimpossible.
Harrys'avançaverslui.
Laqueueentrelesjambes,lechiens'enfuitdesacachette.
—Viensici,monbonLad,l'appelaSilenced'unevoixdouce.
Ladsedirigeaverselle,nonsansjeterdescoupsd'œilinquietsendirectiond'Harry.
—Allons-yensemble,murmuralajeunefemmeàl'adressed'Harry.Sivousletenez
fermementparl'arrière,etquejeluisoulèvelespattesavant.
Ainsifutfait.HarrymaintintLad,pendantqueSilenceluisoulevaitlespattesavant,etle
chienseretrouvadansletubavantmêmed'avoircompriscequiluiarrivait.Bien
entendu,iltentaaussitôtd'ensortir.Cependant,Silences'yattendait,etelleétait
préparée.
—Non,non,non,luiintima-t-elledelamêmevoixapaisantequ'elleemployaitpourle
baindespluspetits,àl'orphelinat.Tunesortiraspasdecetubtantquetun'auraspasété
récuréjusqu'audernierpoil.
Ladserésigna.Etlaissaéchapperunprofondsoupir.
Unedemi-heureplustard,Silenceseredressaitenfinetrepoussaitlesmèchesdecheveux
quiluitombaientsurlesyeux.Elleétaitennageetsonchignons'étaitdéfait.Quantà
Harry,songiletétaittrempésurledevant,Ladn'ayantpasmanquédesesecouer.Mary
Darlings'étaitendormiedanslesbrasdeFionnula,sonbiscuitàmoitiémangétoujours
serrédanslesdoigts,tandisquelesdeuxservantes,BertetArchiebuvaientduthé,assisà
latable.Apparemment,lebaindeLadétaitlespectacleleplusréjouissantauquelilleur
aitétédonnéd'assisterdepuisdeslustres.
Silenceobserval'animalsoustouteslescoutures.
—Qu'enpensez-vous?demanda-t-elle.
—Quepourunchienpropre,c'estunchienpropre,déclaraArchie.
—Certainementplusproprequ'Harry,marmonnaBert.
—Non,s'amusaMoll.Tuoublieslebainqu'ilvientdeprendreenlavantleclebs.
Lesdeuxservanteséclatèrentànouveauderire.Harryessorasongiletd'unairdigne.
—Jecroisquenousenavonsterminé,dit-ilàSilence.
Ellehochalatête.
—Parfait.Tupeuxsortir,Lad.
Cederniern'eutpasbesoind'unautreencouragement.Ilbondithorsdutubdansune
gerbed'eau,etsesecouavigoureusement,éclaboussanttoutlemonde.
Lesdeuxservantesserécrièrent,BertpoussaunjuronetArchieaffichaunegrimace
dégoûtée.
—Trèsbien,sefélicitaHarry.Maintenant,toutlemondeestaussiproprequemoi.
Silenceneputs'empêcherdesourire.Ladsemblaittoutjoyeux,luiaussi.Ilvoulutcourirà
traverslapièce,maisilglissaitsurlesolmouillé.
—Oh,Seigneur,lecarrelageestdansunétat!s'exclamaSilence.
Elleentrepritd'essuyerlesdallesaveclesserviettes.
—Quesepasse-t-il,ici?Tonnasoudainunevoixmasculine.
Silencesefigea,lesdoigtscrispéssurlaserviettequ'elleavaitàlamain.
Bontédivine!
Levantlesyeux,elleseretrouvafaceauxcuissesdeMickeyO'Connor,étroitement
mouléesdanssonpantalon.
—Euh...commença-t-elle,sansavoirlamoindreidéedecequ'elleallaitbienpouvoir
dire.
Harrytentadevoleràsonsecours:
—Patron,j'aipenséqueLad.
—C'estbon,lecoupaMickeyO'Connor.Fionnula,montecoucherlapetite.Etlesautres,
sortezdecettepièce.
Silenceseredressa.
—Non,non,ajoutaM.O'Connor.Pasvous,madameHollingbrook.
SilenceassistaaudépartdeFionnula,d'Harry,deBert,d'Archieetdesdeuxservantes,
cependantqueLads'asseyaitàcôtédeMickeyO'Connorets'appuyaitcontresajambe.
M.O'Connorregardalechien,dontlepelageencoretrempémouillaitdéjàson
pantalon,etsoupira.
—Mavien'estplusaussitranquillequ'avantvotrearrivée,madameHollingbrook.
Silenceredressalementon.
—J'ignoraisquelespiratesavaientunevietranquille,monsieurO'Connor,répliqua-t-
elle.
Illuidécochaunsourireironique.
—Celaparaîtétonnant,n'est-cepas?Maisdepuisquevousêteslà,messerviteursne
m'obéissentplus,etjerentrechezmoipourtrouvermacuisineinondée.
Ilouvritunplacard,ensortitunethéièreenporcelaine,unetasseetuneboîtedethéen
métal.
—Etmonchienempestecommeunecatindebordel,ajouta-t-il.
SilenceglissaunregardnavréàLad.
—Leseulsavonquenousavonspudénicherétaitparfuméàlarose.
M.O'Connoraccordaunregardàl'animal,quilecontemplaitavecadoration.
—Pauvrebête.Ilsefaitémasculersansmêmes'enapercevoir.
Silenceétaitdéroutée.Elles'étaitattendue-etpréparée–àuneexplosion,mais,pour
l'instant,MickeyO'Connordemeuraitétrangementcalme.
Ilversaquelquesfeuillesdethédanslathéière,puiss'approchadufoyerpourremplir
celle-cid'eauchaude.
—Vousprenezdusucre?S’enquit-il.
—Oui,s'ilvousplaît.
Ilhochalatête,posalathéièreetlatassesurlatabledevantlajeunefemme,etalla
chercherlesucrier.
—Vousn'enbuvezpasunetasse?
MickeyO'Connors'esclaffa.
—Jeseraisrayédelaguildedespiratessij'étaissurprisàboireduthé.
Ilsemblaitfatigué.Silencesedemandasises«affaires»s'étaientbienpassées.
—Alorspourquoienpréparerpourmoi?
—J'aipenséquecelavousferaitdubien,madameHollingbrook.Vousdevez
commenceràmourirdefaimaprèsdeuxjoursàvouscontenterdupeudenourritureque
Fionnulaetlesautressubtilisaientpourvous.
Silencesemorditlalèvre.
—Jeleuraidemandéd'arrêter.
Illuiadressauncurieuxregard,avantdel'inviteràs'asseoird'ungeste.
Silenceremplitsatasse,yajoutaunecuilleréedesucre.Elleadoraitlethé.Etdut
admettre,aprèsenavoirbuunegorgée,quecelui-ciétaitparticulièrementbon.
—Merci,murmura-t-elle.Commentavez-vousapprisàpréparerlethésivousn'enbuvez
pasvous-même?
Ils'abîmadanslacontemplationdesesbottesetSilencecrutqu'ilneluirépondraitpas.
—Mamèreaimaitlethé,lâcha-t-ilfinalement.Quandnouspouvionsnousenacheter,
c'étaitmoiquileluipréparais.
Leproposétaitlaconique,maislasituationqu'ildécrivaitavaitquelquechose
d'émouvant.Quelcharmantpetitgarçonilavaitdûêtrepoursemontreraussiprévenant
avecsamère.Cependant,Silencen'aimaitpasselereprésenterainsi.Ilétaitplusfacile,et
plussimple,deneleconsidérerquecommeunpirate.
—Votrethérefroidit,fit-ilremarquer.
Elleenavalauneautregorgée.
—Dites-moi,reprit-il,jevousaiaperçueaveclefantômedeSaint-Giles,ilyaquelques
mois.
Silencereposasatasse.
—Ainsi,vousm'espionniez!
Àl'automneprécédent,elles'étaitlaissésurprendreparuneémeuteenpleinquartierde
Saint-Giles.Ellen'avaitdûsonsalutqu'àl'interventiondufantôme.Cesoir-là,elleavait
aperçuMickeyO'Connorsurletrottoird'enfaceets'étaitdemandécequ'ilfaisaitlà.
Ilhaussalesépaules,imperturbable.
—Oui,detempsentemps.Vousgardiezmafille,aprèstout.
—Ah...fitSilence,quitrouvaitsaréponsepresquedécevante.
—Vousleconnaissez?
—Qui?
—LefantômedeSaint-Giles.Quiest-ce?
—Jel'ignore.Ilportaitunmasquelesoiroùilm'aaidéeàfuirl'émeute.
—Etc'estlaseulefoisoùvousl'avezvu?
—Jel'avaisdéjàentrevuunefois,deloin.Cesoir-là,j'aipuluiparler.Maisilnem'apas
répondu.Pourquoitoutescesquestions?
Ilsecoualatête,l'airsongeur.
—C'estsansimportance.
Ladeutunsoupiràfendrel'âme,puiss'allongeasurlecarrelage.
M.O'Connorluijetaunregard.
—Jeferaisbiendelesortirdanslacour.
—Maisnousvenonsjustedelelaver!
—Ahoui!J'oubliais.Etjesupposequeceseraitdugâchisdelelaisserdéjàseresalir.
Avez-vousterminé?
Silenceachevasonthé.
—Oui.
—Parfait.Danscecas,jevaisvousraccompagnerjusqu'àvotrechambre.
Ilsfirentletrajetensilence,Ladtrottantjoyeusementderrièreeux.
Arrivésàdestination,MickeyO'ConnorsaluaHarry,assissurunechaisedanslecouloir,
puissetournaverslajeunefemme.
—Bonnenuit.
—Bonnenuit,réponditSilence,lamainsurlapoignéedelaporte.Etmercipourlethé.
Ilétaitexcellent.
Ilesquissaunsourire.
—Derien.
Silencepénétradanssachambre,maisalorsqu'elles'apprêtaitàrefermerlaporte,Mickey
l'enempêchaenplaquantlamainsurlebattant.
—Unedernièrechose:demain,lapetiteetvouschangerezdechambre.
Silencearqualessourcils.
—Pourquoi?
—Nousavonsétésuivis,cesoir.Jevousveuxplusprochedemoiafindevoussurveiller
personnellement.
Préoccupéeparcettenouvellealarmante,Silenceleregardas'éloigneravantdeluicrier:
—Oùsetrouveranotrenouvellechambre?
Illuilançaunregardpar-dessussonépaule.
—Àcôtédelamienne.
CHAPITRE5
Ladeuxièmenuit,lesneveuxreprirentleurgardeavecunedéterminationrenouvelée.Ils
placèrentdesépinessousleursvêtementsafinderesteréveillés,refusèrentdes'asseoiret
firentlescentpaspourstimulerleurssens.Malgrétouscesefforts,ilss'endormirentde
nouveau.Etlelendemainmatin,ilsdurentdenouveauconfesserleuréchecauroi.
MaisquandJohnleMalinsegrattalatête,iltrouvauneplumejaunederrièreson
oreille...
UnpâlecroissantdelunebrillaitdansleciellorsqueMickeymontaàborddubachot,la
nuitsuivante.Ilavaitdeuxpistoletsaccrochésàlaceintureetautantdepoignards.Cette
fois,ildevaitarraisonnerlacargaisond'unnaviredontlecapitaineavaitdécidédegarder
pourluilamoitiédutributquiluiétaitnormalementdestiné.
Unedeuxièmegrandebarqueàfondplat,semblableàcelleoùétaitmontéMickey,
attendaitàcôté.Ildonnalesignaldudépartetlesdeuxbachotss'élancèrentsurlesflots.
Pendantqueseshommesmaniaientlesrames,Mickeyregardaitlaprouemassivedu
Fairweathersedécouperdanslapénombreàmesurequ'ilsapprochaient.C'étaitunbeau
bateau,deconstructionrécente-pasplusdecinqans.Mickeyavaittoujourséprouvéune
certainefascinationpourlestrèsgrosnaviresquiaccostaientauxdocksdeLondres.Ils
ressemblaientàdesgéantsdébonnairesquisommeilleraientaumilieudeseauxdela
Tamise.
Labarqueserangeacontreleflancdunavire,àl'endroitoùpendaituneéchellede
corde.Mickeyygrimpalepremieretmarchadroitsurlesdeuxgardesenfactionsurle
pont.
—Bonsoir,messieurs.Vousêtesseulsàbord?
—Oui,réponditl'aîné,ungarsmuscléd'unetrentained'années.
Exactementcommeprévu.
—Parfait,ditMickeyenluilançantunebourserebondiequifitunbruitmétallique
quandletypel'attrapa.Vousaurezl'autremoitiéànotredépart.
Puisilfitsigneàseshommes.
Aussitôt,ceux-cidescendirentdanslesentraillesdubateau,làoùétaitentreposéela
cargaison.
Mickey,poursapart,sedirigeaverslapoupedunavire.C'étaittoujourslàquesesituait
lacabineducapitaine,etleFairweathernefaisaitpasexceptionàlarègle.Ilgrognade
satisfactionentombantsuruneporteenchêneplussolidequelesautres.Elleétaitbien
sûrverrouillée,maisquelquescoupsdelamedanslemontant,prèsdelaserrure,suffirent
àl'ouvrir.
Ilseglissaàl'intérieur.
LecapitaineduFairweatheraimaitvisiblementnaviguerentouréd'objetsluxueux.Une
tabatièreouvragéetrônaitsurunetableàcôtéd'unencrierenlaiton.Mickeyleur
accordaunregard,avantdes'intéresseràuncoffreenboisposéaupieddulit.Ilétait
égalementfermé,maisill'ouvritaussifacilementquelaporte.Lecoffrecontenait
quelquespiècesd'or,unjolisextantenlaitonainsiquequelquescartes.Toutaufond,
Mickeydécouvritunpetitobjetemballédansunetoileimperméabilisée.Illesortit,et
s'accroupitsursestalonspourledéballer.
Ildécouvritunpetitvolumereliédecuirnoiravecdoruresàl'or,maissansindicationde
titre.Mickeyleretournaentresesmainsavantdel'ouvrir.Lespagesétaientcouvertes
d'unefineécrituredansunelanguequiluiétaitinconnue.Maisaprèsavoirfeuilleté
quelquespages,iltombasuruneillustrationravissante.
Illacontemplauninstant,lesourireauxlèvres.Puisilremballasoigneusementlelivre
danslecarrédetoileimperméabilisée,fourraletoutdansl'unedesespoches,etcontinua
defouillerlapièce.
Dixminutesplustard,iln'avaitrientrouvédeplusintéressantqu'uneimpressionnante
collectiondepipesenterrecuite.Ilquittaalorslacabineducapitainepourregagnerle
pont.Ilavaitapprisàseshommesàsemontrerefficaceslorsdeleursrapinesetnefutpas
déçu.Bransupervisaitdéjàlechargementdeplusieursbarriquesdanslesbachots.
—Bientôtfini?S’enquitMickey.
Lejeunehommeluisourit.
—Oui.Nousavonsembarquétoutletabac.
—Parfait.
LecapitaineduFairweatherpaieraitchersacupidité.Mickeyjetaunedeuxièmebourse
auxdeuxgardescorrompus.Ilsn'avaientpasl'airtrèsintelligents,maiss'ilsavaientunpeu
dejugeote,ilsseseraientvolatilisésavantquelecapitaineremonteàbord,lelendemain
matin.
Cinqminutesplustard,lechargementétaitterminé.Mickeydonnalesignaldudépartet
redescenditl'échelledecordeàlasuitedeseshommes.Lesdeuxbachotss'éloignèrent
aussitôtduFairweather.
Lecroissantdelunenedispensaitqu'unefaiblelumièresibienqu'ilsprogressaientdans
uneobscuritépresquetotale.Seullebruitdesramesfrappantl'eauàunrythmerégulier
brisaitlesilence.Pourtant,alorsqu'ilsapprochaientduquai,quelquechoseincitaMickey
àplisserlesyeuxpourscruterlapénombre.L'endroitétaitvisiblementdésert,iln'yavait
doncaucuneraisondes'alarmer.Pourtant,ilsentitunfrissonluivrillerl'échine.
Toutàcoup,uneombresortitdederrièrel'unedesbarriquesvidesquis'empilaient
devantlafaçaded'unentrepôt.
—Embuscade!RugitMickey,enmêmetempsqu'ildégainaitl'undesespistolets.
Soncoupdefeufitéchoàunautre,enprovenanceduquai,etl'undesrameurss'écroula,
dusangjaillissantdesoncrâne.Lanuitétaitàprésentilluminéeparleséclairsdela
fusillade.
Tandisqu'unautrerameurbasculaitdanslaTamise,Mickeytiraunpoignarddesa
ceinture,leglissaentresesdents,puis,s'étantprestementdébarrassédesesbottesetde
sonmanteau,selaissaglisser,telleuneanguille,par-dessusleborddubachot.
L'eauétaitaussiglacialequelebaiserd'unemorteetempestaitl'odeurdeségoutsqu'elle
charriait,maisMickeyn'enavaitcure-ilavaitdéjànagédanslaTamiseetendurésa
pestilence.Ilatteignitlequaiavantlesdeuxbachotslourdementchargés,etrepéraleurs
agresseurs.Untypeétaitallongéàmêmelesol,ettiraitavecdeuxpistoletsqu'un
compliceluirechargeait.
Mickeys'emparadesoncouteauetvisaletireur,puisseruasursoncomparse,quilefixa
d'unregardmédusé.
—Parlediable!cria-t-il.C'estMickeyleCharmeur!
Iln'eutpasleloisird'endireplus:Mickeyluiplantasonsecondpoignardentrelescôtes.
Letypeécarquillalesyeux,maisMickeyn'avaitpasletempsd'assisteràsonagonie:ille
poussadanslefleuve.Dansl'intervalle,lesdeuxbachotsétaientarrivésàquai,etses
hommescontinuaientdetirer.Lesautresagresseurss'évanouirentdansl'obscurité.
Tous,saufun.
Unesilhouetteisoléesedétachaitdanslapénombre,celled'unhommequinesemblait
passesoucierdelafusillade.Mickeydevinaplutôtqu'ilnevitdequiils'agissait.
—CharlieGrady,lâcha-t-il.
—MickeyleCharmeur,réponditcederniereninclinantlatêtecommepourlesaluer.
Combiendetempscomptes-turesterdanslesaffairessituperdsdeshommeslorsde
chaquerapine?
—Lediablet'emporte!répliquaMickey.
—Pareilpourtoi,MickeyO'Connor.Pareilpourtoi.
LeshommesdeMickeygrimpaientdéjàsurlequai,etCharlieGradys'éclipsa.
—Quiétait-ce?demandaBranenrejoignantMickey.Vousleconnaissez?
—Oui,fitMickey,lesoufflecourt.C'étaitleVicairedeWhitechapel.
Durantletrajetderetour,Mickeynedesserrapaslesdents.Maisalorsqu'ilss'apprêtaient
àentrerdanssonpalais,ilenvoyaseshommesentreposerlesbarriquesdetabacet
demandaàBran:
—Quiavons-nousperdu?J'aivuPatFlynnrecevoiruneballeenpleinetête,maisjene
saispaspourlesautres.
—SeanFlanniganesttombéàl'eauetn'estpasremonté.EtMikeO'Tooleaaussireçu
uneballedanslatête.
—Bonsang!GrimaçaMickey,furieuxetchagrinéd'avoirperdutroishommesenune
seulenuit.Patavaitdelafamille,n'est-cepas?
Branhochalatête.
—Oui,unefemmeetdeuxpetitesfilles.
Mickeyneputretenirunfrisson.Ilsentaitdébarrassédesachemisetrempéesurlequaiet
l'avaittroquéecontresonmanteaurestéausec,maisilétaittransijusqu'auxos.
—Assure-toiquelafemmedePataitdequoivivrejusqu'àcequ'ellesetrouveunautre
homme.
Branluijetaunregardsceptique.
—Maisçapourraitprendredesannées.
—Etalors?
Branhaussalesépaules.
—Vousfaitescommevousvoulez,mais,àmonavis,c'estdel'argentjetéparlesfenêtres.
LafemmedePatsecontenteraitd'unedizainedelivresetd'unebonnepintedebière.
Mickeys'immobilisaaumilieuducouloirquimenaitàlacuisinepouragripperBranau
collet.
—Patestmortenobéissantàmesordres,siffla-t-il.C'étaitunbravetype.Lesdeuxautres
aussi.Jetiensàcequ'ilssoiententerrésdécemment.Etsijeveuxquelafemmeetlesfilles
dePatpuissentmangerdelaviandetouslessoirspendantdesannées,c'estuniquement
moiqueçaregarde.
Branavaitrougisousladiatribe.
—Biensûr,acquiesça-t-ild'untonneutre.Onferacommevouslesouhaitez.
Mickeyétaitconscientques'ildevaitaffronterunjourunerébellionBranenserait
forcémentlemeneur.C'étaitleplusintelligentdeseshommes,etilavaitl'étoffed'unchef
endépitdesajeunesse.Iloccupaitdéjàdesfonctionsimportantesauseindelabande,
cependantMickeydevraitbientôtluiendonnerdavantagepoursatisfairesonambition.
Maispascesoir.LeVicaireavaitfrappéfort,etMickeynevoulaitpastémoignerdela
moindrefaiblessedevantquiquecesoit.Branavaitbesoinqu'onluirappellequiétait
auxcommandes.
—Parfait,dit-il.Alors,exécution.
Etilcontinuasonchemin.
Archielavaitlesollorsqu'ilsentrèrentdanslacuisine.
—Fais-moichaufferdel'eau,luiordonnaMickeytandisqu'ilôtaitsonmanteauetse
débarrassaitdesonpantalontrempé.Jevaisprendreunbaindansmachambre.
Unefoisensous-vêtements,ilpuisadansunecuvetteunpeud'eauchaudepourserincer
rapidementlapeauetlescheveux.Ilsesentaitsouillé,etpasseulementparlapestilence
delaTamise.IlnelaisseraitpasCharlieGradydétruireuneautrefemme.
Silenceneconnaîtraitpaslesortdufantômequihantaitencoresesnuits.
Unefoisrincé,ilrécupérasonmanteauetgagnasachambre.Ilétaitfatiguéetilavait
froid.Froidjusqu'àl'âme.
Allongéedanssonlit,Silenceentenditqu'ons'agitaitdanslapiècevoisine.Durantla
matinée,MaryDarlingetelleavaientemménagédanscettechambre,quicommuniquait
aveccelledeMickeyO'Connor,maisellen'avaitpasvucedernierdelajournée.Etvoilà
qu'ilrentraittarddanslanuit.
MaryDarlingdormaitdanssonpetitlit,quil'avaitsuiviejusqu'ici.Lanouvellechambre
étaitplusvasteetplusélégantequelaprécédente.Lesmursétaienttendusd'unpapier
gris-bleuquiconvenaitdavantageàSilencequelerosedelachambredel'étagedu
dessus.Deuxtrèsbeauxfauteuilsétaientdisposésdevantlacheminée.
Lajeunefemmesoupiraetroulaentrelesdraps.Pourtoutdire,ellen'arrivaitpasà
trouverlesommeilparcequ'elleavaitfaim.Elleavaitdenouveaurefusélanourriture
queFionnulaetlesgardesluiavaientproposéepourleuréviterdessanctions.
Malheureusement,cebelaltruismenecontentaitplussonestomac.Elleavaitsifaim
qu'elleavaitenvisagédesefaufilerdanslacuisinepourvolerunpeudenourriture.
Maiselles'étaitravisée,affoléeparsonaudace.Etàprésent,elleétaitrecroquevilléedans
lenoir,àsecacherdeMickeyO'Connor.
Serait-elledevenuelâche?
Elleselevad'unbondet,sansmêmeréfléchir,marchadroitjusqu'àlaportede
communication.Lesbruitsdansl'autrechambreavaientcessé.SoitM.O'Connorétait
reparti,soitilétaitseul-peut-êtreoccupéàsavourerunecollation.
L'estomacdeSilencegargouillaàcettepensée.
Elleprituneprofondeinspiration,ouvritlaporte.Eteutbeaucoupdemalàexpirer.
MickeyO'Connorseprélassaitdanslegrandtubencuivrequ'ilsavaientutilisélaveille
pourlaverLad.Lebrassurlereborddutub,ilserraitentresesdoigtsunverrerempli
d'unliquideambré.Sescheveuxmouilléssemblaientencoreplusnoirsqued'ordinaire,et
luifrôlaientlesépaules.Lesquellesépaulesétaientsimuscléesqu'ellesoccupaientpresque
toutelalargeurdutub.Alorsqu'ellefixaitsontorseglabre,Silencepritsoudain
consciencequ'ilétaitnu.Forcément.Personneneprenaitdebaintouthabillé.
Ellevoulutbattreenretraite,maisill'avaitdéjàrepérée.
—MadameHollingbrook,lança-t-ild'unevoixamusée.
Ilbutunegorgéed'alcoolavantd'ajouter:
—Jepensaisjustementàvous.Jemedemandaissivousaviezpassélajournéeà
pomponnerLadetàledécorerderubans,etvousvoilàjustement.Quemevautce
plaisir?
Silencecarralesépaules.Ilneseraitpasditqu'ellefuyaitdevantunpirate-mêmenu.Elle
jetaunregardàLad,quironflaitdevantlacheminée,etdécidaqu'ilétaitpréférablede
répondrehonnêtementàlaquestiondeM.O'Connor.
—Jesuisvenuevousdemandercequevousmevouliez.
Ilhaussaunsourcil.
—Ahoui?
Silenceplaqualesmainssurseshanches.
—Oui.Ilestparfaitementmoyenâgeuxdem'enfermerdansmachambreetdeme
refusertoutenourriture.Jeveux...j'aibesoindemanger!
—Jecroisvousavoirditetrépétéquevousétiezlabienvenueàmatable.
Ellesecoualatête.
—Voussavezbien…
—JesaisqueFionnula,HarryetBertontdésobéiàmesordresetsubtilisédela
nourritureàvotreintention,coupa-t-ild'untonsoudaincassant.
Silencetressaillit.
—Vousn'allezpas…
—Quoi?l'interrompit-ildenouveau.
Jamaisellenel'avaitvud'unehumeuraussimassacrante.
—Jepourraistrèsbienlesrenvoyertous,poursuivit-il.Voirelessupprimer
physiquement.C'esttellementfaciledefairedisparaîtreuncorpsdanslaTamise.
—Pourquoivouscomportez-vousainsi?murmura-t-elle.
Ilhaussalesépaules,provoquantunevagueàlasurfacedesonbain.
Silences'avançad'unpas.
—Votreexpéditiondecesoirs'estmalpassée?
Ildétournaleregardetbutunegorgéed'alcool.
—Quevousêtesintuitive,madameHollingbrook.L'expéditions'estpasséeàmerveille,
merci.Nousavonsramenéunebelleprovisiondetabac.Simplement,celam'acoûtétrois
hommes.
—Oh,Seigneur!Ques'est-ilpassé?
Ileutungestevaguedelamain.
—Rienquivousregarde.
Silencesedoutaitqu'iln'avaitpaspourhabitudedeperdretroishommesenuneseule
nuit.Oualorsilseraitobligéderecruterquotidiennementdenouveauxcomplices.Non,
quelquechoseclochait.
—Quiétaient-ce?
—Dequiparlez-vous?
—Devoshommes.Comments'appelaient-ils?D'oùvenaient-ils?
Ellecrutqu'ilnerépondraitpas.Pourtant,aprèsavoirbuunelonguerasaded'alcool,il
lâcha:
—Ilss'appelaientPat,MikeetSean.Cen'étaientpeut-êtrepaslesgarslesplusintelligents
delaterre,maisilsavaientleursqualités.Patétaitpèredefamille.Etiln'étaitjamaisle
dernierpoursortirunbonmot.
Silenceattenditqu'ilcontinue,maisils'entintlà.
—Jesuisdésolée,murmura-t-elle.
Ilgrimaça.
—Désoléedelamortdetroispirates?Vousmesurprenez,madameHollingbrook.
—Jene…
Illacoupaencoreunefois:
—Dites-moiplutôt,maSilence,sijegoûteraileplaisirdevotrecompagniedemainsoirà
dîner?
Silencesentitlafrustrationlagagner.Ilrefusaitdel'écouter,commesisavoixn'était
mêmepasaudible.
—Jenesuispasàvous,etjenevouspermetspasdem'appelerparmonprénom.
—Ai-jebesoindevotrepermission?Jevoussignalequevousêtesdansmachambre.Et
cen'estpaslapremièrefois.
Silencevitrouge.Commentosait-illuirappelercettepremièrenuit?Toutàcoup,c'enfut
trop.Lafaimquiluitenaillaitleventre,letondeMickeyO'Connor,etcettechambre-
cettechambrequiluiétaitbientropfamilière.Personnen'avaitvoulucroirequesavertu
étaitdemeuréeintacteaprèscettenuit-là.
Personnen'avaitvoulul'entendre.
—Savez-vouscequevousmecoûtezquandvousvousamusezàcesjeuxcruelsavec
moi?luilança-t-elle.
Illaregarda,maisneditpasunmot.Sesprunellesnoiresnereflétaientaucunelumière,
netrahissaientaucunsentiment.Soncœurétait-ildoncfaçonnédanslapierrepourqu'il
sacrifiedesvieshumaines-lasienneàelle-avectantdedésinvolture?
Lajeunefemmeserralespoingspourdissimulerletremblementdesesmains.
—Aprèscettenuit-là,articula-t-ellelentement,personnen'avoulumecroire.Votre
attitudem'acoûtétoutcequim'importait:lerespectdemafamille,monmariage,mon
amour.
—Votremariageétait-ildoncsiparfaitauparavant?
Silencecrutétoufferderage.Biensûr,quesonmariageavaitétéparfait!Enfin…
—Nousnousaimionssincèrement,assura-t-elle,s'efforçantd'ignorerlavoixdissonante
quiluichuchotaitautrechoseàl'oreille.
Ildétournalesyeux,cequinefitqu'accroîtresacolère.Elleseruaversletubetpritle
visagedupirateentresespaumespourl'obligeràlaregarder.
—Oui,c'étaitdel'amour,siffla-t-elle.J'aimaismonmari,William,etilm'aimait.Jusqu'à
cettenuitoùvousm'avezforcéeàresterici.Vousavezdétruitcequenousavions
construitaveclacruautéd'unenfantarrachantlesailesd'unpapillon.
LeslèvresdeMickeyO'Connoresquissèrentunsourirecynique.
—Qu'est-cequel'amour?
Silencesepenchadavantageverslui.
—Quelquechosequevousneconnaîtrezjamais,martela-t-elle.Quelquechosequevous
êtesincapablederessentir.Jevousplains,MickeyO'Connor,carj'aipeut-êtreperdumon
amour,maisj'auraiaumoinseulachancedel'avoirconnu.Vous,vousnesaurezjamais
cequec'est.
—Jesuispeut-êtreincapablederessentirdel'amour,maisj'éprouved'autressensations,
répliqua-t-il,avantdeluiagripperlamainpourl'immergerdansletub.
Silencesedébattitsiviolemmentqu'elleéclaboussaledevantdesarobe.Maisilétait
beaucoupplusfortqu'elle,etilluiplaqualapaumesursonsexeérigétandisquedeson
autremainill'empoignaitparlescheveuxpours'emparerdeseslèvres.Àl'instantoù
Silencesentitsalangueheurterlabarrièredesesdents,ellecessaprovisoirementdelutter
ets'ouvritàsonbaiser.Salangueétaitimprégnéedugoûtdel'alcoolqu'ilvenaitde
boire.Safaçond'embrasserétaitvirileetdominatrice.
Silencesentitquelquechosedeprimitif-quelquechosequin'avaitrienàvoiravec
l'amour-s'éveillerenelle.
MaisenentendantMickeyO'Connorgémirdeplaisiretdesatisfactionmêlés,elleeutun
mouvementderecul.Libérantsamainemprisonnéesousl'eau,ellelefrappaenplein
visage,aussifortqu'elleput.Lebruitdesagiflerésonnadanslapièce.
—Non!cria-t-elle,lecœurbattantlachamade.Vousn'avezpasledroit!
Illaregardareculerverslaportesansréagir.Unepetitegouttedesangperlaitàla
commissuredeseslèvres.Cen'estquelorsqu'ellefutpratiquementsortiedelachambre
qu'illuilança:
—Jen'aipeut-êtrepasledroit,Silence,maismoi,jevousauraisécoutée.Etjevous
auraiscrue.
CHAPITRE6
Letroisièmejour,àl'approcheducrépuscule,JohnleMalinréfléchissaitaumystèredes
plumesqu'ilavaittrouvéessursoncorps,etaufaitqueniluinisescousinsnepouvaient
demeureréveillésaupieddel'arbre.Ildécidadeseboucherlesdeuxoreillesavecunpeu
decireàchandelles.Puisilpritpositionsouslecerisier,etattenditquelanuitsoittoutà
faittombée...
Lelendemainmatin,MickeyfutréveilléparLad,prisdehaut-le-cœurdevantla
cheminée.
—Nomd'unepipe!Net'avisepasdevomir!cria-t-ilenbondissantdesonlit.
Ladsefigea,laqueueentrelesjambes,sespetitesoreillestriangulairesrabattuessurle
crâne.C'estàpeines'ilosaitregarderMickey.
—Situsouillesmachambre,jeteprometsquetufinirasenragoûtdèscesoir.
Ladgémitetsecouchaparterre.
Mickeysoupiraetretournasecoucher.D'ordinaire,ilseréveillaitcontrelafillequiavait
réchauffésonlitdurantlanuit.Maisaujourd'hui,iln'avaitpourcompagniequ'unclébard
prisd'indigestion.EtlesouvenirdubaiservolélaveilleàSilenceHollingbrook.
Ilnes'étaitpasfranchementcomportéengentleman.Maisaveclerecul,ilneregrettait
nullementsongeste,carcebaiseravaitétéaussimerveilleuxqu'ill'imaginait.Enfin,pas
toutàfait.Cardanssonimagination,untelbaiserneseterminaitpasparunegifle.Non,
danssesrêves,leplaisircontinuait,sousd'autresformesplusélaborées.
Mickeygrimaça.Ildevaits'occuperduVicaire,maisilfallaitd'abordrésoudrelaquestion
deSilenceHollingbrooketdesonestomac.Harryl'avaitinforméqu'ellen'avaitrienavalé
delaveille,bienqu'onluiaitproposédelanourritureendouce.Peut-êtrecroyait-elle
protégerainsilesdomestiques,oupeut-êtrequecerefusdes'alimenterétaitsafaçonà
elle-assezridiculeselonlui-deprotestercontresadétentiondanssachambre.Àmoins
qu'ellenecherchetoutsimplementàlerendrefurieux-etsitelétaitlecas,c'étaitréussi.
Mickeyavaitdécouvertilyabienlongtempsquelemieuxaveclesfemmesétaitdeles
acheter.Onlespayaitpourcoucheravec,etlelendemain,onlesrenvoyaitchezelles.
Cettesolutionévitaitlespleurs,lesrécriminationsetautressimagréesféminines.Ainsi
que,d'ailleurs,lerisquederecevoirunegifle.Hélas,Silencen'étaitpasunecatin,ainsi
qu'Harryleluiavaitfaitremarquer!EtMickeynepouvaitlalaissers'affamer.Ilne
toléreraitpasquequelqu'un-ycomprislui-même-luifassedumal.
Iln'étaitpashommeàreconnaîtreladéfaite,niàrenoncer.Cependant,enl'occurrence,il
n'avaitd'autrechoixquedechangerdetactique.Cellequ'ilavaittentéd'employeravec
SilenceHollingbrookn'ayantpasréussi,illuifallaittrouverautrechose.
SilencehabillaitMaryDarlinglorsquelaportedecommunications'ouvrit.
Maryfronçaaussitôtlessourcils.
—Méchant!
Silencecompritl'avertissement.Elleprituneprofondeinspiration,seforçaàchasserle
souvenirdubaiserdelaveille,etseretourna.
MickeyO'Connoravaitrefermélaporteets'étaitadosséaumur.
Ilfronçaitlessourcilsexactementcommesafille.
—Nepourrait-ellepastrouveruneautrefaçondem'appeler?
—Jenesaispas,réponditSilenceavecuncalmeprémédité-s'ilnementionnaitpasle
baiser,ellenel'évoqueraitpasdavantage.Peut-êtrepourriez-vousl'yinciterenla
désignantautrementquepar«elle»?
Ilgrognaets'écartadumur.
—Bienrépliqué.
Ils'approchadelacheminée,etcontemplalefeud'unairmaussade.Fionnulaétait
descenduechercherlepetitdéjeunerdeMaryDarling,ilsétaientdoncseuls.
—Pourquoiêtes-vousvenu?
—Pourmefairepardonner?suggéra-t-ildansunmurmure.
Silencen'étaitpascertained'avoirbienentendu.
—Quoi?
—Vousn'êtespasexactementcommejemel'étaisimaginé,avoua-t-ilavecunsourire
d'autodérision.Jepensaisquevousresteriezbiensagementdansvotrechambre,àvous
occuperavecdestravauxd'aiguille.Etquevousrépondriezdocilementàmes
convocations.
—Vousmeconnaissiezbienmal.
—Eneffet.Jeneconnaispasgrand-chosedevous.
Silencehaussalesépaulesavecimpatience.Lafaimcommençaitàlatenailler
sérieusement.
—Quelleimportance?riposta-t-elle.
—Jepensequecelaadel'importance,aucontraire.
Silencenecomprenaitplus.Pourquoichercherait-ilàlaconnaître?
Ilsecoualatête.
—Nevousembêtezpasaveccela,dit-il,commes'ilavaitdevinésespensées.Çane
regardequemoi.Jesuisvenuavecdeuxintentions.Lapremière,c'estdevousdonner
ceci.
Illarejoignitetluitenditunpaquetemballédansunmorceaudetoilehuilée.
Aprèsunehésitation,Silences'enempara.
Marylaregardaaveccuriositédéballerlepaquet,etensortirunpetitlivrereliédecuir.
—Gah!S’exclama-t-elle.
—Attention,c'estfragile,l'avertitSilence.
Elleouvritlelivre,etsursautaendécouvrantunemagnifiqueillustration.Detoutpetits
hommesétaientrassembléssurunnavirepourvud'unevoileécarlatequivoguaitsurune
merauxvaguesbleucobalt.
—Çavousplaît?S’enquitMickeyO'Connord'untonbourru.
—C'estravissant,répondit-elle,surprisedeluivoirarboreruneexpressionincertaine.
Ilhaussalesépaulesetretrouvasadésinvolturehabituelle.
—J'aipenséquecelapourraitdistrairelapetite.
—Merci.
Ilhochalatêteetregagnalaporte.
—Monautreintentionétaitdevousinviteràdîneravecmoicesoir.Non!S’empressa-t-
ild'ajoutercommeelles'apprêtaitàprotester.Nemedonnezpasvotreréponsetoutde
suite.Promettez-moisimplementd'yréfléchir.S'ilvousplaît.
Silenceétaitmédusée.DepuisquandMickeyO'Connorsuppliait-ilquelqu'un?Celalui
était-iljamaisarrivé?Ilébauchaunbrefsourire.
—Ondiraitqu'aujourd'huilespoulesontdesdents,non?
Etils'éclipsasurcesmots.
—Ehbien...murmuraSilence,quieutjusteletempsderécupérerlepetitlivredesmains
deMaryavantqu'elleluifassesubirunsortmalheureux.
CettedernièreexprimaitencorebruyammentsonindignationquandFionnularevint,
chargéed'unlourdplateau.
—Lepatronaordonnéqu'onvousmonteàmanger,annonça-t-elle.
Deplusenplusdéconcertée,SilenceregardaFionnuladisposersurlatableunplantureux
petitdéjeuner.Ellen'auraitjamaisimaginéqueMickeyO'Connorpuissecapituler.Après
tout,c'étaitunpirate-cruel,quiplusest.
Maispeut-êtresetrompait-elle.
IsabelBeckinhall,baronneBeckinhall,descenditdevoiturecetaprès-midi-là,ettomba
quasimentsurunecréatureàdeminue,couchéedanslecaniveau.
Ellefrissonna.
—Améliachérie,êtes-voussûrequecesoitbienlà?
—Sûreetcertaine,réponditladyCaire,quidescenditàsontourdevoitureavecl'aide
d'unvaletàlabeautéinouïe.
Puis,avecungestevaguedelamain,elleajouta:
—Ignorezcequiestlemoinsplaisantàvoir.
Isabelleregardaautourd'elle.
—Sijedevaissuivrevotreconseil,jeneregarderaisplusrien.Pourquoiavoirimplanté
l'orphelinatdansuntelquartier?
Améliasoupira.
—Toutsimplementparcequelaplupartdesorphelinsensonteux-mêmesoriginaires.Il
étaitdonclogiquedel'installerici.Maisnousnebénéficionstoujoursqued'un
hébergementprovisoire.Lenouveaubâtimentdevraitêtrelivréd'iciunmois.Dumoins,
nousl'espérons.
Ellesedirigeaversunimmeubled'apparencemisérable.
Isabelrelevalebasdesesjupesetluiemboîtalepas.C'étaitsapremièreparticipationau
Comitédesoutienàl'orphelinatdeSaint-Giles,etellecommençaitàsedemandersicene
seraitpasaussisadernière.MaisAméliaavaittellementinsistépourqu'ellerejoignele
comité.Améliaétait,avecladyHero,l'unedespremièresdamespatronnessesde
l'établissement,etellesemontraittoujourstrèsenthousiastedèsqu'onabordaitcesujet.
Isabeljetaunregarddesympathieàsonamie.Ellesn'étaientpourtantpasdelamême
génération.Améliapréféreraitsubirmillemortsplutôtqued'avouersonâge,mais
puisquesonfilsavaitplusdetrente-cinqans,ellepouvaitdifficilementnieravoirdépassé
lescinquante.Isabel,enrevanche,n'avaitquetrente-deuxans.
Endépitdecettedifférenced'âge,ellespartageaienttoutefoisbeaucoupdepoints
communs.L'uneetl'autres'étaientmariéestrèsjeunesàdeshommesd'âgemûrqu'elles
avaientlogiquemententerrés.Cependant,seloncertainesindiscrétions,lemariage
d'Amélianesemblaitpasavoirétéaussiheureuxqueceluid'IsabelavecsoncherEdmund.
MaisEdmundetlebaronCaireavaienteutousdeuxpourparticularitéd'être
immensémentriches.Mêmesileurstitresetleursterresétaientpassésàleurshéritiers
mâles-danslecasd'Edmund,àunlointaincousin-,lesdeuxveuvesavaienthéritéd'une
coquettesomme.
C'étaitd'ailleursl'unedesraisonspourlesquellesIsabelavaitétéapprochéeparleComité
desoutienàl'orphelinat.S'iln'étaitpasobligatoired'êtrefortunéepourentrerauComité,
cen'étaitpasnonplusunobstacle,loindelà.
Laportedel'immeublefutouverteparunejeunefilled'environtreizeans,àl'allure
austère.Ellen'enfitpasmoinsunerévérencetrèsgracieuse.
—Bonjour,milady.
Amélialuisourit.
—Bonjour,MaryPentecôte.Isabel,jevousprésenteMaryPentecôte,l'aînéedesenfants
accueillisici.Elleestd'unegrandeaidepourledirecteur,M.Makepeace,etpoursasœur,
MmeHollingbrook.Mary,jeteprésenteladyBeckinhall.
Isabelsouritàsontour.
—Bonjour,Mary.
—Jesuisenchantéedefairevotreconnaissance,réponditMaryd'unevoixsolennelle.
Ellefituneautrerévérence,puisglissaunregardàAmélia,quiapprouvad'unsignede
tête.
Rassurée,Marys'autorisaunsourire,ettoutsonvisages'illuminacommeparmagie.Elle
avaitdemagnifiquescheveuxnoirsetunjoliteintcrémeux.Unefoisqu'elleseraitsortie
desachrysalide,Isabelétaitconvaincuequeceseraitunebeauté.
—Voulez-vousentrer?demandaMarydecettemêmevoixunpeusolennelle.
Ellespénétrèrentdansunhallsiminusculequ'onytenaitdifficilementàdeuxdefront.
Isabelgrimaçaenconstatantl'étatdesmurs.Laconstructiond'unnouveaubâtimentlui
apparaissaitcommeunenécessité.
Marylesprécédadansl'escalier,etlesconduisitdansunepiècedépourvuedefenêtres.
—C'estlasalledeclasse,expliquaAmélia.MaisM.Makepeaceabienvoululamettreà
notredispositionpournosréunionshebdomadaires.
—Jevois,murmuraIsabelenparcourantduregardledécormisérable.Troisdames
étaientdéjàassisessurdeschaisesbranlantes.
—Jesais,murmuraAmélia,commesielleavaitdevinésespensées.Cen'estpasl'endroit
leplusconfortablequisoit.MaisladyHeroetmoiavonspenséqu'ilétaitpréférablede
nousretrouverlàoùnouspouvonsdirectementrecueillirl'avisdeM.Makepeace,eten
profiterpourvoirlesenfants.Ah,Hero!
Améliaseprécipitapourembrasserunejeunefemme.
—Hero,jevousprésenteladyBeckinhall.Isabel,vousavezdéjàentenduparlerdelady
Hero,n'est-cepas?
—Certainement.JesuisuneamiedeBathildaPicklewood,lacousinedeladyHero.
Lesdeuxfemmeséchangèrentunsalutgracieux.LadyHeroportaituneélégantetoilette
couleurargentetlavande.
—Félicitationspourvotremariage,milady,ajoutaIsabel.
LadyHeros'empourpraimperceptiblement.
—Merci,ladyBeckinhall.Mepermettez-vousdevousprésentermasœur,ladyPhoebe
Batten?
Lajeunefille,quidevaitavoirenvirondix-septans,étaitpetite,potelée,etsemblait
souffrird'unetrèsmauvaisevue.Cependant,ellesouritavecchaleur.
—Raviedefairevotreconnaissance,milady.
Isabellagratifiad'unsourireenretour.
—Etvoicilasœurdemonchermari,continualadyHero,quidésignauneravissante
jeunefemmebrune,ladyMargaret...
Laportes'ouvritaumêmeinstant.
—MonDieu!Quelendroitsinistre!S'exclamaunevoixfémininehautperchée.
IsabelseretournapourvoirladyPenelopeChadwickfaireirruptiondanslapièce-lady
Penelopenesecontentaitjamaisdesimplement«entrer»quelquepart,elleavaitun
tempéramentbientropmélodramatiquepourcela.
Avecsescheveuxd'unnoirdejais,seslèvrespleinesetsesyeuxmauves,ladyPenelope
avaitétédéclaréereinedebeautédèssonlancementdanslemonde,prèsdetroisans
auparavant.Elleportaitunmanteaubordédeplumesdecygne,qu'elles'empressad'ôter
pourlejeteràlafemme-toutemenue,etd'apparencebeaucoupplusordinaire-quila
suivait.Lemanteaudissimulaitunevestedebrocartcouleurchampagneornéede
broderiesrosesetdorées.Sesjupess'ouvraientpourrévélerunesous-jupe,brodéeelle
aussi.Letoutavaitdûcoûterplusieurscentainesdeguinées.MaisladyPenelopeétaitla
filleducomtedeBrightmore,l'undeshommeslesplusrichesd'Angleterre,etilse
murmuraitqu'elledisposaitd'undouairedontlemontantétaitfabuleusementélevé.
—Ya-t-ilduthé?demandaladyPenelope.
Elleinspectalasalleduregardcommesiunplateauàthépouvaits'ycacher,etfitla
moue.
—Duthéetdespetitsfoursmeferaientleplusgrandbien.Letrajetaétéépouvantable.
C'estàcroirequemoncocherfaisaitexprèsderoulerdanslesnids-de-poule.EtSaint-
Giles!MonDieu,Saint-Giles!
LadyPenelopeécarquillalesyeuxcommesielleétaitsoudainsaisieparl'horreurdesa
situation.Puisellesetournaverslafemmeàquielleavaitjetésonmanteau:
—Artemis,trouvez-nousduthé.Jesuissûrequevousêtesaussieffondréequemoi.Nous
avonsbesoind'unremontant.
—Oui,Penelope,murmuraArtemisavantdes'éclipser.
—Etdespetitsfours!crialadyPenelope.J'aienviedepâtisseries.
—Oui,Pénélope,réponditsonsouffre-douleurdepuislecouloir.
Améliaprofitadel'absencemomentanéed'Artemispourprésenterlesautresdamesà
ladyPenelope.
—Voussavez,ladyHero,jenecroispasqu'ilsoitraisonnabledenousréunirdansce
quartierdeLondres,déclaraladyPenelopequandlesprésentationsfurentachevées.J'ai
peurquel'endroitnesoitpassûr.
Surce,elleselaissachoirsurunechaise.
—Tantquenousnousretrouvonsenpleinjouretquenoussommesaccompagnéesde
valets,nousn'avonsrienàcraindre,assuraladyHero.Enrevanche,ilneseraitpas
prudentdes'aventurericiàlanuittombée.
LadyPenelopefrissonnaostensiblement.
—Jemesuislaissédirequ'unecréatureentenued'Arlequinhantaitlequartier,etqu'il
enlevaitlesjoliesfemmespourabuserd'ellesdanssonantre.
—LefantômedeSaint-Gilestientbeaucoupdumythe,fitunevoixmasculinedepuisle
seuil.
LadyPenelopesursautaetretintunpetitcri.Isabelregardaentrerunjeunehommevêtu
d'unstrictcostumenoiretd'unechemiseblanche.Ilavaitunchapeauàlamain,etses
cheveuxchâtainsétaientcoiffésenarrière,trèssimplement.Ilavaituneallurefort
austère,etIsabeleutlesentimentqu'iln'appréciaitguèrelesdamesréuniesdanslapièce.
Elles'obligeapourtantàluisourire.
—Qu'entendez-vousparlà,monsieur?
Iltournasonattentionverselle,ladétaillantsirapidementqu'Isabelcrutavoirrêvéson
regard.Maisellefutsoudainconscientedesondécolleté,peut-êtreunpeutrop
audacieuxpourlacirconstance.Lenouveauvenuaccrochasonregard,l'expression
indéchiffrable.
—Ilestvraiqu'unhommehantelequartierentenued'Arlequin,admit-il.Maisilest
parfaitementinoffensif.
CetteprécisionnerassuravisiblementpasladyPenelope.Ellepoussaunautrepetitcri,
commençaàs'affaissersursachaisecommesielles'évanouissait,avantdeseraviser-sans
douteavait-ellesenticombienladitechaiseétaitpeusolide.
—Permettez-moidevousprésenterM.WinterMakepeace,ledirecteurdel'orphelinat,
intervintladyHero.
ElleprésentaensuitechacunedesdamesàM.Makepeace,quilessaluapoliment.Quand
cefutletourd'Isabel,cettedernièreeutl'impressionqu'ilsecontentaitd'incliner
vaguementlatête.Provoquerleshommestelquecelui-cil'amusait:c'étaittellement
facile.
—MonsieurMakepeace,commença-t-elle,vousmesemblezbienjeunepourunesi
granderesponsabilité.
Malgrésonairgrave,ilnedevaitpasavoirtrenteans.Isabelétaitprêteàjurerqu'ilétait
plusjeunequ'elle.
—Jedirigel'orphelinatdepuislamortdemonpère,ilyadeuxans,expliqua-t-il.Mais
j'aiétésonbrasdroitpendantdelonguesannées.Jepuisvousassurerquejedisposede
l'expériencenécessairepourtenircettemaison.
—Oh,jen'endoutepas!répliquaIsabel,quisemordaitlalèvrepournepassourire.
Ilétaitsisérieux.Iln'avaitpasdûrireuneseulefoisdesavie.
LadamedecompagniedeladyPeneloperevintsurcesentrefaites,accompagnéede
plusieursfilletteschargéesdeplateaux.Elle-mêmeportaitunplateaudepetitsgâteaux
desséchés.ElleparutsurprisequeladyHeroprenneletempsdelaprésenterauxautres
commeMlleArtemisGreaves.
LestraitsdeM.Makepeaceseradoucirentlorsqu'illuifutprésenté-iln'allatoutefoispas
jusqu'àsourire.
—Puis-jevousdébarrasser?S’enquit-il.
Et,sansattendre,ils'emparaduplateauqu'ilposasurunetable.
MlleGreavessourittimidement.
—Merci,monsieurMakepeace.
—Derien,mademoiselleGreaves,répliqua-t-ild'untonplaisant.
Ainsi,ilsavaitsecomporteraveclesdames.Dumoinsquandillevoulait.
—Pouvez-vousnousfairevotrerapport,monsieurMakepeace?demandaAméliatandis
qu'elleversaitlethé.
Ilhochalatête,etcommençaunexposéassezrébarbatifsurlesdépensesdel'orphelinat
etlasituationdesenfants.Àlafin,mêmeladyHerosemblaitenavoirassez.
—Euh,merci,monsieurMakepeace,fit-elle,comprenantàsonsilencequ'ilavaitterminé.
Auriez-vousunesuggestionàfaireauxdamesduComité?
—Nousavonsbesoind'argent,madame,répliqua-t-ilsansdétour.Toutleresten'est
qu'accessoire.
—Nepourrions-nouspasfaireconfectionnerdesvestespourlesenfants?Intervintlady
Penelope.Aumoinspourlesgarçons.
M.Makepeacelaregarda.
—Desvestes,madame?
—Oui,acquiesça-t-elleavecungrandsourireingénu.Desvestesécarlates,parexemple.
Ainsi,ilsressembleraientàdepetitssoldats.Oualors,citron.C'estunecouleurtellement
élégante!
M.Makepeaces'éclaircitlavoix.
—Lejaunesesalittropfacilement.Lesenfants,surtoutlesgarçons,ontunefâcheuse
tendanceàsetraînerpartout.
LadyPenelopefitlamoue.
—Nepouvez-vouslesgarderàl'intérieur?
ToutlemondesetournaversladyPenelope.C'étaitàpeinecroyable,maiselleparaissait
toutàfaitsérieuse.Isabelneputs'empêcherdesourire.
—C'estvrai,monsieurMakepeace.Pourquoin'enfermez-vouspasceschérubinsdans
leurschambres?
Illagratifiad'unregardnoirquilapritdecourt.
—JesuisconvaincuequeladyPenelopeestconscientedel'impossibilitédegarderdes
petitsgarçonsimmobilesetproprestoutelajournée,observaAmélia.Sivousenavez
terminé,monsieurMakepeace,nousnevousdétourneronspaspluslongtempsdevotre
tâche.
Ilinclinapolimentlatête.
—Mesdames.
IlétaitdéjààlaportequandladyHerolançasoudain:
—OùestdoncMmeHollingbrook?Nousnel'avonspasvue.
Enapparence,riendansl'expressiondeM.Makepeacenechangea.MaisIsabeleut
l'intuitionquecettequestionluidéplaisait.
—Masœurn'habiteplusl'orphelinat,répondit-il.
EtilquittalapièceavantqueladyHeroaitpuréagir.
LavoixhautperchéedeladyPenelopebrisalesilence.
—JusteCiel!Ilnepeutpasprétendredirigercetétablissementseul?Uneprésence
féminineestindispensableauprèsdesenfants.D'autantqueM.Makepeaceestcélibataire.
Silesautresdamesdonnèrentleuravis,Isabel,elle,suivitlaconversationdeloin.Elle
revoyaitleregarddeM.Makepeacelorsqu'ilavaitquittélapièce.Sesprunellesnoires
brillaientdecolère.C'étaitaumoinslapreuvequ'ilétaitcapablederessentirdes
émotionssoussesdehorsréfrigérants.
Cesoir-là,Silencecarralesépaulesdevantlaportedelasalleàmanger.Elleavaitlaissé
MaryDarlingjoueravecMoll,l'unedesfillesdecuisine,souslagardedeBert,et
s'apprêtaitàretrouverMickeyO'Connorpourledîner.Aprèstout,cettefoisilluiavait
demandédesejoindreàeux,aulieudeleluiordonner.Cependant,ellenepouvait
s'empêcherdeserépéterqu'ellecommettaituneerreur.
D'unautrecôté,c'étaitluiquiavaitfaitlepremierpas.Cen'étaitpasrien.
Elleseforçaàpousserlaporteavantdechangerd'avis.Lasalleàmangerétaittouten
longueuret,sansgrandesurprise,décoréeavecostentation.Lesmursétaienttendusd'une
soieàrayuresbleues,vertesetmauves.Silences'enamusa.C'étaitfinalementbienchoisi:
MickeyleCharmeuravaitornélesmursdesasalleàmangerdescouleursdupaon.Au
milieudelasalle,danslesensdesalongueur,plusieurstablesavaientétémisesboutà
boutpourn'encréerqu'uneseule,interminable.MickeyO'Connortrônaitàl'unedes
extrémités,dansunfauteuilrecouvertdeveloursécarlate.Iln'avaitpaslevélesyeuxà
sonentrée,maisSilenceneseméprenaitpas:ilsavaitqu'elleétaitlà.
Lajeunefemmes'approchadelatableoùavaientprisplaceleshommesdeMickey
O'Connor-laplupartaffichantuneminepatibulaire.Àpeineeut-elledépassélesdeux
premièreschaisesqu'àunsignalinvisibletouslespiratesselevèrentd'unbond,certains
avectantdeprécipitationqu'ilsrenversèrentleursiège.
Silencesursauta.
—Oh...euh,bonsoir.
—Bonsoir,madame,luiréponditlepirateleplusprocheensoulevantsonchapeau.
Chacundeshommeslasaluaàsontouràmesurequ'elleavançait,etmêmes'ilsavaient
destêtesdemeurtriers,Silences'obligeaàleursourire.Elletrouvafinalementunechaise
libreenfaced'Harryetàcôtéd'unpetithommeàlunettesqu'elleavaitdéjàremarqué
danslasalledutrône.
Commeelleallaits'asseoir,lepetithommeluimurmura:
—Pasici,madame.
—Jevousdemandepardon?
—Lepatronvousveutprèsdelui,expliqua-t-il,unpeunerveux.
—Votreplaceestlà-bas,confirmaHarryendésignantdumentonlehautboutdela
table.
Silencejetauncoupd'œildanscettedirectionets'aperçutqueMickeyO'Connor
l'observait.Évidemment.Dureste,ilslaregardaienttous.
Carrantdenouveaulesépaules,ellecontinuasonchemin-conscientequetouslesregards
lasuivaient-jusqu'àlaplacevacanteàladroitedeMickeyO'Connor.L'espaced'un
terribleinstant,ellecrutqu'ill'ignorerait,maisfinalementildépliaseslonguesjambes,et
selevapourluitirersachaise.
—MadameHollingbrook,murmura-t-il,jesuisraviquevoussoyezdescendue.
Silencehochalatêteets'installa.Ellecrutsentirlesdoigtsdupirateluieffleurerl'épaule,
maisquandellesetournaverslui,ils'étaitdéjàrassis.
Ilfitunsignedelamain,etaussitôtTessetdeuxautresservantesapportèrentdes
plateauxchargésd'unenourrituresiricheetsiabondantequec'enétaitdémesuré.Silence
identifiadufaisan,dulapinrôti,unetourteaupigeon,deshuîtres,diversesvariétésde
poissons.
MickeyO'Connordutsentirqu'elledésapprouvait,caraprèsqu'uneservanteeutdéposé
uneassietted'huîtresdevantlajeunefemme,ilsepenchapourluichuchoter:
—Jesuisfierdematable,madameHollingbrook.J'aimelabonnechère,etmeshommes
travaillentdurpourlagagner.
Silencepinçaleslèvres.
—Cequeceshuîtresvousontcoûtésuffiraitànourrirunefamilleduquartierdurantune
semaine.
Ilsourit.
—Préféreriez-vousquejemecontentedepainsecetd'eau?
—Non,mais...
—Mangez,l'encouragea-t-ildesavoixprofonde.Ceseraitdommagedelaisserperdrede
sibonneshuîtres.
Ilenprituneetl'approchadelabouchedeSilence,quisentitsonestomacgargouiller.
—Cen'estpasunpéchéqued'apprécierlabonnechère,ajouta-t-ilavecunsourire
ravageur.
—Festoyerdetempsentempsestunechose,répliqua-t-elle.Maisvousvivez
constammentdansl'excès.N'est-cepasennuyeux,àlalongue?
Sonsourires'élargit.
—Jamais.
Ellevouluts'emparerdel'huître,maisilécartalamain.
Silencelefusilladuregard.
—Jenemangeraipasdansvotremain.
Ilcrispalesmâchoires-detouteévidence,sonrefusluiavaitdéplu-,pourtantildéposa
l'huîtredanssonassiette.
—Commevousvoudrez,machérie.
Silencemangeal'huîtreenméditantdeluirépliquerqu'ellen'étaitpassachérie,maisce
seraitsansdouteutiliserinutilementsasalive.Enoutre,l'huîtreétaitdélicieuse.Silencese
léchaleslèvresetvitqueMickeyO'Connorl'observait.L'espaced'uninstant,leurs
regardss'aimantèrentetellesentitsonpoulss'emballer.
PuisTessarrivaavecd'autresmets.Chaquefois,MickeyO'Connorsefitundevoirde
servirlui-mêmeSilence,sansoublierderemplirsonverreavecunexcellentvinrouge.
Pendantquelquesminutes,lajeunefemmeseconcentrasurcequ'ellemangeait,heureuse
deseremplirenfinl'estomac,carsonplantureuxpetitdéjeunern'avaitpassuffià
compenserlejeûneforcédecesdeuxderniersjours.
Quandellelevalesyeuxdesonassiette,elles'aperçutqueMickeyO'Connorl'observait
toujours.Iln'avaitpastouchéàsapropreassietteetsesatisfaisaitapparemmentdela
regardermanger.
Silencedéglutit.
—Toutétaittrèsbon,merci,mais...
Ilhaussalessourcils.
—Votrenourritureesttropriche,poursuivit-elleC'estmauvaispourlasanté.Vousne
craignezpasd'attraperlagoutte?
Lesourireauxlèvres,iltapotasonventreparfaitementplat.
—Pourêtrefranc,çanem'étaitjamaisvenuàl'idée,répondit-il.
—Jem'endoute.Detoutefaçon,vousaimeztoutfaireàoutrance.
Ilhaussadenouveaulessourcils,cettefoisd'unairamusé.
—Cesbagues,parexemple,expliquaSilenceendésignantsesmains.Ellessonttrès
voyantes.Etellesdoiventvaloirunefortune.
Iltenditlesmainsdevantlui,doigtsécartés.
—Oh,ellesvalentmêmedeuxfortunes!Maisvoussavez,jen'aicommencéqu'avecune
seulebague.
Silencelesexaminadeplusprès.Sesbaguesextravagantesfaisaienttellementpartiedela
personnalitédeMickeyO'Connorqu'ellenepouvaitpasl'imaginersans.
—Laquelle?
—Celle-ci,dit-ilenindiquantsonindexdroitornéd'unanneaud'orsertid'unrubissi
foncéqu'ilenparaissaitpresquenoir.Ellefaisaitpartiedubutindemapremièrerapine.
J'ailaissétouteslespiècesd'oràmeshommespournegarderquecettebague.
—Pourquoin'avez-vouspaspréféréprendrel'argent?
Ils'adossaàsonsiège,etSilenceserenditcomptequ'ilnesouriaitplus.Ilétaitmême
devenutrèssérieux.
—Parcequ'unmiséreuxneportepasdebaguecommecelle-ci.Tousceuxquime
voyaientavecsesontdit:MickeyleCharmeurafaitfortune.
Silencecontemplalapoireposéedanssonassietteenréfléchissantàsesparoles.Elle
n'avaitjamaisétériche,entoutcas,pascommepouvaitl'êtreMickeyO'Connor,mais
ellen'avaitpasnonplusrêvédel'être.Biensûr,illuiétaitparfoisarrivéderegarderavec
envieunbeléventail,ouunepaired'escarpinsdansunevitrine,maiscen'étaientlàque
descapricesfutiles.Sesbesoinsquotidiensavaienttoujoursétésatisfaits.Àl'opposé,M.
O'Connor,ainsiqu'illereconnaissaitlui-même,avaiteuuneenfancepauvre.Peut-être
était-celaraisonpourlaquelleilfaisaitdésormaisétalagedesesrichesses.Quandonavait
longuementdésiréquelquechose,iln'étaitpascertainquecedésirpuissejamaisêtre
rassasié.
—Etlesautresbagues?
—Oh,récoltéesicioulà!Celle-ci,dit-ilenmontrantuneperlenoiremontéesurargent,
jel'aitrouvéedanslecoffred'uncapitainedenavirequiavaitmauvaiseréputation.Jene
seraispasétonnéd'apprendrequ'ill'avaitlui-mêmevoléeàdesmarinsfrançais.
Et,avecungrandsourire,ilenfournaquelquesgrainsderaisindanssabouche.
Détournantlesyeux,SilencerepéraFionnulaassiseàcôtédeBran.
—ElleenpincepourBran,notreFionnula,commentaMickeyO'Connor,quiavaitsuivi
sonregard.
—Vouscroyezquec'estréciproque?
MickeyO'Connorinclinalatêtedecôté,commes'ilréfléchissaitàlaquestion.
—J'endoute.Brannes'intéressequ'aupouvoiretàl'argent.
—Ondiraitqu'ilvousressemble.
Silencen'auraitsudirepourquoielleétaittroubléed'apprendrequeBrannepartageait
pasl'amourqueluiportaitFionnula.
—Couviez-vousduregardvotreWilliamcommeellelefaitavecBran?demanda-t-il,si
basqu'ellefaillitnepasl'entendre.
Silences'obligeaaucalme.Ildevaitbiensavoirqu'iln'avaitpasledroitdeparlerdeson
mari-etencoremoinsdel'appelerparsonprénom.
Ellelefixadroitdanslesyeux.
—Jesupposequeoui.
Elleavaitpenséleprovoquer,maisilappuyalementonsursamaind'unairsongeur.
—Commentl'avez-vousrencontré?
Silencesouritàcesouvenir.
—Ilavaitsauvémeschaussures.
—Commentcela?
—J'étaissortiefairelesboutiquesavecmasœur,Tempérance.Etjem'étaislaissé
distancerpourregarderunevitrine.
—Decolifichets?
—Non,degâteauxàlacrèmedansunepâtisserie,sivousvouleztoutsavoir.
Ils'esclaffa.
—Notrepèreétaittrèsstrictsurlesgâteaux.Nousn'avionsledroitd'enmangerque
danslesgrandesoccasions,commeàNoël,parexemple.
Voyantqu'ilsouriaittoujours,ellecontinua:
—Enfin,peuimporte.J'aivoulucourirpourrattrapermasœur,etjen'aipasvuqu'un
attelagepassaitaumêmemomentaurasdutrottoir.SiWilliamnem'avaitpasattrapée
parlataillepourmetirerenarrière,meschaussuresauraientétéruinées.
Silencecroquaunmorceaudepoire,avantdepréciser:
—Ilavaitplu,etilyavaitdelabouedanslescaniveaux.
MickeyO'Connors'emparadesonverredevin.
—J'aicommel'impressionqu'ilvousamêmesauvélavie.
—Jen'étaispassiprèsqueceladel'attelage,assuraSilence.Enréalité,c'étaitungros
mensonge.Elleavaitbienfaillisefairerenverser,etWilliam,aprèsl'avoirsauvée,l'avait
sévèrementréprimandéepoursonimprudence.Maisiln'étaitbiensûrpasquestion
qu'ellel'avoueàMickeyO'Connor.
—Jel'airemercié,poursuivit-elle,puisj'airejointTempérance,pensantnejamaisle
revoir.Maislelendemain,ilasonnécheznousetademandéàpèrelapermissiondeme
fairelacour.
—Qu'aditvotrepère?VoulutsavoirMickeyO'Connor,commes'ilétaitvraiment
intéresséparsonhistoire.
—Pèren'étaitpastrèsenthousiaste,audébut.Williamétaitplusâgéquemoi.
—Debeaucoup?
Silenceplantasafourchettedanssapoire.
—Quatorzeans.
MickeyO'Connorl'étudiaitavecattention,maisSilenceétaitincapablededéchiffrerson
regard.
—Ladifférenced'âgen'étaitpassigrande,insista-t-elle,conscientemalgrétoutd'êtresur
ladéfensive.
—Quelâgeaviez-vous?
—Dix-huitans,souffla-t-elle,avantd'ajouterplushaut:Ilareprisrapidementlamer,
maisavantsondépartilm'aoffertunbouquetdeviolettes.
—Ilauraitpuvousoffrirl'undecesgâteauxàlacrèmequevousconvoitiezdansla
vitrinedelapâtisserie.
—Jenelesconvoitaispas!Etpourquoim'aurait-ilachetéungâteauàlacrème?C'est
bonpourlesenfants.
—Peut-être,maisc'estdecelaquevousaviezenvie.
—Lesviolettessontplusconvenables,s'entêtaSilence.Pendantqu'ilétaitenmer,ilm'a
écritplusieurslettrespourmeracontersonvoyageetmedécrirelespaysdanslesquelsil
faisaitétape.Àsonretour,ilm'aemmenéeplusieursfoisenville,etc'étaitmerveilleux.
—Etensuite?demanda-t-ild'unevoixneutre.
Silencehaussalesépaules.
—Jel'aiépousé.J'avaisvingtetunans,etpèrenepouvaitplusm'enempêcher.Maisje
voulaissabénédiction,etilnousl'adonnée.IlestimaitquepuisqueWilliamm'avait
manifestésadévotionpendanttroisans,ilferaitunbonmari.
Ellemarquaunepause,maisMickeyO'Connordemeuramuet.
Silencebaissalesyeuxsursonassiette.Elleavaitterminésapoiretoutenparlant,etse
sentaitenfinrassasiée.Lespiratesautourd'elleavaientaussiachevéleurrepas,et
quelques-unsriaientàprésentbruyamment.LesecrétairedeM.O'Connoravaitouvert
uncahieràcôtédesonassiette,etilprenaitdesnotesentredeuxbouchées.
—Nousétionsheureux,reprit-elle,sentantleslarmesluimonterauxyeux.Nous
habitionsdansWapping,prèsduport.Jemerendaissouventsurl'embarcadèrepoury
attendreleFinch,mêmesijesavaisqu'ilnedevaitpasrentreravantplusieursmois.
Quandilaccostaitenfin-ellefermalesyeux,àcesouvenir-,Williamvenaitdirectement
àlamaison,etjemejetaisdanssesbras.Nousétionssiheureux.
—Pourtant,murmuraMickeyO'Connor,lejouroùvousavezeubesoinqu'ilvouscroie,
ilarefusédevousentendre.
—J'avaisbesoinqu'ilmecroieàcausedecequevousm'aviezfait,corrigeaSilencesans
véhémenceparticulière.
Ilnetrouvarienàrépondreàcela.
Silenceseséchadiscrètementlesyeux.Laveilleausoir,elleétaitencolère.Àprésent,elle
neressentaitplusqu'uneimmensetristesse.
—Jesaiscequevouspensez,dit-elle.S'ilnem'apascrue,c'estqu'ilnem'aimaitpas.Et
notrebonheurn'étaitqu'unfaux-semblant.C'estcela,n'est-cepas?
Pourtouteréponse,ilbutunegorgéedevin.
Sonbonheurn'avait-ilétéqu'unmirage?Àl'époque,Silenceauraitjuréquenon.Savie
avecWilliamluiparaissaitparfaite.Certes,ilétaitsouventabsent.Etpourdelongues
périodes.Maischaquefoisqu'ilrevenait,c'étaitcommes'ilsrecommençaientleurlunede
miel.
Troubléeparlecoursdesespensées,ellefronçalessourcils.Queseraitdevenuson
mariagesiWilliamn'avaitpasétémarin?S'ilsavaientvécuensemblejouraprèsjour,
commelaplupartdescouples?
Ellesoupiraets'intéressaaurestedelatablée.Personnenesemblaitleurprêterattention.
S'étaient-ilsaperçusqu'elleavaitpleuré?
EllereportasonattentionsurMickeyO'Connor.
—Oùsontvosfemmes?
—Quellesfemmes?
Silenceeutungestedelamain.Ellecommençaitàsedemandersiellen'avaitpasbuun
peutropdevin.
—Vos...voscatins.
Ilreposasonverre.
—Ellessontparties.
—Oh.
—Vousêtesdéçue.
Silencesehérissa.
—Quesavez-vousdecequejepeuxressentiroupenser?
—Jen'ensaisriendutout.
Ilfitsigneaujeunegarçonquil'approvisionnaitensucreries.Cederniers'approchaavec
sonplateau,etMickeyO'Connorchoisitunpetit-fourornéd'uneceriseconfite.
—Etc'estprécisémentcequimefascineavecvous,machèreSilence,reprit-il.Jesuis
capablededevinercequepensentmeshommesdèsquejeleursoumetsunnouveau
planderapine.Jesaiscequepensentmescatinsàlafindechaquenuit.Jepeuxmême
devinercequeLadadanslatête.Maisvous...vous,non.J'aibeauscrutervosjolisyeux,
jesuisincapabled'ylirelesecretdevospensées.
Aprèsuninstantd'étonnement,Silencedemanda:
—Pourquoivoussoucieriez-vousdelesconnaître?
Ilapprochalapâtisseriedeslèvresdelajeunefemme,etattenditqu'ellel'accepte.Puisil
sourit,commes'ilsavouraitlegoûtdugâteausursaproprelangue.
—Ahça!dit-il.Ça,c'estlagrandequestion.
CHAPITRE7
Dèsquelanuitfuttombéedanslejardinduroi,unoiseausemitàchanter.Auboutde
troisnotesseulementlesdeuxautresneveuxs'assoupissaientdéjà.MaisJohnleMalin,
quis'étaitbouchélesoreilles,restainsensibleausortilègedel'oiseau.Quandlesdeux
neveuxfurentcomplètementendormis,unmagnifiqueoiseauseposadanslecerisier.Son
plumageétaitdelacouleurdel'arc-en-ciel.L'oiseaucommençaàpicorerlescerisesdu
roi.JohnleMalinbondit,etl'attrapaparlecou.
L'oiseausechangeaalorsenunetrèsbellefemme,presquenue...
Mickeyprenaitplaisir-unplaisirauthentique-àregarderSilencemangerlegâteauqu'il
luiavaitoffert.Etilétaitlepremiersurpris.Iln'avaitjamaiscouruaprèsunefemmeplus
d'unjouroudeux-unesemaine,danslescasexceptionnels.Engénéral,lesfemmes
tombaienttrèsviteàsespieds.Certainesenquelquesminutes.Etilsedoutaitbienquece
n'étaitpasuniquementenraisondesabellegueule.Safortunecomptaitaussipour
beaucoup,sinondavantage.
MaisavecSilence,toutétaitdifférent.
Ellenel'aimaitpas.Elleluidésobéissait.Elleluitenaittête.Elleavaitmêmesuscitéun
débutderébellionparmisestroupes,etcependant,illuipardonnaittout.
Elleselevasoudain.
—Jedoisregagnermachambre,déclara-t-elle.
Mickeysechoisitungâteaupourlui-même.
—Pourquoi?
—ÀcausedeMaryDarling.
Ilhaussalesépaules.
—Uneservanteveillesurelle.
—Maissielleseréveille,ellevameréclamer.Ellen'estencorequ'unbébé,etelleest
habituéeàmoi.
Surce,ellesedirigeaverslasortie.Mickeyselevaàsontourdetable.
—Tumonterasleresteduplateaudansmachambre,ordonna-t-ilàTris,avantdesuivre
lajeunefemme.
Lad,couchéaupieddesachaise,luiemboîtaaussitôtlepas.Silenceneparutpassurprise
qu'illarattrapedanslecouloir.
—VousdevriezrendreplussouventvisiteàMary,luiconseilla-t-elle.C'estvotrefille,
aprèstout.Ainsiellefiniraparvousappelerautrementque«méchant».
Ellepressalepas.
Mickeyl'imita-sansgrandeffort.
—J'aimieuxàfaire.Etlesbébésm'ennuient.
—Hmpf.
Elleaccéléraencorel'allure.C'esttoutjuste,àprésent,s'ilsnecouraientpasdansle
couloir.
—Danscecas,pourquoivousêtredonnélapeinedelareconnaître?demanda-t-elle.Il
auraitétéplussimpledel'abandonner.Quejesache,cenesontpaslesscrupulesquivous
étouffent.
Elleluiglissaunregarddebiaisafindevoirs'ilréagissaitàsespropos.MaisMickeyétait
habituéàentendrebienpire.Ilnevoulaittoutefoispasqu’elles'imaginequ'ilétaittrop
indulgentavecelle.Illadépassaendeuxenjambéesettenditlebrasentraversdu
couloir,luibloquantlepassage.
Surprise,elleleheurta,puisreculad'unpas,leregardnoir.
Lads'assitetlesdévisageaavecinquiétude.
Mickeysepenchaverselle-assezprèspoursentirleparfumdelavandequiémanaitde
sachevelure.
—Cequiestàmoiestàmoi,machère,murmura-t-il.Etjenelaissejamaisfilerleschoses
quim'appartiennent.
—Maryn'estpasune«chose»,rétorquaSilence,outrée.
—Non,certes.Maisleprincipedemeurelemême.
—Cen'estpasainsiqu'unpèredoittraitersafille,observa-t-elle,seradoucissant.
Ilplissalesyeux,maisneréponditpas.
—Vousn'avezdoncpaseudepère?Insista-t-elle.
Mickeyrefusaitdelaisserlessouvenirslesubmerger.
Illuisourit.
—Parcequevouspensezquelemienétaitunmodèledevertu?
Ellerougit,commeils'yattendait.
—Non,sansdoute,mais...
—Vousnevouliezpasvoirl'enfant?Coupa-t-il.
Etillaissabrusquementretombersonbraspourluilaisserlepassage.Cetteconversation
lemettaitmalàl'aise,etilpréféraitymettreunterme.
Lajeunefemmepoursuivitsonchemin.Elles'arrêtadevantlaportedesachambre.
—Elles'appelleMaryDarling,chuchota-t-elleavantdepousserlebattant.Maispuisque
c'estvotrefille,elledevraits'appelerMaryO'Connor.
Mickeysefigea.MaryO'Connor.C'étaitunjolinom,quisonnaitbien.
Ilsecoualatête,commepourchassercetteidéeetsuivitlajeunefemmeàl'intérieur.
—Vouspouvezdisposer,ordonna-t-ilàlaservante,quis'empressad'obéir.
Lads'engouffraàsasuite,etreniflatouslescoinsavantdeselaisserlourdementtomber
devantlacheminée.
MickeyregardaSilencesepenchersurlelitàbarreaux.
—Peut-êtrequ'ellen'apasenvied'êtreconnuecommemafille.
—Chut!fitSilence,avantdemurmurer:Cen'estqu'unbébé.Pourquoinevous
voudrait-ellepaspourpère?
Ilhaussalesépaules,maiss'approchatoutdemêmepourcontemplerlapetitefille
endormie.
—J'aibeaucoupd'ennemis.
Maryavaitdebellesjouesrosesrebondies.Sescheveuxnoirsbouclaientsursonfront.On
nepouvaitnierqu'elleétaitravissante.
Mickeyfronçalessourcils.
—Ellerespiretoujoursaussibruyamment?
—Non,soufflaSilence,soudaininquiète.
Elleposalamainsurlefrontdelapetite,etsongesteréveillaunsouvenirenfouidansun
recoindelamémoiredeMickey.
Sapaumeétaitdouceetfraîche.Elleluisouriait.«Aurais-tudelafièvre,Mickeychéri?»
Ilsentitunegouttedesueurroulerlelongdesondos.Ilavaitsoudainenviedejeter
Silencehorsdecettechambre,horsdesonpalais,carellefaisaitresurgirdeschosesqu'il
n'aimaitpas.Maisc'étaittroptard.Lajeunefemmes'étaitdéjàinstalléedanssonpalais,
danssavie,etilnepouvaitplusrevenirenarrière.
—Vouscroyezqu'elleestmalade?
—J'enaipeur,murmuraSilence.Sonfrontesttrèschaud.
—Jevaisfairevenirunmédecin.
Ellelevalesyeuxverslui,lamaintoujoursposéesurlefrontdeMary.
—Sivouspensezque…
Iln'écoutapaslerestedesaphrase.L'enfantavaitbesoind'unmédecin.Etcettepièce
étaitmaintenantpeupléedefantômes.
SilenceposaunlingehumidesurlefrontdeMaryDarling.Samaintremblaitlégèrement.
Lapetitefilleavaittantdefièvrequ'ellesentaitlachaleurquiirradiaitdesapeauà
traverslelinge.
CettefièvreinquiétaitSilence,maisc'étaitl'indolencedeMaryquilaterrifiaitleplus.
Maryavaitdéjàétémalade.Unefois,elleavaitgémitouteunenuit,etaumatin,un
liquideclairs'étaitécoulédesonoreille,aprèsquoielles'étaitendormiecalmement.Elle
avaitaussieudesaccèsdefièvre,maiselleétaittoujoursagitéedanscesmoments-là.
Tandisquelà,elleétaitaffreusementapathique.
—Lepatronaenvoyéchercherunmédecin,annonçaFionnulaenrevenantavecune
nouvellecuvetted'eaufraîche.
—Elleestbrûlante,chuchotaSilence,quitrempalelingedansl'eau,l'essoraetl'appliqua
denouveausurlefrontdeMary.Jel'aipourtantdébarrasséedeseslanges.
—Mamèredisaitquelafièvrebrûlaitlamaladie,s'efforçadelarassurerFionnula.
—Peut-être.Maisj'aiaussivudesfièvresquituaient.
Silencesesouvenaitnotammentd'unpetitgarçontrèschétifnouvellementarrivéà
l'orphelinat.Winterpensaitqu'iln'avaitpasétéasseznourri.Legarçonnetcontractaune
mauvaisefièvre,etrenditl'âmeenseulementquarante-huitheures.Cettenuit-là,Silence
avaitpleurédanssonlitenserranttrèsfortMaryDarlingcontreelle.Winteravait
expliqué,avecunpragmatismeeffrayant,quecertainsenfantsnedevenaientjamais
adultes,etqu'ilfallaits'yrésoudre.Malgrétout,danslessemainesquiavaientsuivile
drame,ilavaittémoignéuneattentionparticulièreenverslesplusjeunesdeleurs
pensionnaires.
Silencefrissonna.Marynepouvaitpasmourir.Ellen'imaginaitpluslaviesanscette
enfant.
Desvoixsefirententendredanslecouloir,puislaportedelachambres'ouvrit,et
Mickeypropulsaàl'intérieurunpetithommereplet.
—Queluiarrive-t-il?S’enquitlemédecind'unevoixdebassequisemblaittroppuissante
poursastature.
—Elleabeaucoupdefièvre,réponditSilence.
Lemédecinposalamainsurlapoitrinedelafilletteetsefigea,l'airconcentré.Silence
ouvritlabouchepourluiparler,maisillafittaired'ungeste.
Auboutd'unmoment,ilôtalamaindelapoitrinedeMaryDarling.
—Pardonnezmagrossièreté,madame,maisjemesuraissonpouls.
—Jecomprends,murmuraSilence,quiavaitnouélesmainspourcacherleur
tremblement.Vouspensezpouvoirfairequelquechose?
—Biensûr,assuralemédecin,offusqué.Nevousinquiétezpas.
Ilouvritsatrousse,révélantunedemi-douzainedelancettesdedifférentestailles.Silence
compritqu'ilcomptaitfaireunesaignéeàMary,cequiaccrutencoresanervosité.
M.O'Connors'étaitassisdevantlacheminée,maisilseredressaàlavuedeslancettes.
—Unesaignéeest-ellebiennécessaire?demanda-t-il.
Lemédecinaffichaunairgrave.
—C'estlaseulefaçondepurgersoncorpsdeseshumeursmalignes.
MickeyO'Connorpinçaleslèvres,maishochalatêteetretournaàsacontemplationdu
feu.
—Vouspourriezpeut-êtrelatenir,suggéralemédecinàSilencetandisqu'ilpréparaitses
instruments-dontunepetitebassineenétaindestinéeàrecueillirlesang.Ilvaudrait
mieuxquevousl'empêchiezdebouger.
SilencepritMarydanssesbrasavecdouceur.Elleavaittoujoursdétestélessaignées-elle-
mêmeavaitétésaignéetroisfoisdanssonenfance-,maiselleauraitvolontiersoffertson
proprebraspourévitercesuppliceàMary.Elleétaittoutefoisconscientequ'ilfallaiten
passerparlà.
LemédecinsetournaversFionnula.
—Pourriez-vousmetenirlabassine?
Lajeunefilles'exécuta.
—Toutvabiensepasser,assuralemédecin.
Et,d'ungesteprécis,ilplantasalancettedanslacuissedel'enfant.
Marytressaillit,maisnebronchapas.
Unfiletdesangécarlatejaillitdel'entaille.
Lesminutesparurentdessièclesavantquelemédecindéclare:
—Jecroisqueçasuffira.
Ilappliquaunecompressesurl'entaille,puisnouaunebandedelinautourdelacuissede
Mary.
—Unbonbouillondepouletcompléteraavantageusementlasaignée,dit-iltouten
rangeantsesinstruments.Ajoutez-ydupersiletduthym.Ainsiqu'unecuilleréedevin
blanc,lemeilleurquevouspourreztrouver.Donnez-luicebreuvagetroisfoisparjour.
L'idéalseraitqu'elleboiveunetassecomplètechaquefois.C'estcompris?
—Oui,murmuraSilence,quicaressaitlescheveuxdeMaryDarling.
—Parfait.Utilisezaussicetélixir,continualemédecinenproduisantunepetitefioleen
verrebleu.Jeréalisemoi-mêmeladécoction,etjepuisvousassurerquec'estefficace.
Diluezunecuilleréedansunverred'eauavantlecoucher.
IlrefermasatrousseetfixasurSilenceetFionnulaunregardsévèreavantd'ajouter:
—Sijamaiselleadesboutonsouqu'ellevomit,nemanquezpasdem'envoyerchercher
sur-le-champ.Jepeuxcomptersurvous?
—Oui,docteur,fitSilence.
LemédecinposabrièvementlamainsurlefrontdeMary,puisgagnalaportesansmême
direaurevoir.Mickeyluiemboîtalepas.Ilseretournasurleseuil.
—Avez-vousbesoindequoiquecesoit?lança-t-il.
—Non,réponditSilence.
Ilparuthésiter,etellecrutqu'ilallaitajouterquelquechose,maisfinalementils'éclipsa
sansunmot.
—Nousferonsuneincursiondanssonpalais,etnouslasortironsdeforces'illefaut,
décrétaConcordMakepeace,lelendemain.Ilestdéjàregrettablequ'elleait
définitivementruinésaréputation,maissalircelledel'orphelinat,c'enesttrop!
Lesmèchesgrisonnantesquis'échappaientdesaqueue-de-chevallefaisaientressemblerà
unSamsonquiprendraitdel'âge.MaisunSamsonausangunpeutropvif,quine
paraissaitpasmesurertouteslesconséquencesd'unepareilleactiondansl'antredepirates
armésjusqu'auxdents.
Wintersoupira.Ils'étaitdoutéquesonfrèreréagiraitainsilorsqu'ildécouvriraitcequi
étaitarrivéàSilence.D'unautrecôté,ilnepouvaitpasleslaisser,Asaetlui,ignorerla
vérité.
—Lepalaisestuneforteresse,fit-ilvaloir.Etnousnesommesquedeux.Sinous...
—Trois,fitunevoixmasculine.
Nonsanssurprise,WinterdécouvritAsasurleseuildelacuisine.Bienqu'illuieûtenvoyé
unmotàsonadresse,ilnes'attendaitpasàlevoir.Eneffet,Asan'avaitpasdonnéde
nouvellesdepuisprèsd'unanetWinterenavaitdéduitqu'ilétaitpartiàl'étranger.
Pourtant,ilétaitbienlà,aussivigoureuxquel'ordinaire.Bâtitoutenmuscles,Asaavaitla
carrured'unbuffle,tandisquesonabondantechevelurefauveévoquaitunecrinièrede
lion.Unechoseavaitchangé,cependant,depuisleurdernièrerencontre.Lavesteécarlate
d'Asaétaitfinementbrodéeauxpoignets,etsachemisetisséedansdelabelleétoffe.
Apparemment,sonfrèreétaitdansunebonnepassefinancière.
Concord,quin'avaitjamaisétéréputépoursontact,lançad'untonagressif:
—Quefais-tulà?Tunerépondsjamaisauxlettres,tun'aspasdaignéveniraumariage
deTempéranceniaubaptêmedemadernièrefille,tun'étaispaslàquandSilencea
perdusonmari,ettut'imaginespouvoirsurgiràl'improviste?
—Nousavonsbesoindesonaide,Concord,objectaWinter.
—Pardi!s'exclamaConcordqui,commeWinter,étaitvêtudesombre.Nousnous
sommespourtanttrèsbienpassésdeluicesderniersmois.
—C'étaitavantqueSilencevivechezdespirates,répliquaWinter.
Asa,quiavaitappuyél'épauleauchambranle,seredressa.
—Commentcela?Danstalettre,tumedisaisqueSilenceétaitendanger.Tuneparlais
pasdepirates.
Concordricana.
—Ils'agitdeMickeyO'Connor,expliquaWinteravantquesonfrèreaînéselancedans
unenouvelletirade.
—MickeyleCharmeur?fitAsa,incrédule.QuefaitSilenceaveclui?Ill'aenlevée?
—Non.
Asatiraunechaise,s'assitetposalescoudessurlatable.
—Alorsexplique-moi.
—L'annéedernière,Silenceatrouvéunbébésurlepasdesaporte,commençaWinter.
C'étaitunefille.Silencel'aappeléeMaryDarlingetl'aamenéeàl'orphelinat.C'étaitjuste
aprèsqueTempéranceeutépousélordCaire.CommeTempérancenepouvaitplus
s'occuperdel'orphelinatavecmoi,Silenceaprissaplace.Elles'occupaitdetousles
enfants,maisavecuneattentionparticulièrepourMaryDarling.
—Ellelaconsidéraitunpeucommesaproprefille,précisaConcord.Àlamortde
William,MaryDarlingluiapermisdetenirlecoup.
Winteracquiesça.
—Ilyaquelquesjours,auretourd'undéplacementàOxford,j'aidécouvertqueSilence
étaitpartie.J'aiapprisqu'ellesetrouvaitchezO'Connor.Jemesuisdoncrendulà-baset.
—Attends,l'interrompitAsa:TuesallétoutseulchezMickeyO'Connor?
—Oui.
Asaparutstupéfait.Maisilhochalatête:
—Continue.
—Elleétaitcommed'habitude,repritWinter.Jeveuxdire,elleportaitsespropres
vêtements.Etelleneparaissaitguèreenchantéequejesoisvenuàsarescousse.Ellem'a
expliquéqueMickeyO'ConnorétaitlepèredeMaryDarlinget...
Asalâchaunjuron.
—Etqu'illesaccueillaittoutesdeuxchezluipourlesprotégerdesesennemis.Jen'aipas
réussiàlaconvaincrederepartiravecmoi.MaissilanouvelleserépandaitqueSilence
vitdésormaissousletoitd'unpiratenotoire.
Winters'arrêtalà.Iln'avaitpasbesoind'expliqueràsesfrèresqu'unetellenouvelle
porteraituncoupfatalàlaréputationdel'orphelinat-quiverraitdumêmecoupses
généreuxdonateurssedétourner.Cesdamesdel'aristocratien'auraientaucunmalà
trouveruneautreinstitutioncharitablesusceptibledeprofiterdeleurfortune.
—Tuauraisdûl'emmenerdeforce,marmonnaConcord.
Winterhaussalessourcils.
—EtignorerMickeyO'Connoretladouzainedepiratesquil'entouraient?
Concordgrimaça.
—Iln'yaquetoipouravoircegenred'idéessuicidaires,luilançaAsa.
Concordselevad'unbond.Asal'imita,etlesdeuxfrèreséchangèrentunebordée
d'insultes.
Wintersoupiraetfermalesyeux.Larelationentresesdeuxaînéss'étaitlentement
dégradéeaufildutemps.Autrefois,ilétaitencorepossibledefaireunrepastous
ensemblesansqu'ilseterminepardescrisetdesinvectives.Maisdetellesoccasions
devenaientdeplusenplusrares.Concordétaitchaquefoisàl'originedestensions,caril
avaitlafâcheusemaniedepenserqu'ilavaittoujoursraison.Wintersesouvenaitd'avoir
entenduTempérancemarmonnerunjourqueleurfrèreauraitdûs'appelerDiscorde.
Asaréagissaitàcesdisputesendisparaissantplusoumoinslongtemps.Cequine
manquaitjamaisd'inquiéterleursœuraînée,Verity.Celle-cicraignaiteneffet-etWinter
partageaitensecretsonappréhension-qu'Asafinisseparneplusrevenir.
Toutàcoup,lesvoixdeConcordetd'Asaseturent.
Winterrouvritlesyeuxetvitquesesdeuxfrèresleregardaient.
—Sinousreprenionscettediscussion?suggéra-t-il.Asaesquissaunsourire.
—Bonneidée,approuva-t-il,et,redevenantsérieux,ilajouta:Cequejen'arrivepasà
comprendre,c'estpourquoiSilencesemblefaireconfianceàcepirate.L'aurait-ilséduite?
Concordabattitlepoingsurlatable.
—Commentoses-tumettreendoutelavertudenotresœur?
Asaluijetaunregardglacial.
—Quisaitcedontsontcapableslesgens?QuiteditqueSilencen'estpastombéesousle
charmedeMickeyO'Connor?Onledittrèsbelhomme.
Concordouvritlabouche,maisWinterledevança:
—S'ill'avaitséduite,nousnousenserionsaperçusaucoursdesderniersmois.Silence
n'estpasplusàl'abridupéchéquequiconque,maiselleneselaisseraitjamaisséduirepar
quelqu'uncommeO'Connor.Tuconnaisleurhistoire.Cequetunesaispas,enrevanche,
c'estqu'aprèslarestitutiondelacargaisondeWilliam,lesrelationsdeSilenceavecson
marisesontdégradées.PuisWilliamestrepartienmer,etiladisparudansunnaufrage.
SilenceenveuténormémentàO'Connordeluiavoirgâchésonmariage.
Ilyeutunsilence,etWintersedemandasisesfrèressesentaientaussiimpuissantsque
lui.IlavaitététellementfurieuxenapprenantqueSilenceavaitétéobligéedepasserla
nuitaveclepiratequ'ilavaitsongéàtuercedernier.Iln'enavaitrienfait,biensûr.La
violencen'auraitrienrésolu.Cequinel'avaitpasempêchédenourrirdesenviesde
meurtredurantdessemaines.
—Donc,reprit-il,onpeutraisonnablementpenserqueSilences'inquiètevraimentpour
MaryDarling.Sinon,ellen'auraitpasacceptéd'habitersouslemêmetoitqueMickey
O'Connor.
—Voilàquicompliqueleproblème,commentaAsa.Winterhaussalessourcils,intrigué.
—Enplusdedevoirinvestirlepalaisd'O'ConnorpourrécupérerSilence,ilnousfaudra
trouverunendroitsûrpourl'ycacheravecl'enfant,expliquaAsa.Unendroitoùni
O'Connornisesennemisn'aurontl'idéed'allerleschercher.
Winterhochalatête.
—Tuasraison.Ellen'accepterapasdequitterO'Connortantqu'ellen'aurapasla
certitudequenouspouvonsluioffrirlasécurité.
—Danscecas,intervintConcord,ilnousfautleconcoursdequivoussavez.
Lesurlendemain,aumatin,MickeyregardaitSilencedormirdanssonlit,convaincuquela
jeunefemmen'auraitpusedévouerdavantagepourMaryDarling.Descernesnoirs
soulignaientsesyeux,etelleagrippaitledraptelleunepetitefilleterroriséepardes
cauchemars.Elledormaitsiprofondémentqu'ellen'avaitmêmepasréagilorsqu'ilétait
entrédanssachambre.
Mickeysoupira.L'aubeselevaitàpeine.Silenceavaitpassélesdeuxnuitsprécédentes,
ainsiquelajournéequilesavaitreliées,àveillerMaryDarling.Lui-mêmeavaitpréférése
teniràl'écart,maisFionnulal'avaitrégulièrementtenuinformédecequisepassait.
MaryDarlingseconsumaitlentementdefièvre.Elleavaitbeaucoupmaigri.Etsipar
malheurlamaladiedevaitl'emporter.
Mickeycrispalesmâchoiresetsedétournadulitdelajeunefemme.Sansmêmeaccorder
unregardàl'enfant,ilrejoignitsaproprechambre,puisgagnalecouloir.
Harryselevaenlevoyantapparaître.Mickeylesaluad'unsignedetêteetpoursuivitson
chemin.SiMaryDarlingsuccombait,Silencenes'enremettraitpas.Mickeyétait
dépourvudecœur,maisilsavait,parouï-dire,quec'étaitunorganedélicat,quipouvait
facilementsebriser.Malheureusement,siMickeyétaitcapabledeprotégerSilencecontre
lamisèreoulaviolence,ilignoraitcommentlaprotégerdesfaiblessesdesonpropre
cœur.
Ilpassadevantlademi-douzainedegardesquisurveillaientsaporteetsortitdanslarue.
Lecielseteintaitderose.Bientôt,sonpalaisapparaîtraitenpleinelumière.Maisc'était
unpaondéguiséenvulgairecorneille.Riennepermettaitdedevinercequisecachait
derrièresafaçadetrèsordinaire.Personnen'auraitmêmepusedouterquelamisérable
porteenboispleinétaitdoubléedefer.
Ilyavaituneautreentrée-unedeuxièmeportedonnantsurlacour,àl'arrière-,qui
étaitelleaussigardée,biensûr.Del'extérieur,sonpalaisavaitl'apparenced'unedemi-
douzainedepetitsimmeublesaccoléslesunsauxautres.Maisenréalité,àl'intérieur,ce
n'étaitplusqu'uneseuleetmêmeconstruction,touteslesautresportesayantétémurées
depuisbienlongtemps.
Demauvaisehumeur,Mickeyremontalarue.Ilétaitcertesbienprotégé,maisson
ennemiétaitredoutable.
Uneombrebougea,lelongd'unmur,etilpivotavivementsonpoignarddéjàdégainé
danslamain.
Maiscen'étaitqueLad.Lechien,effrayéparsabrusquevolte-face,rabattitlesoreillesen
arrièreetbaissalatêteensignedesoumission.
—Bontédivine,murmuraMickey.
Ilrengainasalameetpoursuivitsonchemin.Ladluiemboîtalepas,trottantjoyeusement
danssonsillage.
LapopulationlaborieusedeSaint-Giles,cellequiexerçaitdesmétiersplusoumoins
honnêtes,commelescommerçantsambulantsoulesporteurs,commençaitdéjàde
sillonnerlesrues.CeuxquicroisaientMickeylesaluaientpoliment,évitantd'accrocher
sonregard.Tousleconnaissaient,biensûr.Aprèstout,n'était-ilpasleroiduquartier?Le
fleuveetlesbateauxdontiltiraitsasubsistancesetrouvaientplusàl'est.
Mickeyenauraitétéplusproches'ilavaithabitéWapping,ouunquelconqueautre
quartierdel'EastEnd.MaisilétaitnéetavaitgrandiàSaint-Giles.Gamin,ilavaitarpenté
touteslesruesduquartier.C'étaitlàqu'ilavaitcouchéavecunefemmepourlapremière
fois.Làencorequ'ilavaittuésonpremierhomme.Ilsesentaiticichezlui,etc'est
pourquoi,devenuriche,ilavaitpréféréyinstallersonpalais.
Etpuis,ilyavaitautrechosequileretenaitici.
LeclocherdelanouvelleéglisedeSaint-Giles-in-the-Fieldssedétachaitmaintenantau-
dessusdesbâtimentsdontilapprochait.Rongéeparl'humiditéetlesmoisissures,
l'ancienneégliseavaitdûêtredétruite-larumeurvoulaitquecesmoisissuresfussent
l'œuvredescadavresenterréssoussondallage.Lanouvelleégliseétaitpresquetrop
élégantepourlequartier.Cequin'étaitguèreétonnant:elleavaitétébâtiegrâceàla
générositédefidèlesquihabitaientpourlaplupartendehorsdeLondres.
Mickeycontournal'édificeetlongealemurducimetière,dontilpoussalagrille.Le
cimetièreétaittrèsancien,biensûr,etlaplupartdespierrestombalesétaientrecouvertes
demousse.Certaines,même,étaientpenchées,commesileursoccupantsavaientessayé
delesrepousserpoursortirdeterre.
Mickeyseglissaentrelestombes,Ladtoujourssursestalons,pourrejoindrecellesur
laquelleilétaitvenuserecueillir.L'endroitétaitsilencieux.Lesbruitsdelaville,pourtant
touteproche,semblaientétrangementatténués.C'étaitàcroirequelecimetièreinsufflait
sapropreatmosphère.
MaisMickeyn'étaitpasseul.
LeVicairedeWhitechapelsetenaitdevantunmonticuledeterrefraîchementretournée.
Pourunhommequiterrorisaittoutl'EastEnddepuisunebonnedizained'années,il
n'avaitpasl'airsiintimidantquecela.Detaillemoyenne,iln'étaitpastrèsmusclé.Ses
cheveuxgrisonnaient.Etsonvisagedeprofilapparaissaitordinaire.
—Ellet'aréclaméavantdepartir,lâchaCharlie,alorsqueMickeys'arrêtaitdevantla
nouvelletombe.Dommagequetun'aiespaspuvenirlavoirsursonlitdemort.
Mickeysourit,commesid'apprendrequ'ellel'avaitréclaméavantdemourirneluibrûlait
paslapoitrine.
—J'étaisoccupéailleurs.
Charliesetournaverslui,révélantl'autremoitiédesonvisage,lagauche.Lapeauen
étaitbrûléepresqueentièrement.Àlaplacedel'œil,iln'yavaitplusqu'uneorbitevide.
L'oreilleselimitaitàunmoignon.Etlescheveux,dececôté-ci,poussaiententouffes
disparates.
LesouriredeMickeys'élargit.
—Tudeviensdeplusenplusbeaugosse,Charlie.
L'expressionduVicairenechangeapas-detoutefaçon,laplupartdesesmusclesfaciaux
avaientétédétruits.Maisunelueurdehaineféroces'allumadanssonœilvalide.
Mickeyfitunpasverslui.
—Jenetelaisseraipasmechasserdemonterritoire,Charlie.
—Qu'est-cequitefaitcroirequetuastonmotàdiredansl'histoire,mongarçon?
LesouriredeMickeysedurcit.Ilréponditparuneautrequestion:
—D'oùtires-tucetteassurance,Charlie?
Charliehaussauneépaule-l'autren'étaitqu'unamasdecicatrices.
—Peut-êtredufaitquejesaisbeaucoupdechoses.Jesaisquetuasinstallétafilledans
tonpalais,parexemple.Aveccettefemme,cetteSilenceHollingbrook.Jeteproposeun
marchéhonorablesituveux:tafemmeenéchangedelamienne.
Mickeyhaussaluiaussilesépaules,commesiSilenceneluiimportaitpaslemoinsdu
monde.Maissoncœurs'étaitmisàcognersourdementdanssapoitrine.LeVicaireavait
comprisqueSilencen'étaitpascommelesautres.
—Jenet'aipaspristafemme,Charlie.
—Non,maistuasessayé.
Mickeyarqualessourcils.Charliedéraisonnait.Cequin'étaitguèreétonnant,cetype
étaitfou.
—Etl'enfant?repritCharlie.Jemesuislaissédirequ'elleétaitgravementmalade.Quelle
tristessepourtoisielledevaitmourir.
Qu'unesifrêlesilhouettepûtrenfermertantdecruautéétaitunmystère.Parlepassé,
Mickeys'étaitsouventdemandécommentCharlieavaitpuenarriveràperdretoute
compassionàl'égarddesessemblables.Maisaujourd'hui,ilneseposaitpluscegenrede
question.Autantchercheràsavoirpourquoiunevipèremordaitettuait.C'étaitdanssa
nature,toutsimplement.
—Tusaistrèsbienquej'aiperducequimeservaitdecœurilyabienlongtemps,
répliqua-t-ilsanslamoindreémotion,commes'ilsecontentaitd'énoncerunfait.Peu
m'importequel'enfantviveouqu'ellesuccombeàsafièvre.Çanem'empêcherapasde
continueràfairebombance,etàcoucheravecdescatins.Etécoutebiencela,Charlie-ça
nem'empêcherapasnonplusdefinirpartetuer.
Là-dessus,iltournalestalonsets'éloignadelatombesansunregardenarrière.La
tentationétaitgrandedepasseràl'attaquesur-le-champ.Mickeyauraitressentiunplaisir
sauvageàétranglerlevieuxCharlie.Saufquecederniernesortaitjamaisnullepartsans
unedemi-douzained'hommesenguised'escorte.Unsetenaitderrièreunarbre.Deux
étaientadossésaumurd'enceinte,prèsdelagrille.Lestroisautresn'étaientpasvisibles,
maisMickeyn'enétaitpasmoinscertainqu'ilsétaientlà,cachésquelquepart.Ilya
seulementunan,ilneseseraitpassouciédesgardesetauraitsautéàlagorgedeCharlie.
Mais,désormais,ilgardaitàl'espritques'ilrataitsoncoup,ilnepourraitplusprotéger
Silence.Or,Charlieétaitassezcinglépourvouloirsevengersurelle-mêmeaprèslamort
deMickey.Mortqui,dureste,n'étaitpasuneperspectivespécialementréjouissante.
MickeysaluaironiquementleshommesduVicairepostésprèsdelagrilletandisqu'il
ressortaitducimetière.Àuncontresix,ilavaitpeudechancesd'enréchappersileVicaire
leurdonnaitl'ordred'attaquer.Maiscen'étaitpassongenre.Charlieavaittoujours
préférélesvoiesdétournées-cellesquidistillaientlepoisonpluslentement.
Deretourdanslarue,Mickeylevalesyeuxversleciel,àprésentpresqueentièrement
bleu.Lajournées'annonçaitradieusecommerarementàLondres.L'unedecesbelles
journéesensoleillées,quipouvaientinciteràcroireàl'existencedeDieuetdesanges,ou
àl'amourimmuabled'unemèreetauxrêvesinnocentsd'unfils.Mickeyfermales
paupièresetrevitsesbeauxyeuxhumidesdelarmestandisqu'elleluichantonnait:
Prends-moidanstesbras,monamour,etsoufflelachandelle.
Unjuronluifitrouvrirlesyeux.Ilavaitfailliheurterlacarrioled'unmarchanddesquatre
saisons.Lereconnaissant,cedernierécarquillalesyeuxetbredouilladesexcuses.Mais
Mickeys'éloignaitdéjà.
Parvenudevantsaporte,ilcoulaunregardàLad,quinel'avaitpasquittéd'unesemelle.
Lechiens'immobilisa,lalanguependante.
Mickeysoupira.
—C'estbon,tupeuxrentrer.
Lads'engouffrajoyeusementàl'intérieur.
Mickeymontadirectementàl'étage.Berts'étaitassoupidevantlachambredeSilence,
maisils'empressadeseredresseràl'approchedesonpatron.
—Ellessontréveillées?demandaMickey.
—Fionnulaestdescenduechercherduthéilyamoinsd'uneminute.Sinon,jen'aipas
entendulemoindrebruit.
Mickeyhochalatêteetentrad'aborddanssaproprechambrepoursedébarrasserdesa
vesteetdesachemise.Puis,torsenu,ilsedirigeaverslaportedecommunicationet
l'entrouvritavecprécaution.Àenjugerparsonsoufflerégulier,Silencedormaitencore.
Mickeyallaitrefermerlebattantquandunpetitbruitluiparvintdel'autrelit.
Ilseruadanslapièce.
Couchéesurledos,lesyeuxgrandsouverts,MaryDarlingbâillaitavecnonchalance.
Dèsqu'ellelevit,ellefronçalessourcils.
—Chut!LuiintimaMickey.
Maissonadmonestationeutl'effetcontrairedeceluiespéré.Lapetiteouvritlaboucheet
semitàgeindre.
Mickeyjetauncoupd'œilàSilence.Ellen'avaitpasréagi,épuiséequ'elleétaitparses
longuesheuresdeveille.Fionnulaneremonteraitsansdoutepasavantunmoment,
quantàBert,ilneluiseraitd'aucuneaide.
—Queveux-tu?demandaMickeyàsafille.
Ellecessadegeindreettenditsespetitsbrasverslui.
Iltressaillit.Ellenepouvaitquandmêmepasleréclamer?
Maisunnouveaugeignementneluilaissapaslechoix.
Ilpritl'enfantdanssesbrasetlaserracontreluicommeilavaitvufaireSilence.Elleétait
aussilégèrequ'uneplume.LetorsedeMickeyn'étaitpasaussimoelleuxqueceluide
Silence,maisMaryneparutpass'enformaliser.Ellefourrasonpoucedanssabouche-ce
quimituntermeàsesgeignements-etposasesgrandsyeuxsurlui.
Ceseraitunebeauté,plustard,songeaMickeypresquedistraitement.Etelleauraitbesoin
quequelqu'unlaprotègedeshommessusceptiblesdeluisouleverlesjupespourla
déshonorer.
Silencedormanttoujours,Mickeyregagnasachambre,lapetitedanslesbras.Ilvoulutla
déposersursonlit,maiselles'agrippaàlui.Quediablevoulait-elle?
Ils'emparad'unetabatièreouvragéepourlaluifaireadmirer.
Ellerepoussalatabatièred'ungesteirrité,etrecommençaàgeindre.
Perplexe,Mickeyessayadel'intéresseràautrechose.Ils'approchadelacheminéeetlui
montralesobjetsrassembléssurlemanteau:unvaseenalbâtre,unepetitebergèrerose
etblanche,unedagueenorincurvéequiavaitappartenuàunsultan.Elleneparaissait
pass'intéresseràsestrésors,maiss'apaisaquelquepeuetnichalatêteaucreuxdeson
cou.Puisellebâilla.
Mickeysesurpritalorsàluichantonnerlesparolesquiluivinrenttoutnaturellementà
l'esprit:
Prends-moidanstesbras,monamour…Etsoufflelachandelle.
CHAPITRE8
Unoiseauquisetransformaitenfemme:voilàquiavaitdequoiintriguerJohnleMalin.
Sansluilâcherlecou,ill'examinaavecattention.Elleétaitjeune,avaitunbeauvisage,et
sescheveux,quiflottaientlibrementsursesépaules,arboraientlescouleursdel'arc-en-
ciel.Ilôtalesbouchonsdeciredesesoreillesetdemanda:
«Quelgenredecréatureêtes-vous?»
Lafemmes'esclaffajoyeusement.«Jem'appelleTamara.Jesuislafilledel'aube,etla
sœurdesquatrevents.Relâche-moi,etjet'accorderaitroissouhaits.»
Silences'éveillad'unrêvedanslequelunangegrandetaustère,commeceuxqu'onvoit
parfoisensculpturedansleséglises,chantaitd'unevoixpurequiluiprocuraitun
immensesentimentd'apaisement.Sonintuitionluisoufflaitpourtantquecetangeétaiten
réalitéunpersonnagetrèsdangereux,dequielledevaitsegarder.
Lajeunefemmedemeuraallongéedanssonlit,répugnantàbouger.
Soudain,elleserenditcomptequel'angecontinuaitàchanteralorsmêmequ'elleétait
réveillée.
Elleseredressa.Lavoixensorcelanteprovenaitdel'autrechambre,celledeMickey
O'Connor,dontlaporteétaitouverte.
Silenceseleva,drapaunchâlesursesépaules,puisjetauncoupd'œildanslelitdeMary
Darling.Ilétaitvide,maisellenes'eninquiétapas,carellecroyaitreconnaîtrecettevoix.
Ellesedirigeaverslaportesurlapointedespieds.Etsefigeasurplace.
MickeyO'Connorsetenaitdeboutdevantlacheminée,ledostourné.Ilétaittorsenu,si
bienqu'ellevoyaitsesmusclessaillirsoussapeauhâlée.Etilchantonnaitd'unesuperbe
voixdeténor.Silencen'avaitjamaisrienentendudeplusbeau.Parquelprodigeun
hommeàl'âmeaussinoirepouvait-ilposséderunevoixquebeaucoupd'angesdevaient
luienvier?
Ilsetournalégèrement,etSilencevitqu'iltenaitMaryDarlingdanssesbras.Lapetite
s'étaitendormie,lajoueplaquéecontresapoitrinepuissante.
Silencedutsursauter,carilcoulaunregarddanssadirectionsanscesserdechantonner.
Monpèreetmamère
S'embrassentdansunebellechambre
Imitons-lestoietmoi,
Prends-moidanstesbras,monamour
Etsoufflelachandelle.
Silencesentitsesjouess'embraseràcesparoles.Ellesneluiétaientcertespasdirectement
destinéespuisqu'ellesétaientcellesd'unetrèsancienneballade,cependant,sonregard
demeurarivéàceluideMickeyO'Connor,etelleeutl'impressionqu'ilcherchaitàluidire
quelquechose.Quelquechosequin'étaitpasdanslachanson.
Laballadesetermina,maisilnedétachapaslesyeuxdelajeunefemme.
Embarrassée,elles'éclaircitlavoix.
—Elles'estendormie?
Ilclignadesyeux,commesiluiaussis'éveillaitd'unrêve,etcontemplaMaryDarling.
—Jecrois,oui.Entoutcas,elleacessédemefairelamoue.
Silenceneputs'empêcherdesourire,soulagée.
—Ellevousfaisaitlamoue?Maisc'estmerveilleux!
Ilhaussaunsourcil.
—Luiapprendriez-vousàmedétester?
—Pasdutout,s'empressa-t-elledelerassurer,ennuyéeàlapenséequ'ilpûtparler
sérieusement.C'estjustequ'elleneréagissaitplus.Siellevousafaitlamoue,celasignifie
qu'ellevabeaucoupmieux.
—Ah!fit-il,etleregardqu'ilposaitsursafilleétaitpresquetendre.Alorsjedevraisme
réjouirqu'elleseremetteàpleurer?
—Certainement,déclaraSilence,quilerejoignitpourluiprendrel'enfantdesbras.
Celle-cimarmonnavaguement,maisneseréveillapas.Sesjouesn'étaientplusaussi
rouges.Etsapeauétaitbeaucoupmoinsbrûlante.Dieusoitloué!
LajeunefemmesouritàMickeyO'Connor.
—Mieuxvautunbébéquipleurequ'unbébétropcalme.
—Sivousledites,jeveuxbienvouscroire.
SilencecontemplaitMaryDarlingpouréviterdecroiserleregarddeMickey.Ellesavait
qu'elleauraitdûquittersachambre,maisellen'arrivaitpasàs'yrésoudre.
—Vousavezunebellevoix,observa-t-elle.
Ils'esclaffa.
—Ahbon?
Ellerelevalesyeux,intriguéeparladérisionqu'elleavaitperçuedanssonton.
—Vousdevezlesavoir.
Ilgrimaça.
—Oui,jedevraislesavoir,murmura-t-il.J'aipasséassezdetempsquandj'étaisgaminà
chanterpourmanger.
Etdevantleregardinterrogatifdelajeunefemme,ilexpliqua:
—Quandiln'yavaitplusriendanslesplacards,mamèrem'emmenaitavecelleaucoin
delarue.Elledépliaitunmouchoirsurletrottoiretnouschantionspourrécolter
quelquespièces.Parfois,ilnefallaitquequelquesminutespourrécolterdequoiacheterà
dîner.Maisd'autresfois,celaprenaitdesheures.
Silenceavalasasalive.Ilavaitmendiépoursenourriretenparlaitavecunetelle
désinvolture.Pourtant,elleétaitconvaincuequecetteexpérienceavaitdûêtreterrible.
—Quelâgeaviez-vous?
Ilparutréfléchir.
—Jenesauraisledireavecexactitude.Enrevanche,l'undemesplusancienssouvenirs
remonteàuneglacialesoiréed'hiver.
—ÔmonDieu!
Ileutunsouriresardonique.
—Ilyadesfaçonsbienpiresdegagnerunpenny.
Silencesemorditlalèvre.Ilyavaiteneffetdesfaçonsbienpiresdegagnerdel'argent,
surtoutàSaint-Giles.Tantdepauvresgensarrivaientdescampagnes,etmêmed'Ecosse
oud'Irlande,dansl'espoirdetrouverdutravailàLondres.Ilsétaientbientropnombreux
pourlesemploisdisponibles.Lematin,Silenceavaitsouventcroisédesfemmesqui
rentraientdeleurnuitde«travail».Etpareilsortneconcernaitpasseulementles
femmes,dureste,maisaussilesenfants,desdeuxsexes.
Ellejetauncoupd'œilàMickeyO'Connor.Ilétaitbeau,avecsesyeuxnoirs,seslèvres
sensuelles,sonépaissechevelurebouclée.Ilavaitdûêtreunpetitgarçontrèsmignon-
tropmignon.
—VousêtesIrlandais,lâcha-t-elle,avantderougir.
LesIrlandaissonttrèsnombreuxàLondres.Etpresqueunanimementméprisés.
Ilsourit.
—Oui.Mamèreétaitoriginaired'Irlande.Commebeaucoupd'autres,elleavaitémigré
pourfuirlamisère.Sapropremèreétaitveuve,avecunedizained'enfantsànourrir.Je
n'aijamaisconnumafamilleirlandaise.Mamèreétaitvenueseule.
Ilrécupérasachemise,qu'ilavaitposéesurledossierd'unfauteuil,etl'enfilaavant
d'ajouter:
—J'imaginequec'esttrèséloignédevotreproprehistoire.
Silencehochalatête.
—LafamilledemonpèreétaitétablieàLondresdepuisdesgénérations.Celledema
mèreétaitoriginaireduDorset.
—Jesaisquevousavezunesœuretunfrère.
—Deuxsœursettroisfrères,enfait,corrigea-t-elleavecunsourire.Jesuislaplusjeune
dessix.L'aînée,Verity,nousaélevées,Tempéranceetmoi,aprèslamortdenotremère.
EnsuitevientConcord,quiareprislabrasseriepaternelle.Tousdeuxsontmariésetont
desenfants.Asaestnéaprèslui.Jenesaispastrèsbiencequ'ilfait,c'estunpeule
moutonnoirdelafamille.Tempérancedirigeaitl'hospiceavantd'épouserlordCaire.Et
Winterestl'avant-dernier.
Elles'interrompitbrusquement.Sansdoutedevait-illatrouveringénuedejacasserainsi
sursafamille.Mêmesiellen'avaitjamaisconnul'opulence,loindelà,Silenceétait
conscientequ'unfossélaséparaitdecemondedemendiantsetdevoleursdanslequelil
avaitgrandi.D'unecertainemanière,onpouvaitdirequeMickeyO'Connoravaitréussi
danslavie.Àsafaçon,biensûr.
—Vousavezeuuneenfanceheureuse,murmura-t-il.
C'étaitditsurletonduconstat,maisSilenceeutl'intuitionquecettenotiondebonheur
luiétaittotalementétrangère.Dieutout-puissant!Àquoiexactementl'enfancede
MickeyO'Connoravait-elleressemblé?
—Oui,j'étaisheureuse,acquiesça-t-elle.Monpèreétaittrèsstrict,maisilaimaitses
enfants,etilaveilléàcequenousrecevionstousuneéducationconvenable.Etsinous
n'étionspasriches,nousn'avonsjamaismanquénidenourriturenidevêtements.
—C'étaitunhommeavisé.
—Commentvivaitvotremèrelorsqu'elleestarrivéeàLondres?
Ilhaussalesépaules.
—Jecroisqu'elleatravailléquelquetempscommefileusedansunatelierdetissage.
—Etensuite?
Sonregarddevintinexpressif.
—Ensuite,ellearencontréunmonstre.
SilencecouvritlatêtedeMaryDarlingavecsamaincommepourlaprotéger.Quel
hommecedevaitêtrepourqu'unpirateletraitedemonstre?
—Elleesttombéesoussoncharme,poursuivitMickeyO'Connoravecunegrimace.Il
étaitbeauparleur,etilsavaitdissimulersavraienature.Quandelles'enestrendu
compte,c'étaittroptard.Elleétaitdéjàtotalementsoussacoupe.Ilpossédaitunepetite
distillerieclandestine,etellel'aidaitàproduiredugin.Quandladistillerien'aplusassez
rapporté,elles'estprostituéepourlui.Ellepassaitsesnuitsdanslarue,etluiremettait
toutesarecetteaupetitmatin.Parfois,ill'obligeaitàfaireletrottoirmêmequandilleur
restaitdel'argent.Elleobéissaitsansprotester.Elleétaitcommeensorceléeparlui.
—Etvotrepère?Souffla-t-elle.
MickeyO'Connorétait-illefruitdesdéambulationsnocturnesdesamère?
Ilposasurellesesbeauxyeuxnoirs,maisneréponditpas.
MickeyvitSilencepâlir.Éprouvait-elledelarépulsionàl'idéequ'ilavaitgrandidansune
misèrenoire,etquesamères'étaitprostituée?Ouétait-elleémueparsonhistoire-au
pointderessentirunpeudecompassionàsonendroit?
Elleneportaitqu'unchâlesursacamisole,etMickeyavaitsentisonsexedurciràce
spectacle.Ils'étaitduresteempresséderemettresachemiseafindedissimulerson
érection.
Lacamisoledelajeunefemmes'arrêtaitauxgenoux,sibienqueMickeypouvaitvoirses
molletsjolimentgalbés.Etdevinerlaformedesescuisses.Ilcroyaitmêmedistinguerun
trianglesombresouslafineétoffe,maissansdouten'était-cequeleproduitdeson
imagination.Savirilitétoutefoisnefaisaitpasladifférenceentrerêveetréalité.
N'avait-elledoncaucuninstinctdeconservationpoursetenirainsidevantlui,àmoitié
nue,l'airinnocent,alorsqu'elleconnaissaitparfaitementsaréputation?Maisilestvrai
qu'elleavaituneexcuse,songea-t-ilenregardantl'enfantendormiedanssesbras.Silence
s'étaitinquiétéepourMaryDarling.Etc'estl'amourmaternelquil'avaitpousséeàse
précipiterdanssachambre.
L'affectionqu'elleéprouvaitpourlapetiteétaitplusprécieuseauxyeuxdeMickeyque
toutl'orqu'ilavaitaccumulédanssasalledutrône.
—J'ignoraisquevousaviezeuuneenfanceaussidouloureuse,articula-t-elle.
Mickeycilla,ilenavaitpresqueoubliéleurconversation.
—Oh,voussavez,unehistoirecommelamienneestassezcommuneàSaint-Giles!
—Cen'estpasuneraison.Votremèreauraitdûvousprotéger.Nousnesommespasdes
animaux.Vousméritiezmieuxquecela.
Ilneputs'empêcherderire.
—Dansvotremonde,sansdoute.
—Danslevôtreaussi!rétorqua-t-elleavecvéhémence.
—Lesgensnesepréoccupentjamaisqued'eux-mêmes,répliqua-t-il,soudainlassépar
cetteconversation.Dansvotremondecommedanslemien.Mamèren'étaitnimeilleure
nipirequ'uneautre,etjeneméritaispasdetraitementparticulier.Vousaveztort
d'imaginerlecontraire.
—Non.
ÀlagrandesurprisedeMickey,elleposalamainsursonbras,etplongeasonregard
danslesienpoursoulignersonpropos.
—Jenevispeut-êtrepasdansl'opulencecommevous.Jenechangepasd'amanttoutes
lesnuits.Jenebafouepaslesloispourvivre.Maisjesaisunechose,MickeyO'Connor:
c'estquetouslesenfantsméritentd'êtreaimésparleurmère.Etunemèrequiaime
sincèrementsonenfantferaittout-jedisbientout-pourleprotéger.
Tandisqu'elleparlait,sesjouess'étaientempourpréessousl'effetdelapassion.Mickey
étaitcommeenvoûté.Etsesparolesluiallaientdroitaucœur.
Dieutout-puissant,ilvoulaitcettefemme!
EnlaregardanttenirMaryDarlingdanssesbras,ilsesouvenaitdesfroidesnuitsd'hiver,
desmorsuresdelalanièredecuirsursondos,del'ultime-etterrible-confrontation.
—Aufond,peut-êtrequemamèrenem'aimaitpasvraiment,s'entendit-ilmurmurer.
Lesyeuxdelajeunefemmes'embuèrentdelarmes.
—Probablement.Maisçanesignifiepaspourautantquevousneméritiezpasdel'être.
Ellepleurait.Ellepleuraitpourlui.Ilneputpass'empêcherdesepenchersurellepour
l'embrasser.
Maiscontrairementàleurpremierbaiser,celui-cifutpresquechaste.Ilnepouvaitserrer
lajeunefemmedanssesbrasàcausedel'enfantquilesséparait,maisilprenaitun
étrangeplaisiràsimplementsavourerseslèvres.
Quandils'écartafinalement,leregarddeSilenceétaitpresquehagard.
Ilsourit,luicaressalajouedel'index.Elleinclinalatêteverssamaincommeparréflexe.
Mickeylaissacourirsondoigtjusqu'àl'échancruredesacamisole,àlanaissancedesa
gorge.
Ilavalasasalive,fascinéparsapeaucrémeuse.
—Vousdevriezyaller,chuchota-t-il.
Leursregardsseverrouillèrent.Mickeyn'auraitsudirecequ'ellelutdanslesien,toujours
est-ilqu'elletournalestalonset,sansunmot,regagnasachambre.
Ilétouffaunjuronetallas'adosseraumur.Sonérectionpalpitaitdouloureusement
contrel'étoffedesonpantalon.Naguère,enpareilcas,ilauraitenvoyéchercherune
catin.Maisàprésent,cetteperspectivenesuffisaitpasàlesatisfaire.Soncorpsréclamait
unefemmeenparticulier.Unefemmequiétaitaussifarouchedanssonamourmaternel
qu'ill'avaitété,petitgarçon,poursurvivre.
LeseulfaitdepenseràSilence,àsesjouesrosiesparlapassion,àleurbaiser,faisait
affluerlesangdanssonsexe.
Avecunnouveaujuron,Mickeydéboutonnasabraguette.Iln'avaitjamaisétédugenreà
serefuserunplaisir,quelqu'ilsoit.
Ilempoignasavirilitéàpleinemainetcommençaàsecaresser.
Bonsang!Commentréagirait-ellesiellelevoyaitfaire?Probablementserait-elle
choquée.Maispeut-êtretémoignerait-elleaussidel'intérêt.Ilselareprésenta,s'asseyant
tranquillementdevantlacheminéepourleregardersecaresser.Sesprunellesbrilleraient
dedésir.
Mickeylaissaéchapperungémissement,etresserralesdoigts.
Écarterait-ellelescuisses?Sioui,ils'approcheraitd'elle.Peut-êtremêmes'agenouillerait-il
devantellesanscesserdesetoucherpoursouleversacamisole.Ildécouvriraitsescuisses.
Etsaféminité.Était-ellenichéeaucœurd'unbuissontouffu?
Mickeyondulaitmaintenantdeshanches,ettandisquesamaindroiteallaitetvenait,la
gauchecaressaitsesboursesgonfléesparledésir.
Ilcommenceraitpartitillersonboutonderoseaveclepouce,puisill'aspireraitentreses
lèvres.Elles'arqueraitdeplaisirsibienqu'ilseraitobligédelateniràdeuxmainspour
l'empêcherdetomber.Enrevanche,ilnepourraitl'empêcherdecriersajouissance...
Saproprejouissancesurvintd'uncoup,presqueparsurprise,etsasemencejaillitenunjet
brûlantavantderetombersurleparquet.
Mickeydemeuraunmomentadosséaumur,haletant,lesdoigtstoujoursenroulésautour
desonsexe.Silesimplefaitdes'imaginerentraindefairel'amouràSilenceserévélait
aussiexplosifqu'est-cequeceseraitenvrai?Unsourireflottasurseslèvres.Ilétaitprêtà
parierquesonpuritaindemaril'avaitlaisséedansl'ignorancedecertainsplaisirs.Ilserait
donclepremieràlesluirévéler.
Àcondition,évidemment,qu'elleyconsente...
DieuduCiel!
Silencerefermalaportesansbruit,avantdes'appuyeraubattant,lamainplaquéesurla
poitrine.Ellesentaitsoncœurbattrefollementsoussapaume.
Àl'instantoùelleavaitentrouvertlaportecommuniquantavecl'autrepièce,elleavait
comprisquelespectaclequis'offraitàsesyeuxneluiétaitpasdestiné.Enrevenantdans
saproprechambre,elleavaitd'abordcouchéMary.Puiselleavaitvouluretournerdire
quelquechoseàMickeyO'Connor-ellenesauraitmêmeplusdirequoi.Cequ'elleavait
vuluiavaitcoupélesjambes,etembrumél'esprit.Adosséaumur,latêterenverséeen
arrière,MickeyO'Connoravaitdéboutonnésonpantalonetsecaressaitintimement.
Silencedevaitbiens'avouerqu'elleavaitété…fascinée.
Elleauraitdûrefermerlaportesansattendre,maisn'avaitpus'yrésoudre.Cen'étaitpas
seulementdelacuriosité,d'ailleurs.Ilyavaitautrechose.Unpeuplustôt,ilsavaienteu
unevraiediscussion,entreêtreshumainsetnonplusentreprisonnièreetgeôlier.Etcette
conversationavaittoutchangé.Désormais,Silenceneleconsidéraitplusseulement
commeunpirate.MickeyO'Connorétaitunhommecommelesautres.Unhommequi
avaitsouffert.Unhommepourquiellepourraitéprouverdel'attirance.
Àprésentquecettefrontièreavaitétéfranchie,ellesavaitqu'illuiseraitimpossiblede
revenirenarrière.Alorsquelepirateluiinspiraitdelapeuretmêmedelarépulsion,
l'bomme,aucontraire,serévélaitterriblementséduisant.
Etc'estainsiqu'elleétaitrestéederrièrelaporteàleregardersecaressertoutense
remémorantleurbaiser.Ilnel'avaitpasembrasséesauvagement,commelapremièrefois.
Non,ils'étaitmontrésidouxqu'elleenavaitétébouleversée.C'étaitluiquiavait
commencé.C'étaitluiquiavaitterminé,etquiluiavaitconseillédepartir.
Lajeunefemmegagnasonlitsurlapointedespieds,lecœurbattanttoujoursla
chamade.Àquoipensait-iltandisqu'ilsecaressait?Àelle?Ilyavaitforcémentunlien
pourqu'ilaitfaitcelajusteaprèsl'avoirembrassée.Cenepouvaitêtreunesimple
coïncidence.L'idéequ'unhommeaussifort,aussiviril,sedonneduplaisirenpensantà
elleétaitpourlemoins...excitante.
Lesyeuxrivéssurlecieldelit,Silenceréfléchissaitàcequivenaitdesepasser.Lesexede
MickeyO'Connorluiavaitparuénorme.Elleavaitétémariéependantdeuxans,mais
Williamétaitdugenreprude.C'estàpeinesi,uneoudeuxfois,elleavaitentraperçusa
nudité.Parfois,lanuit,allongéeàsescôtés,elles'étaitdemandéàquoiressemblait
exactementsavirilité,maiselles'étaittoujoursempresséedechasserdesinterrogations
aussiindécentes.
Danssajeunesse,elleavaitentendumurmurerdeschosessurcettepratiquemasculine-
désignéesouslenomdepéchéd'Onan.Elleavaittentéd'aborderlesujetavecWilliam,
maisilluiavaitfaitrapidementcomprendrequesaquestionétaitinconvenante.
Pourtant,cequ'avaitfaitMickeyO'Connorneluiavaitpasparucondamnable.Cela,un
péché?Elleavaitplutôteul'impressionqu'ilyavaitprisbeaucoupdeplaisir.Etàen
jugerparsadextérité,iln'enétaitpasàsapremièreexpérience.Parcequ'iln'avaitpas
assezdefemmespourlesatisfaire?Ouparcequ'iltrouvaitunplaisirparticulieràse
contenterlui-même?
Justeciel!Silencesentaitsespenséess'égarerdangereusement.Etelleétaitaffoléeàl'idée
d'éprouverdudésirpourunhommequi,àluiseul,incarnaitlepéché.
—L'armateurdel'Alexanderaversésacontribution,annonçaBran,unpeuplustardce
jour-là.
—Ah?fitMickey,l'airailleurs,commesilesujetnel'intéressaitplus.
Iln'avaitpasrevuSilencedepuisqu'ill'avaitrenvoyéedanssachambre,maisleurbaiser
continuaitdelehanter.Mêmeaprèss'êtredonnéduplaisir,ilavaittoujoursenvied'elle.
C'étaitàpeinecroyable.Unsimplebaiser,etilseconsumaitdedésirpourcettefemme!
—Mickey?
Ilenoubliaitaussioùilsetrouvait.Mickeysetournaverssonlieutenant.
—Jecroisquetuvasdevoirrépéter,Bran.J'aipeurd'avoirlatêtedanslesnuages
aujourd'hui.
—VousavezlatêtedanslesnuagesdepuisquevousavezinvitéMmeHollingbrooksous
votretoit,fitremarquerBrand'untonlégèrementdésapprobateur.
Mickeyétaitassisàsonbureau,lajambenonchalammentposéesurl'accoudoirdeson
fauteuil.Illareposaparterre,etseredressa.
—Souhaiterais-tumedirequelquechose,mongarçon?
Branaccrochasonregard-cequebeaucoupdeseshommes,pourtantplusâgésquelui,
n'osaientfaire.Mickeynotaquelesjouesdesonlieutenants'ombraientd'unebarbeplus
persistante.Sesépaulessemblaientaussipluslarges.Ilétaitpeut-êtretempsqu'ilcessede
considérerBrancommeungamin.
—Vousm'aveztoujoursditqu'unhommedevaitprendresesdécisionsavecsatêteetpas
avecsaqueue,lâchaBransansprendredegants.Etqu'unhommeensorceléparune
femmen'étaitpluscapablederéfléchirdemanièresensée.Qu'ilcommettaiterreursur
erreur.
—Mafoi,Bran,jenemedoutaispasquetuavaisprismesparolessiàcœur.
Brannecillapas.
—Ellevousdistraitdevosobjectifs.
Mickeysentitsonirritationmonter.
—Allonsdonc.Nepourrais-jepasendireautantàtonsujetàproposdeFionnula?
—Non.
—Non?S’esclaffaMickey.Inutiledemementir,Bran.NotrejolieFionnulaalebéguin
pourtoi.
—C'estvrai,admitBrand'unevoixglaciale.Maisçaneveutpasdirequemoi,jel'aime.
Mickeyplissalesyeux.
—Tuseraisprêtàrenonceràellesijetel'ordonnais?
—Oui.
—Etsijetedemandaisdemel'amenerdansmonlit?Yconsentirais-tusansrechigner?
—Sansrechigner,s'entêtaBran.Vouslavoulez?
—Paspourl'instant,merci.Maisjesuisravid'apprendrequetun'hésiteraispasà
prostituertapetiteamiesijeteledemandais.Jen'auraisjamaisoséespérerunetelle
loyautédetapart.
Branneparaissaitplusaussisûrdelui-mêmetoutàcoup.Commesiuneémotionavait
finiparl'étreindre.
Mickeyréfléchitquelquesinstants.IlsétaienttousàcrandepuislamortdeSean,deMike
etdePat.MaisBransemblaitleplusnerveux.
Finalement,Mickeypritunedécision.
—C'esttoiquiconduiraslaprochainerapine.
Branécarquillalesyeux.
—Vousn'avezjamaislaissécesoinàquiconque,neput-ils'empêcherdefaireremarquer.
—Non,eneffet.Maislemomentestpeut-êtrevenuquejepasseunpeulamain.Tune
vaspastedégonfler,j'espère?
—Non!Jeseraitrèsheureuxdecommanderàvotreplace.
—Parfait.Alors,tuvaséchafauderunplan,quetumesoumettrasensuite.D'accord?
UngrandsourireilluminalevisagedeBran.Ilavaitsoudainretrouvésonairdegamin
audacieux.
—D'accord,Mickey!
IlseruaverslaporteavecuneprécipitationquiamusaMickey.Ilauraitdûluiconfierdes
responsabilitésdepuislongtemps,songea-t-il.Aumoinsc'étaitunebonnechosedefaite.
LaporteserouvritquelquesinstantsplustardetHarrypassalatêtedans
l'entrebâillement.
—M.Peppervoudraitvousdireunmot.
—Envoie-le-moi.
Harryrefermaitdéjàlaporte,maisMickeylerappela:
—Harry?
—Oui?
—Commentvalapetite?
Levisageruded'Harrysedétendit.
—MmeHollingbrookaréclaméqu'onluimonteundeuxièmeboldeporridge.La
gamineaunefaimdeloup.
—Ellevamieux,alors?
—Ohoui!ElleacouruaprèsLadàtraverslachambre,etmêmeBertriaitdelavoir
jouer.
Mickeyhaussalessourcils.
—Bertriait?
—Euh...Disonsqu'ilsouriait.
—Hon-hon,fitMickey.
SiBertselaissaitamadouerparMary,c'étaitlapreuvequ'elleavaitducharmeà
revendre.Ilenéprouvauneétrangesensationquiressemblaitàdelafierté.
Lerestedelajournées'écoulapaisiblement.MickeypassaunlongmomentavecPepper,
àdiscuterdesplacementsquecelui-ciavaitfaitspoursécurisersonavenir.
Cen'estqu'enprenantlechemindelasalleàmanger,àl'heuredudîner,qu'ilréalisaque
Silencenedescendraitprobablementpaslerejoindre.Depuisquelapetiteétaitmalade,
Mickeyavaitordonnéqu'onmontetouslesrepasdelajeunefemmedanssachambre.
MêmesiMaryDarlingsemblaittiréed'affaire,Silencevoudraitsansdouteresterauprès
d'ellecesoirafindes'assurerqu'ellemangeaitbien.
Ils'assitdanssonfauteuil,l'humeursoudainmorose.C'estàpeines'ilsaluaseshommes.
Qu'avaitdonccettefemmedeparticulier,pourqu'undînersanselleluiparaissesans
saveur?Jusqueaprésent,lesfemmesnel'avaientintéresséquepourcequ'ellescachaient
sousleursjupes-etc'étaitaussivraideSilence,celanefaisaitpasl'ombred'undoute.
Cependant,avecelle,c'étaitdifférent.Ildésiraitégalementsacompagnie.Luiparler.
Flirter.Laprovoquerpourvoirsonbeauregards'enflammer.
Mickeycontemplasansappétitlemorceaud'oierôtieposédanssonassiette.Sonapathie
commençaitàl'irriter.Ilavaitdînédescentainesdefoissanscettefemme,etils'enétait
trèsbienporté,alors.
—Vousn'aimezpasl'oierôtie?
Ilsouritavantmêmedereleverlatête.
—C'estmonmetspréféré.
Ellesemblaitunpeunerveuse,etsurladéfensive.Sansdouteavait-elleencoreleurbaiser
decematinenmémoire.Luiaussi,dureste.Maisilengardaitundélicieuxsouvenir.
Elles'humectaleslèvres.
—Danscecas,pourquoicontemplez-vousvotreassiettecommesivoussouhaitiezque
l'oiesoitencorevivantepourquevouspuissiezl'étrangler?
Ilhaussalesépaules,ets'adossaàsonsiègepourlacontempler.Elleavaitdûprofiterde
cequelapetiteallaitmieuxpourdormirunpeudansl'après-midi,carsescernesavaient
disparuetsesjouesavaientretrouvédescouleurs.Mickeys'enréjouit.Enrevanche,sa
toilettelechagrina.Elleportaitencorel'unedesesrobessombresquisemblaient
composertoutesagarde-robe.
Àquoiressemblerait-elleenbleucobalt,ouenrougecarmin?
LeregarddeMickeys'égaraverssapoitrinesagementcouverte.Sesseinsn'étaientpastrès
développés,maisleurrondeursemblaitparfaite.Ilétaitprêtàparierqu'elleserait
magnifiqueavecundécolletéplongeant.
—Prenezquelquesnavetsbouillis,dit-elleenluipassantunplat.
Mickeyfronçalessourcils.
—Desnavets?Àmatable?Ilvafalloirquej'aieunepetitediscussionavecArchie.
—Ceneserapasnécessaire,répliqua-t-elleenleservantelle-même.Jeluiaidéjàparlé.
—Commentçavousluiavezdéjàparlé?
—J'aidiscutéavecluidesmenusqu'ilvoussert,etj'yaiapportéquelquesmodifications.
Vousverrezquevotredigestionenprofiteragrandement.
Mickey,médusé,laregardacomplétersonassietteavecdescarottes.Elleleservait
commeunemaîtressedemaisonquiprendraitsoindesoninvité.C'étaittotalement
nouveau.Mickeyhébergeaitunefoultitudedegens-pirates,serviteurs,et,jusqu'à
récemment,catins-,maispersonnen'avaitjamaismanifestél'intentiondeprendresoin
delui.L'initiativedeSilenceletouchait.Ilenretiraituneimpressiontrèsagréable-même
sicequ'ellemettaitdanssonassietteluidéplaisaitauplushautpoint.
—Leslégumessontexcellentspourlasanté,assura-t-elle.Mickeyétouffaunjuron.Il
avaittoujoursdétestéleslégumesbouillis.
—Essayezdonc,insista-t-elle,l'encourageantduregard.
Mickeys'aperçutqueseshommessemblaientaussidéroutésquelui.Desmontagnesde
légumesbouillistrônaientaucentredelatable.
Ils'obligeaàsourire.
—Cesoir,lança-t-il,c'estlégumespourtoutlemonde!
Lespiratess'empressèrentdeseservirencarottesetnavets.Mickeylui-mêmepiquasa
fourchettedansunnavetetleportaàsabouche.
—Alors?demandaSilence.
—C'esttrèsgoûteux,mentitMickey.
—Voussemblezdistrait,cesoir,remarqua-t-elle.Auriez-vousprogramméunenouvelle
rapine?
Mickeyposalescoudessurlatable.
—Enquoicelavousintéresse-t-il?Vousnourrissezl'espoirquejemefassetuerd'uncoup
desabre?
—Grandsdieux,non!S’exclama-t-elle,choquée.Jenesouhaitepareilsortàpersonne.
—Mêmepasàmoi?
Ellerougit,etdétournaleregard.
—Surtoutpasàvous.
Mickeysentitsoncœursecontracterbizarrement.
—Vousêtesunesainte,observa-t-ilàmi-voix-ilnevoulaitpasquelesautresentendent
leurconversation.Jevoispresquevotreauréolebrillerau-dessusdevotretête.
Iltenditlamaindanscettedirection.Unemèches'étaitéchappéedesonchignonstrictet
retombaitsursatempeavecuneséductioninnocente.
Silencerepoussasamainavantqu'illatouche.
—Non,Mickey,souffla-t-elleenglissantuncoupd'œilàlatablée.
Lespiratesétaienttropmalinspourregarderfranchement,maisilsdevaientbiense
rendrecomptedecequisepassait.
Mickeyétaitauxanges.C'étaitlapremièrefoisqu'ellel'appelaitparsonprénom.
Illaissaretombersonbras,etvoulutplaisanter.
—Vousmebrisezlecœur.
—Nesoyezpasidiot,marmonna-t-elle.Jesuisétonnéequevoussachiezcequ'estune
auréole.Ilsourit.
—Lediableconnaîtsoncontraire.
Ellefronçalessourcils.
—C'estainsiquevousvousvoyez?Commeundiable?
—Vousendoutiez?
Ellepiquasafourchettedansunecarotte.
—Jenesuisplussûrederien.
—Vousaveztort,dit-ilenfrappantlatableduplatdelamainpourdonnerplusde
poidsàsesparoles.Jesuislediableenpersonne.
—Vraiment?Jemedemande...Qu'est-cequec'estqueça?
Mollvenaitdedéposerunartichautdansl'assiettedeMickey,quineputréprimerun
sourire.
—C'estunartichaut.
Silenceregardaitl'artichautaveccuriosité.
—Jen'enavaisjamaisvu.Ondiraitungrosboutondefleur.
—Jecroisquec'estprécisémentcela.IlspoussentenItalie.Uncapitainedenavirem'en
avaitoffertunecaisse,ilyaquelquesannées.
—Offert?répéta-t-elle,sceptique.
Ilhaussalesépaules.
—Disonsqu'iln'avaitpaseutroplechoix.Maispeuimporte.Toujoursest-ilquejeme
suisretrouvéaveccesartichauts,etquej'yaiprisgoût.Depuis,j'enmangerégulièrement.
Silencefitlamoue.
—Çan'apasl'airtrèsgoûteux.
—Nevousfiezpasauxapparences.L'artichautestunlégumetrèspudique.Ils'abritesous
unmonceaudefeuillesquidoiventêtrepeléessoigneusementafinderévélersoncœur.
Lequelestlui-mêmeprotégéparunecouchedepoilslégèrementpiquants.Lecœur
d'artichautestuntrésorquisemérite.
Toutenparlant,ilavaitdépouillél'artichaut,dontildéposalecœurdansl'assiettedela
jeunefemme.
—C'estça?Maisc'esttoutpetit!
—Jugeriez-vousleschosesuniquementenfonctiondeleurtaille?
Ellefaillits'étrangler.Mickeyarqualessourcils.
—Àquoipensez-vousdonc?
Ellesecoualatêtesansrépondre.
—Hum,fitMickey,quiétalaunpeudebeurresurlecœurd'artichaut.J'aiparfois
tendanceàpenserqueplusletrésorestpetit,plusleplaisirestgrand.
Ilcoupalecœurendeux,enpiquaunemoitiéavecsafourchetteetl'approchadeslèvres
deSilenceenretenantsonsouffle.Commentréagirait-elle?
Ellecontemplalamoitiédecœurd'unairsceptique,avantdefinalementlaprendredans
sabouche.Mickeyenéprouvaunsentimentdetriomphed'autantplusgrandqu'ilvit
danssesprunellesquelleserégalait.
—C'estdélicieux,n'est-cepas?Legoûtestriche,délicat,avecunepointed'amertumequi
luidonnedel'étoffe.
Elleavalasabouchée.
—C'esttrèsbon,eneffet.
Mickeyhésitaàsourire.«Faisattention,luichuchotaitunepetitevoixintérieure.Tu
risquesdesouffrir.»Maissonsexen'enavaitcure,quipalpitaitdanssonpantalon.
Mickeybrûlaitd'enviedeprendrelajeunefemmeparlamain,etdelaconduiredanssa
chambrepourlafairecrierdeplaisir.Etluifairecriersonnom.
—Etsedonnerlemald'ôterlesfeuillesetlespoilspouratteindrecepetittrésorenvaut
largementlapeine,observa-t-il.
CHAPITRE9
Toutlemondesaitqu'ilfautsemontrertrèsprudentlorsqu'onvousoffretroisvœux-il
nes'agitpasdefairelemauvaisvœu!AussiJohnleMalinréfléchit-illonguementàla
propositiondeTamarasanslalâcher.
Finalement,ildemanda:«Suis-jeobligédeformulermestroisvœuxenuneseulefois?»
Elleluisourit.«Pasdutout.Iltesuffiradem'appelerparmonnom,etjeviendrai
exaucerl'undetesvœux.»JohnleMalinlalâchaalors,etdéclara:«Jedésireun
royaumedixfoisplusgrandqueceluidemononcle.»
Silencesavouraitl'artichautenécoutantMickeyO'Connorluiparlerdecetrésorquise
méritait.Savoixgraveetveloutéeluiarrachaitdesfrissons,etelleavaitl'impressionque
sonpropretrésor-saféminité-devenaitaussifondantquelecœurdel'artichaut.
Pourquoiunhommedéjàdiablementbeaupossédait-ilunevoixcapabledecharmertous
lesoiseauxduciel?Cen'étaitvraimentpasjuste!Pourvu,aumoins,qu'ilnedevinepas
quellespenséessesparolesfaisaientnaîtreenelle!Silencebutunegorgéedevin,
cherchantdésespérémentquelquechoseàdire.
—Votremèrevousappelait-elleMickey?
Ilclignadesyeux,visiblementsurprisparcetabruptchangementdeconversation.
—Jeveuxdire...euh...balbutia-t-elle.C'estlediminutifdeMickael,n'est-cepas?Ou
bienvousavait-ellebaptiséMickey?
—Jenesuispassûrquemamèrem'aitbaptiséàl'Église.Enrevanche,jesaisqu'elle
m'avaitappeléMickael.
—C'estunjoliprénom,Mickael.
Ilparaissaitsceptique.
—Voustrouvez?
Silencehochalatête.
—SaintMichelétaitl'undesarchanges.Ilportaituneépéeetconduisaitlesmilices
divines.
—C'étaitunsoldatdeDieu,alors.
—Oui.LaBibleracontecommentils'enestprisàSatan,etcommentill'aterrassé.
Mickeyeutunsouriresardonique.
—J'aipeurdenepasluiressembler,danscecas.
Silencefronçalessourcils.
—Cen'estpassûr.SaintMichelétaitunguerrier.Mêmes'ilétaitauservicedeDieuet
qu'ilacombattuledémon,d'unecertainemanièreildevaitressemblerunpeuàSatan.
Mickeys'esclaffa.
—J'aiblasphémé!s'exclamaSilence,horrifiée.
Ilhaussalesépaules.
—Nedemandezpasaudiabledecondamnerleblasphème.
—Jevousaidéjàditquevousn'étiezpaslediable,marmonnalajeunefemme.Toutau
plusêtes-vousunangeunpeuinquiétant.
Cettefois,iléclatafranchementderire,attirantdesregardsdiscretsdeseshommes.
—Voussavezbien,répliqua-t-ilquandileutretrouvésonsérieux,quejemeserais
probablementbattucontrevotresaintsijel'avaiscroisésurmonchemin.
Unesemaineplustôt,Silencen'auraitpascontreditsesaffirmationsqu'ilétaitlediable.
Maisàprésent,ellen'étaitplussûrederien.
—Votremèreétaitd'unaviscontraire.Sinon,ellenevousauraitpasdonnéunnomde
saint.
Ilfronçalessourcils,perplexe.Silences'emparad'unmorceaudepain.
—Àmoins,reprit-elle,qu'ellenevousaitappeléainsipourhonorerunmembredevotre
famille.Votrepère,peut-être?
Ilgrimaça.
—Non.
—Alorsqui?
—Personne,àmaconnaissance,répliqua-t-ilendétournantlesyeuxcommesicette
conversationl'ennuyait.
Cependant,ilavaitcrispélesdoigtssursoncouteau.
—Alors,peut-êtrevousa-t-elleappeléMickaeldansl'espoirquevoussauriezla
défendre,commel'archange.
Iltressaillit.Spontanément,Silenceposalamainsursonbras.Ilbaissalesyeuxsursa
main,l'airétonné.
—Sic'étaitsonintention,elleauraétésacrémentdéçue.
—Mickael,murmura-t-elle,pours'excuseroupourlequestionner,ellen'auraitsuledire.
ElletrouvaitquesonvraiprénomluiallaitmieuxqueMickey.Àl'imagedesaintMichel,
ilincarnaitlaviolence,maisavecunepossibilitéderédemption.
Ilfermabrièvementlespaupières.
—Nem'appelezpasainsi.
Silenceretirasamain.Maisellen'étaitpasprêteàcapituler.Elleétaitconvaincued'avoir
touchéunpointsensible,etvoulaitdécouvrirlequel.
—Pourquoi?murmura-t-elle.
Ilsauraientaussibienpun'êtrequetouslesdeux.Lerestedelapièceetdesconvives
semblaients'êtrediluésdanslebrouillard.
—Voussaveztrèsbienpourquoi.
S'ilsavaientétévraimentseuls,Silencel'auraitsansdouteprisdanssesbras.
—Eneffet.Maisjen'aiquandmêmepasl'intentiondevousappelerautrement.
Ilrit.
—Naturellement.Jeportepeut-êtreunnomd'archange,maisc'estvousquiavezrevêtu
l'armureduchevalierblanc.
—Quevoulez-vousdire?
—C'estpourtantévident.N'étiez-vouspasprêteàsacrifiervotrevertupourlemarique
vousaimiez?N'avez-vouspasacceptéd'habiteraveclediablepourprotégeruneenfant
quevousaveztrouvéesurlepasdevotreporte?Vousavezl'âmeplusélevéeque
beaucoupd'anges,SilenceHollingbrook.
Finalement,ilréussitàaccrochersonregard.Ellecrutqu'elleallaits'ynoyer.
—Aviez-vousl'intentiondemangercemorceaudepain?luidemanda-t-il.
Lajeunefemmebaissalesyeux.Elleavaitsibientriturésonpainenparlantqu'ellel'avait
réduitenmiettes.
—Je…euh…
Mickey-Mickael-claquadesdoigts,etuneservanteseprécipita.
—Apporte-nousdupain.
Tandisquelaservantes'exécutait,Mickaeldéposaunebelletranchedemoutondans
l'assiettedeSilence.
—Jenepourraipasmangertoutcela,protesta-t-elle.
—Vousn'avezfaitquegrignoterpendantquelapetiteétaitmalade.
Silencedécoupaunmorceaudeviande.Elleétaitsitendrequ’ellefondaitpresquedansla
bouche.
Unéclatderiresoudainluifitreleverlatête.C'étaitBran,quiriaitàgorgedéployée.
FionnulalecontemplaitavecunetelleadorationqueSilencedétournaleregard,malà
l'aise.Elles'aperçutqueMickaell'observait.
Elles'emparadesonverredevin.
—FionnulaadoreBran,commenta-t-elle.
—Oui.Celaselitsursonvisage,acquiesça-t-ild'unevoixétrangementatone.
—Branestbienjeunepourêtrevotrelieutenant.
Mickaelhaussalesépaules.
—Possible.Iln'empêchequecelafaitplusdesixansqu'iltravaillepourmoi.
—Vraiment?S’étonnaSilence.
ElleregardadenouveauBran.Ilnesemblaitpasavoirbeaucoupplusdevingtans.
—Commentl'avez-vousconnu?Voulut-ellesavoir.
—Ilétaitlechefd'unebandedegaminsdesrues.Ilsjouaientlespickpocketsouse
livraientàdemenuschapardageschezlescommerçants.Maisunsoir,Branadécidéde
viserplushaut.
Mickaels'interrompitpourboireunegorgéedevin.Ilreposasonverresurlatable,mais
legardadanslamain.
—Alors?LepressaSilence,quis'impatientait.
Ilesquissaunsourire.
—Branavaitdécidédes'attaqueràunbateauquim'étaitréservé.
SilenceignoraitcommentMickaels'yprenaitaujustepourgagnersavie-etpréféraitne
paslesavoir-,maiselledevinaitqu'ilnedevaitpasapprécierlaconcurrence.
—Ques'est-ilpassé?
—NoussommesarrivésàbordjusteaprèslabandedeBran.Ilsferraillaientcontreles
gardes.Meshommessesontrapidementdébarrassésdecesderniers,maisjemesuis
retrouvéfaceàcegamin,quidevaitpeserlamoitiédemonpoids,maisnevoulaitpas
moinsmetranspercerleventreavecsadague.
SilencecoulaunregardàBran.Ilfallaitêtresoittrèscourageux,soittrèsinconscientpour
s'enprendreàMickeyO'Connor.Surtoutlorsqu'onn'étaitencorequ'ungamin.
—Qu'avez-vousfait?
Mickaeljouaitavecsonverredevinauxtroisquartsvide.Ilsouriaittoujours.
—Jel'aidésarmé.Maisçaneluiapassuffi.Ilavoulusebattreauxpoings.Jel'aialors
attrapéparlapeauducou.J'auraispulejeterdanslaTamise,mais...
Ils'interrompitdenouveau,l'airsongeur.
—Maisvousnel'avezpasfait,achevaSilenceàsaplace.Pourquoi?
Illaregarda,avantdeterminersonverre.
—Ilmerappelaitmoi-mêmeàsonâge.Ungaminloqueteux,sansfamille,maisprêtàse
battrepourtout,etsurtoutpourmanger.
Silencebaissalesyeux.Ilavaitparlédesamère.Sansdouteaussiavait-ileuunpère.Alors
pourquoisedisait-il«sansfamille»?Ellefrissonnaàl'idéequ'ilaitpuavoirfaim.
—Nemeplaignezpas,dit-il,commes'ilavaitdevinésespensées.
Ilavaitretrouvésonairsardonique,maissonregardparaissaithanté.
Illevasonverredanssadirectionenuntoastironique.
—J'ailargementméritétoutcequiapum'arriver,croyez-moi.
—C'estMickeyO'Connorquiestderrièrenosdifficultésd'approvisionnementengrain,
lâchaFreddy.
Charlielevalesyeuxdesondîner.L'informationnelesurprenaitpasvraiment.Depuis
unesemaine,lesfournisseursdegrainquialimentaientsesdistilleriesclandestinesse
dérobaientlesunsaprèslesautres.Soitilsnevoulaientplusvendre,soit,aucontraire,ils
déclaraientavoirdéjàtoutvendu.
—Tuvasdevoirnoustrouverdenouveauxfournisseurs,dit-ilàFreddy.
Cedernierneparutguèreenchantéparcetteperspective.
—Qu'as-tuapprisd'autre?demandaCharlie.
—DessoldatspatrouillentdansSaint-Giles.
—Etalors?répliquaCharlie,piquantsafourchettedansunmorceaudeviande.Ilyades
soldatspartoutdansLondres.
—Oui,maisonracontequeceux-làontétéenvoyéspournettoyerSaint-Gilesdesa
populationcriminelle.
Charlieseredressa.Commed'habitude,Freddyévitaitsoigneusementdeleregarderen
face-sesyeuxétaientrivéssurl'assiettedeCharlie.
—Voilàquiestintéressant.Quilesaenvoyés?
Freddyfronçalessourcils.
—Personnen'ensaitrien.Ilsvontpardeux,àcheval.Évidemment,lespickpocketset
autresmaraudeursontviteapprisàleséviter.Pourl'instant,lessoldatsontpus'en
prendrequ'àquelquesvieillesfemmesquivendentdugindanslarue.
Charliefitlagrimace.
—Jen'aimepasça.Cen'estpasbonpourlesaffaires.
Iltapotaunmomentlereborddesonassietteaveclalamedesoncouteau,réfléchissant,
puisajouta:
—L'idéalseraitdelesenvoyerdansuneautredirection.Unedirectionquenousaurions
choisie.
—Laquelle?
Charliesoupesasonidée,l'examinasoustouteslescoutures,avantdelâcher:
—DucôtédeMickeyleCharmeur.
—'Core!criaMaryDarling,lelendemainmatin.
Silence,quitenaitlapetitefilleàcalifourchonsursesgenoux,entonnaobligeammentune
nouvellechansonquiparlaitd'uncheval.C'étaitsiagréablederetrouveruneMary
Darlingenpleineforme.Maisaussiépuisantdel'avoiràdemeuredansunesipetite
pièce.
—'Core!cria-t-elleaussitôtdèsqueSilencesetut.'Core!
—Machérie,jecroisquelechevalestfatigué,déclaralajeunefemmeenlareposantpar
terre.
Lapetitecommençaparprotester,puiss'éloignadufauteuiloùSilenceétaitassisepourse
dirigerverslacheminée,alorsqu'ellesavaitpertinemmentqu'illuiétaitinterditdes'en
approcher.
Silenceluicherchaunedistraction.
—Regarde,Mary!dit-elleenouvrantlesacàouvrageposéàsespieds.Quepenses-tu
decela?
Lapetites'empressaderevenirprèsd'elle.
—Vouslalaissezjoueravecdesaiguilles?S’inquiétaFionnuladepuislaporte.
Silenceluiadressaunregardemplidegratitude.
—Ah,c'estmerveilleux,tuapporteslethé!J'étaisàcourtd'inspirationpourl'occuper.
—Jevoisça,commentaFionnula,quidéposaleplateausurlatable.
—Lesaiguillesvalaienttoujoursmieuxquelacheminée,marmonnaSilence.
ElleextirpaunepelotedelainedesmainsdeMarypendantqueFionnulaluiremplissait
unetassedethéaulait,etajouta:
—Cetteenfants'ennuie,ici.
Silences'ennuyaittoutautantqu'elle,dureste.Aprèsavoirpassécesderniersmoisà
dirigerunorphelinatdébordantdevieetd'activité,ellen'étaitplushabituéeàrester
assiseunegrandepartiedelajournéeànerienfaire.
—Sais-tusiM.O'Connorestàlamaison,aujourd'hui?S’enquit-elle.
—Jeviensjustedelevoirentrerdanssachambre,réponditFionnula.
—C'estvrai?
Silenceselevaetallafrapperàlaportedecommunication.Celle-cis'ouvritpresque
instantanément.
Mickaelappuyal'épauleauchambranle,unsourirenonchalantauxlèvres.Ilétait
toujoursaussiimpressionnantvudeprès-elleselaissaitchaquefoissurprendre.
—Alors,dit-il,onveutencoremevoir?
Silencesesentitrougir.Ellenesesouvenaitquetropbiendecequis'étaitpasséla
dernièrefoisqu'elleavaitfrappéàsaporte.Elledéglutit.
—Nousnousennuyonsferme.
—Ahbon?fitMickaelenbaissantlesyeux.
Silencesuivitsonregardets'aperçutqueMarys'étaitapprochéed'eux.Celle-ciagrippala
jupedelajeunefemmed'unemain,fourradeuxdoigtsdesonautremaindanssa
bouche,etdévisageaMickaelavecgravité.
—Elleal'aird'allertrèsbien,commentacedernier.
Silenceregardalapetite.
—Oui,elleestcomplètementrétablie.
Relevantlesyeux,ellefutbouleverséeparlesouriretendrequiéclairaitlevisagede
Mickael.
Commesiellecomprenaitqu'elleétaitlesujetdeleurconversation,MaryDarlingtendit
lesbrasendirectiondeMickael.
—Enl'air!dit-elle.
Ilarquaunsourcil.
—Maisc'estqu'elleseprendpourunepetitereine!
Ilsepenchanéanmoinspoursouleversafille.
Elleparaissaitsimenuedanssesbraspuissants.Ellen'hésitapourtantpasàôterlesdoigts
desabouchepourlesluienfoncerdanslementon.
Silenceretintsonsouffle,maisMickaels'esclaffajoyeusement.
—Alorscommeça,mademoiselles'ennuie?Ehbien,nousallonsremédieràcela.
Surce,iltournalestalonspourrentrerdanssachambre.
Silenceluiemboîtalepas.
—Oùallez-vous?demanda-t-elle.
—Ilfauttoujoursqu'elleposedesquestions,murmuraMickaelàlapetite.
Maryregardapar-dessussonépaule.
—Mamou!
—Oui,tachèreMamou,lataquinaMickael,quiouvritlaporteducouloir.Unefemme
charmante,jedoislereconnaître,maisquis'inquiètepourunrien.Tun'espasd'accord?
Maryavaitremislesdoigtsdanssabouche,etécoutaitsonbavardageavecgrandsérieux.
Mais,apercevanttoutàcouplesdeuxgardesdanslecouloir,elleôtadenouveauses
doigtsdesabouche,pourcrier:
—'Ert!
Pouruneraisonquin'appartenaitqu'àelle,MaryDarlings'étaitentichéedugarde
revêche.
—Oui,Harryet'Ertpeuventveniravecnous,acquiesçaMickael,avantdefairesigneaux
deuxhommes.
Tousdeuxéchangèrentunregard,puisserésignèrentàsuivreSilence.
Lajeunefemmeavaitrelevésesjupespouraccélérerl'allure,carMickael,quimarchaità
grandesenjambées,avaitdéjàatteintl'extrémitéducouloir.
—Unpeud'airfraisteferaleplusgrandbien,poursuivit-ilàl'intentiondeMary.
Ilcommençadedescendrel'escalierdederrière,lapetiteprocessiondanssonsillage.
L'escalierdébouchaitdanslacuisine,etArchienedissimulapassasurprisedelesvoir
débarqueràl'improviste.MaisMaryDarlingnes'intéressaitpasaucuisinier.
—Kien!S’exclama-t-elle,tendantsespetitesmainsendirectiondeLadquisomnolait
devantlefoyer.
—D'accord,fitMickael,commes'ilsentretenaientunevraieconversation.Prenonsaussi
lechien.Ilesttrèsprésentablemaintenantqu'ilsentlarose.
Toutelatroupe,Ladinclus,débouchadansunecour.
Silencen'yavaitencorejamaismislespieds.L'endroitétaitentièrementpavéà
l'exceptiond'uncarrédeterrelaisséàl'abandonaucentre.Dehautsmursdebriquela
bordaientsurlestroiscôtés.Labouchesombred'unancientunnelétaitvisibledansle
murquifaisaitfaceàlaportedelacuisine.
—Oùcelamène-t-il?S’enquitSilenceenledésignant.
—Dansuneruelle,unpeuplusloin,réponditMickael.Nevousinquiétezpas,lasortie
estparfaitementgardée.
Silencehochalatête,cependantqu'ildéposaitMaryDarlingprèsd'unbancdebois
accoléàl'undesmurs.
—Vousaveztoujoursvécuainsi?S’enquitlajeunefemme,quisoulignasonproposd'un
gesteenglobantlacour.
MarysedirigearésolumentversLad.
—Enferméderrièredehautsmurs,souslavigilanceconstanted'unearméedegardes?fit
Mickaelenseredressant.
BertetHarrysuivaientlapetitecommedevraiesnounousafindeveilleràcequ'ellene
fassepasdemisèresàLad.SilenceetMickaelseretrouvèrentuninstantentêteàtête.
—Non,repritcedernier,offrantsonvisageausoleil.
Ilétaitprèsdemidietsesrayonstombaientpresqueàlaverticaledanslacour,maisd'ici
uneheureoudeux,lesmursnetarderaientpasàlecacher.
—Ques'est-ilpassé,alors?
Ilhaussalesépaulesavecindifférence.
—C'estunevieilleloi:plusunhommeadepouvoir,plusilad'ennemis.
—Vousnevousêtesjamaisditquetoutcelan'envalaitpaslapeine?RisquaSilence.
Illuijetaunregardironique.
—Vousvoudriezmechanger,àmonâge?
Ellepinçaleslèvres.
—Vousavezaccumulébienassezderichesses.
—Unhommen'estjamaisassezriche.
—Jenevouscomprendspas.Vouspossédezdequoivousnourrir,vousvêtiretvous
logerpendantdesannées.Quevoulez-vousdeplus?
Ileutunegrimaceagacée.
—C'esttoujoursfaciledecritiquerquandonn'ajamaismanquéderien.
Silencen'avaitjamaiseufaim,c'étaitunfait.MaisMickeyO'Connorpossédaitunetelle
quantitédetrésorsdanssonpalais!
—Vousn'êtesplusobligédevolerpoursurvivre,fit-elleremarquer.
—Vousvoudriezquejedevienneunrespectablefermierbedonnant?
—Non,concédaSilence,quiavaitdumalàselereprésenterenfermier,bedonnantou
pas.Maiscenesontpaslesmétiersquimanquent.
—Lesquels?Entrepreneurenconstruction?
Nonplus.Cetteidéeétaitencoreplusridicule.
—Jenesaispas,moi!S’exclama-t-elleexaspérée.Maisl'existencequevousmenezest
dangereuse,vouslesavezparfaitement.Tôtoutard,l'undevosennemisfiniraparvous
tuer.Ouvousvousretrouverezdevantunjuge.Pourquoinepasrenoncerpendantqu'il
enestencoretemps?
—Vousferiez-vousdusoucipourmoi?Ironisa-t-il.
Maissonregardn'avaitplusriendecynique,etSilencecrutydécelerdelavulnérabilité.
Maisils'empressadedétournerlesyeux.
—Nevousinquiétezpas,reprit-il.Jesuisunpirate,etunpirateneconnaîtqu'uneseule
fin.
—Laquelle?murmuraSilence,lagorgenouée.
Ilsourit.
—Lapotence,biensûr.
Silencefrissonnamalgrélesoleil.Elleselereprésentasebalançantauboutd'unecorde,et
cetteimageluifutinsupportable.MickaelO'Connoravaitétésonennemi.Personnene
luiavaitfaitautantdemalquelui.Ellenepourraitjamaisluipardonnerd'avoirdétruit
sonmariage.Maistoutcelaappartenaitaupassé.C'étaitavantquelleapprenneàle
connaître.Avantqu'elledécouvrequederrièrelepirateredoutablesecachaitunpetit
garçonvulnérabledontpersonnenes'étaitjamaissoucié.Etpourdirelavérité,elleserait
anéantiesiMickaelO'Connordevaitquittercemonde.
Ellecroisalesbraspoursedonnerdel'assurance.
—Ainsidonc,vousattendezd'êtrearrêté?
—Oh,jen'attendspasspécialement!Aucasoùvousnel'auriezpasremarqué,jeneme
privederien.Jemèneplutôtlabellevie.
—Enêtes-voussûr?RipostaSilence,quivitducoindel'œilHarrysortirunepetiteballe
desapochepouramuseraussibienLadqueMaryDarling.Vousavezvoshommesetvos
richesses,certes,maisvousn'avezpasdefamille.C'estcela,votreidéedubonheur?
Ilneréponditpas.
—Alors?Insista-t-elle.
Ilhaussalesépaules.
—Laplupartdeshommess'ensatisferaient.
—Jenecroispasquequiconquesesatisfassed'êtreseul.
Ilfitunpasverselle.
—Maisvous,Silence?Vousmeparlezdefamille,maisenavez-vousseulementune?
Elleouvritdegrandsyeux.
—Quevoulez-vousdire?Biensûrquej'aiunefamille.Desfrères,dessœurs,desneveux,
desnièces.
—Eneffet,vousaveztoutcela.Maisvousn'aveznimarinienfants.
Silenceredressalementon.
—J'aiMaryDarling,rétorqua-t-elle.
Ils'approchaplusprès.Ellepouvaitsentirsonsouffleàprésent.
—Ellegrandira.Unjour,ellesetrouveraquelqu'unetelles'enirafairesavieailleurs.
Vousvousretrouverezseule.
Silencesentitleslarmesluimonterauxyeux.Ellesedétourna.
—J'avaisunmari-unbonmari.
—Maisvousnel'avezplus,répliqua-t-ilsanslamoindretracedecompassiondansla
voix.Allez-vouslepleurertoutevotrevie?Portercesvêtementssombresjusqu'àvotre
derniersouffle?
Silenceétaitmalàl'aise.Ilétaittropprès,luiposaitdesquestionstroppénibles.
—J'aimaisWilliam.Jemedoutequevousnepouvezpaslecomprendre,maisc'était
l'amourdemavie.Jenesuispassûredejamaisretrouveruntelamour.
Elles'étaitdéjàrépétécesparolessisouventquechaquesyllabeétaitgravéedansson
esprit,etqu'ellen'avaitplusbesoinderéfléchiràleursignification.Maisétaient-elles
toujoursvraies?Enproieàlaplusgrandeconfusion,ellesecoualatête.Ellenevoulait
partagersesdoutesavecpersonne,etsurtoutpasavecMickael.
—Etprivéedecetamour,vousvousflétrissezcommeunepauvrepetitefleursanseau,
railla-t-il.
—Jesavaisquevousnecomprendriezpas,envoilàlapreuve.
—Eneffet,jenecomprendspas.Vousvousdemandezcommentjepeuxsupporterune
existencequirisquedeseterminersurl'échafaud.Maismoi,aumoins,jesuisvivant!
Alorsquevous,vousdonnezl'impressiondevousêtreglisséedanslecercueildevotre
mari,etdel'avoirsuividanslatombe.
LamaindeSilencevoladansl'airetheurtalajouedeMickaelavecunbruitmatqui
résonnadanslacour.
Lajeunefemmeavaitlesyeuxrivéssurlepirate,maisellesentaitlesregardsd'Harryet
deBertpesersureux.MêmeLadetMaryDarlings'étaientarrêtésdejouer.
Mickaelluipritlamain,laportaàseslèvresetdéposaunbaisersursapaume.
—Nevousenterrezpasavantl'heure,Silence,souffla-t-ilsansluilâcherlamain.
LecœurdeSilencebattaitsifortdanssapoitrinequ'elleéprouvaitdesdifficultésà
respirer.
—Williamn'apasdetombe.Ilapérienmer,etsoncorpsestimmergésouslesflots.
—Jesais,dit-ilavectendresse.Jesais.
Silenceneputretenirpluslongtempsseslarmes.Désorientée,ellelaissaMickaell'attirer
contrelui.
—Allons,allons,murmura-t-iltoutcontresescheveux.
—Ilm'aimait,sanglota-t-elle.Ilm'aimaitvraiment.
—Jesais.
—Etjel'aimais.
—Hmm.
Elles'écarta,leregardnoir.
—Vousnecroyezpasàl'amour,alors,pourquoiacquiescez-vousàcequejedis?
Ilritdoucement.
—Parceque,commença-t-il,avantd'essuyerdupouceunelarmequiroulaitsurlajoue
delajeunefemme,parcequevousm'ensorcelez,machèreSilence.Jeseraisprêtàjurer
quelecielestrose,quelaluneestensucreetquedessirènesnagentdanslaTamisesi
celapouvaitfairecesservoslarmes.J'ailecœurbriséquandjevousvoispleurer.
Silenceledévisagea,incrédule.Seslèvresesquissaientunsouriremoqueur,maissesbeaux
yeuxnoirssemblaientemplisdechagrin.Commes'ilétaitvraimentsincère.
Mickeyn'auraitsudirepourquoilavoirpleurerlebouleversaitàcepoint.Ilavaitvudes
hommessefaireéventrer,desfemmesseprostituerpourmanger,desenfantsmendier
danslecaniveau.Ils'étaitbattubecetonglespouroccuperlapositionquiétait
aujourd'huilasienne.Etiln'avaitpashésitéàtuerdeshommespourcela.
Cependant,lespectacledeSilenceenlarmesl'anéantissait.
—Venez,fit-il.Jevoudraisvousmontrerquelquechose.
Illuipritlamain,etl'entraînaverslaportedelacuisine.
—MaisMary...voulut-elleprotester.
—HarryetBerts'occuperontd'elle.Detoutefaçon,ceneserapaslong.
Ellelesuivit,maisneputs'empêcherdejeterunregardinquietàlapetiteavantde
quitterlacour.
—Oùallons-nous?
—Danslasalledutrône.
Bob,quimontaitlagardedevantlaportedeladitesalle,parutsurprisdevoirMickeyen
compagniedeSilence.Ilsaluasonchefdelatête.
—Quepersonnenenousdérange,ordonnacelui-cienpoussantlelourdbattantde
chêne.
Unefoisàl'intérieur,ilsedirigeaversuncoffreenboisplacéprèsdesontrône.Ill'ouvrit
etensortitunesomptueuserobedesoiebleue.
—Qu'est-cequec'est?demandaSilence,ahurie.
Illevalesyeuxauciel.
—Unerobe.Elleestpourvous.
Ellereculad'unpas.
—Jenepeuxpasportercela.
Ilexposalarobeàlalumièrepourfairemiroiterl'étoffe.
—Vousdisiezvousennuyer.Vousn'aimeriezpassortirunpeudecepalais?
—Si,mais…
—Iln'yapasdemais,coupa-t-il.Sivousvoulezm'accompagner,vousdevezmettre
cetterobe.Cellequevousportezneconviendrapas.
Lajeunefemmecontemplaitlasoieiridescenteensemordillantlalèvre.
—Ellem'aétéofferteparuncapitainequisouhaitaitmefaireuncadeau,mentitMickey.
Maisjen'enaipasl'usagepourmoi-même.
Ilplaqualarobesursontorse,luiarrachantunsourire.Lavérité,c'étaitqu'ilavaitpassé
desheuresdansdesboutiquesàlarecherched'unerobesusceptibled'alleràSilence.Mais
iln'étaitpasquestionqu'illeluiavoue.Ildevinaitqu'accepteruncadeauaussicoûteuxde
sapartoffenseraitsamoralepuritaine.Lafictionducapitaineétaitpréférable.
—Àmoinsquevousnepréfériezpasseruneautresoiréedansvotrechambreàbroder,
hasarda-t-il.
Illutdanssonregardquellehésitait.
—Oùcomptez-vousm'emmener?
—Sijevousledis,ceneseraplusunesurprise.
Ellefronçalessourcils.
—Ceseradansunendroitparfaitementrespectable,s'empressa-t-ildepréciser.
Ilretintsonsouffle,attendantsaréponse-qu'ilespéraitbiensûrpositive.
—Jen'airienquipuisseconveniràunesibellerobe,murmura-t-elle,touterougissanteà
l'idéed'évoquer,mêmeindirectement,sesdessous.
Mickeys'interditdesourireetaffichal'airleplusinnocentpossible.
—Vousmefaitespenserqu'ildoityavoirtoutcedontvousaurezbesoinaufonddece
coffre.
—Mais…
Mickeysedirigeaverslaporte.Silenceavaitprissadécisionlorsqu'elleavaitévoquéce
qu'elleporteraitsouslarobe.S'ilparaissaithésiter,ellepourraitlareconsidérer.
Ilouvritlebattant.
—J'aibesoindedeuxhommespourmonteruncoffredanslachambredeMme
Hollingbrook,dit-il.
Bobhochalatête.
—Jem'enoccupe,patron.
Mickeyrevintverslajeunefemme,quiétaitrestéeplantéeprèsducoffre.
—Pourquoigardez-voustouscestrésorsdansunemêmepièce?demanda-t-elle.Vousne
craignezdoncpaslesvoleurs?
Mickeysourit.
—Vouscroyezqu'onviendraitmecambriolerchezmoi?
Ellerougit.
—Non,biensûr.Maisvoshommespourraientêtretentés.
—Jelespaiebien,répliquaMickey.Mieux,entoutcas,qu'ilsnepourraientl'espérer
partoutailleursdansLondres.S'ilsétaientquandmêmetentés.Celavoussurprendra
peut-être,maisjesuisréputéviolent.
Silencefrissonna.
—Jesais.
Mickeyétaitconscientquesaviolencelamettaitmalàl'aise.Maiscommeilnepouvait
changersanature,ilpréférapenseràautrechose.
—Quantàlaquestiondesavoirpourquoij'empiletousmestrésorsdansunemême
pièce,avouezquelerésultatnemanquepasd'êtreimpressionnant.
—Alors,c'estlaseuleraison?Pourimpressionnerlesgens?
Mickeyladévisageaquelquesinstants,avantdedéciderqu'ilpouvaitbientoutluidire.
—Jevousaiparlédemonenfance.Dufaitquej'avaisétécontraintdemendierpour
gagnerdequoimanger.
Ellehochalatête,incertaine.
—Ehbien,dèsquej'airapportémonpremierbutin,jemesuisjuréquejen'auraisplus
jamaisàmendierquoiquecesoit.
Elleécarquillalesyeux.
—Maisc'étaitilyalongtemps.Depuis,vousêtesdevenuriche.
—Est-onjamaisassezriche?
—Oh,Mickael.
Unelueurdecompassion-pourlui-brillaitdanssesprunelles.
Ilenfutsiémuqu'ils'approchad'elleavecl'intentiondelaprendredanssesbras.
Maisaumêmemoment,deuxdeseshommesentrèrent.
Ravalantunjuron,Mickeyleurindiqualecoffre.
—Portezçadanssachambre,leurordonna-t-il,et,setournantversSilence,ilajouta:
Soyezprêtepour19heures,cesoir.
Ettandisqu'ilquittaitlapièce,ilsedemandas'ilpourraitsurvivreàl'épreuvequ'il
s'infligeait:courtiseruneveuvechaste.
CHAPITRE10
«Tesdésirssontdesordres!»réponditTamara.Etilsfurentaussitôttransportésau
sommetd'unemontagne.Àleurspiedss'étendaientdeschampsverdoyantsetungrand
lacquiscintillaitausoleil.
JohnleMalinécarquillalesyeux.«Toutcelaestàmoi?»
«Biensûr!»Tamaraesquissaquelquespasdedanse,sachevelureflottantauvent,avant
d'ajouter:«Quelautresouhaitdésires-tuquej'exauce?»
MaisJohnleMalingardaitlesyeuxrivéssurlesrichessesdéployéesautourdelui.«Je
t'appellerailaprochainefoisquej'auraibesoindetoi»,déclara-t-il.
Tamaraacquiesçaet,enunéclair,elleredevintl'oiseauauplumagearc-en-ciel.Elle
s'envolaàtire-d'aile,laissantdanssonsillageuneplumerougequivoletajusqu'ausol...
—MonsieurMakepeace?
Winters'obligeaàsurmontersonimpatience.Commesisamatinéen'avaitpasdéjàété
trèsremplie,ilavaitencorefalluqueladyHerosurgisseàl'improviste-etaveclady
Beckinhallquiplusest.
Ilavaiteul'espoirquelesdeuxdamessesatisferaientdelacompagniedeNell,mais,
apparemment,ilsetrompait.LadyHerol'avaitharponnédevantlepetitsalonréservé
auxréunionsduComitédesoutienàl'orphelinat,etelleaffichaitunsouriresilumineux
queWinterseméfiainstinctivement.LadyHeroétaitsansdoutelafemmelaplus
accommodanteduComité,etunegénéreusedonatrice,maisilavaitvitecomprisque
soussesdehorsaffablesellepouvaitserévélertrèsmachiavélique.
—Milady?
—J'auraisunefaveuràvousdemander.
Wintersoupira.Ilsedoutaitquelafaveurenquestionneseraitpasdesongoût.Mais
avait-illechoix?
—Avecplaisir,milady.
—JecroisquevousavezfaitlaconnaissancedeladyBeckinhallànotredernière
réunion?
—Eneffet,milady.
—LadyBeckinhallseraitunerecruedechoixpournotreComité.Maisjecrainsqu'elle
n'hésiteencoreànousrejoindre.
Winterluiopposaunvisageindéchiffrable.
—Oui?
LesouriredeladyHeros'élargit.
—J'aipenséquesivousluifaisiezvisiterpersonnellementl'établissement,elleprendrait
mieuxconscienceduformidabletravailquevousaccomplissez.
—Ah...
Pourunefois,lecerveaudeWinter,d'ordinairesipromptàréagir,serévélaincapable
d'inventeruneexcusequiluiéviteraitdeperdrequarante-cinqminutes,sinonplus,de
sonprécieuxtempsavecladyBeckinhall.
—Parfait!s'exclamaladyHerocommes'ilvenaitd'acquiesceravecenthousiasmeàsa
requête.LadyBeckinhallvousattenddanslepetitsalon.
Laseconded'après,WinterseretrouvaitàsaluerladyBeckinhall.
—Commec'estaimableàvousdevousproposerpourmefairevisitervotre
établissement,dit-elle.
—Maisjevousenprie,madame,réponditWinter,quiavaitcrudiscernerunelueur
d'amusementdanssesyeuxbleus.
Iltournalestalonsetgagnal'escaliermenantauxdortoirs,qu'ilgravitd'unpasrapide,la
têteailleurs.LesortdeSilencenelaissaitdel'inquiéter,etiln'avaitaucuneenviedejouer
lesguidespourladyBeckinhall.
—MonDieu!Êtes-voustoujoursaussipressé?Luilançaunevoixessoufflée.
Winters'immobilisaetseretourna.
LadyBeckinhallpeinaitvisiblementàlesuivre.D'oùilsetrouvait,quelquesmarchesau-
dessusd'elle,ilprofitaitd'unevueplongeantsursondécolleté,unpeutropaudacieuxà
songoût.
Ildétournaleregard.
—Pardonnez-moi,milady.Jenevoulaispasvousfairecourir.
—Jem'endoute.
Ilreportasonattentionsurelle.Ellesemblaitsemoquerdelui,àprésent.
Wintersoupiradenouveau,avantdereprendresonascensionàuneallureplusmodérée.
Parvenuàl'étage,ilempruntalecouloir,ouvritlapremièreportesursadroiteets'effaça
pourlaisserentrerladyBeckinhall.
Ellejetaunregardcirculairedanslapièce.
—Oùsommes-nous?
—Dansledortoirdesgarçons.Commevouspouvezleconstater,ilauraitbienbesoinde
quelquesréparations.
Deuxrangéesdelitsappuyésauxmursétaientséparéesparunealléecentrale.Leplafond
étaitmaculédetachesd'humiditéenraisond'innombrablesfuitesdansletoit.
—Maisnedevez-vouspasbientôtdéménagerdansunbâtimentneuf?
Winterhochalatête.
—Nousl'espérons.Maisjecroisqu'ilmanqueencoredesfondspouraménagerles
locaux.
—Hmm,fit-elle,évasive.
Winters'exhortaàlapatience.Ilsavaientbesoindesonargent.
—Désirez-vousvoirledortoirdesfilles?
LadyBeckinhallarquaunsourcilélégant.
—Pourquoipas?
Ravalantunerépliquecinglante,Winterlaconduisitdanslapiècesuivante,quiétaiten
faitidentiqueàlapremière.
Ellefitquelquespasàl'intérieur,inspectantdeplusprèsl'undeslits.
—C'estassezSpartiate.
—Eneffet.
—Lescouvertureslaissentàdésirer,maisaumoins,leslitssontspacieux.
Winterseraclalagorge.
—Cedortoiraccueilledix-septfilles.Ellesdormentàdeuxoutroisparlit.
LadyBeckinhallpivotasiabruptementquesesjupesémirentunchuintementenbalayant
leplancherdeboisbrut.
—Pourquoicela?
Winterregardadroitdanslesyeuxcettearistocratequinemanqueraitjamaisderien,et
réponditsimplement:
—Poursetenirpluschaudlanuit.
Ilvitseformerdanssonespritlaquestionquidécoulaitlogiquementdesaréponse.Puis
elleportalesyeuxsurlepetitpoêlesupposéchaufferlapièce.Leseauàcharbonposéà
côtéétaitvide.
—Jevois,murmura-t-elle,etsonton,pourlecoup,n'avaitriendedésinvolte.
Cependant,Winterétaitlasdeperdresontempsavecdesfemmesfrivoles.
—Enêtes-voussûre,milady?répliqua-t-ild'unevoixdure.Cesfillettess'entassentdans
ceslitsetseserrentlesunescontrelesautres,maiscelanesuffitpastoujoursàles
réchauffer.Lesmurssonttropminces,etlepoêlenesuffitpasàchaufferunepiècede
cettetaille.Heureusement,cellesquiviventavecnousdepuisuncertaintempssontbien
nourries.Ellestiennentbon,mêmesilesnuitssonttrèsfroides.
—Etlesautres?
—Laplupartdesenfantsquinousarriventsontsous-alimentés,etdonctrèsfaibles.Au
boutdequelquessemainesoudequelquesmoisd'alimentationrégulièreetconsistante,
ilsdeviennentplusrésistants.Maispourcertains,ilestdéjàtroptard.Ceux-lànese
réveillentpas.
Elleavaitpâli.
—Jepensaisquevousmediriezquelesenfantsétaienttousadorables.Quevous
courtiseriezmonargentpardesflatteries.
Ilhaussalesépaules.
—Jenepensepasqu'unefemmecommevoussoitàcourtdeflatteries.
Ellehochalatêteetressortit.
Winter,stupéfait,laregardarepartirversl'escalier.
—Oùallez-vous?
—Jecroisquej'aivutoutcequej'avaisbesoindevoir,monsieurMakepeace.Jevous
souhaiteunebonnejournée.
Wintersecoualatête,dégoûté.L'orphelinatavaitdésespérémentbesoind'argent-et
d'autantplusenl'absencedeSilence.Sileseulmoyend'enrécolterétaitdeflatterde
richesveuves,iln'auraitpasdûrechigneràlatâche.Etmêmeymettreducœur.
Aulieudequoi,ilvenaitdedécouragerunedonatricepotentielle.Quelidiot!
Plustard,cesoir-là,Silencecaressaitd'unemainnerveuselesfroncesquibordaientle
décolletédesarobe.C'était,deloin,laplusbellerobequ'elleaitjamaisportée.Avantla
mortdeWilliam,illuiétaitarrivéd'arborerdesvêtementsdecouleur,maissagarde-robe
étaitpourl'essentielcomposéedebrunetdegris.Descouleurspasse-partout,etbien
pratiquespourunefemmequi,lorsqu'elledevaitsortir,serendaitpartoutàpied.Londres
étaitunevillesale.C'estpourquoiellen'avaitjamaisportédebleuindigo.
Ellesetournaitetseretournaitdevantlegrandmiroirqu'onavaitmontédanssa
chambre.Lasoiechangeaitdecouleurselonlalumière:parfois,ellesemblaitmêmevirer
aupourpre.
—C'estmagnifique,madame,soufflaFionnula,admirative.Fionnulal'avaitaidéeà
s'habiller,avantderassemblersachevelureenunchignondontquelquesmèches
s'échappaientàdesseinpourretombersurlanuqueetlestempes.
—Tuessûre?demandaSilence,incertaine,enpassantdenouveaulamainsurles
fronces.
Ledécolletéluiparaissaitbeaucouptroposé.
—Certaine,affirmalapetitedomestiquesanslamoindrehésitation.Vousêtesencore
plusbellequelesfemmesquelepatronfaisaitmonterdanssachambre.
—Faisaitmonter?répétaSilenceavecuneindifférenceétudiée.
Malheureusement,ellen'avaitjamaisétéunebonneactrice.Fionnulaluicoulaunregard
entendu.
—Vousavezdoncpasremarqué?Ilaplusreçupersonnedanssachambredepuisvotre
arrivéeici.
—Oh!fitSilence,prisedecourt.
Maisunpetitpincementdejoieluiétreignitlecœur.
—Avant,ilavaitaumoinsunefemmeparnuit.Sinonplus.
—Plus?S’étranglaSilence.Plusd'uneparnuit?
—Ohoui!assuraFionnula.Souventdeux.Parfoismêmetrois.
Silenceendemeurabouchebée.
MaisFionnulaétaitlancée,etellepoursuivitsonbavardage:
—Moiaussi,çam'atoujoursétonnée.Mêmeàsupposerquel'inversesoitpossible,et
qu'unefemmepuisseavoirautantd'amantsqu'ellelesouhaite,jemecontenteraisd'un
seul.Vousimaginez,deuxbonshommesquironflentdansvotrelit?Alors,trois!Etje
parlepasdescouvertures.QuandBranm'autoriseàpasserlanuitaveclui-c'estpastrès
fréquent,hélas!-ilfauttoujoursqu'iltirelescouverturesàluipendantsonsommeil.
Chaquefois,jemeréveilleaumilieudelanuitengrelottant.Non,vraiment,mêmesion
mepayait,j'accepteraispasplusd'unhommedansmonlit.
Fionnulan'avaitjamaisservidetiradeaussilongueàSilence.Ellesetutfinalement,
attendantsonavis.MaisSilenceavaitl'espritailleurs:elles'imaginaitMickaelnuau
milieudesongrandlit,lesexeérigéet...
ÔmonDieu!
Elles'éclaircitlavoix.
—Euh,non,sansdoute,répondit-elleàFionnula.
Celle-cihochalatête,satisfaiteparcequ'elleprenaitpouruneapprobationdeson
raisonnement.
—Parfois,avoua-t-elle,j'aidumalàcomprendreleshommes.
—Gah!s'exclamasoudainMaryDarling,commesielleacquiesçaitauxproposde
Fionnula.
Elleavaitdormipratiquementtoutl'après-midi,permettantainsiauxdeuxfemmes
d'ajusterlarobeauxmensurationsdeSilence.Mais,apparemment,lasiesteétait
terminée,etelletendaitàprésentsespetitsbraspourqu'onlaprenne.
Silencelasoulevahorsdesonlit.
—Tuvasêtresage,n'est-cepas,ettuobéirasbienàFionnulapendantquejeseraisortie?
luimurmura-t-elle.
Aumêmeinstant,onfrappaàlaporte-celleducouloir,donccen'étaitcertainementpas
Mickael.Silencereposapourtantlapetiteetvérifiasonapparencedanslemiroirpendant
queFionnulaallaitouvrir.
Enfait,c'étaitbeletbienMickael,vêtud'unevestebleueetd'ungiletblancrebrodé
d'argent.Lesbouclesdesessouliersétaientornéesdediamants.Sonregardseporta
directementsurlajeunefemme,etsesprunellessemblèrentseréchaufferàsavue.
Spontanément,Silencesecouvritlagorgedesesmains.
—Non,fit-ilenlarejoignant.Nefaitespascela.
Ils'emparadoucementdesesmainsetlesécarta,révélantsapoitrinequelacoupe
plongeantedesondécolletémettaitenvaleur.
Ellesesentitrougir.
—Nevousabritezpasdemonregard,chuchota-t-il,sibasqu'ellefutlaseuleà
l'entendre.
Silenceréprimaunfrisson.Avait-ill'intentiondedonneruntourplusintimeàleuramitié?
Etsioui,l'yautoriserait-elle?
Ilparutdevinersaconfusion,maiss'abstintdetoutcommentaire.Enentrant,ilavaitjeté
unvêtementsurunfauteuil.IllerécupéraetencouvritlesépaulesdeSilence.C'étaitune
capedeveloursdoubléedesoierose,àlafoisbelleetchaude.
—Voilà,fit-ilquandileutachevédelaboutonnersouslecoudelajeunefemme.Ce
bouclierdeveloursprotégeravotremodestie.Quantàvotreidentité.
Ilproduisitunloupdeveloursnoir.
—Oh!s'exclamaSilence.
Elles'étaitinquiétéetoutl'après-midiàl'idéedeparaîtreenpublicaveclui,maisignorait
commentaborderlesujet.Cen'étaitpastantpoursaréputationqu'ellesefaisaitdusouci
-celle-ciétaitdéjàruinée-quepourcelledel'orphelinat.
—Merci,murmura-t-elleavecgratitude.
Ilsecontentadelagratifierd'unsourireironique,puisseplaçaderrièreellepourattacher
lemasque.Silencesentaitsonsouffleluiréchaufferlanuque.
—Allons-y,àprésent,décréta-t-il,satâcheterminée,sinonnousseronsenretard.
SilenceditaurevoiràFionnula,embrassaMaryDarling,etlesuivitdanslecouloir.
—Enretardpourquoi?
Ilsouritenguisederéponse,etelleletrouvasiséduisantquesonpoulss'emballa.
Unevoituremuniedesuperbeslanternesdecuivrelesattendaitdevantlaporte
principale.
—Elleestàvous?SoufflaSilence,impressionnée.
—Oui,dit-il.
Ill'aidaàmonter,puislarejoignitsurlabanquette.
—Maiscommejen'enaiguèrel'usage,continua-t-il,ellerestelaplupartdutempsà
l'écurie,avecleschevaux.
—Etlecocher?
Ilsouritdenouveau.
—C'estl'undemeshommes.Ilaétépalefrenierdansuneautrevie.
—Jevois.
Silencesemitàtriturerleveloursdesacape,malàl'aise.Elleserendaitsoudaincompte
qu'ilsallaientseretrouverdurantunmomentdansunespacefortconfiné.Elles'efforça
derespirercalmement,maislasensationdel'épauledeMickaelfrôlantlasienneetlavue
deseslonguesjambesmuscléesétenduesdevantluirendaientlachoseassezdifficile.
—Cen'estquemonquatrièmevoyageenvoiture,dit-elled'unevoixcrispée,brisantle
silencequis'étaitinstallé.
—Vraiment?
—Oui.Papan'avaitpaslesmoyensd'enavoirune.Maisunefois,jesuismontédansla
voitured'undesesamis,sirStanleyGilpin,quil'avaitaidéàfonderl'orphelinat.Nous
sommespartisnouspromenerjusqu'àGreenwich.Puis,quandTempérances'estmariée,
sonmari,lordCaire,aeulabontédeveilleràcequetoutelafamillepuisseserendreà
l'églisedansdesvoitures.
Elles'interrompitpourreprendresonsouffle.Elleglissauncoupd'œilàMickael,qui
semblaitécouteravecattentionsonbabillage.
—Etlatroisièmefois?fit-il.
Cesouvenirluifitbaisserlesyeux.
—Latroisièmefois,c'estlorsquejesuissortiedechezvous,aumatin.Tempéranceavait
louéunfiacrepourvenirmechercher.Ellem'atrouvéeauboutdelarue,lescheveux
défaits,et…
Ellen'eutpaslaforcedecontinuer.
Ils'enchargeaàsaplace.
—Etlarobedégrafée,laissantvoirenpartievosjolisseins.
—Oui,souffla-t-elle,croisantsonregard.
Sacolèreetsonchagrind'alorsn'avaientpastotalementdisparu,maisilss'étaient
estompésetluipermettaientderaisonnerplusposément.
—Pourquoim'avez-vousobligéeàfairecela?demanda-t-elle.Commesij'étaisunecatin
rentrantdesanuitdetravail?Vousvouliezabsolumentdétruiremonmariage?
—Non.Sicelaavaitétélecas,j'auraisétéimpardonnable.
Silencen'avaitpaspenséuneseulefoisquecetépisodepuisseluiimportersuffisamment
pourqu'ilveuillesefairepardonner.Cefutpourellecommeunerévélation.
—Alorspourquoi?
—Pourquoipas?répliqua-t-ilavecunenonchalancesicruellequ'elleenressentitune
souffrancephysique.C'étaitpurcapricedemapart.J'avaisenviedefairesouffrirune
femmevertueusepourlesimpleplaisirdem'amuser.
Safranchiseétaitpourlemoinsdésarmante.Ilyapeu,Silenceauraitprissesparolespour
argentcomptant.Cependant,ellecommençaitàmieuxleconnaître,etellesavaitques'il
sevoyaitcommeundémon,laréalitéétaitbeaucouppluscomplexe.
—Ainsi,vousn'avezaucuncontrôlesurvosdésirs?Leprovoqua-t-elle.
—Biensûrquesi.Nevousfaitespasd'illusionàmonsujet,Silence.Avecvous,j'avais
choisidenepaslescontrôler-mêmesicelaavaitpourconséquenced'obligerune
innocenteàremonterlarueécheveléeetàmoitiédénudéejusqu'àcequ'elles'effondre
danslesbrasdesasœur.
—Commentsavez-vousquejemesuiseffondréedanslesbrasdeTempérance?Vousne
m'aviezmêmepasraccompagnéeàlaporte.
—Jevousobservaisdepuisunefenêtre.J'aipuconstateràquelpointvousétiez
courageuse.
Silencedétournalatêtepourregarderparlavitredelaportière.Maislanuitétait
tombée,etellenevoyaitpasgrand-chose.
—Vousditesquevousaviezchoisidenepasvouscontrôler,cettenuit-là,pourtantvous
nem'avezpasagresséephysiquement.Vousauriezpumeprendredeforcedansvotrelit,
maisvousnel'avezpasfait.Etnemeditespasquevousn'avezpaséprouvéderemords
pourm'avoircausétantdesouffrance,ajouta-t-elleenleregardantdenouveau.
Ilparutd'abordsurpris,puiséclatad'unriredur.
—Cessezdemeprendrepourungentleman,Silence.Jesuisunpirate,unvoleur,un
assassin,etriend'autre.
—Alors,sic'étaitàrefaire,vousmeproposeriezencorelemêmemarché?
Sonhésitationfutsibrèvequ'elleauraitpupasserinaperçue.MaisSilenceledévisageait
avecattention,etellesavaitqu'ellen'avaitpasrêvé.
—Essayeriez-vousdechangerlanatured'unserpent,machère?
—Vousn'avezpasréponduàmaquestion.
—Voussemblezbiensûredelaréponse?
Silenceprituneinspiration.
—Jesuisconvaincuequevouspourriezchoisiruneautrevoie.
—Ahoui?
—Oui.Vouspourrieztrèsbienchoisir,sivouslevouliez,d'obéiràvosdésirspositifs
plutôtquedetoujourscéderàvosplusvilsinstincts.
Illafixasansmotdire.L'habitacleétaitplongédanslapénombreetelleregrettadene
pouvoirliredanssonregard.
Elleouvraitlabouchepourajouterautrechose,maisl'attelages'immobilisadansune
secousse.
—Nousvoilàarrivés,annonçaMickael.
Ilouvritlaportière,sortit,puistenditlamainàSilencepourl'aideràdescendreàson
tour.
Ellen'étaitpashabituéeàporterdesjupesaussiamplesetredoubladeprudencepourne
passeprendrelespiedsdedans.
Unefoissurletrottoir,ellelevalesyeux.Ilssetenaientdevantunbelimmeubleàla
façadeclassique.Deslanterneséclairaientlesmarchesqu'empruntaitunflotcontinude
damesetdemessieursélégants.
MickaelpritSilenceparlecoudeetlaguidajusqu'àlagrandeporte.Ilspénétrèrentdans
unvastehallauplafondvoûté,éclairépardemultipleschandeliersfixésauxmurs.
—Oùsommes-nous?murmura-t-elle.
—Unpeudepatience.
Mickaelluifitmonterunescalierincurvéquidébouchaitsuruncouloirsemi-circulaire,
bordédeportessurunseulcôté.Ilouvritl'uned'ellesetpoussadoucementlajeune
femmeàl'intérieur.
—Oh!S’exclama-t-elle.Vousm'avezemmenéeauthéâtre.
—Àl'opéra,pourêtreprécis,corrigeaMickael.
Silenceregardaittoutautourd'elle,toutexcitée.Leurpèrenelesavaitjamaisemmenésni
authéâtreniàl'opéra,cariljugeaitcesdivertissementsfrivoles.
Ilsoccupaientunelogeluxueuse,meubléedefauteuilstendusdeveloursetd'unetable.
Desrideaux,envelourségalement,permettaient,sionlestirait,d'offrirauxoccupantsde
lalogeuneparfaiteintimité.Enbas,lascènebrillaitdemillefeux.Unefouledense
occupaitl'orchestre.
—Laissez-moivousdébarrasserdevotrecape,fitMickael.
Iljoignitlegesteàlaparole,maisSilences'enaperçutàpeine.Elleétaittropoccupéeà
dévorerdesyeuxlasalleetlesautresloges.
—Attentionl'avertitMickaelenlaprenantparlataille.Sivousvouspenchezunpeu
trop,vousrisquezdepasserpar-dessuslabalustrade.
Silences'empourpra.Ondevaitlaprendrepourunefilledelacampagne,às'extasier
autant.Elles'assitdansl'undesfauteuilsavecdignité,maisneputs'empêcherdeporterla
mainàsagorge.
—Cen'estpasleroi,là-bas?Chuchota-t-elle.
Mickael,quiavaitprisplaceàcôtéd'elle,suivitladirectiondesonregard.
—Non,c'estsonfils,leprincedeGalles.Ilressemblebeaucoupàsonpère,maisilparaît
quecelui-ciledéteste.
—Leroidétestesonproprefils?répétaSilence.
Ellesesentaitincroyablementnaïve.Commentsefaisait-ilqueMickaelsoitaucourantde
celaetpaselle?Ilhaussalesépaules.
—LeroietleprincedeGallesnesemontrentjamaisensembleenpublic.
—Etladameassiseàcôtédelui?
—Jesupposequec'estsafemme.Onracontequ'ilenesttrèsamoureux.
—Ahbon?
Laprincesseportaitunerobeblancheetargenttrèsélégante,maisc'étaitencorepresque
uneenfant,notaSilence.
Sedésintéressantdelalogeroyale,elletenditlecoupourtenterdevoirquioccupaitles
logesvoisinesdelaleur.
—Vousvenezsouventici?S’enquit-elle.
—Uneoudeuxfoisparmois,réponditMickael.
Silenceluijetaunregardstupéfait.Ellen'avaitpasimaginé,enluiposantcettequestion,
qu'ilrépondraitparl'affirmative.
—C'estvrai?
Ilsouritsanscesserdeparcourirlasalleduregard.
—Oui.Est-cedoncsiétonnantqu'unsauvagecommemoipuisseaimerlamusique?À
moinsquecenesoitlegenredemusiquequej'affectionnequivoussurprenne?
—Jesuisétonnée,eneffet,admitSilencesansdétour.
Elleétaitfascinéeparlabeautédesonprofil,lalignesévèredesonfrontetdesonnez,la
courbesensuelledeseslèvresetl'arrogancedesonmenton.
Iltournasoudainlatête,etlasurpritentraindeleregarder.Sonsourires'évanouit,son
regardsefitsiintensequ'ilenétaitpresqueeffrayant.
Silenceletrouvaitsiséduisantqu'elleplaquainstinctivementlamainsursoncœur.
Ilsuivitsongesteduregard,etseslèvresseretroussèrentsurundemi-souriretandisqu'il
fixaitsondécolleté.Tendantlamain,illaissacourirundoigtparesseuxsurlapartie
exposéedesapoitrine.
—Vousn'imaginezpasdepuiscombiendetempsj'attendsdevoircela,murmura-t-il.
Silencerefermalesdoigtssursamain.Elleauraitétéincapabledediresielleétaitravieou
humiliée.Iln'essayapasdeselibérer.
—Sijem'agenouillaisdevantvous,personnenes'enapercevrait,reprit-il.
Labalustradedelalogeétaiteneffetsuffisammenthautepourl'abriterdesregardsdepuis
lataillejusqu'auxpieds.Silencesentitsonpoulss'accélérer.
—Je...
—Jepourraism'agenouilleretsoulevervosjupes,continua-t-il.Maisilvousfaudrait
resterimmobile,biensûr.Etnerienlaissertransparaîtresurvotrevisagedecequeje
pourraisvousfaire.
Silenceétaitcommehypnotiséeparsavoixrauque.
—Etque...queferiez-vous?Neput-elles'empêcherdedemander.
Sonsourires'accentuatandisqu'ilfaisaitglissersamainsurledevantdesarobe,jusqu'à
sonventre.
—Cequejeferais?Jeretrousseraisvosjupestrèslentement,jusqu'àcequejepuissevoir
letrésorquisecacheentrevoscuisses.
Silencesemorditlalèvre,maiselleétaitincapablededétournerleregard.
—Ensuite,reprit-il,lesnarinesfrémissantes,jevousécarteraislescuissespourvous
caresserlàoùvousêtestouteroseetmoite,fit-il,s'approchantdangereusementde
l'endroitdontilparlait.Jeglisseraislesdoigtsentrelespétalesdevotreféminitéjusqu'à
atteindrelapetitecrêtesensible.Vousvoyezdequoijeveuxparler?
—Je…
Silencedéglutitpéniblement.Ellevoyaitfortbien.
—Alors?Insista-t-il.
Ellefermalespaupières.
—Oui.
—Vousêtes-vousdéjàcaresséelà?Dites-le-moi,Silence,vousêtes-vousdéjàcaresséeen
pensantàmoi?
Entranse,Silenceouvritlabouche,pournierouconfirmerellen'auraitsuledire,maisau
mêmemoment,quelquesaccordsmontèrentdel'orchestre.Mickaelluiattrapalamain,
laportaàseslèvrespourydéposerunbaiserd'unetroublanteintimité.
Ettandisqu'ellelefixait,lecœurbattant,illuisourit,reposadoucementsamaindansson
giron,puisreportasonattentionsurlascène.
—Chut,murmura-t-il,çavacommencer.
Lesyeuxrivéssurlascène,Mickeyétaitconscientdutroubledelajeunefemmeàcôtéde
lui,desonsoufflerapide.Lui-mêmesouffraitd'unedouloureuseérection,etsielleavait
étéunecatin,ilauraittirélesrideauxdelalogepourlapossédersur-le-champ.
MaisSilenceétaitunevraiedame,etilnevoulaitpasl'effrayer,aupointqu'elleprennela
fuite.Ilsauraitprendresontemps.Etquandillaporteraitenfindanssonlit,lavictoire
seraitd'autantplusdoucequ'ilenavaiteuunavant-goût.Ils'adossaàsonsiège,ajusta
sonpantalonpourêtreplusàl'aiseetseconcentrasurlespectaclequicommençait.
Lechanteurvedette,unItalienrenommé,étaittrèsgrand,bedonnant,etmanquait
totalementdegrâcephysique.Maisdèsqu'ilouvraitlabouche,c'étaitunrégal.
Mickeyfermalesyeux,pourmieuxselaisserpénétrerparlavoixdumezzo-soprano,
veloutée,précise,assurée,mêmelorsquelapartitiondevenaitcomplexe.Mickeyétait
venulàpourlapremièrefoisunpeuplusd'unanplustôt,suruneimpulsion,maisil
avaitétéimmédiatementconquis.Qu'unêtrehumainpuisseproduiredessonsaussi
merveilleuxluiauraitpresquefaitcroireàl'existencedeDieu.Presque.
MickeyrouvritlesyeuxpourobserverSilence.Accoudéeàlabalustrade,leslèvres
entrouvertes,ellesemblaitfascinée.Ilserenditcomptequ'ilressentaitunegrandejoieà
contemplerlajeunefemmetoutenécoutantl'opéra.Était-cecelaqu'onappelaitle
bonheur?Étrangeidée,envérité.Mickeyn'avaitjamaispenséquelebonheurfûtpour
lui.Etcependant,cesoir,ilavaitl'impressiond'entrevoircequecelapourraitêtre.
Àl'entracte,ilabandonnalajeunefemmeetsefrayaunchemindanslafoulepour
parvenirjusqu'àunemarchandeambulantequ'ilavaitrepéréeàleurarrivée,aupieddes
marchesdel'opéra.
—Qu'est-cequec'estquecela?S’enquitSilencequandilrevintlesmainspleines.
—Desgâteauxàlacrèmeetduvin,expliqua-t-il,etunedoucechaleurserépanditdans
soncœurcommelajeunefemmepoussaitunpetitcriravi.
Iléprouvaunetellesatisfactionàlaregarderdévorerleschouxàlacrèmeetboirelevin
qu'ilneputs'empêcherdes'interroger.Toutcelan'était-ilpasqu'uneillusion?Pouvait-il
vraimentsefieràunefemmecommeill'avaitfaitparlepassé,biendesannéesplustôt?
Cettefois-làs'étaitterminéeentragédie.L'histoiredevait-elleserépéter?
Silencesetournaversluiaumêmeinstant,léchantlacrèmesurseslèvres.Ellefronçales
sourcilsenvoyantsaminesongeuse.
—Qu'ya-t-il?
Mickeydétournalesyeux.Ilenmourraitsielleletraitaitcommel'autrel'avaitfait.
—Rien,dit-il.
Ilsentitsonregards'appesantirsurlui,etlessecondesluiparurentdurerdesheuresavant
que,Dieumerci,l'orchestrerecommenceàjouer.
Ilprêtaàpeineattentionaudernieracte.Lemomentétaitvenu.Cesoir,ilemmènerait
Silencedanssonlit,etmettraitainsiuntermeàsonagitation.Unefoisqu'elleseraitàlui,
iln'auraitplusàs'inquiéterqu'elleletrahisse.
Sadécisionprise,ilattenditavecimpatiencelafindelareprésentation.Aussitôtlerideau
tombé,iloffritsonbrasàlajeunefemmeettousdeuxgagnèrentlasortie.
—Merci,dit-elle,unefoisdanslavoiture.Jen'avaisjamaisrienvud'aussimagnifique.
—J'enconclusquevousavezaimé?
—Oui,beaucoup.
Mickeysouritdanslapénombredel'habitacle.Ilavaitdesannéesdeséductionderrière
lui,maiscettefois,c'étaitdifférent.C'était,enquelquesorte,latouchefinale.Toutà
l'heure,Silenceseraitàlui.Aprèsquoi,iln'auraitplusbesoind'enséduired'autres.
—Qu'avez-vouspréféré?
—Oh,jenesaispas!fit-elleenétouffantunbâillement.Tout.Leschanteurs.Les
danseusesaussigracieusesquedescygnesglissantsurl'eau.Lesdécors.Cedoitêtre
agréabledepouvoirveniràl'opéraaussisouventquel'onenaenvie.
—Jevousyemmèneraipeut-êtredenouveau.
Ilattenditsaréponseteluncollégienénamouré,avantdes'apercevoirqu'elles'était
assoupie.Ilsouritdenouveau.Mieuxvalaitqu'ellesereposemaintenant.Ilneput
toutefoiss'empêcherd'enroulerlebrasautourd'elleetdel'attirercontreluiafinquesa
têtereposesursonépaule.
Ellemurmuraquelquechose,etseblottitcontrelui,confiantedanssonsommeil.L'odeur
desescheveuxlavésdefraisluimontaitauxnarines.Ilavaitencoreuneérection,mais,
curieusement,ilétaitcontentd'êtresimplementassisàcôtéd'elle.
Plusquecontent,àdirevrai.
Quandlavoitures'arrêtadevantsonpalais,elleseréveillaensursaut,lesyeux
écarquillés.
—Oh,jesuisdésolée!J'aidûpesersurvotreépaule!
—Pasdutout,assura-t-il.Pasdutout.
Ilouvritlaportièreetsautaàterre.
Ilétaitsiénamouréqu'illuifallutquelquessecondespourremarquercequ'ilauraitdû
voiraupremiercoupd'œil.
Iln'yavaitplusdegardesdevantl'entrée.
CHAPITRE11
Lemétierderoin'étaitpasdesplusdéplaisants,etpendantdesannéesJohnleMalinfut
heureuxdesonsort.Maisplusletempspassait,plussonquotidiendevenaitmonotone.
Chaquematin,JohnleMalinprenaitsonpetitdéjeunerdansdelavaisselled'or.Puisilse
promenaitdanssonjardin-dixfoisplusgrandqueceluidesononcle-,oubienilpartait
sepromeneràcheval.L'après-midi,ils'octroyaitunesieste.Etainsitouslesjours.Sibien
qu'ilressentitpresquedel'excitationenapprenantquesonvoisinvenaitd'envahirson
royaume...
Silenceétaitencoreunpeudanslesbrumesdusommeil,maislasoudaineimmobilitéde
Mickaell'alarma.
—Qu'ya-t-il?Souffla-t-elle.
—Remontezdanslavoiture,ordonna-t-il,tandisqu'ilsortaitunpoignarddesamanche.
—Mickael?
Ellenevoyaitpascequipouvaitl'inquiéter.Larueétaitdéserteettranquille,lalune
brillaithautdansleciel.Leurattelages'étaitarrêtépiledevantlaportedesonpalais.
Toutsemblaitparfaitementnormal,saufque...
—Lesgardesontdisparu,chuchotaMickael.Monpalaisestattaqué.
—MonDieu!MaryDarling...
Ilpivotavivementverselle,leregardchargéd'émotion.
—Non.N'ypensezmêmepas.Jevaisvouslaramenersaineetsauve.Attendez-moiici,
danslavoiture.
—Mais...voulutprotesterSilence,quin'avaitpasseulementpeurpourMaryDarling,
maisaussipourMickael.
Ilsecroyaitinvincible,maiscen'étaitqu'unêtredechairetdesang,aussimortelque
n'importequelhomme.
Ellesemorditlalèvre,sachantqu'ellenepouvaitsepermettredeledistrairedesatâche,
etserésolutàluiobéir.
Cefutluiquiseravisa.
—Non,attendez!S’exclama-t-il,laretenantparlebras.Ils'agitpeut-êtred'unediversion
destinéeàvousséparerdemoi.
Silencenecomprenaitpas.PourquoilesennemisdeMickaelsepréoccuperaient-ilsd'elle?
Illafitdescendre.
—Restezderrièremoi,toutprès,maisveillezànepasgênermonbrasdroit.C'est
compris?
Ellehochalatête.
Mickeyseretournaverslecocher.
—TuvasnoussuivreetprotégerMmeHollingbrook.Jecomptesurtoipourqu'ilnelui
arriverien.
—Oui,patron,réponditl'homme.
Uninstantplustard,Mickaelouvraitlaportedupalais.
L'intérieurétaitsombre.Leschandellesquiauraientdûresteralluméesjusqu'àleurretour
avaientétémouchées.Lecocheralladécrocherl'unedeslanternesdelavoitureetla
branditbienhaut.
Lehallsemblaitdésert,maisSilenceremarquaunetraînéedesangsurledallagede
marbre.Mickaelavançaitprudemment.Ilfinitparrepérerdeuxcorpsallongésderrière
unegrandeurnedécorative.Ilsepenchapourlesexamineretseredressapresque
aussitôt.
—Ilssontmorts,dit-il.
Silenceplaqualamainsursabouchepourréprimeruncri.
Était-ilarrivéquelquechoseàMaryDarling?
Mickaels'étaitdéjàremisenmarche.Elles'empressadelerattraper,veillantànepasfaire
claquerlestalonsdesesescarpins.Aulieud'emprunterl'escalierprincipal,Mickaelpoussa
unepetiteportedérobéedissimuléedanslesboiseries,révélantunautreescalier,plus
étroit.Letempsdegravirlesmarches,etilsdébouchèrentsurunpalier,ferméparune
autreporte.
—Nemequittezpasd'unesemelle,murmura-t-ilàlajeunefemmeavantdeplaquerun
baiserdursurlabouche.
Ellen'eutpasletempsderépondrequ'ilouvraitdéjàlaporte.
Lesassaillantssetrouvaientdel'autrecôté-danslecouloirmenantàlachambreque
SilenceoccupaitavecMaryDarling.
Mickaelplongeaenavantsansbruitetl'undeshommess'affalasurlesol.Deuxautres,
armésdegourdins,pivotèrent,maisMickaeljouadesonpoignardcommeunescrimeur,
cependantquelecocher,poussantSilencedecôtépourfranchirlaporte,venaitluiprêter
main-forte.
—Nebougezpas,madame,luisouffla-t-ilaupassage.
MaisSilencen'étaitguèrerassurée.Danslapénombre,elleavaitperduMickaeldevue,et
lamêléeétaittellequ'illuiétaitimpossibled'approcherdelachambreoùsetrouvait
MaryDarling.
Soudain,ungéantarméd'uncoutelassejetasurlecocher.Celui-ciesquivalecoup,mais
trébucha,ets'affalaenarrière,entraînantSilencedanssachute.
Ilpesaitsilourdqu'ellepouvaitàpeinerespirer.
C'estalorsqueBertsematérialisamiraculeusement,levisagemaculédesang.Avecun
juron,ilassommalegéant,puisaidalecocheràserelever.
—Çava,madame?demanda-t-ilensuiteàSilence.
Etsoninquiétudesemblaitsisincèrequelajeunefemmeenrestasansvoix.
Mickaelréapparutàcetinstant.Savesteétaitdéchiréeauxemmanchuresetunetraînée
desangcoulaitdesonfront.
—Allonsdanslachambredelapetite!lança-t-il,etilagrippaSilenceparlamain.
Plusieurscorpsjonchaientlecouloir,queMickaelpoussaitdupiedpoursefrayerun
chemin.Pourlapremièrefois,Silencecompritvraimentquelgenred'hommeilfallaitêtre
pourdevenirchefdespirates.Mickaelétaitimpitoyable,ilsebattaitsansétatsd'âme,
aveclasauvageried'unebêteféroce.Saviolenceavaitquelquechosedeprimitifqui
inspiraitlacrainte,maispouvaitaussisusciterl'admiration.Telleuneforcenaturelle,ilse
mouvaitavecunegrâcebrutale.
Alorsqu'ilsatteignaientlaportedelachambre,celle-cis'ouvritàlavoléeetungrand
typeenjaillit.
Mickaelrugit,etl'autres'enfuitsansdemandersonreste.
Ilvoulutlepoursuivre,maisSilenceleretint.
Iltournalatêteverselle,leregardbrillantd'unerageàpeinecontrôlée.
—Maryd'abord!cria-t-elle.
Ilclignadesyeuxcommes'ilsortaitd'unetranse,ethochalatête.
Lesderniersassaillantsbattaientenretraite,chassésparBertetlecocher.
Mickaelpénétradanslachambre.
Lapiècen'étaitéclairéequeparuneuniquechandelle.
Harrysetenaitaumilieu,penchésuruncorps.
SilenceentenditMaryDarlingpleurer,etpoussaMickaeldecôté.
—Silence!cria-t-il.
Maisellenesepréoccupaitplusquedelafillette.Oùétait-elle?Ellenelavoyaitnulle
part.
Lespleurssemblaientprovenirdetrèsbas.Presqueinstinctivement,Silenceselaissa
tomberàgenouxpourregardersouslelit.Deuxpairesd'yeuxlafixèrent.Ladpoussaun
grondement,maisMaryDarlingtenditlesbras.
—Oh,monbébé!s'écriaSilence.
Ladcessadegronderenreconnaissantsavoix.SilenceattrapaMaryDarlingparles
épaulesetlatiraàelle,tandisquelechiensortaitenrampant.
—Oh,machérie,murmuraSilencelorsqu'elleputenfinserrerlapetitedanssesbras.
Maryétaitennageetcouvertedepoussière,maiselleétaitsaineetsauve,sansla
moindreblessure.Silenceenpleuradesoulagement.
—Quelbonchiendegardetufais,murmura-t-elleàLad,reconnaissante.
Ladremuajoyeusementlaqueue.
Silencesereleva,lesourireauxlèvresmalgréseslarmes.Etsepétrifia.
Prèsdelaporte,MickaelregardaitHarryetlecorpsétenduàterre.D'oùellesetenait,
ellevoyaitqu'ils'agissaitd'unefemme,etsoncœursemitàbattreàcoupsredoublés.
—Qui...?
Elles'approcha,laissaéchapperuncriétoufféets'empressadedétournerlatêtedeMary
Darling.Lecadavreétendusurleplanchern'avaitplusdevisage-ouplutôt,cequiavait
étésonvisagen'étaitplusqu'unamasinformedechairàvif.Cependant,Silenceavait
devinésonidentitéavantqueMickaelrefermelesbrassurMaryetelle,etmurmure:
—C'estFionnula.Jesuisdésolé.Elleestmorte.
MickeysentitleviolentfrissonquisecoualecorpsdeSilence.Ilfermauninstantlesyeux
etsecontentadelaserrertrèsfort.Lapetitebabillaittoutprèsdesonoreille.Elleétait
vivante.Silenceetelleétaientvivantes,etnonétenduessurlesol,levisageenbouillie
commeFionnula.
Ilserralesmâchoires.Cepoingquisemblaitluibroyerleventre,cetteenviedehurlerà
lapenséedecequiauraitpuêtre,c'étaitdelapeur,comprit-il.Si…
Queserait-ilarrivés'ilss'étaientattardésdixminutesdeplusàl'opéra?Sileursassaillants
avaientpenséàlaisserdeshommesenembuscadeprèsdel'entréedupalais?S'ils'était
faitassommeràpeineentré?
Ilavaitpresqueenviederire.Lesdoutes,lesinquiétudes,lapeurdemourir,c'étaitbon
pourlesautres.Pourquoisetorturer?S'ildevraitmourir,ehbienqu'ilmeure.En
attendant,ilseseraitpayédubontemps,auraitvécuunebellevie-uneviedecombats.
Ilpartiraitsansregrets.Maiscela,c'étaitavant.Désormais,ildevaitprotégerSilence-ainsi
que,Seigneur,lapetite!S'ilsuccombait,quisechargeraitdeveillersurelles?
Illevalesyeux,croisaleregardd'Harry.Celui-cifitunsignedetêteàBert,quisetenait
surleseuil,pantelant.
—LeshommesduVicairesesonttousenfuis,annonçaBert.
—Parfait,ditMickey.
—Que...queluiont-ilsfait?BalbutiaSilence,levisagetoujourspressécontrel'épaulede
Mickael.
—Ilsl'ontaspergéedevitriol,répondit-ilsansavoiràregarderlecadavredeplusprès
pourenêtrecertain.
Ilconnaissaitbienlesravagesduvitriol,etpourcause:cetacideétaitemployédansla
fabricationdugin,ilétaitdonctrèsfaciled'entrouverdansSaint-Giles.Levitriolbrûlait
toutàl'exceptionduverre.
—MonDieu.murmuraSilence.J'aidéjàentenduparlerdeseffetsduvitriol.Maisest-ce
celaquil'atuée?
Mickeyluicaressalescheveux.
—Çaaététrèsrapide,mentit-il.Ellen'apaseuletempsdesouffrir.
Enréalité,Fionnulaavaitdûlonguementsuffoquertandisquel'acideluigrignotaitlenez,
laboucheetl'intérieurdelagorge.Probablementavait-ellesouffertlemartyreavantde
rendresonderniersouffle.
—Pauvre,pauvreFionnula,murmuraSilence.
Épuiséepartoutescesémotions,lapetites'étaitendormiedanssesbras.
—Vous...vouscroyezqueMaryavuquelquechose?reprit-elle.
—Ellearienpuvoir,intervintHarry.
Ildépliaunmouchoirqu'ilétenditavecdesgestesdouxsurlevisagedéfigurédeFionnula
avantd'ajouter:
—ElleétaitdéjàsouslelitavecLadquandjesuisentréparlaportedecommunication.
LetypeduVicaires'estcarapatédèsqu'ilm'avu.
—Etpourquoin'étiez-vouspaslà,Bertettoi,pourempêcherleshommesduVicaire
d'entrer?demandaMickeyd'unevoixglaciale.
Harryrougit.
—Ilyavaitundébutd'incendiedanslacuisine.OnestdescendusaiderArchieà
l'éteindreavantqu'ilnesecommuniqueàtoutelamaison.
—C'étaitunediversion,grognaMickey.
—C'estsûr,acquiesçaBert.C'étaitunediversion.
—Toutelamaisonnéeétaitoccupéeàporterdesseauxd'eau,expliquaHarry.C'esten
entendantcrierFionnulaqu'onacomprisquelamaisonétaitattaquée.Letempsqu'on
arrive,elleétaitdéjàmorte.
—Commentaprisl'incendie?VoulutsavoirMickey.
Aumêmeinstant,BranpoussaBertetfitirruptiondanslapièce.Apercevantlecadavre
étendusurleparquet,ilsefigea.
—Non.
—Bran...commençaHarry.
—Non!répétaBran,repoussantlamainqu'Harryvenaitdeposersursonbras.Non,
non,non!
IltombaàgenouxprèsdeFionnulaetsoulevalemouchoirquicouvraitsonvisage.Ille
fixa,hébété,puissedétournaetvomit.
—C'étaitunebravegamine,murmuraBertd'unevoixenrouée.Elleadûavoirjustele
tempsdecacherlapetitesouslelitavantqu'ilsenvahissentlachambre.
Setenantlevisageàdeuxmains,BranrestaitprostréprèsducorpsdeFionnula.Sa
réactionétaitplusviolentequeMickeynes'yattendait-ilnepensaitpasqueBranfût
aussiamoureuxdeFionnulaqu'ellel'étaitdelui.Peut-êtreétait-cel'horreurdesamort
quilebouleversait.Àmoinsquelui-mêmenecomprennerienàl'amour.
Silenceréprimaunsanglot.Mickeyluicaressalescheveux.
—Oui,c'étaitunebravegamine,approuva-t-il.Net'inquiètepas,Bran,nouslui
organiseronsdesfunéraillesdécentes.
Cedernierrelevalatête.Ilétaitlividemaisnepleuraitpas.Sesyeuxbrillaientd'unéclat
intense.
—Allezaudiable!LeVicairel'atuéeàcausedevotremauditeguerreetdevotremaudit
orgueil!Vousauriezdûletuerilyadesannées,etvousemparerdesesaffaires.Mais
vousvousestimieztropbienpourvousabaisseràdistillerdugin.Etmaintenant,vous
avezlamortdeFionnulasurlaconscience!
Mickeyl'avaitlaissédébitersatiradesanschercheràsedéfendreniàsejustifier.Mais
quandBraneneutterminé,iladressaunsignedetêteàHarry.
Celui-cis'approchadujeunehommeetluipritlebras.
—Viens,maintenant,dit-il.Dansdesmomentspareils,ilyaplusqu'àprendreunebonne
cuite.
—Fous-moilapaix!SifflaBran.
Ilvoulutlibérersonbras,maissesforcessemblaientl'avoirdéserté.Harrylesoulevasans
peineetlepoussaverslaporte.MickeysetournaversBert.
—Occupe-toidefairenettoyerlachambre.Etqu'ondescendeFionnulaàlacaveen
attendantqu'onl'enterre.
Berthochalatête.Sonvisagedebouledogueétaitmarquéparlechagrin.
MickeyentraînaSilenceetMaryDarlinghorsdelapièce.Ilvoulaitleséloignerdecette
odeurdemort.
Saproprechambreétaitintacte.Mickeys'immobilisauninstant,pourréfléchir.Sonpalais
étaitunevastebâtisselabyrinthique.Trouverunepièceenparticulierétaitunetâche
difficilepourceuxquin'étaientpasfamiliersdeslieux.Pourtant,leshommesduVicaire
s'étaientrendusdirectementàlachambredeSilence,sanssetromper.Comment…
—Pourquoil'ont-ilstuéeauvitriol?murmuralajeunefemme.
Mickeybaissalatête.
—Àcausedemoi.
Silenceétaittrèspâle,sestraitsétaienttirés.Elles'étaitattachéeàFionnula,etildevina
qu'ellelapleureraitcommeBran.Ellefronçalessourcils,déroutée.
—Àcausedevous?répéta-t-elle.
Mickeyhochalatête.Cen'étaitnil'endroitnilemomentpourlesconfidences,maisilne
voulaitpasnonplusluicacherlavérité.
—Ilyaplusieursannéesdecela,j'aiattaquéunhommeauvitriol.J'avaispareillement
visésonvisage.
Elleeutunmouvementderecul,aufondbienlégitime.Ilvenaitdeluiconfesserungeste
atroce,d'unecruautéanimale.
—Pourquoi?
Ilfutpresquesurprisparsaquestion.Vouloirdemanderàunfauvepourquoiilse
comportaitcommeunfauveavaitquelquechosed'absurde.
—Parcequejevoulaisletuer,etquej'avaisduvitriolàportéedemain.
Elleledévisageaunmomentsansmotdire,puismurmura:
—Jesuisfatiguée,etjen'aiplusl'esprittrèsalerte,maisilyaquelquechosequi
m'échappe.Pourquoicettevieilleagressionaurait-elleconduitàlamortdeFionnulace
soir?
—Parcequel'hommequej'avaisbrûléauvitriol,c'étaitCharlieGrady.LeVicairede
Whitechapel.
Silenceétaitmédusée.MickaelO'Connorn'étaitpasseulementpirate,voleuretassassin
assumé.Ilvenaitenoutredeconfesseruncrimehorrible-legenredecrimequiappelait
fatalementunevengeance.Etpourtant…Etpourtant,ellerefusaitdedésespérerdelui-
quandbienlui-mêmesemblaitconvaincud'êtreirrécupérable.Carelleavaitapprisàle
connaître.Etcequ'ellelisaitcesoirdanssonregard,c'étaitduchagrin.
—Oh,Mickael!Souffla-t-elleenposantlamainsursajoue.
Sespupillessedilatèrentdesurprise,etSilencefaillitrire.Lacompassionluiétait-elleàce
pointinconnue?Mueparuneimpulsion,ellesehissasurlapointedespiedsetl'embrassa
surleslèvres.
Lachaleurdesaboucheluifutunchoc.ElletenaittoujoursMaryDarlingdanssesbras,
aussines'agissait-ildanssonespritqued'unbrefbaiser.MaisavecMickael,rienn'était
jamaissimple.
Ils'emparadeseslèvres,prenantdumêmecouplecontrôledeleurbaiser,enmême
tempsqu'illesenveloppait,MaryDarlingetelle,desesbras.Legoûtduvinqu'ilsavaient
buàl'opéras'attardaitencoresursalangue-etcesouvenir,quisemblaitsoudainsi
lointain,donnaàSilenceenviedepleurer.
Elles'écartadansl'intentiond'allercoucherMaryDarling,pourrevenirensuiteselover
danslesbrasdeMickaelsansplusaucunobstacleentreleursdeuxcorps.Maisunbrasse
refermabrutalementsurlagorgedeMickael,etletiraenarrière.
Silencevoulutcrier,etunemainseplaquasursabouchepourlabâillonner.
—N'aiepaspeur,luimurmuraWinteràl'oreille.Noussommeslàpourt'arracheràses
griffes.
Silenceécarquillalesyeux.Non!Cen'étaitpaspossible.Ilsnepouvaientpaslaséparer
deMickaelmaintenant.
EllevitAsatirerlepoignardqueMickaelgardaitcachédanssamanche.Cedernier
semblaitanormalementcalme.
—Rassurez-vous,Silence,luidit-ilensoutenantsonregard.Ilsnemeferontaucunmal.
Danssondos,elleentenditWinterémettreuneespècedegrognement.
Puisuneautrevoixmasculinesefitentendredepuislaporteducouloir.
—Àvotreplace,jeneseraispasaussiaffirmatif,O'Connor.
SilenceréussitàtournersuffisammentlatêtepourreconnaîtrelemarideTempérance,
lordCaire.C'étaitunhommeauphysiqueintimidant,mêmedanslescirconstancesles
plusordinaires.Toutefois,Silenceneluiavaitjamaisvuunvisageaussisinistre,etlapeur
luicontractasoudainl'estomac.
RepoussantlamaindeWinter,ellesupplia:
—Jevousenprie,neluifaitespasdemal.Ilnem'ainfligéaucundéshonneur.
—Ahnon?répliquaAsa.Alors,commentappelles-tul'étreinteàlaquellenousvenons
d'assister?
Concord,quisetenaitàcôtédelui,fusillaitMickaelduregard.Silenceneputs'empêcher
derougir.Elleredressacependantlementon.
—Celanevousregardepas.
—Silence...commençaConcordd'untonvif.
LordCairetoussadiscrètementpourl'interrompre.
—Aucontraire,machère,fit-il,ils'agitdevotrebien-êtrephysiqueetmental.Celanous
regardedoncauplushautpoint.Noussommesvenusvouschercher,ainsiqueMary
Darling.
Ilyaencorequelquesjours,Silenceauraitaccueillileurinterventionavecsoulagement.
Maistoutavaitchangé-elleavaitchangé.ElleserefusaitàtrahirMickaelalorsqueson
palaisvenaitd'êtreattaqué.Ilavaitbesoind'elle.
—Partezaveceux,dit-il,devinantsontourment.C'estmieuxainsi.Monpalaisn'estplus
sûr.Jenepourraipasvousprotégeràmoitoutseul.
Silencen'enrevenaitpas.Ilreconnaissaitsadéfaite,abandonnaitlabataille-pourelle.
Qu'iladmettenepluspouvoirlaprotégerdanssapropredemeureavaitdûterriblement
luicoûter.Ellesentitleslarmesluimonterauxyeuxetbattitdespaupièrespourles
chasser.
LordCaireétudiaMickaeld'unairsongeur.Cederniertournalatêteetlesdeuxhommes
échangèrentunlongregard.PuislordCairehochalatête.
—Merci,monsieurO'Connor,dit-il.
Mickaelluirenditsonsalut,maisbizarrementc'estàWinterqu'ils'adressa:
—Vousdevrezlesprotéger,lapetiteetelle,jouretnuit.LeVicairedeWhitechapel
chercheàmedétruire,etillesconsidèrecommedesproiesdepremierchoix.
SilencelevalesyeuxversWinter.Detouteévidence,iln'éprouvaitaucunesympathie
pourMickael.Ilacquiesçacependant.
—Compris.
Etsoudain,Mickaelfutdevantelle.Ilavaitétésirapide,qu'ilpritAsadecourt.
—Nem'oubliepas,murmura-t-il,avantdes'emparerdeseslèvresavecardeursansse
soucierdelaprésencedesesfrères.
Ilyeutungrondement,puisMickaelfutviolemmentséparédeSilence,qu'onentraîna
danslecouloir.ElleserratrèsfortMarydanssesbras,tandisqueWinter,Asa,Concordet
lordCaireformaientunephalangepourlesescortertoutesdeuxjusqu'àlasortie.
Personnenetentadelesarrêter,soitqueleshommesdeMickaelfussentoccupésailleurs,
soitqu'illeuraitordonnédenepasbouger.
Unefoisdehors,Silenceeutàpeineletempsdejeterundernierregardàlafaçadedu
palaisqu'onlapoussadoucementmaisavecautoritédansunevoiture.
Laportièreserefermaderrièreelle,etl'attelagedémarraaussitôt.
—Bonsoir,Silence,fitTempérance.
Sasœurétaitassisesurlabanquetted'enface.
Pourladeuxièmefoisdesavie,Silencefonditenlarmesalorsquesasœurl'emmenait
loindelademeuredeMickeyO'Connor.
CHAPITRE12
JohnleMalinrevêtitsonarmure,grimpajusqu'ausommetdelamontagneetappela:«
Tamara!»
Aussitôt,l'oiseauauplumagearc-en-cielsurgitdesnuagesetdécrivitquelquescerclesau-
dessusdesatêteavantdeseposer,puisdesemétamorphoserenTamara.
«Commentvas-tu,monami?»demanda-t-elleàJohnleMalin.«Apprécies-tuton
royaume?Nages-tusouventdanslegrandlac?»
MaisJohnleMalinluidésignalafrontièredel'ouest,parlaquellesonvoisinavaitenvahi
sonroyaumeetmarchaitàprésentsursonpalais.
«Jesouhaiteposséderunearméeinvincible»,dit-il.
Tamaratenditlesbrasversleciel.«Tesdésirssontdesordres!»
—Ilyauntraîtredansmesrangs,lâchatranquillementMickey,unpeuaprèsminuit,ce
soir-là.
EtilattenditdevoircommentHarryallaitréagiràcettenouvelle.
Mickeyétaitàpeuprèscertainqu'Harryn'étaitpasletraîtreenquestion,celadit,avant
lesévénementsdecesoir,ilauraitétéprêtàjurerqu'aucundeseshommesneletrahirait
jamais.Or,cen'étaitmanifestementplusvrai.
Pire,ilavaitétéobligédelaisserSilencerepartiravecsesfrères,cardésormaislepalais
n'étaitplusunendroitsûrpourellenipourlapetite.Iln'étaitpourtantpasdugenreà
fairedesconcessions.Siquelqu'unluiavaitdit,ilyaseulementunmois,qu'ilpermettrait
àquatrehommesd'emmenerquelquechose-quelqu'un-dontilconsidéraitqu'illui
appartenait,illuiauraitriaunez.Maisc'étaitavantqueSilenceetMarydeviennentsi
importantespourlui.Plusimportantesquesonorgueiletsaréputation.Etsiceladevait
l'affaiblir,ehbien,tantpis.
Harrysemblaitennuyéparlanouvellemais,pourtoutdire,pasvéritablementsurpris.
—VouspensezqueleVicaireauraitintroduitl'undeseshommesdanslamaison?
Mickeyhochalatêteavantdes'adosseràsonfauteuil.Ilssetrouvaientdansla
bibliothèque,lapiècelaplussûrepourcegenredeconversation.Lesmursenétaient
épais,etlebureaudeMickeyétaittropéloignédelaportepourqu'onpuisseles
entendreàtraverslebattant.
Ilavaittoujoursétédugenresoupçonneux,mais,detouteévidence,pasassez.
—Sais-tucommentlefeuadémarrédanslacuisine?
Harrysegrattalecrâneencontemplantleplafond.
—C'estdifficileàdire.Quandjesuisarrivé,beaucoupdemondes'agitaitdéjàpour
l'éteindre.Archiem'aracontéqu'ilétaitdescenduàlacavechercherdeslégumes.Le
tempsqu'ilremontedanslacuisine,uneépaissefuméenoireavaitdéjàenvahilapièce.
—Lacheminéen'étaitpasbouchée?
Harrysecoualatêtesanshésiter.
—Non.Bertavérifié.Maisonatrouvé,prèsdelaportedederrière,deslinges-ou
plutôtcequ'ilenrestait-maculésdesuif.Letraîtreauradûlesallumerpendantqu'Archie
étaitenbas.
—Quiadonnél'alarme?
Harryréfléchitencore.
—Archie.Oupeut-êtreBran.Toutlemondecriaitenmêmetemps.
—Etquandas-tucomprisqu'ils'agissaitd'uneattaque?
—Quandj'aientenduFionnulacrier.Bertetmoi,onaaussitôtgrimpéàl'étage.Ils
étaientunebonnedouzaine.Letempsqu'onarrivedanslachambre,Fionnulaétaitdéjà
morte.
Mickeyhochalatête.
—Lesgardesàlaporteontétéassommés.Cequisignifiequ'ilsontétéattaquésdepuis
l'intérieurdupalais.
Harrygrimaça.
—Celuiquiafaitçaestunbeausalaud.Laisserdestypess'enprendreàunefemmeetà
unenfant!SiFionnulaavaitpaseulaprésenced'espritdeglisserMarysouslelit,la
petiteaussiseraitmorteàl'heurequ'ilest.
—Non,pasmorte,murmuraMickey,songeur.LeVicairelaveutvivante.Elleferaitun
belotage-n'oubliepasquec'estmafille.EtlefaitqueleVicairesoitaussibienrenseigné
estlapreuvequeletraîtretravailledepuisunmomentpourlui.Seshommessavaientoù
dormaitMary,etilssavaientaussiquej'étaisdesortiecesoir.C'estsansdouteletraître
quiavaitégalementinforméleVicairequeMaryétaitcachéeàl'orphelinat.
Mickeytenditlesmainsdevantluietcontemplasesbaguestandisqu'ilréfléchissait.
L'identitédutraîtreluiparaissaitévidente.Ilressentitunpincementdetristesse,qu'il
écartaimpitoyablement.L'ordureavaitdélibérémentexposéSilenceetMaryDarlingau
danger.Àprésent,ils'agissaitdedéterminerlamarcheàsuivre.Soitildémasquaitle
traîtreetletuaitdesespropresmains,histoirededissuadersesautreshommesdel'imiter.
Soitillaissaitletraîtrecroirequ'iln'étaitpassoupçonné,ets'enservaitcontreleVicaire.
MickeylevalesyeuxsurHarry,quiattendaitpatiemment,deboutdevantlebureau.
—Occupez-vous,Bertettoi,defaireréparerlacuisineauplusvite.Veillezaussiàceque
Fionnulaaitunetombedécente.Quantautraître,jeneveuxpasqu'ilensoitquestion
horsdecettepièce.Cetteconversationdoitresterstrictemententretoietmoi.C'est
compris?
—C'estcompris,patron.EtpourMmeHollingbrooketlapetite,qu'est-cequevous
comptezfaire?
—J'aibienl'intentiondelesrécupérerauplusvite.Maisnousallonsenprofiterpour
bernerleVicaire.Répandslanouvellequej'aipréférémemettreauvertpourles
protégertouteslesdeux.JequitteraibeletbienLondrespourdonnerplusdepoidsàce
mensonge.MaisdèsqueleVicairesecroiratranquille,jeveuxquevousattaquiezses
distilleries.Faites-lessauter.Ildoits'attendrequejem'enprenneàsapersonne,pasàses
distilleries.Nousallonslefrapperauportefeuilleetruinersasourcederevenus.
Surcesmots,Mickeyserelevaetrassemblalespapierséparpilléssursonbureau.Illui
faudraitencores'entreteniravecPeppers'ilvoulaitquitterLondresdèslelendemain
matin.Lesinvestissementsquecedernieravaitfaitsensonnométaientplusimportants
quejamais.
Harryn'avaitpasbougé.Ilsemblaittriste.
—Ceseraitpasmieuxpourelledelalaissertranquille?
Mickeynefitpassemblantdenepasavoircompris.
—Sansdoute,convint-il.Etsij'avaislaisséSilencetranquilledepuisledébut,riendetout
celaneseraitarrivé.
Quelleironie,songea-t-ilavecd'amertume,avantdereprendre:
—Faiscequejet'aidit,Harry.Demoncôté,jevaism'efforcerdedécouvriroùsesfrères
l'ontcachée.
—Vousinquiétezpas,patron.Sesdistilleriesferontunbeaufeud'artifice,jevousle
garantis.
—J'aiperduquatrehommes,etvousn'avezmêmepasréussiàramenerl'enfant,résuma
Charlie.
Ilcontemplaitlapierretombaledevantlui,maiss'adressaitàl'hommedeboutàsescôtés.
FreddysetenaitsuffisammentprèspourentendreCharlie,maispastrop,pourse
prémunir,lecaséchéant,d'unmauvaiscoup.Iln'étaitpasfou.
—Ilsavaientcachél'enfant,expliqua-t-il.
—Vousauriezquandmêmedûlatrouver,insistaCharlie.Cettegaminereprésente
beaucouppourmoi,Freddy.Jepensaisavoirétéclairsurcepoint.
Freddydansad'unpiedsurl'autre.
—Oui,patron.
—Etlafemme?Cellequevousétiezsupposéstuerauvitriol?
—ElleétaitsortieavecMickeyleCharmeur.Ilsétaientpartisenvoiture,habilléssurleur
trenteetun.
Charliehaussalessourcils.
—Voilàquiestintéressant.Jusqu'àprésent,iln'étaitjamaissortinullepartavecses
catins.
—D'aprèsnotreespion,ellepartageaussisatable.Etelleestassiseàsadroite.
—Ah!Finalement,jesuiscontentquevousnel'ayezpastuée,répliquaCharlie.
Ilrenversalatêteenarrièrepoursavourerlacaressedesrayonsdusoleilsurlamoitié
droitedesonvisage-caràgauche,biensûr,ilnesentaitplusrien.Etceladepuisque,
seizeansplustôt,unjeuneetbeaugarçon,delahainepleinlesyeux,luiavaitlancédu
vitriolàlafigure.
—J'aiattenducelalongtemps,murmura-t-il.
—Attenduquoi,patron?
CharliebaissalatêteetcroisaleregardterrifiédeFreddy.
—QueMickeyO'Connorsechoisisseunefemme.
LesoleilétaitdéjàhautdanslecielquandSilenceémergead'unsommeilpeupléderêves.
Ellesoulevalatête,ettressaillitcommeunedouleurluitraversaitlanuque.Ellevitparla
vitredelaportièredeschampsquis'étalaientàpertedevuedechaquecôtédelaroute.
—NousatteindronsOxfordcesoir,annonçaTempérance,assiseenfaced'elle.
ElletenaitMaryDarlingsursesgenoux.Lapetitecoiffaitunepoupée.Ellelajetadecôté
dèsqu'elles'aperçutqueSilenceétaitréveillée,etluitenditlesbras.
—Déjà?murmuralajeunefemmeens'emparantdel'enfant.Ellen'étaitjamaisalléeplus
loinqueGreenwich,maisellesedoutaitqu'ilsavaientparcourudenombreuseslieues
durantlanuit-etcettedistancequiallaits'accroissantl'éloignaitchaqueseconde
davantagedeMickael.
—NousavonschangédechevauxàCheppingWycombe,maistunet'espasréveillée,
expliquaTempérance.Cairem'aprévenuequenousnousarrêteronsbientôtpour
déjeuner.Ilyauneravissantepetiteaubergedanslaprochainebourgadequenous
traverserons,avecunesalleàmangerprivée.NousyavionsfaithalteavecCairequand
nousnousétionsrendusdanssapropriétéduShropshire,aprèslemariage.
—C'estlànotredestination?LeShropshire?
—Oui.Nousavonsjugéquec'étaitlemeilleurendroitpourvousprotéger,MaryDarling
ettoi.
Enentendantsonnom,lafillettes'extirpadesbrasdeSilenceengigotantimpatiemment
ets'assitàcôtéd'elle.Sansdoutepaspourlongtemps.Elledétestaitresterimmobile,sauf
lorsqu'ils'agissaitd'admirerlepetitlivreillustréqueMickaelavaitoffertàSilence.Elle
adoraitlespetitsbonshommesdansleursdrôlesdebateauxetlesmonstresétrangesqui
surgissaientdelamerbleucobalt.
Silenceréalisa,avecunpincementaucœur,quelelivreétaitrestéaupalais.Ellenele
reverraitprobablementjamais.Ellelaissaéchapperunsoupir.
—OùestlordCaire?S’enquit-elle.
—Ilchevaucheprèsdelavoiture.Ilapenséquenouspréférerionspasserunpeude
tempstouteslesdeux.
Silencedétournalesyeux,gênée.
—Jesupposequejedevraisvousremercier.
Tempéranceeutunemouepensive.
—Maistun'enaspasenvie?
Silenceréfléchituninstant,s'efforçantd'organisersespensées.
—Si,biensûr.Mercibeaucoup.
—Mais...?Lapressasasœur.
—Jen'avaispasbesoind'êtresecourue.
Tempérancearqualessourcils.
—Jesais,jesais.C'estunpirate.Etilm'afaitbeaucoupdemalparlepassé.Mais…
—Maistunedédaignespasqu'ilteprennedanssesbras,coupaTempérance.
—JevoisqueWinterabavardé,observaSilenced'unairsombre.
Sasœuresquissaunsourire.
—Non,c'estAsa.Ilenparlaitcommeunevieillefillechoquéedanssesprincipesmoraux.
Silences'installaplusconfortablementsurlabanquette.
—J'imaginequ'AsaetConcordsontaussiduvoyage?
Tempérancesecoualatête.
—Non.Concorddevaitretourners'occuperdelabrasserie.Asanousaaccompagnés
jusqu'àCheppingWycombe,puisils'estéclipsé,prétextantuneaffaireurgenteàrégler.
Silencenesavaittropsielledevaitsevexerdenepaspasserenpremierdanslalistedes
prioritésd'Asa,ouseréjouiraucontrairedenepasavoiràl'affronteraudéjeuner.
—EtWinter?
—Ilfallaitqu'ilresteàl'orphelinat,biensûr.Ilsmanquentdebrasencemoment.
C'étaitsafaute,réalisaSilenceencontemplantlepaysagequidéfilaitderrièrelavitrede
laportière.Malgrélesoleilquibrillaitdansleciel,lanaturen'étaitpasencoresortiedesa
torpeurhivernale,ettoutsemblaitunpeugris.
Silenceétaitconscientedesesresponsabilités.Elleavaitacceptéd'habiterchezMickey
O'ConnoruniquementpourêtreplusprèsdeMaryDarling,etelleavaitfiniparl'appeler
«Mickael»etl'embrasseravecenthousiasme.
Enmêmetemps,celan'avaitriend'étonnant.Caràsesyeux,iln'étaitplusMickeyle
Charmeur,leredoutablepirate.Certes,elleletrouvaittoujourscharmeur,maisd'une
manièreplusintime.Ellen'avaitjamaisétéattiréeparlepirate.
Enrevanche,elleéprouvaitunetrèsgrandeattirancepourl'homme.
—Tarobeestravissante,observaTempérance.
Silencedéglutit,lagorgenouée.Oui,sarobeindigoétaitravissante.Maisellen'aurait
sansdoutejamaisl'occasiondelaporterdenouveau.Mickaelluiavaitpromisde
l'emmeneruneautrefoisàl'opéra,maistoutcelaétaitbeletbienfini.
—Ilt'aséduite,n'est-cepas?repritTempéranced'untonposé
—Pasdanslesensoùtul'entends,réponditSilence,sanscesserdecontemplerle
paysage.Jen'aipasétédanssonlit.Mais,oui,jesupposequ'ilm'aséduite.
—Jenesuispassûredebiencomprendre.
Silencesecoualentementlatête.
—Ilesttrèsdifférentdel'imagequelesgensontdelui.Ouplutôtnon,ilestdavantage
quecequepensentlesgens.Pluscharmeur.Plusfort.Plusintelligent.J'ignores'ilsaitce
qu'estleremords,maisjesuisconvaincuequ'iladesémotions.Desémotionstrès
puissantes.Etc'estcequimefascinechezlui-cefosséentresoncôtépublicetsoncôté
privé.
—Jen'entendspasdanstesparolesqu'iltientàtoi.
Silencecontemplasesmains.
—Si,jecroisqu'iltientàmoi.Àsafaçon.Tuauraisdûvoircommeilprenaitsoinde
moi.Maisauboutducompte,jenesuispassûrequecelaimporte-qu'iltienneoupasà
moi,jeveuxdire.Celan'influepassurlessentimentsquej'aipourlui.
—Possible,concédaTempéranced'unevoixplusdure.Maistudoisterendrecompte
quecelainfluesurcequenous,nousressentonsvis-à-visdeM.O'Connor.Jeneveuxpas
quetusouffresdenouveau.Etjenesuispaslaseuledanscecas.Jen'aijamaisvu
Concordaussihorsdelui.
Silencetressaillit.
—C'estvrai?Ilétaittrèsencolère?
—Jecroissurtoutqu'ils'inquiétaitterriblement.Maisbiensûr,ilatransformécelaen
colère,commetouthommequiserespecte.Winteradûdéployerdestrésorsde
persuasionpourleconvaincrederentrertranquillementchezlui.Sinon,tonM.
O'Connorauraitsansdoutelesyeuxaubeurrenoiràl'heurequ'ilest.
—Oh,Seigneur!
—Asaaussis'inquiétaitbeaucoup,jecrois.Encorequecesoittoujoursdifficiledesavoir
cequ'ilpense.QuantàWinter...ilt'aimeénormément.Ilapassétoutletempsquetu
étaisabsenteàserongerlessangsàtonsujet.
Silencefermalesyeux.
—Jesuisdésolée.Jenevoulaispasqu'ils'inquiète.MaisMickaelassuraitquenousétions
endanger.Etcequis'estpasséhiersoiraprouvéqu'ilavaitraison.Leshommesdu
Vicaireonttuélaservantequis'occupaitdeMaryDarling.
EllefrissonnaausouvenirduvisagehorriblementdéfigurédelamalheureuseFionnula.
—Jesuisnavrée,murmuraTempérance,sincère.CaireetAsasurveillaientlamaisonde
M.O'Connordepuisdeuxjours,attendantuneoccasiondetesortirdelà.Quandilsont
vulafuméeetl'agitation,ilssontalléschercherWinterenrenfortavantd'investirles
lieux.
Silencehochalatête.
—Lesgardespostésàl'entréeavaientétéassommés,expliqua-t-elle.Sinon,ilsn'auraient
jamaispuentrer.
Lesdeuxsœursdemeurèrentchacuneplongéesdansleurspensées.Silencesongeaità
Fionnulaetsefaisaitunsangd'encrepourMickael,quiavaittoujourstoutàredouterde
sesennemis.Marys'amusaunmomentavecsapoupée,avantdes'intéresseràcequ'elle
voyaitparlafenêtre.
Avecunsoupir,Silencelevalesyeuxsursasœur.Elleavaitrajeuni,nota-t-elle.Ellen'avait
quevingt-huitans,certes,maispendantdesannées,elleavaitparusigraveetsiaustère.
—Lemariagetevabien.
Silenceeutlasatisfactiondevoirsonaînéerougir.
—Oh!Merci.
—C'estmerveilleux,n'est-cepas?D'aimer.Etd'êtreaiméeenretour.
LordCaireavaitbeauêtreintimidant,dèsqu'ilregardaitTempérance-cequiarrivaittrès
souvent-,unelueurparticulières'allumaitdanssesyeux.Silencefrissonna.Williaml'avait-
ilaiméeavecautantdedévotion?Elleserenditcompte,nonsanstristesse,quela
réponseétaitprobablementnégative.Sielleavaitbâtisavieautourdelui,ils'était,en
revanche,toujoursconduitdemanièretrèsautonome.
—Oui,c'estmerveilleux,acquiesçaTempérance,latirantdesessombrespensées.Etle
mariageestmerveilleux.Jen'enrevienspas.
—Tun'aimaispasBenjamincommetuaimeslordCaire,murmuraSilence.
Tempéranceavaitétémariéebrièvementunepremièrefois,alorsqu'elleétaitencoretrès
jeune.
—Non,eneffet.AvantderencontrerCaire,jen'imaginaispasquejepourraismesentir
siprochedequelqu'un.Ç'aétéunevraiesurprise.Maistusaisdequoijeparle.Tuas
connucelaavecWilliam.
Silences'aperçutqu'ellen'éprouvaitpluslemêmepincementaucœurquandonévoquait
sondéfuntmaridevantelle.Oh!Lechagrindesadisparitionétaitencorelà,et
probablementnedisparaîtrait-iljamaiscomplètement.Maisils'étaitestompé.
Cequilafaisaitleplussouffrir,désormais,c'étaitsaséparationforcéed'avecMickael.Et
cettedécouvertelastupéfiait.SielleavaitapprisàconnaîtreetàapprécierMickael,elle
n'auraitpasimaginéunseulinstantqu'ilaitpuprendreunetelleimportancepourelle.
—Silence?SoufflaTempérance,inquiètedesonmutisme.
Silencesecoualatête.
—J'aipeurd'êtreàl'origined'unbeaugâchis.
Sasœurluisourit.
—Allonsdonc,cen'estpassigravequecela.
Silencelaregardadroitdanslesyeux.
—Jecrainsd'êtretombéeamoureused'unpirate.
Tempéranceclignadesyeux.
—Oh!
—Oui,oh!Cen'estpasdutoutl'hommequimeconvient.ContrairementàWilliamqui
étaitsicalme,sigentil.
—Etsibon,fitvaloirTempérance.
Silencesoupira.
—Quevais-jedevenir?Jenesuismêmepassûredelerevoirunjour.
—Aurisquedetedéplaire.murmuraTempérance.
Silencetournavivementlatêteverslavitredelaportière.Maiselleentenditquand
mêmesasœurluidire:
—...c'estpeut-êtremieuxainsi.
CHAPITRE13
Unearméeapparutaupieddelamontagne,composéedechevaliersenarmure,etde
fantassinséquipésd'épéesetdeboucliers.JohnleMalindévalaaussitôtlamontagneet
menasonarméeàlabataillepourdéfendresonroyaume.Lamêléefutterrible.Lesoir,
quandlesombrescommencèrentàs'allonger,JohnleMalinvitquel'ennemi,vaincu,
battaitenretraite.C'estalorsqu'ilremarquauneplumebleuecoincéedansl'articulation
desonarmure,aubrasdroit...
Sanssurprise,lordCairepossédaituneélégantepropriétécampagnarde.EtSilenceétait
occupéeàparcourirlesrayonnagesdelagrandebibliothèqueàlarecherchedequelque
chose,n'importequoi,susceptibledeladistraireetdel'empêcherdepenseràMickael.Le
soleilrasantdelafind'après-midiilluminaitlesreliuresdecuirdeslivresquitapissaient
troisdesmursdelapièce.
Depuisunesemainequ'elleavaitquittésonpalais,Silencen'avaitpaseulamoindre
nouvelledeMickael,etellecommençaitàtrouverletempslong.HuntingtonManor
étaitpourtantunendroitonnepeutplusagréable.Onymangeaitdivinement,etune
arméededomestiquesrépondaientàvosmoindresdésirs.MaisSilencen'étaitpastrèsà
l'aiseaveclesserviteurs.Lemajordome,parexemple,l'intimidait.AlorsqueTempérance,
aucontraire,semblaits'êtrecouléeaisémentdanssonnouveaurôledeladyCaire,
commesielleavaittoujoursétél'époused'unbaron.Silences'émerveillaitdevoirle
naturelaveclequelsasœurs'entretenaitaveclacuisinièrepourl'élaborationdesmenus,
ouaveclagouvernantepourdéciderdesdécorationsfloralesetautresdétails.
Rêveuse,ellelaissacourirsesdoigtssurledosdeslivresalignéscommedessoldatsàla
parade.Labibliothèqueétaitrichementfournieenouvragesdephilosophie,d'histoireou
depoésie,etcomptaitmêmequelquesromans.Elleauraitdûseréjouirden'avoirqu'à
choisirunlivre,s'asseoiretlelire.Contrairementàl'orphelinat,iciellen'avaitpasla
moindretâcheàaccomplir.
—Gah!s'exclamaMaryentapotantlesvitresd'unedesportesfenêtres.
Celles-ciouvraientsuruneterrassebordéeparunepelouseparfaitemententretenue,etla
petiteadmiraitlescorbeauxposéssurlegazon.
Silencereportasonattentionsurlesrayonnagesets'emparad'unlivreauhasard.C'était
untraitéd'histoirelatine.Ellemaîtrisaitmallelatin,etremitl'ouvrageàsaplace.
UnesemaineentièresansnouvellesdeMickael.Mais,aprèstout,pourquois'enétonner?
Ill'avaitabandonnéeàsesfrèresetàlordCaire,etmêmes'ill'avaitfaitpourlaprotéger,
peut-êtres'était-ilsecrètementréjouid'êtredébarrasséd'elle.Maintenantqu'ellen'habitait
plussonpalais,ledéfilédecatinsavaitdûreprendre-deuxàlafois,sitelétaitsondésir!
-etilétaitsansdouteretournéàsesactivitésdepirate.
Silencedonnauncoupdepieddanslesétagèresdubas.
—Kien!s'exclamaMaryDarlingdanssondos.
—Non,machérie.Cesontdescorbeaux.
—Kien!
Quelquechosecognaàlavitredelaporte-fenêtre.
Silencepivotavivement,inquiètequeMaryDarlingaitputomber,maislapetiteétait
toujoursdeboutàlamêmeplace.Etdel'autrecôtédelavitre,unchienagitait
frénétiquementlaqueue.
—Lad?murmuraSilence.
Elleseprécipitaverlaporte-fenêtre.Danslesoirquitombait,ellecrutdistinguerunéclair
lumineuxentrelesarbres,au-delàdelapelouse.Commeunsignal.
—ÔmonDieu!
Desgardessurveillaientlapropriété,biensûr.Àsonarrivée,lordCaireavaitcommencé
parrecruterquelquessolidesvillageoisdesenvironspourpatrouillersurledomaine.
Deuxd'entreeuxvenaientjustementdedisparaîtreaucoindumanoir.Pourlesavoir
observéslesjoursprécédents,Silencesavaitqu'ilsneréapparaîtraientpasavantune
bonnedizainedeminutes.
Vite!Lajeunefemmecherchauncrayonetunefeuilledepapier,pourécrireunmotà
l'intentiondeTempérance,qu'ellelaissabienenévidencesurunetable.Puis,prenant
MaryDarlingdanssesbras,elleouvritlaporte-fenêtre.Ladbonditjoyeusementautour
d'elles,maiseutlaprésenced'espritdenepasaboyer.
—Oùest-il?murmuraSilence,sedemandantsiellen'étaitpasfolled'interrogerainsiun
chien.
Ladrabattitlesoreillessursoncrâneetregardaendirectiondesarbres.
Laréponseétaitonnepeutplusclaire.
Silencetraversalapeloused'unpasvif,lecœurbattantàtoutrompre.Maisarrivéesous
lecouvertdesarbres,ellenevitpersonne.Sadéceptionfutgrande.Peut-êtreavait-elle
cruvoirdelalumière.OuLadlesavait-ilsuivisdepuisLondres.Peut-être...
Unemainseplaquasoudainsursabouche.
—Chut,murmuraMickael.
Silencehochalatête.
Mickaelôtasamain.Ilavaitchangé.Sesvêtements,decouleursombre,étaientdefacture
ordinaire.Etilavaitcachésachevelureboucléesousuneperruqueanonymesurmontée
d'untricornenoir.
—Viendras-tuavecmoi?demanda-t-il.
Silencen'hésitapasuneseconde.
—Oui.
Winterréprimaunsoupircommedeuxautresdamesélégantesapprochaientde
l'orphelinat.LadyPenelopeportaitunerobedesoiejaune,unevestebrodéeetunecape
develoursdrapéesurlesépaules.Ellesoulevaitsesjupeslégèrementpournepaslessalir,
découvrantsessouliersornésdepierresprécieuses.Derrièreelle,MlleGreaves,habillée
avecmoinsd'ostentation,avaitunpetitchienblancdanslesbras.Winterregardad'un
œilmoroselesoleiljouersurlespierresprécieusesauxpiedsdeladyPenelope.Leprixde
telleschaussuresauraitprobablementsuffiàpayerlafacturedechauffagedel'orphelinat
pourtoutel'année.
—Ellessontsplendides,n'est-cepas?commentaNell,placéàsoncôté.
Wintertoussota.
—Certainement.
—Lesenfantssontimpatientsdechanterpourelles,ajoutaladomestique.Ilsontbien
travailléetsonttoutàfaitprêts.
Winterarquaunsourcilsceptique.Ladernièrefoisqu'ilétaitpassédevantlasalleoù
répétaientlesenfants,iln'avaitpaseul'impressiond'entendrequelquechosedetrès
mélodieux.
—EtJosephTinboxaapprisparcœurlepsaumequ'ildoitréciter,poursuivitNell.
J'espèrejustequenousauronsassezdegâteaux!Ladernièrefournéen'étaitpastrès
réussie.
—Toutsepasseratrèsbien,Nell,nevousinquiétezpas,larassuraWinter,avantdese
porteràlarencontredeladyPenelopeChadwickeetsesextravagantssouliers.
—Oh,merci,monsieurMakepeace!S’exclama-t-elle.Maisvraiment,vousdevriezfaire
quelquechosepourlapropretédecetterue.Peut-êtrepourriez-vouslafairerepaver?
—L'orphelinatn'occupecebâtimentqueprovisoirement,Penelope,rappelaMlle
Greaves.Ladépenseseraitinconsidérée.Mieuxvautgarderl'argentquenousréservonsà
l'institutionpourlebâtimentdéfinitif.
WintergratifiaMlleGreavesd'unregardreconnaissant.Enretour,elleluiadressaun
souriretimideetilremarquaqu'elleavaitdetrèsjolisyeuxgris.
—Jesupposequec'estpluslogique,eneffet,admitladyPenelopeavecunemoue.Mais
j'aitoujourstrouvélalogiqueterriblementennuyeuse,n'êtes-vouspasd'accord,monsieur
Makepeace?
Wintern'eutpasàpoursuivrecetteconversationfrivole,cartroiscavaliersenuniforme
del'arméevenaientdesurgir.Ilss'arrêtèrentdevantl'orphelinatetceluiquiconduisaitle
triosalualepetitgrouped'unhochementdetête.
—Monsieur,mesdames.Êtes-vousmonsieurWinterMakepeace?
Wintersentitsonsangseglacerdanssesveines.Leregarddel'officiermontésurungrand
chevalnoirétaitintelligentetscrutateur.
—JesuisWinterMakepeace,eneffet.
L'officierhochadenouveaulatête.
—Permettez-moidemeprésenter.JesuislecapitaineJonathanTrevillion,du4edragon.
—Enchanté,fitWinter.
Lesdeuxdamesàcôtédeluidévisageaientlessoldatsaveccuriosité,maisils'abstintde
lesprésenteraucapitaine.
Son«omission»n'échappapasàcedernier,quipinçaleslèvres.
—Meshommesetmoi-mêmeavonsordred'arrêtertouslescriminelsquenouspourrions
démasquerdanslequartierdeSaint-Giles.Nousportonsnotammentuneattention
particulièreàl'assassinsurnommélefantômedeSaint-Giles.
—Unassassin?SerécriaNell.Maislefantômen'ajamaistuépersonne!
LecapitaineTrevillionbaissalesyeuxsurlaservante.
—Ils'enexpliqueralui-mêmedevantuntribunal.
Winterpestaintérieurement.Àmoinsdepayerlesmagistrats,lefantômen'auraitaucune
chanced'exposersadéfensedemanièreconvaincante.Lestribunauxlondoniensétaient
notoirementcorrompus.
—Jecomptesurvotrecoopération,monsieurMakepeace,repritlecapitaineTrevillion.
J'attendslamêmechosedetouslesartisansoucommerçantsinstallésdanslequartier,
maisdanslamesureoùvousavezreçuuneéducationsupérieure,jetiensplus
particulièrementàvotrecollaboration.
—Certainement,acquiesçaWinter,quiétreignitdiscrètementlebrasdeNellpour
l'empêcherdeprotesterdenouveau.Nousferonsnotrepossiblepourvousaider.
—Parfait,sefélicitalecapitaine.N'hésitezpasànousrapportertouteslesrumeursque
vouspourriezentendreàproposdufantômeetdesautresmécréantsquihantentce
quartier.
—Bravo!s'exclamaunevoixféminine.Voilàenfinunhommeassezcourageuxpour
s'attaqueraufantômedeSaint-Giles.
WinterseraiditavantmêmedesetournerversladyBeckinhall.Elleportaitaujourd'hui
unerobed'unrougeéclatantrehausséedebroderiesenfild'argent.Sarobeétaitaussi
luxueusequecelledeladyPenelope,peut-êtremêmeplus,etelles'accordaitàmerveille
avecsamagnifiquechevelureacajou.Pourtant,cen'étaitpaslamagnificencedesatenue
quileperturbait.Non,demanièreassezdéconcertante,c'étaitlafemmeelle-même.
Ellesouritaucapitaineetluitenditunemainfine.
—Jenecroispasquenousayonsétéprésentés,capitaine.
LecapitaineTrevillionsesaisitdesamaingantéeets'inclinapoliment.
—CapitaineTrevillion,pourvousservir,madame.
—Pourmeservir?répétaladyBeckinhall.Commec'estcharmant!
Lemalheureuxcapitainerougit.
—Sivousledites,madame.
—Jeledis,assuraladyBeckinhallavantdeparcourirlepetitgroupeduregard.Traquer
unmeurtriersanguinaire,c'estvraimentcharmant.
LadyPenelopesursautaaumot«sanguinaire».
—Oh,Seigneur!Maisvousnousaviezditquelefantômeétaitinoffensif,monsieur
Makepeace.
LecapitaineTrevillionreportasonattentionsurWinter.
—Vousavezdéjàeuaffaireaufantôme,monsieurMakepeace?
Winterhaussalesépaules.
—Plusoumoins.Etilnem'apasparuparticulièrementdangereux.
—Ilestaccusédeplusieursmeurtreshorribles,affirmalecapitaineTrevillion.
LadyPenelopelaissaéchapperunpetitcridedétresse.
—N'ayezcrainte,machère,larassuraladyBeckinhall.LecapitaineTrevillionesticipour
nousprotéger.N'est-cepas,capitaine?
—Oui,madame.
—Cequiestunebonnechose,carnousn'avonspas,semble-t-il,d'autrehommeaussi
vigoureuxsurquicompter,ajoutaladyBeckinhallavecunregardendirectiondeWinter.
Cederniersentitsamâchoiresecrispersousl'insulte,maisilfitdesonmieuxpournepas
lelaisservoir.
Ilsetournaverslecapitaine.
—Sic'esttoutpouraujourd'hui,capitaine,jesouhaiteraisescortermesinvitéesà
l'intérieur.
LecapitaineTrevillioninclinalatête.
—Bonnejournéeàvous,monsieur.Mesdames.
Iltournalabrideàsonchevalets'éloignaautrot.Seshommesl'imitèrentetils
disparurentaucoindelarue.
—J'ailesnerfsàvif,déclaraladyPenelope.EtjesuissûrequeSugarestdanslemême
cas,ajouta-t-elle,désignantlepetitchienquidormaitdanslesbrasdesadamede
compagnie.J'espèrequevousavezprévuduthéetdesrafraîchissements,monsieur
Makepeace?
Winterplaquaunsourirepolisurseslèvres.
—Biensûr,ladyPenelope.
Ilouvritlaporte.LadyPenelopeetMlleGreavespénétrèrentàl'intérieur.Lady
Beckinhall,enrevanche,s'arrêtaàsahauteur.Winterseraclalagorge.
—Jenepensaispasvousrevoirici,milady.
LeregarddeladyBeckinhallbrillad'unelueurespiègle.
—Non?Ehbien,figurez-vousquej'aidécidéquecetétablissementavaitbesoindemon
aide,quoiquevouspuissiezenpenser,monsieurMakepeace.
Là-dessus,elleentraàsontour.Winterlasuivit,songeur.
Environunesemaineplustard,Silencepeinaitsursontricot.Elleavaittoujourséprouvé
lesplusgrandesdifficultésàréussirletalond'unechaussette,maiscettefois,c'étaitpire
quetout.
LavoituredeMickaelralentit.Silencejetauncoupd'œilparlavitredelaportièreet
découvritquel'attelages'engageaitdansunealléebordéed'arbres.Alertéparce
changementd'allure,Lad,quiétaitcouchésurleplancheroùiloccupaitpresquetoutela
place,relevalatête.
—Pourquoinousarrêtons-nous?S’étonnaSilence.Jen'aperçoismêmepaslesfaubourgs
deLondres.
Lasemaines'étaitécouléesurlaroute,àfairedestoursetdesdétourspoursemer
d'éventuelspoursuivants,etàs'arrêterchaquesoirdansuneaubergedifférente,oùla
nourriturepouvaitvarierdutrèsbonàl'immangeable.Silencemontaitensuitesecoucher
avecMaryDarling.Àsonréveil,Mickaelétaitdéjàlevé-oùqu'ileûtdormi-,etlui
apportaitsonthé.Ils'étaitmontrégentiletattentionné,maisaussiquelquepeudistant.
—Noussommesarrivésàlamaison,répondit-il.ÀGreenwich.
Ilétaitassisenfaced'elle,lapetitesursesgenoux.
Silenceletrouvaittoujoursaussibeau.
—Àlamaison?
Mickaeleutunsourireencoin,maisnepipamot.Ilportaitlesmêmesvêtementsque
lorsqu'ilétaitvenulachercherchezlordCaire:sombres,etordinaires.Silence
commençaitàs'habitueràcetteversionplussimpledeMickael,quiauraittrèsbienpu
passer,ainsihabillé,pourunreprésentantdecommerce.
Lajeunefemmeregardadenouveauparlafenêtrepourtenterdevoiràquoiressemblait
la«maison»deMickael.L'alléedébouchasuruneesplanadecirculairequifaisaitfaceà
unebâtissedebriquerougedontlafaçadeétaitenpartierecouvertedelierre.Letoit
étaithérisséd'unedemi-douzainedecheminées.
SilencejetaunregardétonnéàMickael.Lamaisonétaitcharmante,maissommetoute
assezconventionnelle.Elleneressemblaitpasdutoutàunedemeuredepirate.
—Attendsdevoirl'intérieur,fit-il,commes'ilavaitdevinésespensées.
MaryDarlingdanslesbras,ainsiqu'illefaisaitdepuisunesemainequ'ilsvoyageaient
ensemble,ilouvritlaportièreetdescenditdevoiture.IltenditensuitelamainàSilence.
Ladbondithorsdel'habitacle,courutarroserunarbreetsemitàeffectuerdegrands
cerclesàtouteallure.
Unmajordometrapuetrepletsortitsurleperron.Ilétaitflanquédedeuxjeunes
servantesetd'uneautrefemme,plusâgée.
—Bonsoir,Bittner,luilançaMickael.
—Bonsoir,monsieurRivers,réponditlemajordome.J'espèrequevousavezfaitbon
voyage?
Silencecilla,puisregardaMickael,maisaulieudecorrigerledomestique,ilhochalatête.
—Oui,merci.Avez-vousprocédéauxarrangementsquejevousavaisdemandés?
—Biensûr,monsieur.MmeBittnerarecrutélesdeuxmeilleuresnounousduvillage.Je
vousprésenteRose,etsasœur,Annie.
Lesdeuxfillesesquissèrentunsalutemprunté.L'aînéedevaitavoirunepetitevingtaine
d'années,alorsquelacadetteétaitencoreuneadolescente.Toutesdeuxavaientdejolis
yeuxbleusdansunvisagepoupin.
—RoseatravaillécinqanschezlesJohnson,précisaMmeBittner.EtlesJohnsonont
septenfants.
Elleétaitunpeuplusgrandequesonmari,maistoutaussireplète.
—Alors,elledevraitêtrecapabledes'occuperd'uneseulepetitefille,déclaraMickael,et,
tirantSilenceàlui,ilajouta:Jevousprésentemonamie,MmeHollingbrook.Jecompte
survouspourluitémoignerlaplusgrandecourtoisietantqu'elleseramoninvitéeici.
Silencesesentitrougir.Iln'yavaitqu'unseulgenredefemmepourrésider,sans
chaperon,danslamaisond'uncélibataire.Cependant,ellenedécelaaucunetracede
désapprobationsurlesvisagesdesdomestiques.Aucontraire,ilss'inclinèrent
respectueusement.
—Certainement,monsieurRivers,ditMmeBittner.Désirez-vousquejemontresa
chambreàMmeHollingbrook?
—Oui,s'ilvousplaît,fitMickael.
—Suivez-moi,madame.
MmeBittnerlaprécédaàl'intérieur.Lehallétaitimmaculé,leparquetetleslambris
ayantétédetouteévidencerécemmentcirés.Deuxfenêtresdechaquecôtédelaporte
laissaiententrerlalumièreàflots,rendantainsil'endroitaccueillantetchaleureux.Un
grandescalierdechêneaccoléàl'undesmursconduisaitàl'étage.
—Parici,madame,ditMmeBittner,quimontaitdéjàlesmarches.
Silencelasuivit,regardantautourd'elleaveccuriosité.Destableauxornaientlacage
d'escalier,maisilsn'étaientpasdustylequ'elleauraitassociéàMickael.Laplupart
représentaientdesbateaux,detoutestaillesetdetoutessortes.
—Madame?AppelaMmeBittner,commeSilences'attardaitdevantunetoile
représentantungrandvaisseaumouillantdansunport.
Ellesedépêchaderejoindrelagouvernantequivenaitd'ouvrirlaported'unechambre.
Silencepénétraàl'intérieur.C'étaitunechambretrèsélégante,décoréedansdifférents
tonsdebleu.ElleluirappelaitsachambredanslepalaisdeMickael.Lapièceétait
d'ailleurspourvued'uneportequidevaitcommuniqueraveclachambrecontiguë.
Ilétaitévidemmentinutilededemanderàquiappartenaitladitechambre.
—Jevaisvousfairemonterdel'eauchaude,ditMmeBittner.Ledînerestservià19
heures.Vousaurezdoncletempsdefaireunbrindetoiletteetdevousreposer.
—Merci,réponditSilence,et,aprèsunehésitation,elledemanda:Depuiscombiende
tempsêtes-vousauservicedeM.Rivers?
—Unpeuplusdecinqans.QuandM.Riversnousaengagés,monmarietmoi,pour
nousoccuperdeWindwardHouse.
—WindwardHouse,répétaSilence.C'estainsiques'appellelamaison?
—Oui.Elleatoujoursétéconnuesouscenomdanslarégion.NouspensionsqueM.
RiversladébaptiseraitenRiversHouse,maisWindwardHouseluiconvenaittrèsbien,
apparemment.
—Etilhabiteicidepuiscinqans?demandaencoreSilence,histoiredevoircequ'allait
répondrelagouvernante.
—Quandilenal'occasion,lepauvre.Sesaffairesl'obligentàsedéplacersanscesse.
—Etenquoiconsistentsesaffaires?
—Vousnelesavezpasmadame?S’étonnaMmeBittner.M.Riversconstruitdes
bateaux.
—Oh!fitSilence,àcourtderépartie.
Ilconstruisaitdesbateaux?Voilàquinemanquaitpasd'ironie.
—Ceseratout,madame?S’enquitMmeBrittner.
—Oui,merci,réponditSilenceavecunsourire,latêteailleurs.Dèsquelaportesefut
referméesurlagouvernante,elleallaécarterlesrideauxpourregarderdehors.
QuelsautressecretsMickaelluiavait-ilcachés?
Lajeunefemmeeutàpeineletempsdenoterquesachambredonnaitsurunravissant
jardin,àl'arrièredelamaison,quel'eauchaudearrivaitdéjà.Elleselavalevisageetles
mains,avantdes'étendresurlelitmoelleux.
Maisauboutdecinqminutes,elleserelevaitdéjà.Lacuriositéladémangeait,etplutôt
quederesterallongée,elleentrepritd'explorerlamaison.
EllesedoutaitquelaporteàcôtédelasiennecorrespondaitàlachambredeMickael.
Ellepoussadonclesautresportes,découvritd'autreschambres-toutesinoccupées.
Lorsqu'elleouvritladernière,elletombasurMaryDarlingassiseaumilieud'une
ravissantenurserie.Lapièceoccupantunangledelamaison,elleétaitpourvuede
fenêtressurdeuxcôtés,toutesdeuxmuniesdebarreauxpourassurerlasécuritédela
petite.Ilyavaitaussiunlit,unecommodeetquelquesjouets.AnniemontraitàMary
unecharretteminiatureenboistiréepardeuxcheveuxdechiffon,maisdèsquecelle-ci
vitSilence,elleselevamaladroitementetseprécipitaverselle.
—Mamou!
—CommentvamapetiteMarychérie?S’enquitSilenceavecungrandsourire.
Lafilletteavaitétédébarbouilléeetportaitunenouvellerobe,rose,quicontrastait
jolimentavecsescheveuxnoirs.
SilencesetournaversAnnie,quis'étaitredresséed'unbond.
—Celanevousennuiepassijel'emmèneenpromenade?
—Pasdutout,madame.
Silencesoulevalapetitedanssesbras.
—Allonsvoircequenousréservelerez-de-chaussée,décréta-t-elle.
Elledescenditl'escalier.Uneservante,quiépoussetaitlehall,sursautaàsonarrivée.
Silences'arrêtauninstantpourcontempleruntableaureprésentantunpetitépagneulà
l'allurecomique,puispoursuivitsonchemin.Avisantuneporteouverteunpeuplusloin,
elles'approchadiscrètement.Àenjugerparladécorationtrèsmasculine,etparlagrande
tabledetravailquitrônaitdansuncoin,elleenconclutqu'ils'agissaitdubureaude
Mickael.Elleadmiralesesquissesreprésentantdesbateauxaccrochéesauxmursjusqu'àce
queMarycommenceàs'agiter,luisignifiantainsiqu'ellevoulaitpasseràautrechose.
—Trèsbien,voyonscequenouspouvonsdécouvrird'autre.
Uneautreporte,enfacedubureau,étaitfermée.Supposantqu'ils'agissaitd'unsalon,
Silencel'ouvrit.
Lapièceoccupaittoutelafaçadesuddelamaison.Elleétaitdotéedeportesfenêtresqui
laissaientgénéreusemententrerlesoleil.Unépaistapisdansdestonscrème,abricotet
vertrecouvraitleparquet.Desfauteuilsconfortablesetdespetitestablesenboiscirées
étaientdisposésicioulà.Lesmursétaienttapissésderayonnages,etilyavaitdeslivres
partout.Desgroslivres,despetitslivres,deslivresposéssurlestables,deslivresgrands
ouverts,commes'ilsvenaientd'êtreabandonnésparleurslecteurs.Certainsétaienttrès
anciens,d'autressemblaienttoutneufs.Tousétaientrichementillustrés.
Marydemandaàdescendre,etSilencelaposaparterre.
Lapièceétaitàlafoisconfortable,etd'unerareélégance.Elleincitaitàs'yinstallerdes
heuresdurant.Sinondesjoursentiers.
Silencenesavaitplusoùregardertanttoutcequ'ellevoyaitl'émerveillait.Prèsd'une
porte-fenêtre,unimmenselivreétaitouvertsurunlutrin.Lajeunefemmes'enapprocha
etdécouvritunsuperbepapillonbleuquisemblaitprêtàs'envoler.Elletournaavec
précautionlapage,etcettefois,c'estunpapillonàrayuresnoiresetblanchesqui
apparut,toutaussi«vivant»queleprécédent.
Silenceendéduisitqu'ils'agissaitdufameuxlivreauxpapillonsdontMickaelluiavait
parlé,celuiquil'avaitinitiéàlabeautédumonde.Ainsi,elleavaitdécouvertsonplus
précieuxtrésor.
—Tuaimes?
Elleseretourna.Mickaelsetenaitsurleseuil,Ladàsoncôté.
—Oui.C'est...c'estmagnifique.
Ilsourit,puisdésignalaporte-fenêtredevantlaquelleMaryDarlings'étaitplantée.
—Maryveutexplorerlejardin,j'ail'impression.
—Ilyaunjardin?fitSilence,ravie.
—Enété,répondit-il.Pourlemoment,c'estsurtoutdelaterre.
—Onpeutlevoir?
Enguisederéponse,iltraversalapiècepourouvrirlaporte-fenêtre.Elledonnaitsurune
terrassedalléequiséparaitlamaisondujardinproprementdit.Depetiteshaiesdebuis
encadraientdesparterres,laplupartencorenus.
Silences'approchad'unparterreoùdescrocuscommençaientdefleurir.
—Regarde!dit-elleàMaryDarlingens'accroupissant.
—Pillon!s'exclamacelle-ci,tendantbrusquementledoigtversunpetitpapillonposésur
l'undescrocus.
Legeste,biensûr,lefits'envoleraussitôt.Silenceleregardamonterdansleciel,puisson
regardrencontraceluideMickael.Ilesquissaunsourire.
—Bienvenueàlamaison,monange.
Deboutdevantlemiroirdesondressing,Mickeytiraunedernièrefoissursacravate,puis
fusillasonrefletduregard.
SachambredeWindwardHouseétaitloind'êtreaussiostentatoirequecelledeson
palais,enrevancheilavaittenuàcequelelitysoitaussigrand.
AménagercerefugeoùpersonneneleconnaissaitcommeMickeyleCharmeurluiavait
prisdesannées.Audébut,ils'yétaitd'ailleurssentiparfaitementétranger.Cequiétait
logique.Outrequ'ilneportaitpluslemêmenomici,ils'habillaitaussidifféremment.
Maisaufildesannées,cetravestissementétaitdevenuuneautrefacettedeson
personnage.Désormais,ilsesentaitaussiàl'aisedanslapeaudutrèssageMickaelRivers
quedanscelleduflamboyantMickeyleCharmeur.
LarévélationdesadeuxièmeidentitéàSilencenepouvaitdoncêtrelacausedesa
nervosité.Enoutre,celafaisaitunesemainequ'ildînaittouslessoirsaveclajeune
femme.Alorspourquoiétait-iltoutàcoupaussiagité?
Iln'yavaitaucuneraisonvalable,décida-t-il,avantdequittersachambrepourgagnerla
salleàmanger.Bittneravaitannoncéqueledînerétaitservi,etlacuisinièredétestait
qu'onsoitenretard,maiss'ilpressaitlepas,c'étaitsurtoutparcequ'ilétaitimpatientde
revoirSilence.
Ilricanaintérieurement.Décidément,ilseconduisaitcommeungaminboutonneuxqui
auraitsapremièreamourette!
Mickeys'arrêtaàlaportedelasalleàmangerpourreprendresonsouffle.Silence
connaissaitdésormaissonrefuge-unprivilègerare,carHarryétaitleseuldeseshommes
àêtredanslaconfidence.Mickeyétaitconscientdes'exposer,maisilneregrettaitrien.
SilenceetMaryDarlingavaientbesoinqu'onlesprotègependantqu'Harrry,àLondres,
exécutaitleplanprévu,etcettemaisonétaitencorelemeilleurendroitpourcefaire.
Ilouvritlaporte.
Silenceétaitdéjààtable.Elleétaitvêtued'unerobeimpriméebleuetblanctrèssimple-
l'unedecellesqu'ilavaitfaitmonterdanssachambre,carlajeunefemmes'étaitenfuiede
chezsonbeau-frèreavecpourtoutbagagecequ'elleportaitsurelle.
—Jecommençaisàmedemandersivousvousjoindriezàmoi,monsieurRivers,fit-elle
ensoutenantsonregard,lesjoueslégèrementrosies.
Ilinclinalatêtedecôté.
—Ilnemeviendraitpasàl'idéed'abandonneruneaussijoliedameàsonpropresort.
—Hmpf.
Mickeys'assitenfaced'elle.
—CommentvaMaryDarling?
—Elles'estendormieaussitôtaprèsavoirprissonbain.Lanurserieestravissante.
—Jesuiscontentqu'elleteplaise.
—RoseetAnnieconnaissentmanifestementleurmétier.Pourneriengâter,elles
paraissentapprécierMaryDarling,quileleurrendbien.
—IlfaudraitavoirlecœurdurpournepasaimermapetiteMary.
Silenceesquissaunsourire.
—Tun'étaispasaussiénamourélorsquetul'asrecueilliesoustontoit.
—Nousavonstousdeuxunefortepersonnalité.Ilfallaitjustequenousapprenionsà
nousconnaître.
Silenceallaitrépondre,maisMmeBittnerentraavecunplateau,unejeuneservantesur
sestalons.
Aprèsavoirdéposépouletrôti,légumesbouillisetfruitssurlatable,etavoirrempliles
assiettes,elledemanda:
—Voulez-vousautrechose,monsieur?
—Non,jevousremercie,fitMickael.
Dèsquelaportesefutreferméesurlesdeuxdomestiques,Silencelâcha:
—Pourquoiteconnaît-onicisousunefausseidentité?
Ilauraitdûsedouterqu'ellevoudraitensavoirplus.
—J'avaisbesoind'unrefugeoùjeneseraispasconnucommeMickeyO'Connor,le
pirate.
Ellegoûtaàsonpoulet,avantdedéclarer:
—Ainsi,àWindwardHouse,tun'esqu'ungentlemanordinaire.
—Plusoumoins.
—Ettuconstruisvraimentdesbateaux?
—Oui.
—Commentcela?
—Commentjesuisdevenuconstructeurdebateaux?Ilyaquelquesannéesdecela,j'ai
engagéPepperpours'occuperdemesintérêts.Ilm'aconseilléd'investirunepartiede
monargentdansunsecteurquineseraitpasdirectementliéàmonactivitédepiraterie.
—Maispourquoilaconstructionnavale?Tuauraispuchoisirautrechose,non?
—Sansdoute.Maisj'aitoujoursaimélesbateaux.Quandj'étaisgamin,jevenais
m'asseoirdansleportetjelescontemplaispendantdesheures.Ilm'adoncparunaturel
d'investirdanscettebranche.
—Ettuessatisfaitdetoninvestissement?
Ilhaussalesépaules.
—Jegagnepratiquementautantd'argentaveclaconstructionnavalequ'aveclapiraterie.
Lajeunefemmebutunegorgéedevinetreposalentementsonverre.Mickeyseraidit.Il
s'attendaitqu'elleluisuggèreànouveaudeseretirerdelapiraterie,maisellechangea
totalementdesujet.
—Lanuitoùtonpalaisaétéattaqué,tum'asavouéavoirlancéduvitriolauvisagedu
VicairedeWhitechapel,maistunem'aspasexpliquépourquoi.Celat'ennuieraitdele
faire,àprésent?
SaquestionpritMickeytotalementdecourt.Ilbutàsontourunegorgéedevin,histoire
desedonnerletempsderéfléchir.C'étaitungrandcrufrançais,maisilluitrouvagoûtde
vinaigre.
—J'étaisencoregamin,dit-il,avantdes'interrompre.
Pouvait-ilvraimentluirévélerlepireépisodedesonexistence?
Pouvait-ilsedévoilerdevantelleàcepoint?
Elleattenditunmoment,ledosdroit,leregardclair,avantdemurmurer:
—Mickael?Parle-moi,s'ilteplaît.
Savoixdouceeutuneffetmagique,apaisant.Mickeytrouvalecouragedecontinuer.
—J'étaisencoregamin,reprit-il,lesyeuxrivéssurceuxdelajeunefemme.Mamèreet
moivivionsavecCharlieGrady,leVicairedeWhitechapel.Enfin,àl'époque,iln'était
queCharlieGrady.Ildistillaitdéjàclandestinementdugin,et,lanuit,ilenvoyaitma
mèrefaireletrottoir.
Elleneditrien,maissesyeuxsemblaientemplisdechagrin-duchagrinpourlui.Pource
petitgarçoninnocentqu'ilavaitétéetn'étaitplusdepuislongtemps.
—Illuiarrivaitderamenerdesclientsàlamaison,maisc'étaitrare.Etellenemeparlait
jamaisdesesnuits.Detempsentemps,toutefois,jel'entendaispleurer...
Ils'interrompitdenouveau,contemplaunmomentsonverre.Ildétestaitsesouvenirde
cettepériode,maisSilencevoulaitsavoir.Ilbutuneautregorgéedevin.
—Ellemechantaittoujoursquelquechoseavantdesortir-elleavaitunetrèsjolievoix-,
etellefaisaitsonpossiblepourmeprotégerdelui.Maisilétaitlaproiedecolères
terribles,etdanscesmoments-là,ilmefrappait.Ilnem'ajamaisbeaucoupaimé.
Mickeyhaussalesépaules.Cettepartie-làdesonhistoireétaitassezbanaleàSaint-Giles.
—J'avaistreizeansquandelleesttombéemalade.C'étaitl'hiver,etlegrainsefaisait
rare.Lescoursavaientmonté,etCharlieGradynepouvaitplusenacheter.Or,sans
grain,pasdedistillerie.Etmamèreétaittropmaladepoursortirlesoir.
Ils'interrompitunefoisdeplus.Lapièceétaitsilencieuse,maisonentendaitquelqu'un
riredanslacuisine.
Mickeysedécidaàpoursuivre,cariln'avaitjamaisétélâche.
—J'étaisunbeaugarçon,presqueaussimignonqu'unefille,etcertainshommes
apprécientbeaucoupcela,tucomprends?
Lajeunefemmeavaitblêmi,maisellenedétournapaslesyeuxethochalatête.
SaSilencenonplusn'étaitpaslâche.
—Ilm'aditqu'ilavaitunclientpourmoi,etquejedevraisfairetoutcequecetypeme
demanderaitsijenevoulaispasqu'ilmelaissesurlecarreau.J'étaisinnocentàl'époque,
jen'avaispasencoretouchéunefille,maisjesavaiscequ'onattendaitdemoi.Etjesavais
aussiqueçanes'arrêteraitpaslà.QueCharliem'obligeraitàrecommenceravecd'autres
clients,encoreetencore.Jenevoulaispasdecesort-là.Nousétionsdanssadistillerie,et
ilyavaitunebassinedevitriolàportéedemain.Jeconnaissaisleseffetsduvitriol.Jelui
ailancélecontenudelabassineàlafigureetj'aidétalé.
—Tun'avaispaslechoix,murmuraSilenceaprèsavoirrépriméunfrisson.Cequ'il
voulaitt'obligeràfaireétaitabominable.
Ilhaussalesépaules.
—Sansdoute.Maismamèrenemel'apaspardonné.Aprèsça,ellenem'aplusjamais
adressélaparole.
—Maispourquoi?SerécriaSilence,etsonindignationfutcommeunbaumepourl'âme
àvifdeMickey.Pourquoia-t-elleprissonparti?
—ParcequeCharlieGradyestmonpère.
CHAPITRE14
LeroyaumedeJohnleMalinétaitdésormaisàl'abridesattaques.Grâceàsonarmée
invincible,sessujetss'habituèrentàlapaixetàlaprospérité.EtsiJohnleMalintrouvait
parfoissesjournéesennuyeuses,ilsedistrayaitengrimpantausommetdelamontagne
pourycontemplerl'étenduedesespossessions.
Maisunearméereprésentaitbeaucoupdebouchesànourrir.Etunjour,JohnleMalin
découvritquelescoffresduroyaumeétaientvides.
Ilsortitalorsdanssonjardinetappela:«Tamara!»
LepireennemideMickaelétaitsonpère.
Tardcesoir-là,allongéedanssonlitetincapabledetrouverlesommeil,Silencesongeait
àcequeMickaelluiavaitconfessédurantledîner.Elleavaitététellementécœuréeen
apprenantceàquoisonpèreavaitvoululeforcer-etqu'ilavaitobligésamèreàfaire-
qu'ellen'avaitpaseulecouragedel'interrogerdavantage.Ilsavaientterminédedîneren
silence.Maisàprésent,danslasolitudedesachambre,d'autresquestionssebousculaient
danssatête.Commentunemèrepouvait-elleaccepterqu'ontraiteainsisonenfant?Et
commentavait-ellepuprendrelepartidupère?
CettetragiquehistoireéclairaitévidemmentlapersonnalitédeMickael,demêmequ'elle
expliquaitbeaucoupdechoses.Silences'étaitsouventdemandécommentilétaitpossible
dedeveniraussicynique,d'êtreaussidénuédepitié.Maintenant,ellesavait.
Sonmonstredepèreluiavaitôtétoutetendanceàlacompassion.CharlieGradygardait
peut-êtredescicatricessurlevisage,maisellesn'étaientriencomparéesàcellesque
Mickaelavaitàl'âme.
Silenceavaitdécidémentbeaucoupd'autresquestionsàluiposer.Qu'avait-ilfait,tout
seul,àtreizeans?Etqu'étaitdevenuesamère?
Lajeunefemmeavaitl'esprittropenébullitionpourtrouverlesommeil.Roulantsurle
côté,ellevitqu'unraidelumièrefiltraitsouslaportequicommuniquaitaveclachambre
deMickael.
Sansréfléchir,ellesortitdesonlitets'approchadelaportesurlapointedespieds.Elle
l'ouvritleplusdoucementpossible.S'ils'étaitdéjàendormi...
Mickaelétaitassis,torsenu,dansungrandlit.Despapiersétaientéparpillésautourde
lui,surlacourtepointe,etunchandelierposésurlatabledechevetluidispensaitla
lumièrenécessairepourlire.
Ilsefigeaenlavoyants'encadrersurleseuil.
Puisilreposalepapierqu'ilavaitàlamain.
—Silence.
S'efforçantdesurmontersanervosité,ellemurmura:
—J'aideuxquestionsàteposer.
—Jet'écoute.
Ilnel'avaitpasinvitéeàentrer,maiselleallaquandmêmesepercheraubordd'un
fauteuilprèsdulit.
—Qu'es-tudevenuaprèst'êtreenfui?
Ilcommençaderassemblersespapierspourformerunepile.
—J'aifaitcommetouslesgaminsquiseretrouventseulsdanslesruesdeLondres.J'ai
travaillé.
Silenceattenditlasuite.
Mickaelposalespapierssurlatabledenuit,puislaregardadenouveau.
—J'aiquittéSaint-Giles.JesavaisqueCharlieGradyavaitsurvécu,etquetantqu'il
vivrait,ilseraitundangerpourmoi.Jemesuisdébrouillécommej'aipu.J'aimendié.J'ai
voléaussi.Maiscen'estpasfacilepourungamintoutseul.Lesbandesdepickpockets
n'aimentpasqu'onempiètesurleurterritoire.Sansparlerdurisqued'êtrearrêtéparla
police.Jemesuisrapprochédufleuve,etj'airéussiàmefaireembaucherparundocker
quej'aidaisàchargeretdéchargerdesbachotsdanslajournée.Etlanuit,nousallions
volercequenouspouvionsdanslescargaisonsdesbateaux.
Ilracontaitsajeunessepérilleused'untondétaché.Illepouvaitaujourd'huiqu'ilétaitun
hommeadulte,conscientnonseulementdesaforcemaisdesacapacitéàsefaireobéir.
Maisàl'époque,iln'avaitquetreizeans.Silenceavaitpasséuneannéeàs'occuper
d'orphelins,etellesavaitcombienilsétaientvulnérables.
Àtreizeans,Mickaeldevaitêtretoutmenu.Avecunvisageencoreenfantin.Etiln'avait
personnepours'occuperdelui.
Silenceétaitsibouleverséequ'elleinspiraungrandcouppoursurmontersonémotion.
—Oùvivais-tu?
Ilhaussalesépaules.
—Auborddufleuve.Jedormaislàoùjetrouvaisuneplacepourm'étendre.Ilexistedes
maisonsoùilestpossibledelouerunlitjustepourunenuit,maisellessontdangereuses
pourlesjeunesgarçons.Quandletempsétaitbeau,jedormaisdanslebachot.
Silenceleregardait.Ilétaitassistelunroidanssongrandlit,sapeauhâléeluisant
doucementàlalumièreduchandelier.Lescouverturess'arrêtaientàsataille,etlajeune
femmesedemandasoudains'ilportaitquelquechoseendessous.
Elles'empressadereleverlesyeux.
—Etensuite?
—Unenuit,avecmonpatron,nousnoussommesfaitagresserparunebandedepirates
plusaguerrisquenous.Ilsnousontbattusetnousontvolénotrebutin.J'aialorscompris
quejenepourraispassurvivrelongtempscommeça.
—Queveux-tudire?
—C'esttrèssimple.Soitj'étaisunloup,soitj'étaisunlapin.J'aidécidédedevenirun
loup.Lanuitd'après,j'aiétéproposermesservicesàlabandequinousavaitattaqués.Ils
m'ontencorefrappé,justepourmeprouverquej'étaistoutaubasdel'échelle,maisj'ai
commencéàtravailleraveceux.
Lesyeuxbaisséssursespoingsserrés,ilcontinua:
—J'aigrandi,jesuisdevenuplusfort,j'aiapprisàmeservird'unpoignard,etbientôt,je
n'aiplusétéaubasdel'échelle.Unjour,j'aidéfiélechefdelabande,etjeluiaiflanqué
laracléedesavie.Jen'avaisquequinzeans,maisj'étaisdésormaislenouveauchefdela
bande.Deuxansplustard,j'étaislepirateleplusredoutédelaTamise.J'aialorsétabli
mabandedansSaint-Giles,etj'airevuCharlie.Ils'étaitremisdesesblessures,maisil
n'étaitplusaussivaillantqu'autrefois.J'auraispuletuer,maisjenel'aipasfait.
—Pourquoi?
Ilrelevalesyeux,maisSilencedevinaqu'ilnelavoyaitpasvraiment.Sonregardétait
hantéparlessouvenirs.
—Elle...ellem'asuppliédel'épargner.Jenel'avaispasrevuedepuisdesannées,etelle
s'estagenouilléedevantmoipourm'implorerdeluisauverlavie.
Silenceretintsonsouffle.Qu'avait-ilpuressentirenvoyantsamèreàgenouxdevantlui,
lesuppliantd'épargnerl'hommequil'avaitmaltraitée-quiavaitmaltraitéMickael?
—J'aiétéassezidiotpouraccepter,enchaîna-t-il.Ilestallés'installerdansWhitechapel
oùilaregagnéenpuissance,jusqu'àdevenirleVicairedeWhitechapel.
Secouantlatêted'unairdégoûté,ilconclut:
—J'auraisdûl'écrasercommeunepunaise.
—Tamèrenetel'auraitjamaispardonné,objectaSilence,quiavaitenviedepleurer.
—Detoutefaçon,ellenem'ajamaisrienpardonné.Jenel'aipasrevuevivante.
—Tuasessayé?
—Plusieursfois.Maisilnemelaissaitpasl'approcher.Etjesavaisqu'elleauraitdes
ennuissij'essayaisdelavoirensecret.Elleaaimécesalaudjusqu'àlafin.
Ellel'aaiméplusquesonproprefils.Mickaelnel'avaitpasformuléainsi,maisSilence
savaitquec'étaitcequ'ilpensait.
—Quandest-ellemorte?
—Ilyaunmois.
Silencesursauta.
—C'estdoncsirécent?
Ilhochalatête.
—Voilàpourquoijevousaifaitvenirdansmonpalais,Maryettoi.Unefoismamère
disparue,plusrienn'empêchaitCharlieGradydesevengerdemoi.Jesavaisqu'il
essaieraitdes'enprendreàquiconqueseraitunpeutropprochedemoi.Enparticulier
unefemme.Ilatoujoursaiméfairesouffrirlesfemmes.
—Tamèret'aprotégédeCharlieGrady?
Ilacquiesçaetdétournaleregard.
—C'estdonclapreuvequ'elletenaitàtoi.
Mickaelreportasonattentionsurelle.
—Forcément,murmuraSilence.Mêmesiellenet'ajamaisrevu,ellet'aimaitassezpour
empêchertonpèredes'enprendredenouveauàtoi.
Ilsecoualatêtecommes'ilpeinaitàlacroire.Ils'étaitforgésavéritéduranttoutesces
années,etavaitdumalàlareconsidérer.
—Tum'avaisparlédedeuxquestions.
—Eneffet,confirmaSilence,quicroisalesmainspourparaîtrecalme.
Lemomentétaitimportant.Saréponsepourraitchangerbeaucoupdechoses.
—Pourquoim'as-turacontétoutcela?
Ilcillacommes'ilnes'attendaitpasàcettequestion.Maisseslèvresesquissèrentun
sourire.
—Jecroisquetuconnaisdéjàlaréponse.
Entendait-ilpar-làqu'ildésiraitqu'ellesachetoutdelui?Qu'ilsouhaitaitqu'elleentre
complètementdanssavie?C'étaitunespoirunpeufou,maisSilencevoulaitycroire.
Ettandisqu'elleréfléchissait,ilsortitdulit,répondantdumêmecoupàl'autrequestion-
cellequ'ellen'avaitpasformuléedevivevoix.
Non,ilneportaitrienendessous.
Ilétaitmagnifique.Delatêteauxpieds.Etsonsexeétaitfièrementérigé.
—Àmontourdeteposerunequestion,fit-ild'unevoixrauquequ'elletrouvairrésistible.
Viendras-tucesoirdansmonlit,SilenceHollingbrook?
Ettandisqu'ils'avançaitverselle,Silenceredressalementon,refusantdereculerfaceàsa
virilitétriomphante.
—Oui,souffla-t-elle.
Ils'arrêta,inclinalatêtedecôtécommes'ilcraignaitdenepasavoirbienentendu.
—Oui,quoi?
Silencesentitunfrissond'excitationlaparcourir.
—Oui,jereste.
Ilfitunautrepas.
—Es-tusûredetoi,Silence?Unefoisquejet'auraiemmenéedansmonlit,plusrienne
m'arrêtera,etilneteserapluspossibledechangerd'avis.Pourl'instant,tupeuxencore
franchircetteporteetlarefermer.Maisdansuneminute,ilseratroptard.
Silencefitcedontellerêvaitdepuisdessemaines:elleposalapaumeàplatsurletorse
nudeMickael.Sapeauétaitdouceetchaudeautoucher-sichaudequ'ellecrutsebrûler
lamain.
—J'enaienvie,dit-elle.
Lesonquis'échappadeslèvresdeMickaelressemblaitàungrondementtandisqu'illa
soulevaitdanssesbrasd'unmouvementvifetlaportaitjusqu'aulit.
Illadéposasurlematelas,puiss'immobilisa,lesmusclestendus.
—Est-cequejetefaispeur?demanda-t-il.
Ellesecoualatête,etsoncœursecontractalorsqu'ellevitl'inquiétudesepeindredans
sonregard.
—Non.Oualors,c'estunepeurtrèsagréable.
—N'hésitepasàmediresiquelquechoset'effraie.Jenevoudraispaste...
Silenceplaqual'indexsurseslèvrespourleréduireausilence.Ellesavaitintuitivement
queMickaelO'Connorneluiferaitjamaisaucunmal.Entoutcas,physiquement.Ets'il
devaitluiarriverdelaheurterdanssessentiments,ceneseraitpasintentionnel.
Ils'allongeaàcôtéd'elle.Silenceluicaressalevisage,puislecou.Illalaissafaire,la
contemplantsansmotdire.Ellepoussasonexplorationplusbas.Lesmusclesdesontorse
étaientd'uneduretéincroyable,constata-t-elle.Elleavaittoujoursétécurieusede
l'anatomiemasculine-mêmesic'étaitindécent-,maisWilliamétaitsiprudequ'elle
n'avaitjamaispusatisfairesacuriosité.Aussiétait-ellereconnaissanteàMickaeldela
laisserlibredefairecequebonluisemblait.
Ellefitremontersesmainssursesépaules,luicaressalesbras.Etlaissaéchapperunrire
ravilorsqu'ilgonflalesbiceps.C'étaitfascinant.Lesfemmesnepossédaientpasdemuscles
aussivolumineux.
Ildemeuraitsilencieux,maissonregardsemblaittrahirsonamusement.Jusqu'oùlui
permettrait-ildepoursuivrecetteexploration?
Elleramenasamainsursontorse,avantdedescendreplusbas.Quelquespoils
entouraientsonnombril.Queleshommesaientdespoilsàdesendroitsoùlesfemmes
n'enavaientaucunlafascinaitaussi.
Levantlesyeux,ellecroisasonregard:sesprunellesbrillaientàprésentd'unelueur
presqueférocequiluifitbattrelecœur.
Elles'empressadebaisserlesyeux.
Souslenombril,sespoilsnedessinaientplusqu'unemincelignequivenaitmourirdansle
buissontouffud'oùjaillissaitsonsexe.Silencesuivitcetteligneduboutdudoigt,lagorge
sèche.Aprèsavoirjouéquelquesinstantsaveclesbouclesserréesquientouraientsa
virilité,ellesedécidaàsaisircelle-ciàpleinemain.Quelquechosesecrispabrièvement
aucreuxdesoncorpsàlapenséeque,bientôt,cettepartieàlafoissidouceetsidurede
l'anatomiedeMickaelseraitenelle.
Avecprécaution,ellecommençaàlecaresser.UngémissementéchappaàMickaeltandis
qu'unepetitegouttetranslucideperlaitàl'extrémitéengorgéedesonsexe.Ellela
recueillitduboutdudoigtetlaportaàsabouchepoursavoirquelgoûtavaitlavirilité.
Àcegeste,Mickael,lâchantunjuron,luiattrapalamainetroulaabruptementsurelle.
Silencelefixa,médusée,sedemandantquellefauteelleavaitbienpucommettre.
—Jetelaisseraijouerautantquetuvoudras,grommela-t-ilenvoyantsonexpression-
après.Pourl'instant,ajouta-t-iltoutenluiretroussantsachemisedenuit,j'aitropenvie
d'êtreentoi.
Silencesentitsonérectionpalpiterentresescuisses.
Sanslaquitterdesyeux,ilinsinualamainentreeux,écartalesreplisdesaféminitépour
lacaresserlàoùpersonne-àpartelle-même-nes'étaitencoreaventuré.Lesjouesen
feu,Silencevoulutdétournerleregard-d'autantqu'ellesesavaitdéjàtoutemoitelà,et
quecelal'embarrassaitauplushautpoint.JamaisWilliamneluiavaitprodiguécegenre
decaresses,etellenesavaitcommentlesaccueillir.Sesautresfemmesréagissaient-elles
aveclesourirequandMickaellestouchaitainsi?
Ellefronçalessourcilsàlapenséedecesautresfemmesquil'avaientprécédéedansson
lit.
Ilsemépritsursaréaction.
—Jetefaismal?demanda-t-ild'unevoixenrouée.
Ilôtasamain,etbasculasurledos,l'entraînantaveclui.
—Dis-moisijesuistropbrutal,monange.Jeneveuxsurtoutpastefairedemal.
—Non,l'interrompit-elledoucement.Tunem'aspasfaitmal,net'inquiètepas.
—Alorspourquoias-tufroncélessourcils?
—Je...commença-t-elle.
Commentpouvait-elleavoirunetelleconversationalorsqu'elleétaitàmoitiénue,sa
chemisedenuitretrousséejusqu'àlataille,etquelesexeérigédeMickaelsepressait
contresonventre?C'étaitdelafolie.
—Jenesuispashabituéeàfairel'amourdecettefaçon,confessa-t-elle.
Ildemeuraunmomentsilencieux,avantd'avouer:
—Pourdirelavérité,moinonplus.
Silencelefixasanscomprendre.N'avait-ilpaseudesdizainesdemaîtresses?
—Mais…
—Chut,lacoupa-t-il,plaquantlamainsursabouche.Laisse-moifaire.
Luiattrapantlescuisses,illesluiécarta,puisluifitplierlesjambesafinqu'elleseretrouve
àchevalsurseshanches.Decettefaçon,sonérectionseretrouvaitnichéecontresa
féminité.Puisils'arqualégèrementsouselle.
LasensationétaitsidélicieusequeSilencelaissaéchapperungémissementdeplaisir.
D'instinct,ellecherchaàlafairerenaîtreensefrottantcontrelui.
Ilsourit.
—C'estça,moncœur.Utilise-moipourtefairedubien.
Silencesesentitrougir.Ilnevoulaittoutdemêmepas...?
Ilsecambradenouveau,ettoutepenséeladéserta.Àcoupsûr,ilallaitlarendrefolle.Il
l'aidaàseredresser,lespaumesappuyéessursontorse,etellesesurpritàondulersurlui,
l'espritnoyédansunebrumesensuelle.Sonsexed'acierlovéentrelespétalesdesa
féminitéexerçaitunevoluptueusepressionquiluiarrachaitdesgémissementsde
bonheur.C'étaitsûrementunpéchéqued'éprouveruntelplaisir,maispourl'heure,elle
s'enmoquaitroyalement.Semordantlalèvre,elles'agitaitconsciencieusementsur
Mickael,quiavaitrefermésesgrandesmainschaudessursesfesses,et.
Etsoudain,elleeutl'impressiondefranchirl'arrivéeaprèsunecoursefolle.Ellefermales
paupières,etvoladanslesairs,soncorpsseconvulsaune,deux,troisfois,tandisquela
jouissancelatransperçaitdetoutesparts.
Ellerouvritlesyeux.Mickaellacontemplaitavecuneexpressiondemâlesatisfaction
commejamaisellen'enavaitvu.
—Àmontour,murmura-t-ilenrefermantlesmainssurseshanchespourlasoulever.
Prends-moientoi.
Silenceécarquillalesyeux,maisglissacependantlamainentreeux.Ilétaitbrûlant,tout
humidedesajouissanceàelle,ettrès,trèsgros.Doucement,elleleguidaenelle,leur
arrachantàtousdeuxuncridevolupté.Ellefitunepause,puisselaissaglissersurlui.Ce
n'étaitpasdouloureux,maisellen'enavaitpasmoinsl'impressiond'êtreécartelée.
—Mickael!Haleta-t-elle.
—Jésus...souffla-t-il,latêterenverséeenarrière.
Silencecommençaàondulerlentement,s'empalantplusprofondémentchaquefois.
Mickaelgémissaitsousellecommes'ilsouffrait,etelleenéprouvaunsentimentde
puissance,sachantqu'elleseuleétaitcapabled'apaisersadouleur.
Ellesepenchaverslui,effleuraseslèvresdessiennesenmêmetempsqu'ellecreusaitles
reinspourl'avalerencoredavantage.Puiselleseredressa.Cettefois,ilétaitenelle
jusqu'àlagarde.Alors,s'appuyantsursesgenouxrepliés,ellecommençadele
chevaucher.
Lorsqu'elles'inclinadenouveau,elledéposaunbaisersurseslèvres,ils'emparadesa
bouchepourl'embrasseravecardeurtoutensecabrantsouselle.Ilétaitenproieàune
passionintense,presquedévastatrice,etSilenceyréponditavecunefougueégale,
déterminéequ'elleétaitàluidonnerautantdeplaisirqu'elleenavaitreçuuninstantplus
tôt.
Toutàcoup,ils'arrachaàseslèvreset,lecorpstenducommeunarc,poussauncri.
Silencesentitsasemenceserépandreenelleàlongsjetsbrûlants.
Elleétaitémerveillée.Jamaisellen'avaitvécuunmomentaussiextraordinaire.
Aprèsavoirreprissonsouffle,Mickaelluicaressadoucementledos.Songesteétait
empreintd'unetelletendressequ'elleeneutleslarmesauxyeux.
Illacontemplait,etellebattitdespaupières.Elleétaittoujoursassisesurlui,maiselle
sentaitsonsexeserétracter.Quefaisaientlesfemmesd'expériencedanscesmoments-là?
s'interrogea-t-elle.
—Vienslà,murmura-t-ilenl'attirantàlui.
—Je...jedevraisregagnermachambre,protesta-t-ellefaiblement.Jedoist'écraser.
—Pasdutout.
Ilrefermaunbrasautourdesataille,posalamainàl'arrièredesatête,etlaserracontre
sontorse.Lapositionétaitétonnammentconfortable,dut-elles'avouer.Sapeauétait
chaude,etelleentendaitlebattementsourdetrégulierdesoncœur.
ElleavaitaimépartagerlelitdeWilliam,maiscequ'ilsyavaientfaitensemblenelui
avaitjamaisprocuréuneexcitationsemblableàcellequ'ellevenaitd'éprouveravec
Mickael.Fairel'amouravecluiavaitquelquechosedetoutàlafoissauvageet
merveilleux.Etdetellementplusintensequetoutcedontelleauraitpurêver.
Etpourtant,unedemi-heureplustard,ellefonditenlarmes.
Degrosseslarmesroulaientsursesjoues.
MamanpleuraitparcequeCharliel'insultaitetlabattait,malheureusementMickaelétait
troppetitettropfaiblepourl'arrêter.MaislasilhouettedeCharlies'estompa.Etquand
mamanlevalatête,Mickaels'aperçutqu'ils'agissaitdeSilence.C'étaitSilencequipleurait,
etilnesavaitcommentlaconsolerdesonchagrin.
Mickeyseréveillaensursautdesoncauchemar.Ilétaitennageet,l'espaced'uninstant,il
crutqu'ilrêvaitencore.IlentendaitSilencesangloter.
Ellepleuraitalorsqu'ilvenaitdeluifairel'amour.
S'ilavaiteuuncœur,celui-ciseseraitcontractédedouleur.Maiscommeilenétait
dépourvu,ilsecontentadesepenchersurelle.Elleétaitenfindanssonlit,etilnele
regrettaitcertainementpas.
—Quesepasse-t-il,monange?demanda-t-il,lavoixrauquedesommeil-àmoinsque
cenefûtuneémotionnouvellequienfûtlacause.
Illuitouchal'épaule.Lajeunefemmeseraidit,puisellecherchaàserecroqueviller.Mais
Mickeyneluiaccordapascetteliberté.Enbonpirate,ill'attiradeforcedanssesbras.
—Dis-moi,madouceSilence.
Ellesedétenditd'uncoup,commesiellecapitulait.
—J'aimenti.J'aimentitoutcetemps.
Illuiembrassalanuque.
—Queveux-tudire?demanda-t-il,sincèrementperplexe.
Ellesecoualatêtesansrépondre,aussilafit-ilpivoterfaceàlui.Ileutl'impressionde
recevoiruncoupdepoignard.Commedanssonrêve,sesgrandsyeuxnoisetteétaient
brillantsdelarmes,sesjouesenfiévréesethumides.
—Matoutedouce.
Ellehoqueta,avantdelâcher:
—Jet'aiditquemonmariageavecWilliamavaitétéparfait.Maiscen'étaitpasvrai,
Mickael.
Ilsoupira.Biensûr,quesonmariagen'avaitpasétéparfait.ÀenjugerparcequeSilence
luienavaitdit,sonWilliamétaitungroscrétin-pourresterpoli.
—J'auraisjuste...justevouluquemonmariagesoitparfait,murmura-t-elle,unléger
tremblementdanslavoix.Maisilétaitpresquetoujoursparti,etjepassaismontempsà
l'attendre.Nousn'avonsjamaisvraimenteul'occasiondevivrel'unavecl'autre.Etquand
lapremièredifficultéestsurvenue...nousn'avonspassuquoifaire.Commentnous
parler.
—Jesuisdésolé,murmura-t-iltoutcontresescheveux.
—Après...aprèscequenousavonsfait,toietmoi,jemerendscomptequejenepeux
pluscontinueràmementir.MonmariageavecWilliamaétéunéchec.
Mickeyluicaressaledossansmotdire.
Ellelevalatête.Sesyeuxétaientencoreembuésdelarmes.
—Tudoismetrouvertellementidiote.
Mickeyluisourit,ému.
—Non,monange,pasdutout.Tuasuncœurtendre,etcen'estpaspourmedéplaire.
Elles'efforçadeluirendresonsourire.
—Etsijesuisdésoléquecessouvenirstesoientdouloureux,ajouta-t-il,enrevanche,je
nesuispasdutoutdésolépourcequenousavonsfait.
Elleclignadesyeux.
—Oh!Maismoinonplus.
—Jesuisravidel'entendre,murmura-t-ilavantdefrotterseslèvrescontrelessiennes.
Elletressaillitd'abord,puisentrouvritlabouche.Sanshésiter,Mickeyyplongeala
langue.
Iln'aimaitpassavoirqu'ellepensaitàunautrehomme,quandbienmêmecelui-ciétait
mort,maisilpensaitconnaîtreunbonmoyendechasserlefantômedeWilliamdeses
pensées.D'autantquesonsexeétaitdenouveauaugarde-à-vous.
Sanscesserdel'embrasser,ilrefermalamainsurl'undesseinsdelajeunefemme.
Pourl'instant,iln'avaitpasencoreeul'occasiond'appréciersapoitrine-ledésiravaitpris
lepassurtoutlereste.MaisquandleJourseraitlevé,illadéshabilleraitetpourrait
l'admirerenpleinelumière.Pourl'heure,danslasemi-pénombre,ilsecontentaitde
soupesersonsein,quitenaitparfaitementaucreuxdesamain,d'ensavourerlasouple
fermeté.Lapointeenétaitdéjàérigée,etillatitilladupouce.
Ilprodigualesmêmescaressesàsonautresein,puispoussasonexplorationplusbas,
jusqu'àcejardindesdélicesquidésormaisnes'ouvriraitplusquepourlui.
Elleétaittouthumidededésir,etcettedécouvertel'emplitd'aise.Àdéfautdepouvoirla
consolerdesonchagrin,ilpouvaitaumoinsluidonnerduplaisir.Habilement,iltitillala
petitecrêtesensiblenichéedanslesreplisdesonsexe,encoreetencore,jusqu'àcequ'elle
murmuresonprénomd'unevoixentrecoupée.Elleétaitlaseuleàl'appelerMickael.
Maisill'yautorisait,carelleétaitàlui,cettefemmeaucœurtendre.Etsielleétaitsa
femme,alors,supposait-il,ildevaitêtresonhommed'unecertainefaçon.
—Chut,madouce,murmura-t-ilavantdeluilécherlecou.
Ellearqualesreinspourenréclamerdavantage.Mickeyluidonnacequ'ellevoulait,etle
gémissementd'extasequis'échappadeseslèvresfutcommeunbaumepoursonâme
meurtrie.Cependant,iln'enavaitpasterminéavecelle.Ilsétaientcouchéssurleflanc,
faceàface,et,doucement,illuisoulevalajambe,lacalasursahancheetentraenelle
d'unseulcoupdereins.Puisilsemitàluimordillerl'épauletoutenlacaressant
intimement.Commeildemeuraitparfaitementimmobile,ellegémit,ettentad'onduler
contrelui.Étantleplusfort,iln'eutaucunepeineàlacontraindreelleaussià
l'immobilité.
—Mickael...implora-t-elle.
—Oui,monange?
—Mickael,s'ilteplaît.
—Embrasse-moi.
Ellenesefitpasprier,etildévorasaboucheavecl'autoritéd'unpirateréclamantson
butin.
Ellearqualesreinsavecimpatience,etilneputseretenirdavantage.Ilcommençaàaller
etvenirenelle,lentementd'abord,puisdeplusenplusvite.
Saproprejouissancelecueillitparsurprise,luiarrachantuncrisourd.
Elleétaitàlui.Maintenantetpourtoujours.Rienqu'àlui.
—Dors,luimurmura-t-ilenl'enveloppantdesesbras.
CHAPITRE15
L'oiseauarc-en-cielapparutdanslecieletdécrivitquelquescerclesau-dessusdeJohnle
MalinavantdesetransformerenTamara.Lajeunefemmes'esclaffaàsavue.«Johnle
Malin,tescheveuxgrisonnentettesépaulessesontaffaissées.Celafaitdoncsi
longtemps?»
MaisJohnleMalinavaitd'autrespréoccupations.
«Jesouhaiteposséderuncoffreremplid'oretdejoyauxquineseviderajamais.»
Tamarasouritunpeutristement,ettenditlesbrasversleciel.«Tesdésirssontdes
ordres!»
Silenceseréveillaaucreuxdesbrasd'unhomme.C'étaitsidélicieuxqu'elleensoupira
d'aise.
Enunenuit,elleavaitpartagéplusdechosesavecMickaelqu'endeuxannéesdemariage
avecWilliam.Etcelaallaitbienau-delàdufaitquec'étaitunamantpassionnéetattentif.
Ill'avaitécoutéepleurersansmanifestercetembarrastypiquementmasculin,etl'avait
réconfortée.Ellevoyaitlàdesraisonsd'espérer.SiMickaelétaitcapabledel'écouter
pleurer,exprimersesregretsetdéceptions,probablementserait-ilprêtàdiscuters'illeur
arrivaitdenepasêtred'accordoudesedisputer-plutôtquedeluitournerledos,
commeWilliam.
Cequisignifiaitqu'ilspouvaientpeut-êtreenvisagerunavenircommun.Àcondition,
biensûr,queMickaelsouhaitepartagersonaveniravecelle.Cequiétaitloind'allerde
soi,carpourl'instant,iln'avaitpasparlédemariage.Nimêmedefaired'ellesamaîtresse
entitre.Nourrissait-ildesprojetsàsonsujet,ou.
LarespirationdeMickaels'étaitfaitepluslégère.Silencecompritqu'ils'étaitréveillé.
Qu'avait-ilpenséd'ellecettenuit?s'interrogea-t-elle.Iln'étaitsansdoutepashabituéàce
quesesmaîtressespleurentdanssonlit.Orelleavaitconscienced'êtretrèsémotive,
parfoismêmeàl'excès.Maisc'étaitsanature:ellen'ypourraitrienchanger.Etelleavait
vécusilongtempsavecl'idéequesonmariageavecWilliamavaitétéparfaitqu'illuiétait
difficilederenonceràcemirage.
—Jesuisdésolée,murmura-t-elle.
—Dequoi?demanda-t-il,lavoixencorealtéréeparlesommeil.
—D'avoirpleuré.Jesaisquecelaadût'agacer,mais…
—Jen'étaispasagacédutout,coupa-t-il,etellesentitsonsoufflechaudcontresanuque.
Ettun'aspasàt'excuser.
—Quandmême.Nemedispasqueturêvesd'avoirunefemmequipleuredanstonlit.
Ilgrogna,s'étira,etdumêmecoups'écartalégèrement.
Silenceeutàpeineletempsd'enressentirunepetitedéceptionqu'illafitrouler
brusquementsouslui.Puis,luiécartantlescuisses,illapénétrasansmêmeluidemander
sonavis.
Silencepoussaunpetitcri,avantdes'abandonneràladélicieusesensation.
—Cedontjerêve,dit-ilenluiencadrantlevisagedesesmains,c'estdet'avoirtoi.Et
riend'autre.
Elleouvritlabouchepourluidemandercequ'ilentendaitexactementpar-là,maisn'en
eutpasleloisir:illaréduisitausilenced'unbaiser.Puisilpritappuisursesavant-braset
commençaàalleretvenirlentementenelle.Lapositionluiétaitfamilière,pourl'avoir
expérimentéeavecunautre.AvecMickael,toutefois,ellesesentaitplusvulnérable.Ilne
laquittaitpasdesyeuxtandisqu'ilplongeaitenellepuisseretirait,maîtredelasituation,
etd'unemâlearrogance.
—Tuesàmoi,lâcha-t-il.Tucomprendscela,madouceSilence?
Pasvraiment,admit-elleàpartsoi.Quevoulait-ildirepar«tuesàmoi»?Faisait-il
allusionaumomentprésent,àlasemaineencours,ouaurestedeleurvie?Silenceaurait
aiméavoirdesdétails,desexplications.Maisilsemouvaitàprésentenelleavecunetelle
énergiequ'elleétaitincapabledeformulerdesphrasescohérentes.
Cependantleurétreinte,pourmagnifiquequ'ellefût,n'étaitpasdel'amour.EtSilencese
surprenaitàdésirerdavantagequecetteuniondescorps.SiMickaelnepouvaittrouver
enluicessentimentsauxquelselleaspirait,saurait-ellesecontenterdecequ'ilavaitàlui
offrir?
Incapablederépondreàcettequestion,ellechoisitdeseconcentrersurlemoment
présent.Fermantlesyeux,elleenfouitlesmainsdanslescheveuxdeMickael.Songeste
parutluidonnerdel'élan:ilsemitàlapilonneravecplusdevigueur.
Silencevoulutleregarderdanslesyeux,voirsiellepourraitylireautrechosequedu
simpledésircharnel,maislajouissancelasubmergead'uncoup,lapropulsantau
firmamentduplaisir.Elleécartadavantagelescuisses,réceptacledetoutcequ'ilétaitprêt
àluidonner.
Ellel'entenditrugir,songrandcorpsseraidituninstantavantquel'extaseexploseenlui.
Lorsqu'ellerouvritlespaupières,ellecrutvoirdesétoilesdanserdansl'air.
Mickaeldemeuraunmomentsurelle,pesantdetoutsonpoids.Puisilroulasurlecôtéet
sehissasurlecoudepourlacontempleravectendresse.Était-cedel'amour,cequ'elle
croyaitdistinguerdanssesprunelles?Ouquelquechosequis'enrapprochait?
Ellen'osaluiposerlaquestion.Dureste,elleosaitàpeineleregarder,convaincuequ'elle
étaitd'avoirlesyeuxgonflésetlescheveuxtoutemmêlés.
—D'ordinaire,Bittnermeprépareunbainlematin,dit-il.Aimerais-tuqu'onenfasse
aussimonterundanstachambre?
—Ohoui,s'ilteplaît!
Saréponseenthousiastel'amusavisiblement,etilsepenchapourl'embrasser.
Aumêmeinstant,onfrappaàlaporte.Silencetressaillit,embarrassée.
—Lesdomestiques.
Mickaelsecoualatêteetsortitdulit.
—Lesdomestiquessaventqu'ilnefautpasmedéranger.Àmoinsquecenesoit
important.
Ilallaentrouvrirlaportesansmêmes'êtredonnélapeined'enfilerunpantalon.
Silencenevoyaitpasquisetenaitderrièrelebattant,maisellereconnutsavoix.
—J'aibesoindevousparler,patron,fitHarry.
Silencecompritqueleuridyllevenaitdevolerenéclats.
—Ils'estéclipséhiersoir,unpeuavantminuit,expliquaHarry,tandisqueMickeyetlui
gagnaientlerez-de-chaussée.Onl'asuivi,commevousl'aviezdemandé,maisjusqu'àce
matin,onn'avaitaucuneidéedel'endroitoùilcomptaitserendre.Quandj'aicompris
qu'ils'approchaitd'ici,jemesuisditquevousaimeriezpaslevoirdébarquerà
l'improviste.Alors,j'aipréféréqu'onl'attrapeavantdevousavertir.
—Tuasbienfait,murmuraMickey,lesmâchoirescrispéesàl'idéed'êtrebientôt
confrontéàceluiquil'avaittrahi.
Ilspassèrentparlacuisine.Uneservanteoccupéeàlaverlavaisselledelaveilletressaillit
envoyantleursmines.Dehors,lecielétaitsombre,àl'imagedel'humeurdesdeux
hommes.Ilssedirigèrentversl'écurie,quisetrouvaitdel'autrecôtéd'unepetitecour
pavée,leursbottesrésonnantsinistrementsurlesol.
Bransetrouvaitdansunestallevide,souslasurveillancedeBert.
Mickeydévisageasonlieutenant.Unebarbedetroisjoursluiombraitlesmâchoireset
desplisdursluientouraientlabouche.Iln'avaitplusdutoutl'aird'ungamin.Iljetaun
coupd'œilàMickey,avantdedétournerlatêtecommes'iln'avaitpaslecouragede
croisersonregard.
—Attendez-moidehors,ordonnaMickeyàBertetàHarrysansquitterBrandesyeux.
Lesdeuxhommesobtempérèrent.
MickeyfitunpasenavantetdécochauncoupdepoingdanslamâchoiredeBran.
L'impactfutd'autantplusviolentqu'ilyavaitmistoutesaforceetsonchagrin.
Brantitubaenarrière,heurtalefonddelastalle,avantdetomberassisdanslapaille.
—Pourquoi?ArticulaMickeyd'unevoixrauque.
Branavaitportélamainàsonvisage.Unpareilcoupdepoingpouvaitbriserlamâchoire
d'unhomme,lerendantpourtoujoursincapabledeparleroudes'alimenter
normalement.MaisMickeyn'enavaitcure.
—Jet'aisortiducaniveau,lança-t-il.Jet'aiprissousmonaile,jet'ainourri,logé,habillé.
Etc'estainsiquetumeremercies?Enmetrahissantauprèsdemonpireennemi?En
laissantseshommess'introduirechezmoipourtuerunefemmeinnocente?
Branléchalesangquicoulaitdeseslèvres.
—Jenesavaispasqu'ilstueraientFionnula.
Savoixs'étaitbriséelorsqu'ilavaitprononcélenomdelajeunefille.
Mickeysecoualatête.
—Quet'imaginais-tu?Qu'ilsétaientvenusapporterdesfleurs?
Branhaussalesépaules,leregardvague.
—Tuespéraisprendremaplace,c'estça?JetaMickey.
Bransedécidaàleverlesyeuxverslui,etilconstata,nonsanssurprise,qu'unelueurde
défiybrûlaitencore.
—Vousm'avezracontéencoreetencorecommentvousétiezarrivélàoùvousêtes.
Commentvousaviezsupplantélechefdespiratesalorsquevousn'étiezencorequ'un
gamin.Vousn'avezjamaispenséquejeseraistentédevousimiter?
Mickeysesentaittoutàcouptrèslas.
—Jecomptaissurtaloyauté.
Branvoulutsecouerlatête,maiscemouvementluiarrachaunegrimacededouleur.
—Maloyauté?Vousm'avezapprisànejamaisfaireconfianceàpersonne.Ànecompter
quesurmoi-même.Jepourraisrécitervosleçonsendormant.Vousnem'avezpasune
seulefoisparlédeloyauté,etmaintenant,vousmeditesquec'estcequevousattendiez
demoi?
—Oui!rétorquaMickey.
Ilsesouvenaiteneffetd'avoirenseignéàBrancesprincipesdebasetandisqu'ils
analysaientensemblelesforcesetlesfaiblessesdeleursennemis.Maisc'estparcequ'il
avaitconsidérélejeunehommecommesonbrasdroit.Commeunami.Alors,comment
osait-ilretournersesparolescontrelui?
—Jecomptesurlaloyautédetousleshommesquitravaillentsousmesordres,ajouta-t-
il.
—Sousvosordres,c'esttoutàfaitça,ripostaBran.Saufque,pourmapart,jen'avaispas
enviedepassertoutemavieauxordresdequelqu'un.Jevoulaisêtrecommevous.
—Tuétaiscommemoi!RugitMickey.Jet'avaisaccordémaconfiance.Tuétaismon
lieutenant.Qu'espérais-tudeplus,nomdeDieu?
—J'espéraisobtenirmaliberté!criaBran.Vousnoustenezsousvotreférule,vousnous
obligezàvivresousvotretoit,àmangeràvotretable.Vouspartagezlesbutinsàvotre
guisesansconsulterpersonne.Vousn'écoutezjamaismessuggestions.Jerêvaisd'être
votreégal,maisjen'étaisquevotrelaquais.
Mickeyétaitabasourdi.Ilavaitvécudesannéessanssavoirsisonprochainrepasserait
assuré.Ilavaitfaitdesonpalaisuneforteresse,nonseulementpourgardersesrichesses,
maisaussipourabriterseshommes.EtvoilàqueBranluijetaitsagénérositéauvisage?
Ildétournalatête,dégoûté.
—Tupeuxtoujoursessayerdemefaireporterlaresponsabilitédetatrahison,maisçane
marcherapas.Fionnulaestmorteàcausedetoi,etdetoiseul.
Branfermalesyeux.
—Vouscroyezquejenelesaispas,gémit-il.Sonvisagedéfiguréhantemesnuits.J'enai
perdulesommeil.
Mickeyrefusades'apitoyer.
—Commentas-tutrouvél'adressedecettemaison?
—EnfouillantdanslesregistresdePepper.
—As-tuinforméleVicaire?
—Non!
—Alorspourquoies-tuvenuici?
Branrouvritlesyeux.Deslarmesroulèrentlelongdesesjoues.
—JevoulaisvousmettreengardecontreleVicaire.IlveutMmeHollingbrook.Ilne
parleplusquedeceladésormais.
Mickeys'esclaffa-bienqu'iln'eûtaucuneenviederire.
—Parcequetut'imaginesquejenelesaispasdéjà?Dis-moiplutôtlavraieraisondeta
visite,Bran.
—Jesuisdésolé,Mickey,murmuraBran.J'ignoraisquelmonstrec'était.Sivousm'aviez
dit...
—Sijet'avaisditquoi?SoupiraMickey.Sijet'avaisditqu'ilétaitfoutunem'auraispas
quandmêmetrahiauprèsdemonproprepère?
Branblêmit.
—Votrepère?LeVicaireestvotrepère?
—Oui,murmuraMickeyavecunegrimaceamère.Laboucleestbouclée,pasvrai?Trahi
parmonpère,ettrahiauprèsdemonpère.Ildoitsacréments'enréjouir.
—Mickey...
Mickeyl'arrêtad'ungeste.
—Dépêche-toidedéguerpiravantquejetetue.
Branserelevapéniblement.
—Vousmepardonnerezunjour,Mickey?
SaquestiontouchaunecordesensiblechezMickey,libérantsoudainsacolère.Avantque
Branaiteuletempsdefaireungeste,ilavaitdégainésonpoignardetl'avaitplaquésous
sagorge.
—Non,Bran,jenetepardonneraijamais.Tuasperdutoutespoirdepardonàl'instant
oùtuasmisSilenceetMaryDarlingendanger.Ellesauraientpumouriràcausedeta
bêtise.Etceseraituneraisonsuffisantepourquejet'égorgesur-le-champ.
Ilfixauninstantlejeunehomme.Ilsavaientriensemble.Ilss'étaientenivrésensemble.
Branavaitétéaussiprochedeluiqu'auraitpul'êtreunfrère…ouunfils.
Maisc'étaitSilencequiauraitpurecevoirlevitriol.
Mickeysedétournabrutalementetsedirigeaverslaporte.
—Harry!cria-t-il.
Cedernierapparutdanslaseconde.Ilinspectalastalleduregard,etparutsurprisdevoir
Branencorevivant.
—Occupe-toidelui,lançaMickey.
—M'occuperdelui?répétaHarry,perplexe.
Mickeygrimaça.IlnevoulaitpastransférerlefardeaudelamortdeBransurlesépaules
d'Harry.C'étaitàluietàluiseuldedéciderdusortdesonancienlieutenant.
—Enferme-leàlacave.Cesoir,jeleramèneraiàLondres,etjeleferaimonterdeforce
danslepremierbateauquipartiratrèsloin.
Lesoulagementselutsurlevisaged'Harry.Maisdèsqu'ilsetournaversBran,sonregard
sefitglacial.
—Allons-y,aboya-t-ilenl'empoignantfermementparlebras.
Tandisqu'illetiraitàsasuite,Branjetapar-dessussonépauleunregardimplorantà
Mickey,maiscelui-cil'ignora.Ilnereviendraitpassursadécision.
Ilécoutalebruitdeleurspasdécroître.Ils'attardadansl'écurie,s'efforçantdecontrôler
sacolère.IlnevoulaitpasqueSilencelevoiedanscetétat.Ellenecomprendraitpas.Elle
venaitd'unautremonde,d'unmondeoùlesgenssepardonnaientleursoffensessansque
celasoitconsidérécommeunefaiblesse.
Mickeys'adossaàlaparoietrenversalatêtepourcontemplerleplafondpoussiéreuxde
l'écurie.Ilnepouvaitchangersanature.Ilétaitlefilsd'undémon,etnepossédaitque
trèspeud'humanité.
—Mickael?
Lavoixdelajeunefemmeétaitdouceetmélodieuse.L'espaced'uninstant,ileutenvie
desecacher.Ilsesentaitsouilléparlepéché.
MaisSilenceétaitobstinée.Ellepassalatêtedanslastalle.
—Ah,tueslà!
Ils'écartadelaparoidebois.
—Oui,jesuislà.
Ellehésitauninstantsurleseuilcommesielleavaitperçusonmalaise.
—Qu'étaitvenut'annoncerHarry?demanda-t-elle.
Ilsecoualatête.
—Riend'important.Net'inquiètepas.
Ils'approchadelaportepoursortir,maisellenebougeapasd'unpouce.
Croisantlesbrassurlapoitrine,ellerépliqua:
—Etsijeveuxm'inquiéter?Etsij'aienviedepartagertessoucis?
Déconcerté,Mickeyneputpass'empêcherdepenserqu'iln'avaitjamaisrencontréce
genrededifficultésaveclescatinsqu'ilaccueillaitdanssonlit.Ilavaittrèsenviedepasser
enforce,etd'échapperauxmauditesquestionsdelajeunefemme,maisilavaitl'intuition
quesongesteneseraitpasfacilementpardonné.
Laissantéchapperunsoupir,ilrépondit:
—Harrym'aamenéBran.
Silencedemeuraimmobile,secontentantdehausserunsourcilpoursignifierqu'elle
attendaitlasuite.
—Bonsang!grommelaMickey,lasaisissantauxépaules.Cesontdesaffairesd'hommes.
Çaneteregardepas.
—Cen'estpasmonavis,objecta-t-ellesansciller.Jet'aidonnémoncorps,etmêmeplus
quecela.J'estimequ'enretour,tupourraismetémoignerunminimumdeconfiance.
—Serait-ceuntest?
Mickeysentaitsacolèrerenaître,etilauraitaimétrouverunevictime,mêmeinnocente,
pourpassersaragedessus.
—Possible.J'aibesoindesavoirquejesuisdavantagequ'unesimplefemmedanstonlit,
Mickael.
—Tusaistrèsbienquec'estlecas,répliqua-t-il,furieux.Qu'attends-tuexactementde
moi?
—Lavérité,murmura-t-elle,etsadouceurluiconféraitplusdeforcequesielles'était
énervée.L'honnêteté,aussi.L'amitié.Etpeut-être,l'amour.
Cesderniersmotsluicontractèrentl'estomac.Mickeyétaitcapabledecoulerunnavire,
depoignarderunhommeetdecommanderàunebandedepirates,maiscequ'ellelui
demandaitluiétaittoutsimplementimpossible.N'était-ilpaslefilsdeCharlieGrady,un
hommequin'avaitjamaissucequ'étaitlacompassion,sansparlerdel'amour?Lepeude
douceurquidemeuraitenMickeyavaitdisparuseizeansplustôt,brûléeenmêmetemps
quelevisagedeCharlie.Depuis,ils'étaitforgéunearmurepoursurvivreetenarriverlà
oùilenétaitaujourd'hui.Etelleluidemandaitdesedébarrasserdesonarmure,etdese
tenir,nuetvulnérable,enpleinjour.
Silencelefixaitd'unregardclairetfranc,attendantquelquechosedelui-quelquechose
qu'iln'étaitpascertaindeposséder.
—Lediablet'emporte,siffla-t-il,avantdes'emparerdeseslèvres.
Ilcouchaitavecdesfemmesdepuisl'âgedequatorzeans.Etilavaiteutantdemaîtresses
qu'ilsavaitlessatisfairecharnellement.Ça,aumoins,c'étaitdanssescapacités.Ilfaudrait
qu'elles'encontente,carilneconnaissaitpasd'autremoyendelagarder.
LebaiserdeMickaelétaitsidominateur,sienvoûtant,queSilencedutfaireappelàtoute
savolontépournepasoublierqu'iln'avaitpasréponduàsesquestions.
Malheureusement,soncorpslatrahissaitmalgréelle.Ellesesurpritàsecambrerverslui,
lèvresentrouvertes,lesdoigtsplongeantdanssescheveux.Déjàelleétaitexcitéeàla
penséedecequipourraitsuivre.
Pourtant,ilavaitrefusédeluidirecedontilavaitparléavecBran.Siellevoulaitêtre
davantagepourluiqu'uncorpsdansunlit,ilallaitfalloirqu'ilapprenneàs'ouvriretqu'il.
Mickaelluiretroussasoudainsesjupes,laramenantbrutalementauprésent.
Ellerompitleurbaiser.
—Quelqu'unpourraitvenir!
—Chut,murmura-t-ild'unevoixrauque.Personnenenousinterrompra.
Sesjupestoujoursrassembléesdanssonpoing,illapoussaaufonddelastalle.
—Mickael!
—Tienstesjupes,ordonna-t-ilavantdes'agenouillerdevantelle.
—DouxJésus.
Elles'exécutacependanttoutensehaussantducolpourrepérerunéventuelintrus.Si
jamaisHarrysurgissait?OuBran?Etpeut-êtreyavait-ilunpalefrenier?
Mickeyluicaressaitlescuisses,àprésent,etSilencefrissonna,sedemandantcequ'ilavait
entête.
Elletressaillitquand,sepenchant,ildéposaunbaisersurl'unedesescuisses.
—Relèvetesjupesunpeuplushaut,monange.
Siellerelevaitdavantagesesjupes,saféminitéseretrouveraittotalementexposée.C'était
unechosedebatifolerdanslenoir,maisc'enétaituneautredefairecelaenpleinjour.
Cependant,lavoixdeMickeyétaitsipersuasivequ'ellesepliaàsavolonté.Ellesentitla
caressedel'airàlajonctiondesescuisses.
—C'estbien,approuva-t-il.Tiensbientesjupes,etécarteuntoutpetitpeuplusles
jambes.
Elledéglutit,maisluiobéitunefoisdeplus.
—C'estparfait,murmura-t-ilcontresapeau.
Ilsemadesbaisers,donnadescoupsdelangueautourdesonmontdeVénus,prenant
toutsontemps,commesiriennepressait.Gagnéeparuneimpatienceetuneexcitation
quiallaientcroissantàmesurequ'ilserapprochaitducentre,Silencerenversalatêteen
arrière.Ellesemordaitlalèvrepournepasgémir-lemoindrebruitpourraitlestrahir.
Etsoudain,ellesentitqu'ilécartaitlesreplisdesonsexe.
—Mickael!S’exclama-t-elled'unevoixétouffée.
L'ignorantsuperbement,ilfrôlasaféminitédelalangue.
Elletressaillitsiviolemmentqu'ellefaillitsecognerlatêteàlaparoidelastalle.Bonté
divine!
—Mickael,quefais-tu?
Ils'esclaffaet,lamaintenantsolidementparlescuisses,semitàléchersonintimitéà
grandscoupsdelangue.
SiSilenceétaithorrifiée-c'étaitnonseulementd'uneindécenceinouïe,maisn'importe
quipouvaitlessurprendre-,elleétaitaussi,etsurtout,terriblementexcitée.Lescaresses
deMickaelétaientsiensorcelantesqu'elleavaitl'impressiondeglisserverslafolie.
Elletremblaitethaletait,ilnesemblaitpasvouloirs'arrêter.
Ellesesurpritàécarterdavantagelescuissesetàcreuserlesreinspourluifaciliterl'accès.
Ellepourraitbienmourir,àsubirpareilletorture,maisd'unemortsivoluptueusequ'elle
enseraitexquise.
Pourtant,cen'étaitqueledébut.Mickeyaspirasoudaindanssabouchelepetitbourgeon
charnuentresescuisses,etcommençaàletitillerdelalangue.Ellebasculad'uncoup
dansl'abîme,balayéeparunplaisirsiintensequ'elledutsemordrelepoingpournepas
crier.
ElletremblaitencoredetoussesmembresquandMickaelseredressapourl'enlacer.Elle
s'abandonnaavecgratitudeàsonétreinte,conscientequesesjambespouvaientse
dérobersouselleàtoutmoment.Maisquandellevoulutrelâchersesjupes,ilplaquaune
mainpossessivesursaféminité.
—Çat'aplu?
—Tusaisbienqueoui,répliqua-t-elle.Maistuasfaitcelapourmedistraire.
Ils'écartaunpeuetladévisagea.
—Tunerenoncesjamais,n'est-cepas?murmura-t-il.
—Tuneveuxpasmeledire,Mickael?
Ilsecoualatête,détournaleregard,etcommençaàcaresserdoucementSilenceentreles
cuisses.
Ellegémit,s'agrippaauxpansdesaveste.
—Tuestouthumideetbrûlante,chuchota-t-il,avantdepasservivementledoigtsurla
petitecrêtesensible.
—Mickael.
—Ilsembleraitquejenepuissepasmecontenterdetedonnerduplaisir,reprit-ild'une
voixsourdeendéboutonnantsonpantalon.Ilfautquejeprenneaussilemien.
Elleauraitdûprotester,l'inciteràregagnerlamaisonpourachevercetteconversation
qu'ilsavaientcommencée,maiselleétaittoutbonnementincapabledeserefuseràlui.
Ils'écarta,etelledécouvritsonsexeengorgéquipointaitverselle.
—Viensici,dit-il.
Luisoulevantlajambe,ill'enroulaautourdesataille.Silencesentitsonérectionpalpiter
contresonpubis-unpeutrophaut.
Ellegémitdefrustration.
—Chut,murmura-t-il.Nousallonsarrangercela.
Illuisouleval'autrejambe,etellepritappuicontrelaparoidelastalletandisqu'ilglissait
lesmainssoussesfesses.ÀlagrandejoiedeSilence,savirilitéseretrouvaaubonendroit.
—Mets-laoùtuenasenvie,moncœur,murmura-t-il.
Ellenesefitpasprier.Glissantlamainentreleursdeuxcorps,ellelarefermasurlui.Il
étaitsidurqu'elleneputpass'empêcherd'entamerunpetitmouvementdeva-et-vient.
—Silence...s'impatienta-t-il.
Maisdéjàellelepositionnaitàl'oréedesaféminité.C'étaitsibondelesentirlà,si…
juste.S'enremettrait-ellejamaiss'ildevaitlaquitterunjour?sedemanda-t-elle
furtivement.
Mickaeldonnaunbrefcoupdereins,lapénétrantàdemi.Illadévoraitd'unregard
fiévreux,etellemurmuraenluicaressantlajoue:
—Fais-moil'amour.
Ilseretiraavantdes'enfoncerdenouveauenelle,jusqu'àlagarde,cettefois.Etprit
aussitôtunrythmesirapide,sifrénétique,qu'elledutsecramponneràsesépaules.
Ilétaitsipuissant,sibeau.Elleauraitvoulul'embrasser,luidirequ'ilétaittoutpourelle,
maiselleneputques'accrocheràluiettenterdenepasvolerenéclatstandisquela
jouissancelasecouait.
Cefutdévastateur.Unedéferlantebrûlanteaussiviolentequemerveilleuse.Un
tremblementdeterrequidépassaitlasimplejouissancecharnelle.
Cequ'elleéprouvaitpourcethomme,comprit-elle,c'étaitdel'amour.
Mickaellarejoignitpresquesimultanémentdansl'extase,lecorpsparcourudespasmes.
Ilétaitmagnifique,maiselleneputs'empêcherderessentirunepointedemélancolie.
Quereprésentaitcetactepourlui-àsupposerqu'ilreprésentâtquelquechose?
Ilappuyalefrontsursonépaule,lesoufflecourt,puislâcha,d'unevoixétouffée:
—Ilm'atrahi,monange.Branm'atrahi.
CHAPITRE16
UngrandcoffresematérialisadevantJohnleMalin,aussilongqu'uncheval,etpresque
aussihaut.Quandilensoulevalecouvercle,ildécouvrituneprofusiondepiècesd'or,de
rangsdeperlesgrossescommelepouce,etdepierresprécieusesdetouteslescouleurs.
Ilrestaunmomentàcontemplercetrésor,émerveillé.PuisilsesouvintdeTamara.Ilse
tournaversellepourlaremercier,maiselleavaitdisparu.JohnleMalinseretrouvaseul
danssonjardinaveccetteimmensefortune.Uneplumeorangetombaalorslentement
duciel...
—OnadétruitquatredesdistilleriesduVicairedansWhitechapel,annonçaHarryce
soir-là.Onaaussirenverséplusieursdesescharrettespleinesàrasborddebarriquesde
gin.
Adosséaumur,Bertgrommela:
—C'étaitunsacréspectacle.Leginquicoulaitdepartout,etdespauvrestypesqui
essayaientdelelaperdanslecaniveauavantquelessoldatsrappliquentpourles
disperser.
Mickeygrimaça.Iln'avaitjamaiséprouvélamoindresympathiepourceuxqui
fabriquaientetvendaientdugin,maisl'idéequedesivrognespuissentenboireàmême
lecaniveauétaitgrotesque.
—Quelssoldats?demanda-t-il.
Harrysegrattalecrâne.
—Cesdernierstemps,ilyadessoldatsquipatrouillentdanslequartier.
Mickeyfronçalessourcils.L'arméen'intervenaitjamaisdesonproprechef.Quelqu'un
l'avaitenvoyée.
—Quilescommande?
—LecapitaineTrevillion,réponditBert.
—Etquiluidonnesesordres?
—Pourl'instant,onn'apastrouvé,avouaHarry.Personneal'airdelesavoir.Mais
Trevillionestdugenretatillon.Ilarrêtetouslesrevendeursdegin,mêmesicesont
surtoutdesvieillescatins.
Mickeyricana.
—ÇanedoitpasplaireauVicaire.
—Non,poursûr,acquiesçaHarry.Quelques-unsdeseshommesontaussiétéarrêtés.
Mickeys'adossaàsonsiège,songeur.LeVicaireavaitdéjàeumailleàpartiravecl'armée,
maisils'enétaittoujourssortiencorrompantlessoldats.Ceux-làconnaîtraientlemême
sortetnel'importuneraientplustrèslongtemps.
—Vousavezbientravaillé,lesgars,lâcha-t-ilfinalement.Maisj'aiencoreunemissionà
vousconfier.Etelleestd'importance,ajouta-t-ilenregardantsesdeuxhommesdroit
danslesyeux.JeveuxquevousrestiezicipourprotégerMmeHollingbrooketMary.Au
périldevotrevie,sinécessaire.
HarryetBertéchangèrentunregardprudent.
—Biensûr,patron,réponditHarry.Maisoùvouscomptezaller?
—JevaisrentreràLondrespourembarquerBransurlepremierbateauquiappareillera
pourleboutdumonde.Ensuite,j'iraituerleVicaire.
Bertfronçalessourcils.
—Vouspouvezpasenvoyerquelqu'und'autrefairelesaleboulot?
—Non.C'estàmoidem'encharger.
—Pourquoi?VoulutsavoirHarry.
—Branm'aditqueleVicairenerenonceraitpastantqu'iln'auraitpastuéMme
HollingbrookouMaryDarling,etjelecrois.
Bertfaillitcracher,maisserappelaàtempsqu'ilétaitàl'intérieur.
—Branestunfoututraître,rappela-t-ilàMickey.Saparolevautpasgrand-chosed'après
moi.C'estpeut-êtreunpiège.
Mickeycontemplaitlespapiersétaléssursonbureausansvraimentlesvoir.Branluiavait
donnél'impressiond'éprouversincèrementdesremords.
—Brannousatrahis,c'estcertain.Maisdanslecasprésent,jepensequ'ildisaitlavérité.
Brann'aimepasleVicaire.Aprèstout,c'estluiquiestresponsabledelamortde
Fionnula.
Lesvisagesd'HarryetBerts'assombrirentàcesouvenir.
—Vouspouvezcomptersurnous,patron,lâchaBert.
—Parfait.Parcequejevousconfiecequim'estleplusprécieuxaumonde.
—Vousinquiétezpas,lerassuraHarry.Onferatoutnotrepossiblepourlesprotéger.
—Ellessontlà-haut.Danslanurserie.Enmonabsence,jeneveuxpasquevousles
perdiezuneseulesecondedevue,c'estcompris?Jepartiraiaussitôtaprèsdîner.
Harryhochalatêteetsortit,suivideBert.
Mickeysoupira.SansBran,etsansBertetHarry,occupésàgardersesfemmes,ildevrait
redoublerdeprudencepourinvestirlerepaireduVicaire.Ils'adossaàsonsiègepour
réfléchir.
Quandilquittasonbureaupourrejoindrelasalleàmanger,lanuittombaitetilavaitun
planquidevraitserévélerefficace.Leseulproblème,c'étaitsonmanqued'hommespour
leseconder.
Silenceétaitdéjààtableet,l'espaced'uninstant,Mickeyenoubliatoussessoucis.Cette
femmeavaitledondel'apaiser.
Elleavaitrevêtuunerobevertclairqu'illuiavaitfaitfaire,etilenressentitunplaisir
inédit.Lacoupeétaitunpeutropmodesteàsongoût,maisqueSilenceacceptede
porterlestoilettesqu'illuioffraitlecomblait.Ilsepromitdeluicommanderd'autres
robes,dontaumoinsunetrèsélégantepouralleràl'opéra.Elleluisourit.
—Pourquoimeregardes-tuainsi?S’enquit-elle.
Iltiraunechaiseets'assitenfaced'elle.
—Jesongeaisauxprochainesrobesquejecomptaist'acheter.
Ellecontinuadesourire,maisMickeycrutdécelerunelueurdetristessedanssesyeux.
—C'estvrai?Alors,tupensesquejevaisvivreunmomentavectoi?
Mickey,quiseversaitduvin,suspenditsongeste.
—Tuendoutais?
Ellehaussalesépaules.
—Nousn'enavonspasdiscuté,quejesache.Etj'ignoraistonétatd'espritàcesujet.Vous
êtesunhommedifficileàcerner,monsieurRivers.
Mickeybutunegorgéedevintoutenméditantsesparoles.Ellen'avaitpasditqu'elle
étaitcontrelefaitdevivreaveclui,simplementqu'elleignoraitcequelui-mêmeavaiten
tête.
—Jesouhaitequeturestes,dit-il,reposantsonverre.Etjeteprocureraiautantde
nouvellesrobesquetuledésireras.
—C'esttrèsgénéreuxdetapart,répliqua-t-elled'unevoixdouce.
Mickeyluijetaunregardaigu.Ilavaitlesentimentqueleurconversationrecelaitunsous-
entenduquiluiéchappait.
—Tupeuxt'installerdanscettemaisonavecMaryDarling,reprit-il.Jet'achèteraiune
voiturepourquetupuissestepromenerdanslesenvirons.Etilyalejardinàentretenir.
—C'estgentil.
Mickeypinçaleslèvres.Ellecherchaitencoreàlepousserdanssesretranchements.
—Queveux-tudeplus?Jenepensepasquetonmarit'endonnaitautant.
—Non,eneffet,admit-ellefroidement.MaisWilliamm'avaitépousée.
Mickeyeutl'impressionderecevoirunegifle.Ilouvraitlabouchepourrépondre,mais
MmeBittnerentrasurcesentrefaitesavecdeuxservantespourservirledîner.
Ilenprofitapourréfléchiràsaréplique.Etaussitôtquelesdomestiqueseurentquittéla
pièce,illâcha:
—Jen'aipasenviedemedisputeravectoiàproposdetonmari.Jesaisqu'ilabeaucoup
comptépourtoi.
Ellehochalatête.
—Merci.
—Situveuxd'autreschoses,enchaîna-t-ilprudemment.Deslivres,desvêtements,ou
mêmeunefemmedechambre,iltesuffitdemeledemander.Jesatisferaitoustesdésirs
danslamesuredemespossibilités.
—Oui,jesais,Mickael.
Cettefois,ilétaitimpossibledeseméprendrequantàlatristessequiselisaitdansses
yeux.
—TuseraslamaîtressedeWindwardHouse,insista-t-il,sentantlapaniquelegagner.Je
viendraitevoiraussisouventquepossible.Peut-êtretroisouquatrejoursparsemaine.
Ellereposadoucementsafourchette.
—Tun'aspasl'intentiondevivreenpermanenceici?
Ilserralesmâchoires.
—Tusaisbienquec'estimpossible.Mesaffairesm'obligentàêtreàLondres.
—Tuveuxparlerdetesaffairesdepiraterie.
—Oui,acquiesça-t-il,àlafoismalàl'aiseetfurieux.
—Donc,tuvascontinuerdevolerdesgenspourvivre?
Sonvisagedemeuraitinexpressif,maissonregardétaitfiévreux.
Ilnepourraitjamaisluidonnercequ'elleréclamait,alorsàquoibonselamenteret
argumentersansfin?
—Oui,répondit-il,redressantfièrementlatête.Jesuisunpirate.Jenetel'aijamais
caché.
—Non,eneffet.Maisj'avaispenséque,avecMaryDarlingetmoidanstavie,tu
songeraisàcessertesactivités.Pournous.Pourmoi.
—D'oùcrois-tuqueprovientl'argentquisertàpayercettemaison,lanourritureque
nousmangeonsetlesrobesquetuportes?Delapiraterie!
—Jen'aipasbesoindetonargent,Mickael,répliqua-t-elle,balayantduregardlabelle
salleàmanger.Toutcelaesttrèsjoli,maiscen'estpasvital.
—Mesrichessesnesontpeut-êtrepasvitalespourtoi,maiselleslesontpourmoi,
rétorqua-t-ilavecimpatience.J'aigrandidanslecaniveau,jeterappelle,etjen'aiaucune
envied'yretourner,mêmepourtoi.
—Quiteparlederetournerdanslecaniveau?fit-elle,élevantlavoixpourlapremière
fois.Lesrichessesdontregorgetasalledutrônesuffiraientàt'assureruntraindevie
décentjusqu'àlafindetesjours.Etpuis,tuastonentreprisedeconstructionnavale.
—Non,dit-il,tandisquelespectredesonenfancemiséreusesedressaitdevantlui.
Sestrésorsnesuffiraientpas.Laconstructiondesbateauxnonplus.Iln'auraitjamaisassez
d'argent.
—Tunecomprendspas,reprit-il.Tunepeuxpascomprendre.L'argent...lapiraterie,
c'estcequejesuis.Cepouvoir-là,jenepeuxpasyrenoncer.
—Tapiraterieconsisteàvolerdesgenscommemonmari!cria-t-elle,selevantdetable.
As-tulamoindreidéedessouffrancesquetuinfligesàdesinnocents?
Ils'esclaffa.
—Désolédet'ôtertesillusions,maislesinnocentsnesontpaslégionsurterre.
Appuyantlesmainssurlatable,ellesepenchaverslui.
—J'étaisinnocente.Williamétaitinnocent.Maisilseraitalléenprisonsijen'étaispas
venuetevoir.Neprétendspasnepasfairedevictimes,parcequejesuisbienplacée
poursavoirqu'iln'enestrien.Tunousasfaitdumal,Mickael.Beaucoupdemal.Jene
pourraispasvivreavecunhommecapablededétruiredélibérémentdesviespourlebien
desesaffaires.
Sapassion,sacolèrefascinaientMickael.Ilbrûlaitd'enviedel'allongersurlatableet
mettreuntermeàcettequerelledelamanièrelaplusprimairequifût.
Maisilsecontentad'inhalerprofondément.
—Jesuisdésolé,articula-t-il.Qu'attends-tudemoi?
Elleleregardaaufonddesyeux.
—Quetudeviennesl'hommequetupeuxêtre.UnpèrepourMaryDarling.Etunmari
pourmoi.
—Tuveuxm'émasculer?Fairedemoiunsous-hommequiseplieraitàtavolonté?
Ellesecoualatête.
—Non.Jeveuxsimplementqueturenoncesàlapiraterie,Mickael.Pourmoi.Nous
pourrionsvivreicitouslesdeuxetfonderunefamille.Tunevoisdoncpasquec'està
portéedemain?Ladécisionnedépendquedetoi.
Mickeysentitungrandfroidl'envahir.Celaluisemblaitpeut-êtrefacile,maisl'argentqu'il
retiraitdelapiraterieétaitlegarde-fouquil'empêchaitderetomberdanslamisère.La
pirateriel'avaitsauvéquandiln'avaitplusrien.Elleluiavaitdonnéàmanger.Ellelui
avaitredonnélegoûtdevivre.Samèrepouvaitl'abandonner,Branletrahir,Silencele
quitteraitpeut-êtreunjour,maisaumoinsilpourraittoujourscomptersurlapiraterie.Et
surl'argent.
L'argentétaitsaforce.Ilrefusaitdes'endessaisir.Mêmepourcettefemme.
—Non,murmura-t-il.
Ellesoutintuninstantsonregard,etilvitdudésespoirdanslesien.
Puiselletournalestalonsetquittalapièce.
LeslarmesdeSilenceavaientséchéquandMickaelentradanssachambre,tarddansla
soirée.Depuislelit,lajeunefemmelevitsortirpistoletsetpoignardsd'untiroir.
—Quefais-tu?demanda-t-elle.
Ilsefigeacommes'ilignoraitqu'elleétaitréveillée.
—JereconduisBranàLondres.Ensuite,j'auraiunepetiteaffaireàrégler.Jen'enaurai
paspourlongtemps.HarryetBertveillerontsurMaryettoipendantmonabsence.
Ilétaitpresqueminuit.S'ilpartaitmaintenantpourLondres,ilnerentreraitpasavantle
lendemainmatin.
—Quelgenred'affaire?
Mickeyhésitaunefractiondesecondeavantdesecouerlatête.Comprenantqu'ilnelui
répondraitpas,Silencesentitsoncœurseserrer.
Ils'approchadulit,unpetitpoignardàlamain.
—Jenevoulaispaspartirsanstedireaurevoir,dit-il.Etj'aiquelquechosepourtoi.
Silenceleregarda,puisbaissalesyeuxsurlepoignard,incrédule.Avait-ilentêtedela
convertiràlapiraterie?
—Tudoisapprendreàtedéfendre,reprit-ildoucement.EtàdéfendreMaryDarling.
Viens,jevaistemontrer.
Ils'abstintdepréciserquesielledevaitenarriveràsedéfendreelle-même,cela
signifieraitqu'HarryetBertseraientmorts.Maisprobablements'endoutait-elledéjà.
Silencesortitdulit.
—Ilfautprendrelepluscourtcheminpourfrapperetêtrerapide,expliqua-t-il.Pasde
coupàlavolée.
Joignantlegesteàlaparole,ildéchiral'airàlavitessedel'éclair.
Silenceeutunemouesceptique.
—Jeneseraijamaisaussirapidequecela.
—C'estunequestiond'entraînement.Demain,jereviendraiavecunevesterembourrée.
Tupourrast'exercersurmoi.
Ellehaussalessourcils.
—Tuveuxquejetefrappeavecunpoignard?
—Oui,acquiesça-t-illeplussérieusementdumonde.Tudoisêtrecapabledetuerun
hommes'illefaut.
Silencecroisalesbrasetsecoualatête.Elleavaitfroid.
—Mêmesitumemontraiscommentfaire,jem'yrefuserais.
—Alorsapprendsaumoinsàviseraubonendroitpourfairefuirtonagresseur.Lesyeux.
Lagorge.Leventre.Saufàêtreinconscient,oufou,ilbattraenretraite.
Silencefrissonna.LeVicairen'avait-ilpasprouvéqu'ilétaitfou?Sinon,iln'auraitpas
poursuiviaveuglémentMickael.Etiln'auraitpasenvoyéquelqu'untuerFionnulaavecdu
vitriol.PourprotégerMaryDarlingd'unmonstrepareil,ellevoulaitbienapprendreà
manierunelame.
—Tiens,fitMickaelenluitendantlepoignard.C'estdefabricationespagnole.Lalame
esttrèsaffûtée.
Elleneluidemandapascommentilavaitobtenuunetellearme.Lalameétaitjoliment
gravée,etlemancheincurvés'adaptaitparfaitementàsapaume.Elleletrouva
étonnammentlourdpourunpoignardaussipetit.
Mickaelsepositionnaderrièreelle,luientouralatailledubrasgauchetandisqu'ilguidait
sesmouvementsdelamaindroite,luimontrantcommentdonnerdescoupsincisifs.
Auboutdequelquesminutes,Silenceétaitdéjàtoutessoufflée.
—Tulegarderasenpermanencesurtoi,dansunepochesoustarobeoucoincédansta
jarretière,luidit-il.
Silencegrimaça.
—Jenerisquepasdemecouper?
—J'espèrequenon.Jen'aipasenviequetajoliepeausoitcouvertedecicatrices.
Lajeunefemmeseretournadanssesbras,etlâchalepoignard.Àsonregard,ellecomprit
qu'ils'inquiétaitréellementpourelle.Iln'avaitpasvoululuidireenquoiconsistaientles
«affaires»quil'appelaientàLondres,maisilluisemblaitévidentquecelaavaitunrapport
avecsesactivitésdepiraterie.Etquec'étaitdoncdangereux.Ets'ilétaitblessé-oumême
tué?Ilsepourraitqu'ellenelerevoieplusjamais.
Ellesentitsonventresenoueràcettepensée.UnmondesansMickaelseraitabsolument
lugubre.Mêmesielledevaitvivreloindelui,elleavaitbesoindesavoirqu'ilétaitlà,
quelquepart.
Ellesehissasurlapointedespiedsetluieffleuraleslèvresdessiennes.Elleygoûtalevin
qu'ilsavaientbuaudîner.
Mickaelmarmonnaunjuron,puislasoulevaabruptementdanssesbraspourlaporter
jusqu'aulit.
—Pourquoifaut-ilquetuhantesmesrêves?murmura-t-iltandisqu'ils'étendaitprès
d'elle.Jet'aiimaginépleurantdesnuitsentièresaprèsquejet'airenvoyéetoute
débrailléedemonpalais.Sic'étaitàrefaire,jepréféreraismecouperlamaindroite
plutôtquedet'infligerunetellesouffrance.Mepardonneras-tujamais,madouceSilence?
—Jet'aidéjàpardonné,souffla-t-elle.Depuislongtemps.
Etc'étaitlavérité.IlyavaitleMickaeldecettenuit-là,etleMickaeld'aujourd'hui.Mais
cen'étaientquelesdeuxfacettesd'unmêmehomme-cruelettendre,tyranniqueet
attentionné.Siellel'aimaitpoursesbonscôtés,elledevaitaussiapprendreàl'aimer
malgrélesmauvais.
—Chérie.murmura-t-il,promenantseslèvressurlajouedelajeunefemme.
—Mickael,commença-t-elle,pleined'espoir,nepourrais-tupas…
—Chut,coupa-t-il.Nenousdisputonspas.Pasmaintenant.
Silencesentaitunebouleluiobstruerlagorge.Ilsenavaientdéjàdiscutécesoiretils
avaientaboutiàuneimpasse.Mickaelrefusaitderenonceràlapiraterie.Ilavaitdonc
raison:revenirsurlesujetnepourraitqu'entraînerunenouvellequerelle,etellene
voulaitpasqu'ilssedisputentalorsqu'ils'apprêtaitàpartirpouruneexpédition
dangereuse.
Alorselleluisourit.Oudumoinss'yefforça-t-elle.
—Meferas-tul'amour,MickaelO'Connor?
—Jeseraisàl'articledelamortquej'auraisencoreenviedetoi.
Silencesavaitqu'elleaimeraitcethommejusqu'àsonderniersouffle.
Elleseredressa,letempsd'ôtersachemisedenuit,puisserallongeaetsouffla:
—Viens.
Ellen'eutpasàleluirépéter.Ils'emparadeseslèvresavecl'aviditédupiratequ'ilétait.
Elles'ouvritvolontiersàsonbaisertandisqu'ilsehissaitsurelle,laclouantsurlematelas.
Lasensationdesesvêtementssursoncorpsnuétaitunenouveauté.Ellesetortillasous
lui,s'obligeantàchassersesidéesnoires.Aprèstout,ellenepourraitjamaislechanger.Et
s'ils'entêtaitdecontinueràvivreainsiqu'ill'avaittoujoursfait,elledevaitl'accepter.
L'accepterettenterdeguérirdesonchagrin.
Ellesecambracommeilaspiraitlapointed'unseindanssabouche.Sescaresses,àlafois
doucesetardentes,luiarrachaientdesgémissements.
—Écartelesjambes,monange,murmura-t-il,alorsqu'ilseredressaitàgenouxpour
déboutonnersonpantalon.
Elles'exécuta,écartantgrandlescuisses.Ilpritsonsexedurciàpleinemain.
—C'estdecelaquemadameaenvie?
—Oui,s'ilteplaît.
Elleledévoraitdesyeux,voulaitgraverdanssamémoirecetteimagedeMickael
s'apprêtantàluifairel'amour.
Ilhochalatête.Puis,l'agrippantauxhanches,illatiraàluijusqu'àcequesonérectionse
retrouvenichéeentrelespétalesdesaféminité.
Silencelaissaéchapperunpetitcrideplaisiranticipé.Illapénétralentement,très
lentement.
—C'estbon,madouce?
Pourtouteréponse,ellesecontentadesoupirer.Etsoudain,ilfutsurelle,pesantdetout
sonpoids,mâleetdominateur.
—Réponds-moi,moncœur.C'estcequetuveux?
Ellesavaitcequ'illuidemandaitréellement.Elleouvritlesyeuxcommeilentamaitun
lentmouvementdeva-et-vient.
—Oui,c'estcequejeveux,murmura-t-elle.
—Tantmieux.Carjenepeuxrienimaginerdemeilleurquedeteposséder.Nous
sommesfaitsl'unpourl'autre,Silence.
Ellebattitdespaupièrespourchasserleslarmesquiaffluaient,conscientequ'ilessayaitde
luidireàsafaçonqu'iltenaitàelle.Puisfermalesyeux,etlaissalavagueduplaisir
prendreledessussurtoutlereste.
Ilaccéléralerythmedesescoupsdereins.
—C'estassez?Articula-t-ild'unevoixenrouée.Silence?
Dieusaitcomment,elleparvintàleregarder,seforçaàsourire,etchuchota:
—Jet'aime.
Ilécarquillalesyeuxsanscesserdelapilonnerfollement.Lajouissancelesemporta
ensemble,incontrôlableraz-de-marée,flotd'émotion,etSilencecrutmourirdeplaisiret
dechagrinmêlés.
PuisMickaels'abattitsurelle.
—Merci,murmura-t-ilenluicaressantlescheveux.Merci.
Elledétournalatêtedecraintequ'ilnelisesadétressedanssonregard.
Quelquesinstantsplustard,ilserelevaitetrectifiaitsatenue.
—Jeseraideretourdemain,àl'heuredudéjeuner,monange,souffla-t-ilavantdese
pencherpourl'embrasser.
Silences'obligeaàsourire.Ellenevoulaitpasqu'ilgarded'elleuneimageempreintede
tristesse.
Ilfronçasoudainlessourcils.
—Çava?S’inquiéta-t-il.
—Çava.Jesuisjusteépuisée.Tesétreintessontdévastatrices.
Ilsourit.
—J'emportetonodeuravecmoi,fit-il,espiègle.Etchaquefoisquejelasentirai,jesaurai
quetum'attendsici.
Surce,ilpivotaets'enfutàgrandspas.
Silencedemeuraallongéesurlelitetcomptajusqu'àcent.Puiselleseleva,procédaàune
toiletterapide,etrevêtitlarobemarronqu'elleportaitlorsqu'ilétaitvenulachercherà
CaireHouse-cequiluisemblaitremonteràuneéternité.Sesbagagesfurentvitefaits:
ellesecontentaderassemblerleseffetsdeMaryDarlingetd'yadjoindrelepoignard
espagnol.Ellehésitauninstantdevantlelivredespetitsmarinscourageuxaumilieudes
vaguesbleucobalt,puisdécidadeleprendreaussi.Ill'avaitoffertàsafille,aprèstout.
Sonbagageterminé,elleouvritlaporteducouloir.Harrys'étaitassoupisursachaise,
maisilouvritaussitôtlesyeux.
—Vouspartezvouspromener?demanda-t-ilaimablement.
Maisiln'étaitpasdupe.Ilavaitremarquésonsac.
—Jerentrechezmoi,Harry.
L'aubepointaitàpeinequandMickael,épuisétantmoralementquephysiquement,
remontal'alléebordéed'arbresquimenaitàWindwardHouse.
IlavaittrouvéfacilementunbateaupourBran,etàl'heurequ'ilétait,cedernierfaisait
routeverslesCaraïbes.Sonancienlieutenantn'avaitpasdesserrélesdentsdetoutle
trajet.Ilparaissaitabattu,maisMickaeln'avaitpaseulecouragedeluiadresserlaparole.
ExpédierBranàl'autreboutdumondeavaitétélaseulechosefacile.Mickeyavait
ensuitedéployéforceruse-etaussipasmalpuisédanssabourse-pourréussirà
s'introduiredansl'antreduVicaire.Toutcela,pourdécouvrirqueCharlieGradyétait
absent.Soitquelqu'unl'avaitprévenu,soitilavaitencoreeudelachance.
Mickeyn'avaitdonceud'autrechoixquederenoncerpourcettefois,sachantqu'il
recommenceraitàlapremièreoccasion.
Aussifut-ceavecunréelsoulagementqu'ilaperçutenfinlamaison.
Iltirasurlesrênesdesonchevaletcontemplaquelquesinstantslabâtisse.Lesoleillevant
paraitlesbriquesdelafaçaded'unéclatroseorangé.Quelquesjonquillespointaientdéjà
latêtedansleparterrequientouraitlesfondations.Bientôt,toutesseraientenfleurs.
Mickeysourit.IlétaitimpatientdeparcourirlejardinencompagniedeMaryDarlinget
deSilence.
Dieuquec'étaitbonderentrerchezsoi!
Ilsedépêchadeconduiresonchevalàl'écurie,puisentradanslamaisonparlaportede
lacuisine.M.etMmeBittnerprenaientleurpetitdéjeuner.Lad,quiétaitcouchédevant
lefoyer,seredressad'unbondetagitajoyeusementlaqueue.
MickeysalualesBittnerd'unsignedetêteetpoursuivitsonchemin.
—Monsieur...voulutlerappelerBittner.
MaisMickeygravissaitdéjàl'escalier.Ils'arrêtaabruptementsurlepalier.Oùdiableétait
Harry?Bonsang,sicegredins'étaitendormi,illuipasseraitunsacrésavon!
IlfonçadanslachambredeSilence.Lelitétaitvide.Ilpassaalorsdanssapropre
chambre,etconstataqu'elleétaittoutaussidéserte.Ilremarquaunepairedechaussettes
poséesursonoreiller.
Ils'approchadulit,enproieàunmauvaispressentiment,ets'emparadeschaussettes.Il
lesreconnaissait,àprésent:c'étaientcellesqueSilenceavaitcommencédetricoterdans
lavoiturequilesavaitramenésdeCaireHouse.Depuis,ellelesavaitterminées.Etelleles
avaitdéposéessursonoreiller,sagementpliées,commes'ils'agissaitd'unprésent.
Mickeyfixaquelquesinstantsleschaussettes,l'esprittotalementvide.Puis,Dieusait
comment,ilréussitàgagnerlanurserie,àl'étagesupérieur.
UneservantedormaitdanslelitprèsdeceluideMary,quiétaitvideégalement.
Mickeylasecouasansménagementpourlaréveiller.
—Oùsont-elles?
Lafillesefrottalesyeux.
—Ellessontpartiesdanslanuit,monsieur.AvecBertetHarry.
Mickeytournaitdéjàlestalons,incrédule.
Ellel'avaitquitté.Silencel'avaitquitté.EtelleavaitemmenéMaryDarlingavecelle.
CHAPITRE17
JohnleMalinpossédaitdésormaistoutcequ'ilpouvaitdésirer.Unvasteroyaumetrès
prospère,unearméeinvinciblepourledéfendre,etuncoffrequinesevidaitjamais.Ses
richessesétaienttellesquetouslesroisetprincesvoisinsluienvoyaientleursfillesdans
l'espoird'uneallianceaveclepuissantJohnleMalin.Maisquellequesoitlabeautédeces
princesses,JohnleMalinleuraccordaitàpeineunregard.Ilsesurprenaitdeplusenplus
souventàscruterlecieldansl'espoird'apercevoirunoiseauauxcouleursdel'arc-en-ciel...
CaireHouse,lademeurelondoniennedelordCaireétaitencoreplusgrandeetplus
élégantequesapropriétécampagnarde.Unesemaineaprèssafuite,Silenceétaitassise
dansl'undes«petits»salons,entouréed'unbric-à-bracluxueuxquiluirappelait,avecun
pincementaucœur,lepalaisdeMickael.
Saufquetout,ici,étaitfrappéausceaudubongoût.
MaryDarlingjouaitsurletapisaveclescubesenboisqueluiavaitprocurésla
gouvernante.Silenceauraitdûseréjouirdevoirlapetites'amuseravecinsouciance,mais
sonhumeurétaitsisombrequerien,semblait-il,neréussissaitàladérider.
Ellesoupira.Queluiarrivait-il?Elleétaitpourtantplutôtheureuseavantdeconnaître
Mickael.Nepouvait-ellel'êtredenouveau?
Unedomestiqueentra.
—Désirez-vousduthé,madame?
Silenceseforçaàluisourire.
—Oui,avecplaisir.Pourriez-vousaussienfairepourM.BertetM.Harry?
Laservanterougitetlevalesyeuxauciel.
—Ilsontdéjàvidédeuxthéières,cematin.Lacuisinièrelesgâte,sivousvoulezmon
avis.
Silencesouritpourdebon.HarryetBertétaienttoujoursassignésàsagarde,ainsiqu'une
demi-douzained'autreshommesdeMickael.Ilss'étaientmatérialiséslelendemaindeson
arrivéechezTempérance.NisasœurnilordCairen'étaientenville,mais,heureusement,
lagouvernanteluiavaitpermisdes'installerdanslamaison.
LajeunefemmeétaitreconnaissanteàMickaeldecontinuerdeveilleràsasécuritéetà
celledeMaryDarlingalorsmêmequ'ellel'avaitquitté.Elleeutd'ailleursletemps
d'apercevoirl'undeseshommesenfactiondanslecouloiravantqueladomestique
refermelaportederrièreelle.
HarryavaitdonnéàSilencedesordrestrèsstricts:ellenedevaitsortirsousaucun
prétextedelamaisontantqueMickaeln'enauraitpasterminéavecleVicaire.Autrefois,
pareillerestrictionluiauraitétéinsupportable.Maisplusmaintenant:ellen'avaitplus
goûtàrien.
Dubruitsefitsoudainentendredepuislehall.Intriguée,MaryDarlinglevalesyeuxde
sonjeudeconstruction.
Laminuted'après,laportedusalons'ouvraitàlavoléeetTempérancefaisaitirruption
danslapièce.
—Bontédivine!D'oùsortentlesbrutesquisontdansl'entrée?
—CesontleshommespostésparMickael,fitSilenceavecunegrimaced'excuse.Ila
insistépourqu'ilsmontentlagarde.
—Ehbien,pourmonterlagarde,ilsmontentlagarde!déclaraTempéranceavantd'aller
embrassersasœur:Commentvas-tu,machérie?
—Bien,mentitSilence.Jesuisdésoléed'avoirinvestitademeure.
—Nedispasdebêtises.
Ladomestiquerevintaveclethé.Dèsqu'ellefutsortie,Tempérances'installaprèsdesa
sœur.
—J'endéduisquetun'estoujourspasensécurité,lâcha-t-elle.
—Non.PastantqueleVicaireseraenvie.
—Pourquoias-tuquitténotremaison,àlacampagne?
—Jesuisdésolée.
—Nousavonspassédesheuresàvouschercher,MaryDarlingettoi,assuraTempérance
toutenversantlethé.Jusqu'àcequ'unedomestiqueconfesset'avoirvuet'éloigneren
compagnied'unhomme,jecite,«beaucommelepéché».Nousavonsalorscomprisce
quis'étaitpassé.JevoulaisrentreràLondrestoutdesuite,maisCairem'apersuadée
d'attendre.Histoirequejemecalmeunpeu.
—Jeregrettedevousavoircausédusouci,murmuraSilence.J'avaislaisséunmot.
—Quinedisaitpasgrand-chose.
—Il...ilm'ademandédelesuivre.
—Ettuluiasobéi,soupiraTempérance.Sansunepenséepournous.
Silencebaissalesyeux.
—Tusaisquecen'estpasunhommebien,maistul'asquandmêmesuivi,insistasasœur.
—Jel'aiquitté,lâchaSilenceavantdes'emparerdesatasse.
Tempérancearqualessourcils.
—Vraiment?
—Oui.
—Ehbien,voilàunebonnenouvelle.
Silencefermalesyeux.
—Non?Hasardasasœur.
—Jenesaispas.
—Pourquoil'as-tuquitté,exactement?
Silencerouvritlesyeuxetcontemplasatasse,essayantdetrouverlesmotspourexpliquer
sadécision,quiremontaitdéjààunesemaine.
—Ilnerenoncerajamaisàlapiraterie,mêmes'ilpossèdedequoivivreconfortablement
jusqu'àlafindesesjours.
—Tuluiasdemandéd'arrêter?
—Oui.
—Àmesyeux,c'esteneffetuneraisonsuffisantepourlequitter.
—Çal'auraitétéaussiauxmiensavantquejeviveaveclui.
—Maisàprésent?
—Àprésent...Mickaeln'estplusjusteunpiratepourmoi.IlestMickeyleCharmeur,un
banditsansscrupules,maisilestaussiMickael,unhommequiaimelespapillons.Quim'a
racontécequ'ilavécudanssonenfance.Quim'aemmenéeàl'opéra.Quichantedes
berceusesàsafille.MickeyleCharmeurestquelqu'undefascinant,maisjenepourrais
jamaisl'aimer.AlorsqueMickael,je...jel'aime.
—Bienqu'ilsoitunpirate?
Silencecroisaleregarddesasœur.
—Oui.Jedétestelamanièredontilgagnesonargent,maisjel'aime.
Tempérancesoupira.
—Alorspourquoil'as-tuquitté?Jen'ycomprendsplusrien.
—Parcequejepensequ'ilnemeregarderajamaiscommeuneégale,commeune
partenaire,commequelqu'unenquiilpourraitavoirtotalementconfiance.Quelqu'un
quivaillelapeinedes'engager,dechanger.
Silencemarquaunepauseavantdeconclured'unevoixtremblante:
—Jevoulaisqu'ilchoisissedevivreavecmoiplutôtquedemenerl'existenced'un
pirate...etiln'apaspu.
—Oh,machérie!
Silencevoulutsourire,maisn'yparvintpas.
—Jel'aime,Tempérance.Jenesaispascommentfairepourmettreuntermeàcet
amour.
Tempérancesoupiradenouveau.
—L'amourn'estpasunsentimentqu'onpeutcontrôler.
—Etcen'estpasdutoutcommel'amourquejecroyaiséprouverpourWilliam.Avec
William,c'étaitdouxetléger-unrêvedepetitefille.Là,c'est.violent,etpassionné.Au
pointqueparfoisjeluienveux.Commentpuis-jel'aimeretluienvouloirenmême
temps?
—Jenesaispas,confessaTempérance.Parfois,ilm'arrivederessentirlamêmechose
avecCaire.Maisjesaisquejel'aimeraitoujours.Etluiaussi.O'Connort'aime-t-il?
Risqua-t-elleaprèsunehésitation.
—Jecrois.
Silences'interrompitpoursetamponnerlesyeuxavecsonmouchoir.
—Jecroisqueoui,mêmes'ilnemel'ajamaisditexplicitement.Tuneleconnaispas.Il
peutsemontrertrèsdouxavecMaryDarlingetmoi.Ilm'aapprisàmangerunartichaut.
Etilaungrandchienmochequil'adoreetlesuitpartout.Et.
Elles'interrompitdenouveau,lefeuauxjoues.Ellenepouvaitquandmêmepasraconter
àsasœurleursétreintes.
—IlestdouxavecMaryDarling?répétaTempérance.
—Oui!Etaffectueux,tun'aspasidée.
—Alorsn'aurais-tupasdûluilaisserlapetite?
—J'yaisongé,avouaSilence.C'estunbonpère.Maispuisqu'ilrefused'abandonnerla
pirateriequelleviemènerait-ellesiellerestaitaveclui?
—Ehbien,voilàquiestclair,conclutTempérance.Tuasbienfaitdelequitter.
—Tucrois?demandaSilence.
—Absolument.Jesaiscequeturessens.Tudoispenserquec'estlafindumonde,mais
tuverras,tut'enremettras.Etturencontrerasunautrehomme,quit'aimeraetprendra
soindetoi.
Desbruitsdevoixleurparvinrentducouloir,etTempéranceselevaavecunsoupir.
—Jecrainsquetesgardesnefassentduzèleetmettentàlaportemesvisiteurs.Jevais
allervoircequisepasse.
Silencehochadistraitementlatête.Lesproposdesasœurs'étaientvoulusréconfortants,
maisilsétaientsanseffet.Carsisatêtesavaitqu'elleavaitprislabonnedécisionen
quittantMickael,soncœur,lui,nevoulaitriensavoir.
Soncœurvoulaitd'unpirate.
Affalésursontrône,unebouteilledebrandyàdemivideprèsdelui,Mickaelregardait
despiècesd'oretd'argentglisserentresesdoigts.Desshillingsetdesguinées,maisaussi
despiècesvenuesdesquatrecoinsdelaterre.Certainesétaientàl'effigiederoisetde
princesqu'ilneconnaissaitmêmepas.
Quandilétaitpetit,iltrouvaitfascinantqu'ilpuisseexisterautantdepiècesdemonnaie
différentesàtraverslemonde.Lesmarinsenrapportaientsouventensouvenirdeleurs
lointainsvoyages,etMickeyentrouvaitchaquefoisqu'ilselivraitàsesrapines.Illes
récupéraitetlesexaminaitensuiteàtêtereposée,avantdelesrangerdansunpetitcoffre
incrustéd'ivoirequ'ilavaitvoléàuncapitainedevaisseau.
Lecoffreétaitaujourd'huigrandouvertsursesgenoux,etMickeypuisaitdedansàpleine
main.Ilyavaitpeut-êtrelàunepetitefortune,maisilnes'étaitjamaisdonnélapeinede
fairelecompte.Ils'emparad'unepièceplusgrandequelesautres.Elleplairaitsansdoute
beaucoupàMaryDarling.
MaisMaryDarlingn'étaitpluslà.
Dansunmouvementd'humeur,Mickeyrenversalecoffre,quis'écrasabruyammentsurle
solenlaissantéchapperunflotdepièces.Lad,quis'étaitendormiaupieddutrône,se
réveillaensursautetcourutsecacher,laqueueentrelesjambes,derrièreunestatue
romaine.
Pepperpoussalaporteetseraclalagorge.
—Fous-moilapaix,Pepper,lançaMickeysanséleverlavoix.
Ilsesentaitlas.Infinimentlas.
IlavaitquittéWindwardHouseunesemaineplustôt,justeaprèsledépartdeSilence.Il
nesevoyaitpasresterlà-bassanselle,cartoutlaluirappelait.Alorsilétaitrentréici,
danssonpalais,ets'étaitmisàboire.Maisilavaitbeaus'enivrerchaquesoir,ilrêvait
d'elle.Ellel'avaitquitté,maisellecontinuaitdelehanter.
—Jevoulaisvousdire,monsieur,risquacourageusementPepper,quevoshommes
s'inquiètent.
Mickeyappuyalatêtesursamain.
—Etdequoidiables'inquiètent-ils?
—Ilsvoudraientsavoirsivousprojetezd'autresrapines.Etsivouscomptezprendrede
nouveauvosrepasaveceux.
Mickeysentitlamigrainelegagner.
—Réponds-leurquemesprojetsnelesregardentpas,etquejemangequandjeveuxet
avecquijeveux.
—Bien,fitPepper.Maisnepourrions-nouspasaumoinsdiscuterdevosinvestissements?
Leprixdel'oratripléaucoursdescinqderniersmois.Jepensaisquenouspourrionsen
profiterpourvendreunepartiedevotreoretleréinvestirdanslediamant,parexemple.
Nousempocherions,aupassage,unjolibénéficeet…
—Jemefousdesbénéfices,marmonnaMickey.
Pepperhaussalessourcils.
—Jevousdemandepardon?
—J'aiditquejemefoutaisdesbénéfices!RugitMickey,selevantdesontrône.Au
diable,l'oretlesdiamants!Ettoutlereste!
—Mais...mais…bredouillaPepper.
—Fiche-moilapaixavecmonargent!
—Monsieur…commençaPepper.
Laportes'ouvritetBobpassalatêtedansl'entrebâillement.
—Unelettrepourlepatron.
Peppers'enemparaenhâteetbrisalesceautandisqueMickeycontinuaitdeflanquerdes
coupsdepiedàlaronde.Endeuxpas,ilrejoignitcedernier,etluitenditlalettre.
—Vousdevriezlireça,monsieur.
Mickeylaluiarrachapresquedesmainsetlaparcourut.
Jelesai.Retrouve-moidevantlatombedetamère.
MickeyfixaittoujourslalettrequandPepperluiglissaquelquechosedanslamain.
—C'étaitdansl'enveloppe,monsieur.
Mickeydécouvritunepetitemèchedecheveuxd'unnoirdejais.Harry,Bertetlesautres
avaientfailliàleurmission.
—Qu'onmeselleuncheval,murmuraMickey,lapoitrinesoudainoppressée.
Pepperseruahorsdelapièce.
Mickeygagnasachambre.Ils'aspergealevisaged'eaufroide,vérifiaqu'ilavaitbienses
poignards,etchargeaunpistoletqu'ildissimulasousunelargeceinture.Puisilredescendit
aurez-de-chausséeaupasdecourse.Ilnedevaitpaslaisserlapeurprendreledessus,
s'exhorta-t-il.Ellesétaientvivantes.Etenbonnesanté.Etsicen'étaitpaslecas,leVicaire
lepaieraitcher.
Sonchevall'attendaitdéjàdevantlaporte.Ungamintenaitlesrênes.Pepperétaitlà
également.
—Vousnevoulezpasprendrequelqueshommesavecvous,monsieur?
—Non,répliquaMickaelengrimpantenselle.C'estentremoietcemauditVicaire.
Etiléperonnasoncheval.Cinqminutesplustard,ilétaitàSaint-Giles-in-the-Fields.Il
sautaàbasdesamonture,l'attachaàlagrilleducimetière.
LeVicairesetenaitdéjàdevantlatombe.Personned'autren'étaitenvue.Cequine
voulaitpasdirequesesgardesn'étaientpasdanslesparages.
Mickeylerejoignitenquelquesenjambéesetl'agrippaparlecol.
—Oùsont-elles?Siffla-t-il.
LeVicairetournaversluisonvisagedéfiguréetsemitàrire.
—Oh,Mickey,commentlesaurais-je?
Mickeysortitlamèchedecheveuxdesapocheetlabranditsoussonnez.
—Etça,c'estquoi?
—Unemèchedescheveuxdetamère,réponditCharlieGrady.Ellemel'avaitdonnée
quandjelacourtisaisetjel'aigardéetoutescesannées.Tamèreavaitlesmêmesboucles
noiresquelapetiteettoi.Tuauraisdûmeprésenteràmapetite-fille,Mickey...À
présent,j'aibienpeurd'êtreobligédelefairemoi-même.
—Jet'enverraid'abordenenfer,articulaMickaelenlerepoussant.
Legravierdel'alléecrissadanssondos.
Mickaelfitvolte-face.Unefractiondesecondetroptard.Sonpoignardvoladanslesairs
etonluiagrippafermementlesbras.Soudain,ilyeutdessoldatsdanstoutlecimetière.
—Oh,jesuisconvaincuquenousméritonstouslesdeuxl'enfer!répliquaCharlie.Mais
tuleverrasavantmoi.
Unofficieràperruqueblanches'avançaversMickey.
—MickeyO'Connor,jevousarrêtepourpiraterie.
—Arrêté!s'exclamaSilence,quienlâchalecouteauaveclequelellebeurraitunetartine
pourlegoûterdeMaryDarling.Maiscommentest-cepossible?Mickaelaréussià
échapperàlajusticetoutesavie!
BertetHarry,quivenaientdeluiannoncerlaterriblenouvelle,setenaientépaulecontre
épaule,commepoursesoutenirmutuellement.Ilssemblaientaussiabattusl'unque
l'autre.
—C'étaitunpiègetenduparleVicaire,madame,expliquaHarry.Illuiafaitcroirequ'il
vousavaitcapturées,lapetiteetvous.
—MonDieu!
Mickaelavaitfoncétêtebaisséedansunpiègeenvoulantlessecourir.Silenceavaittoutà
couplanausée.
—Tudoispartirsansattendre,lançaTempérancedepuislaporte.
Elleétaittoutessoufflée.Elleavaitdûapprendrelanouvelleparl'undesgardes.
—MaintenantqueleVicaireaéliminéMickeyO'Connor,tuserassaprochainecible,
poursuivitsasœurenlarejoignant.J'aidéjàordonnéqu'onattellelavoiture.Tudevrais
pouvoirquitterLondresavantlecrépuscule.
—Non!répliquaSilence.JenequitteraipasLondres.
Harrysecoualatête.
—LeVicairevacontinueràvouschercher,lapetiteetvous,madame.
—J'enaibienconscience,réponditSilence.Etjeprendraitouteslesprécautionspossibles.
Maisjenem'enfuiraipasalorsqueMickaelestenprison.
—Mais,chérie…voulutprotesterTempérance.
—Non,coupaSilence.Tunepeuxpasmedemanderunechosepareille.Tusaistrèsbien
quelseralechâtimentàl'issueduprocès.
Tempéranceneréponditpas.Ellelesavaiteneffet.Lechâtimentpourpiraterieétaitla
pendaison.
—Àl'achèvementdestravauxdunouvelorphelinatdeSaint-Giles,déclaraladyHeroen
levantsonverredesherry.
—Bravo!réponditunchœurenthousiaste,tandisquetouteslesautresdamesduComité
desoutiendel'orphelinatl'imitaient.
IsabelBeckhinhallsouritettrempaleslèvresdanssonverre.Quiauraitimaginé,ilyaun
moisdecela,lorsqu'elleavaitparticipéàsapremièreréunion,queleComités'avérerait
aussiréjouissant?
EllechoisitunsconesurleplateauqueluitendaitMaryPentecôteetsetournaverslady
Hero.
—Quandlesenfantsdoivent-ilsemménagerdanslenouveaubâtiment?
—Lasemaineprochaine,réponditladyHero,raviedutriomphedesontoast.Dumoins,
nousl'espérons.J'aivisitéleslieuxhieravecladyCaire,justeavantqu'ellequitteLondres,
maisjecroisqu'ilseraitbonqueM.Makepeacefasseunedernièreinspectionavecl'une
d'entrenous.
—Vousnepouvezpasvousenchargervous-même?demandaladyPenelope,intriguée.
LadyHerorougitlégèrement.
—JeparsdemainaveclordGriffin.Ilsouhaitememontrerlesruinesantiquesqui
s'élèventsursapropriété,danslenorddel'Angleterre.
LadyMargaret,quiétaitlasœurdelordGriffin,etparconséquentlabelle-sœurdelady
Hero,neputseretenirdeglousser.
—Jepensequ'ilnesecontenterapasdevousmontrerdesruines,fit-elled'unair
entendu.
—Margaret!SerécrialadyHero.N'auriez-vouspasabusédusherry?
LadyMargaretsecoualatête.
—Cen'estquemondeuxièmeverre.
—Cesherryestexcellent,intervintMlleGreavesavecsontactcoutumier.Ilestparfait
pourporteruntoast.
LadyHerolagratifiad'unregardreconnaissant.
—Hmm,fitIsabel,tandisqu'ellesechoisissaitunautrescone.Cesherryestdélicieux,en
effet.Maisjetrouvedommagequevousayezétéobligéedel'introduireencontrebande
àcausedeM.Makepeace.
—Cen'étaitpasexactementdelacontrebande,objectaladyHeroavecdignité.
—Vousl'aveztoutdemêmefaitentrerdansunecaisseanonyme,pointaladyMargaret.
LadyHerogrimaça.
—C'estjustequeM.Makepeaceesttellement.
—Austère,suggéraIsabel.
—Sévère,renchéritladyPhoebe.
—Moralisateur,risqualadyPenelope.
—Ettotalementdépourvud'humour,complétaIsabel,pourfairebonnemesure,avant
demordredanssonscone.
—Iln'enestpasmoinstrèsbelhomme,fitjudicieusementvaloirMlleGreaves.
LadyPenelopefitlamoue.
—Belhommesivousaimezlegenrerigide.Pourmapart,jepensequel'orphelinat
manquecruellementd'uneinfluenceféminine,depuisqueMmeHollingbrooka
abandonnésonfrère.
—Noussommesuneinfluenceféminine!objectaladyMargaret,indignée.
—Maisnousnesommespaslàenpermanence,luirappelaladyPenelope.Celane
comptepasvraiment.
—Ilyalesdomestiques,avançaIsabel.
—Lesdomestiques,répétaladyPenelopeavecunreniflementcenséluiservir
d'argument.
—Quoiqu'ilensoit,s'empressadefaireremarquerladyHero,nousavonsbesoinde
quelqu'unpourfairevisiterlenouvelorphelinatàM.Makepeaceaprès-demain.
Quelqu'unquiadutact,ducharme,etquisauras'accommoderdela...sévéritédeM.
Makepeace.
Sonregardcroisaceluid'Isabel,etelleluiadressaunsouriresuave.
—Vousseriezparfaite,ladyBeckinhall,décrétaladyHero.
CHAPITRE18
LesannéespassèrentetJohnleMalinvieillissait.Sescheveuxavaientblanchi,sondos
s'étaitvoûtéetsesmainstremblaient.Duranttoutescesannées,iln'avaitpasrevuune
seulefoisTamara.Unbeaujour,ilsentitquesontempssurterretouchaitàsafin.Ils'assit
sursontrôned'ordanssonmagnifiquechâteau,toutprèsdesoncoffredébordantde
joyaux,maisiln'avaitd'yeuxpourriendetoutcela.Ilcontemplaitcinqplumesde
couleursvivesposéessursesgenoux...
Allongésurlegrabatdesacellule-lamieuxgardéedetoutelaprisondeNewgate-,
MickeyO'Connorréfléchissaitàsavie.
Uneviequipourraitbiens'acheverlelendemainmatin.
Aprèsunmoispasséenprison,ilavaitbiensûrconçuunprojetd'évasion.Lacitadellede
Newgateétaitquasiimprenable,etunedouzainededragonsauxordresducapitaine
Trevilliongardaientsaportedejourcommedenuit.Maisrienneluiinterdisaitde
recevoirdesvisites.Pepperétaitainsivenulevoirplusieursfoisafinqu'ilmetteses
affairesenordre,etç'avaitétéunjeud'enfantdeluiconfiersonprojetd'évasionpour
qu'ilenfassepartàseshommes.
Mickeyavaitcalculéqu'ilfaudraitagirjusteavantquelacharretteletransportantatteigne
legibetdeTyburn.Laplacegrouilleraitdesoldats,maisaussid'unefoulenombreuse.Si
seshommesréussissaientàcréerunediversion,ilsattireraientl'attentiondessoldats
autantquecelledesbadauds.Profitantdelaconfusion,unautregroupesechargeraitde
lelibérer.
C'étaitunplanrisqué,biensûr,maisc'étaitsaseulechancedes'entirer.Mickeyavaitjoué
savieàplusieursreprisesparlepassé,etilavaittoujoursgagné.Pourquoin'enserait-il
pasencoreainsicettefois?
L'undansl'autre,ilnenourrissaitaucunregret.Nid'avoirétéunpirate,nid'avoirfait
coulerlesang,nid'avoirlancéduvitriolàlafacedeCharlieGrady-cequiluiavaitévité
d'avoiràseprostitueràtreizeans.
Ilneregrettaitqu'uneseulechose:denepasavoirsutrouverlesmotspourinciter
Silenceàresteraveclui.Ilauraitdûluimentir,luiassurerqu'ilrenonceraitàlapiraterie,à
sonpalais,etàtoutcequ'ellevoudraitd'autre.Aufond,peut-êtreaurait-ilvraimentdû
abandonnerlapirateriepourelle.Etluidire...luidirequoi?
Qu'ill'aimait.Qu'elleétaitlaseulefemme,endehorsdesamère,qu'ilaitjamaisvraiment
aimée.
Mickeyfermalesyeux,ignorantlesrires,lesgémissementsetlescrisquifaisaientle
quotidiendelaprison.Sic'étaitàrefaire,ilenchaîneraitSilenceàsonlit,etilluiferait
l'amourjusqu'àcequ'elleavouequ'ellenepouvaitvivresanslui.Carpoursapart,Dieu
luiétaittémoinqu'ilnepouvaitvivresanselle.
Ilnelaquitteraitjamais.Peut-êtremêmel'épouserait-ilsielleinsistait.
MickeyleCharmeur,domestiquéparunefemme!L'imageavaitdequoifairerire.Ets'ils
avaientunbébé.
Ilrouvritbrusquementlesyeux.Bonsang!Elleportaitpeut-êtredéjàsonenfant.
Mickeybonditsursespiedsetsemitàarpentersacellule.SiSilenceseretrouvait
enceinte,ceseraitunecatastrophe.Ilsemoquaitquesonenfantsoitunbâtard,maiselle-
mêmeauraithonte,illesavait.Elleseraitbanniedelasociété.Safamillel'aimait,mais
c'étaientdesgenstrèsstricts.Ets'ilslajetaientàlarue?Oùtrouverait-elledequoiles
nourrir,MaryDarlingetcetautrebébé?
—Onpenseàdemainmatin?Ricanasongeôlier,unpetithommesale,quise
rengorgeaitparcequ'ilgardaitlecélèbreMickeyO'Connor.Ledernierqu'onapendua
eulecouquis'estallongédeplusdevingtcentimètres,ajouta-t-il.
Mickeyl'ignoraetretournas'asseoirsursongrabatdepaillefraîche-qu'ilavaitdû
acheterlui-mêmeàunprixexorbitant.Vexé,legeôliers'enalla.
Mickeynes'enaperçutmêmepas.ToutessespenséesétaienttournéesversSilence.
Ilfermadenouveaulesyeux,etfitquelquechosequ'iln'avaitpasfaitdepuisl'âgede
treizeans.
Ilpria.
Lesruesétaientencoresombres-l'aubeneselèveraitquedansuneheure-quandSilence
semitenroutepourNewgate.
—Lepatronseraitfurieuxdevoussavoirdanslesruesàpareilleheure,grommelaBert.
C'esttropdangereux.
Harryacquiesçad'unhochementdetête.
—J'aibesoindelevoir,insistaSilence.Vousnecomprenezpas?Jel'aime.Etjenepeux
paslelaisserpartirainsisans...
Elleravalaunsanglot.Non,pasmaintenant.Elleauraittoutletempsdepleurerplus
tard.Enattendant,elledevaitêtrefortepourMickael.Celafaisaitplusd'unmoisqu'elle
nel'avaitpasvu.TempéranceetWinteravaientrefuséqu'elleluirendevisitedanssa
cellulependantleprocès.Aussitôtlasentenceprononcée,ilsavaientadmis,à
contrecœur,qu'ilseraitpeut-êtrebonqu'ellelerevoieunedernièrefois.
Harryluitapotagauchementl'épaule.
—Oncomprend,madame.Votrehistoired'amour,çaressembleàuncontedefées.Et
onferaensortequevouslevoyiezavant…
Lavoixd'Harrysebrisa,etilneputcontinuer.
Bertetluiavaientbeausemontrerstoïques,Silenceavaitbienvuleurexpressionà
l'annonceduverdict.Levisaged'Harrys'étaitcommeaffaissésouslepoidsduchagrin
tandisqueBerts'étaitessuyésubrepticementlesyeux,croyantquepersonnenele
regardait.
Lesdeuxhommeslaserrèrentdeplusprèscommeilsapprochaientdelaprison.Silence
tenaitlalanterneafinqu'ilssoientlibresdeleursmouvementsencasd'imprévu.
ElleneputréprimerunfrissonenvoyantlasilhouettedeNewgateseprofilerdansla
pénombre.Ungardesommeillaitdevantlagrandedoubleporte.Ilseréveillaàleur
arrivéeetleuradressaunregardmauvais.
—OnvientvoirMickeyO'Connor,annonçapolimentHarry.
—Lepiratereçoitplusdevisites,répliqualegarde.
Harryluijetaunepiècedemonnaie.
Legardecontemplalapièceavecdédain.
—Unshilling?
Harrysoupiraetluidonnauneautrepièce.Cettefois,legardesourit.
—Vousbrûlez.
—C'estduvol!ExplosaBert,s'avançantverslegarded'unairmenaçant.
—D'accord,d'accord,capitulacedernier.Jevaisvouslaisserlevoir.Maisjevousfais
unefaveur.
Bertmarmonnaquelquechosed'insultantsurles«faveurs»dugarde,mais,
heureusement,celui-cineparutpasavoirentendu.Ilouvritlaporteetlesconduisitdans
uncorridorlugubre.Ilfaisaitencorenuit,ettoutlemondedormait.Maisdessoupirs,des
toussotementsoudesronflementsrésonnaienticioulà.
Legardeleurfittraverserunecour,puismonterunevoléedemarches.Àl'étage,une
rangéedecellulesferméespardesbarreauxbordaientlecôtéd'uncouloir.Celui-cise
terminaitparuneporteverrouillée.Legardel'ouvrit,révélantunesorted'antichambre
oùsetrouvaientunedouzainedesoldatsenarmes,certainsdebout,d'autresassoupissur
deschaises.
Legardes'approchadelaportedelacellule,del'autrecôtédelapièce,et,seservantde
songrostrousseaudeclésquicliquetaitcontrelesbarreaux,illadéverrouillaets'avança
encriant:
—Debout,O'Connor!Tuasdela...
Unbrassurgitdelapénombreetsaisitlegardeàlagorge.PuisMickaels'avançasans
lâcherlegarde,etregardaSilence.
Sescheveuxnoirstombaientsursesépaules.Ilétaitenmanchesdechemisemalgréla
fraîcheur,etlafineétoffedesachemisesemblaitincongrueenuntellieu.Unbruitde
chaînesaccompagnaitsesmouvements,carilavaitlesfersauxpieds.Mais,contretoute
attente,sacelluleétaitpropre,etplutôtbienaménagée:outresapaillasse,ildisposait
d'unechaiseetd'unetableavectoutlenécessairepourécrire.Unpetitbrasero
rougeoyaitprèsdesapaillasse.Mickaelparaissaitaussifortetarrogantquelapremière
foisqueSilencel'avaitvu,assissursontrône.Mêmelaprison,semblait-il,nepouvait
l'abattre.
Sesyeuxnoirsscintillaientàlalumièredelalanterne.
—Bert,prendscettevermineavectoi,etvachercherl'aumônierdelaprison.
Illâchabrutalementlegarde,quititubaenarrière,lesoufflecourt.Dessoldatss'étaient
levés,etl'und'euxs'approcha.
—Quesepasse-t-il,Mickey?
—Riendegrave,George.J'aidelavisite,c'esttout.
Georgelesoldatfronçalessourcils.
—Lecapitainen'apprécierapas.
—Iln'estpaslàpours'ensoucier,non?répliquaMickaeld'unairabsent.
LesyeuxrivéssurSilence,ilôtal'unedesesbaguesetlalançaausoldat.
Ilregardaitlajeunefemmecommes'ilvoulaitmémoriserchacundesestraits.
Ellesemorditl'intérieurdelajouepournepaspleurer.
Elledevaitêtreforte,s'adjura-t-elle.
—J'aipriépourquetuviennes,luimurmuraMickael.
Voyantqu'ilnechercheraitpasàs'échapper,Georgeempochalabagueetregagnal'autre
pièce.Harryl'imita.Silences'approchadeMickael.
—N'ya-t-ilaucunmoyendetefairesortird'ici?Chuchota-t-elle.Jepourraisdemanderà
BertetàHarrydefairevenirtousteshommes.
Ilsecoualatête,unpetitsourireauxlèvres.
—Personnenes'estjamaiséchappédecettepartiedelaprisondeNewgate,monange.
Tuasvu?Ilsonttellementpeurdemoiqu'ilsontappelél'arméeàlarescousse.La
moindretentativecoûteraitlavieàplusieursdemeshommessansquejeretrouvepour
autantlaliberté.
Silencesecontentadeleregarder,nesachantquoirépondre.
—Enrevanche,reprit-il,j'aibeaucoupréfléchi.Etjemedemandaissituseraisprêteà
m'accorderunefaveur.Unegrandefaveur.
—Tusaisbienqueoui.
Sonsourires'élargit.
—Jenetereconnaisplus!Tuesd'accordsansmêmesavoirdequoiils'agit?
Ellesoupiraetluieffleural'épauled'unemaintremblante.
—Jeferaisn'importequoipourtoi,Mickael,tulesais.
—Àpartresteravecmoi?
Ellesecoualatêteetunelarmeroulasursajoue.Sesraisonnementsetsespeursn'avaient
plusdesensaujourd'hui.
—C'était...c'étaitdifférent.Siseulementtuavais…
Ilplaquaundoigtsurseslèvres.
—Peuimporte.Pardonne-moid'enavoirreparlé.Jenevoulaispastecontrarier.
Silencelefixasansmotdire,lesyeuxembuésdelarmes.
—Viensici,souffla-t-ilenl'attirantdanssesbras.Jesuisdésoléd'avoirtoutgâchéà
WindwardHouse,continua-t-illefrontappuyécontrelesien.J'auraisdûsavoirquela
petiteettoivousmesuffisiez,quejen'avaispasbesoind'autrechose.L'argent,la
piraterie,cen'étaientquedesboucliersderrièrelesquelsjemecachais.Jeregrettedene
pasavoirprislabonnedécision,madouce.
—Oh,Mickael.
Silencefermalesyeux.Sonaveulabouleversaitetneluifaisaitquel'aimerdavantage.Si
seulementcen'étaientpasleursderniersinstantsensemble.Siseulementonavaitpuleur
laisserdessemaines,desannéespourapprendreàsedécouvrirl'unl'autre.
—Maisj'aiquelquechosed'importantàtedire,repritMickaeld'unevoixdouce.La
grandefaveurquejetedemande,c'estdem'épouser.
Lajeunefemmes'écarta,stupéfaite.
—C'estpourcelaquetuasfaitappelerl'aumônier?
—Oui,acquiesça-t-ilavecunsourirequicreusadesfossettesdanssesjoues.Sijelui
donneunpeud'argent,ilaccepteratoutcequenousluidemanderons.J'auraisrêvé
mieuxpourtoi,biensûr,maislescirconstancessontcequ'ellessont.Veux-tum'épouser,
SilenceHollingbrook?
C'étaitbête,maisàcesmots,lecœurdeSilencebonditdanssapoitrine.Ellen'eutmême
pasàréfléchirpourrépondre:
—Oui,ohoui,jeveuxt'épouser,Mickael!
Ilsouritdenouveau,etl'embrassabrièvementjusteavantqueBertrevienneavecle
garde.Unvieilhommeauxcheveuxblancs,lesyeuxgonflésdesommeil,les
accompagnait.
L'aumôniers'avéraposséderunebellevoixmélodieuse.Silenceavaitl'impressiond'être
surunnuage.Enquelquesminutes,elleseretrouvamariéeàMickael.
—Tiens,fitMickael,quiôtasabagueornéed'unrubispourlapasseraudoigtdelajeune
femme.C'estpourquetutesouviennesdemoi.
Silencecontemplalerubis.Elleétaitd'autantplustouchéequ'elleserappelaitquec'était
lapremièrebaguequ'ilaitjamaiseue.L'anneauétaitunpeulargepourelle,maisça
n'avaitaucuneimportance.Elleavaitdumalàretenirseslarmesparcequetoutceci
ressemblaitàunrêvesurlepointdevireraucauchemar.Ilsétaientenfinmariés,mais
dansquelquesheuresMickaelauraitcessédevivre.
Celui-ciappelaGeorge,l'entraînaàl'écarteteutunebrèveconversationàvoixbasse
aveclui,àl'issuedelaquelleilsedébarrassadesesdernièresbaguespourlesluiremettre.
—Uneheure,pasplus,luirappelaGeorge.
MickaeltenditlamainàSilence.
—Passerez-vousunpeudetempsavecmoi,madameO'Connor?
Ellesenichadanssesbras,tandisqueGeorges'éclipsaitavecl'aumônier,etrefermaitla
portedelacellule.
—Oh,Mickael!murmuraSilence,submergéeparledésespoir.Je...jenesaispassije
pourraisurvivreà…
—Tupourras,lacoupa-t-ild'unevoixfermeenprenantsonvisageentresesmains.Pour
moi,pourMaryDarling,pourtoi.Promets-le-moi,moncœur.Promets-moidevivre.
Silencedéglutit.Ellenepouvaitsepermettredesemontrerfaiblealorsqu'ilavaittant
besoindesaforce.
—Oui.Jetelepromets.
—Merci,murmura-t-ildanssescheveux.Merci,monange.
LeslarmesjaillirentdesyeuxdeSilence,impossiblesàcontenir.
—Jet'aime,Mickael.
Ilappuyasajouecontrelasienne.
—J'airédigémontestament,etjel'aiconfiéàPepper.
Ellevoulutprotester,maisils'écartapourplongersonregarddanslesien.Sonvisage
étaitgrave.
—Non,madouce,tudoism'écouter.J'ailaissédesinstructionsàPepperpourquetune
manquesderien.Lemieuxseraitquetut'installesàWindwardHouseavecMaryDarling.
C'estunendroittranquilleetdiscret.HarryetBertcontinuerontdeveillersurvous.Ainsi
quelaplupartdemeshommes.J'espèrequeleVicairesecontenterademamort,maisje
nepeuxjurerderien.J'aiprisdesdispositionspourquemeshommesvousprotègent
jusqu'àlamortdeCharlieGrady.Etçaaussi,c'estarrangé.
Silencelecontempla,bouleversée.Mickaelneluiavaitpasditexplicitementqu'ill'aimait,
maissesactesendisaientplusquetouslesmots.
—Silence?Lapressa-t-il,commeellerestaitmuette.Mesplansteconviennent-ils?
—Oui.Oui,biensûr.
Ilappuyadenouveausonfrontcontreceluidelajeunefemme.
—Jeveuxquetusoisheureuse,monange.EtMaryDarlingaussi.
Silenceétaitincapablededirequoiquecesoit.Quelsmotsauraientétéàmême
d'exprimerl'intensitédecequ'elleressentaitaufonddesoncœur?
—Viens,souffla-t-il,leregardtriste.Vienst'allongeravecmoi.
Ilcommençaàlatirerverssapaillasse,maiselleseraidit.
—Etsilessoldatsnousépient?
Ilsecoualatête.
—N'aiecrainte,jelesaipayéspourqu'ilsnesoientpastentésdereluquer.Detoute
façon,HarryetBertlessurveilleront.
Silencejetaunregardendirectiondel'antichambre.Aucundessoldatsn'étaitvisible,en
outre,lacelluleétaitplongéedanslapénombre.
Mickaelluipressalamain.
—Viens,fit-ild'unevoixsourde.Soismafemme.
Ilétaitsonmaridésormais.
Malgréledécorlugubre,malgréledestinquifrapperaitbientroptôt,cettecertitudefit
naîtreuneétincelledejoiedanslecœurdeSilence.ElleétaitmariéeàMickaelO'Connor.
Elleavaitépousél'hommequ'elleaimait.
Etpuisqueletempsleurétaitcompté,elleentendaitbienenprofiterunedernièrefois.
—Jet'aime,murmura-t-elletoutcontreseslèvres.J'aimetavoix,ettonpetitaccent
irlandais.J'aimelafaçondonttumeregardes,surtoutavantdedirequelquechosede
scandaleux.J'aimelatendresseaveclaquelletuprendsMaryDarlingdanstesbras.Je
t'aime,MickaelO'Connor.
Àcesmots,ilresserrasonétreinte.
—Silence,monange.Quandj'aidécouvertquetum'avaisquitté,c'estcommesionavait
arrachéunmorceaudemoncœur.Seuletaprésencepeutm'aideràcicatriser.
Ilcapturasaboucheenunbaisersauvage.Silencesavaitqu'unedouzained'hommesse
tenaientàquelquesmètresd'eux,maiselleseforçaànepasypenser.Ellenelaisseraitpas
unepudeurdéplacéel'empêcherdemontreràsonmariàquelpointellel'aimait.
Aussi,s'arrachantàsabouche,ellelaissaseslèvresdériverlelongdesoncou,puisdans
l'échancruredesachemisedéboutonnéeenmêmetempsqu'elleentreprenaitde
déboutonnersonpantalondéjàgonfléparuneérectionimpressionnante.
—Silence?
—Chut.Nedisrien.
Etelles'agenouilladevantlui.
Ellel'entenditprendreunebrèveinspirationtandisqu'ellelibéraitsonsexe.Sanshésiter,
ellelepritàpleinemain,sachantqueletempsn'étaitplusàlatimidité.Cettefoisseraitla
dernière.
Non.Ellenevoulaitpaspenseràcela.
Ellelecaressalonguement,savourantsaduretédegranité,ladouceursoyeusedesapeau
soussesdoigts,poussantsonexplorationlàoùellenes'étaitencorejamaisaventurée.
Mickaellaissaéchapperungémissementétouffé,etelleenconclutqu'ilaimaitcequ'elle
luifaisait.
Quoiqu'ilensoit,ellen'enavaitpasterminé.Puisquec'étaitleurdernière...
«Non,n'ypensepas»,s'ordonna-t-elle.
Elleinclinalatêteetléchal'extrémitéengorgéedesavirilité.
Mickaeltressaillit.
Puisilenfouitlesdoigtsdanslacheveluredelajeunefemmeetsetintabsolument
immobile.Lorsqu'ellelepritdanssaboucheetcommençaàletitillerdelalangue,elle
sentitsesdoigtssecrisperdanssescheveux.
Ilyavaitquelquechosedefascinantàavoiruntelhommeàsamerci,dut-elleadmettre.
Bienquesaposturefûtservile,Silenceneseconsidéraitnullementcommeasservie.Au
contraire,ellesesentaitglorieusementfemme.
Alorsqu'elleenchaînaitlescaresseslesplusaudacieuses,Mickaelsepenchabrusquement
etlapritparlataille.Puis,malgréleschaînesquil'entravaient,ilpivotaetl'allongeasur
lapaillasse,avantdes'étendresurelle.Luiretroussantlesjupes,ilinsinualamainentre
lescuisses.
Quelqu'untoussaàcôté,etSilenceserappelaqu'ilsjouissaientd'uneintimitétrèsrelative.
MaisMickaellapénétraitdéjà,etellecessadepenser.Aprèsunmoisdeséparation,la
sensationétaitsidélicieusequ'ellesemorditlalèvrepournepascrierdebonheur.
Ilpritletempsd'ajustersaposition.Puiscommençaunlentva-et-vientd'unesensualité
inouïe.Silences'agrippaàsesépaules,etleursbouchessescellèrent.Mickaell'embrassait
sitendrementqu'elleavaitenviedepleurer.Commentpourrait-ellevivresanslui?
Ellen'avaitdécouvertleparadisquepourleperdreaussitôt.Maisdumoinsentendait-elle
enprofiterjusqu'àl'ultimeseconde.ElleenroulalesbrasautourdeMickael,regrettant
qu'ilsnesoientpasnus,maisheureusedelesentirpeserdetoutsonpoidssurelle.Des
larmesseglissèrententreleurslèvres,etellesedemandas'ils'agissaitdessiennesoude
cellesdeMickael.
Peut-êtrequesielleleserraitsuffisammentfort,ellepourraitlegarderàjamais.
Peut-êtreatteindraient-ilsl'éternitéenfaisantl'amour.
Chaqueexquiscoupdesreinslapropulsaitunpeuplushautsurlavagueduplaisir.
C'étaitlàleurvraiecérémoniedemariage.Plussolennelle,plussacréemêmequeles
quelquesmotséchangésunpeuplustôtdevantlevieilaumônier.
L'extaselescueillitensemble,etc'estensemblequ'ilsbasculèrentdansl'abîmesansfond
duplaisir,labouchedeMickaelcouvrantlasiennepourétoufferleursgémissements.
L'espaced'uninstant,Silenceeutl'impressiondevoirunarc-en-ciel.Ilsemblaitsiréeldans
safragilitéqu'ellecrutqueleuramouravaitfaitvolerenéclatslesmursdelaprisonet
qu'ilsétaientdenouveaulibres.Ensembleetlibres.
Maistoutaunefin.Mêmelesarcs-en-ciel.
Silencerouvritlesyeux.
Lejourn'allaitpastarderàselever.
CHAPITRE19
JohnleMalinconvoquasacuisinièrepourluicommanderunetarteauxcerises,puisil
attenditqu'onlaluiapportedanssasalledutrône.Savoixavaitfaibliavecl'âge,aussine
put-ilpascrieraussifortqu'autrefois«Tamara».
Maislebeloiseauauplumagearc-en-cielfitquandmêmeirruptionparunefenêtre
grandeouverteetseposaàsespiedsavantdesetransformerenTamara.Elleétaitaussi
jeuneetravissantequ'aupremierjour,maisellenesouriaitplus.
Leregardgrave,elledemanda:«Pourquoim'as-tuappelée?»
Ilsvinrentlechercheràl'aube,commeprévu-undétachementdesoldatspour
remplacerceuxquiavaientmontélagardedurantlanuit.
MickeynequittapasSilencedesyeux,mêmelorsquelessoldatsluiattachèrentles
poignets.Avecl'aidedelajeunefemme,ils'étaithabilléavecsoin:vesteetpantalonde
veloursbleu,giletdebrocartbrochéd'oretchemiseàjabotdedentelle.Ilportaitles
chaussettesqueSilenceluiavaittricotées,etc'étaitàsesyeuxlapartieessentielledeson
costume.Sesdoigtsétaientdépourvusdebague.Ils'étaitdessaisidesdernièrespour
profiterd'uneheured'intimitéavecSilence,etilnesongeaitpasuneminuteàleregretter.
Lessoldatsletirèrenthorsdesacellulepouremprunterunesériedecorridorsjusqu'àce
qu'ilsémergentausoleil.Silence,HarryetBertsortirentdelaprisonderrièreeux.
—Pars,maintenant,murmuraMickaelàlajeunefemme,avantdefairesigneàHarry.
Celui-cicompritcequeMickeyattendaitdelui.Unependaisonn'estpasunspectacle
réjouissant,etMickaelnevoulaitpasqueSilencelevoiesebalancerauboutd'unecorde.
Certes,avecunpeudechance,iln'enarriveraitpaslà.Seshommesétaientcensésle
secouriràtemps,maisiln'avaitpasl'intentiondeledireàlajeunefemme.Unéchec
n'étaitpasexcluetilnevoulaitpasluidonnerdefauxespoirs.
Elleleregarda,lesyeuxrougesmaissecs,sansmotdire.Sonexpressionétait
suffisammentéloquentepourqu'ilsoitinutiled'yajouterdesmots.Peud'hommes
avaientlachanced'êtreaiméparunefemmetellequeSilence.
Mickeyespéraitbienlarevoird'iciuneheureoudeux,maiss'ilneparvenaitpasà
s'échapper,aumoinsmourrait-ilheureux.
—Porte-toibien,dit-ilencoreàSilence,tandisquelessoldatsl'entraînaientversla
charretteoùl'attendaitdéjàl'aumônier,etlecercueil.
—Quec'estromantique,tonnaunevoix.
LeVicaireetunedemi-douzainedeseshommesvenaientdesortirdelaprisonjuste
derrièrelepetitgroupeforméparSilence,HarryetBert.
Harryn'eutpasletempsdepivoterqu'ilseretrouvaclouéausol.Bertreculacomme
deuxhommesbraquaientleurpistoletsurlui.Enunclind'œil,Charlierefermalamain
surlanuquedeSilencecommes'ils'agissaitd'unchien.Elletentad'agripperlesdoigtsqui
lameurtrissaient,etchercha,affolée,leregarddeMickael.
—C'esttadame,Mickey?demandaleVicaire.Non.Non.
Dusangcoulaitdelatêted'Harry,maisilessayaitdeseredresser,preuvequ'ilétait
conscient.Bert,toujourssouslamenacedesdeuxpistolets,n'étaitpasenmesured'aider
Silence.
—Ellenem'estrien,mentitMickael,s'efforçantdecontrôlersavoix.Laisse-laaller,
Charlie.
—Oh,jeleferaipeut-êtreunjour!répliqualeVicaire.Maisjevaisd'abordlui
apprendreàmeservirconvenablement.Aprèstout,tamèreestmorte,Mickey.J'ai
besoind'uneremplaçante.Etpuis,j'aipatiemmentattenducemomentdepuiston
arrestation,histoirequetulesavourespleinement.
Mickeysentaitunflotdebileluimonteràlabouche.IlcroisaleregarddeSilence.Elle
avaitpeur,visiblement,maiselleavaitretrouvésoncalme.
—Jet'aime,Mickael.
Mickeyfermabrièvementlespaupières,avantdefoudroyerleVicaireduregard.
—Distonprix.N'importelequel.
LevisagedeCharliesedéformadansuneparodiedesourire.
—J'aidéjàmonprix,mongarçon.Tamortettafemme.Jeprendraipeut-êtreaussita
fille,maisceserajusteundessert.Ça,ajouta-t-ilensecouantSilence,c'estmonplatde
résistance.
Mickeyrugitetvoulutsejetersurlui,maisl'undessoldatsquil'entouraientlefrappaetil
tombaàgenoux.
—Vousallezlaisserunedamesefaireenlever?leurcria-t-il.
Ilssetenaientlà,aveuglesetsourdsaudramequisejouaitdevanteux.
Charlies'esclaffa.
—Ilslaisserontfairedumomentqu'onlespaieconvenablement.Ceux-lànefontpas
partiedesdragonsdeTrevillion.Ilsaimentl'oretsefichentdesavoird'oùilvient.À
présentécoute-moibien:jeseraientraindebaisertafemmeàl'instantoùturendraston
derniersouffle.
Là-dessus,leVicairefitsigneàseshommesettournalestalons.
SilenceeutàpeineletempsdejeteràMickeyundernierregardhorrifié.Ellevoulutse
débattre,maisleVicairelasecouabrutalement.
LessoldatsobligèrentMickeyàmonterdanslacharrettecependantquel'aumônier
regardaitostensiblementdansuneautredirection.TousavaientétésoudoyésparCharlie
Grady.SileshommesdeMickeyvenaientlesecouriràTyburn,commeprévu,iln'y
auraitpluspersonnepouraiderSilence.
—AllezprévenirWinterMakepeacedecequis'estpassé!Cria-t-ilàBertetàHarry.
Dites-luideprendremeshommesetdelarécupérer.Ditesàl'équipederenonceràtoute
autremission.C'estcompris?RiennedoitlesretarderpoursauverSilence!
Lacharrettes'ébranla.MickeyvitBertaiderHarryàserelever,puislesdeuxhommes
s'éloignèrentpourexécutersondernierordre.Bertleservaitloyalementdepuiscinqans,
maisBranaussil'avaitserviloyalement,jusqu'àcequ'ildécidedetrahir.Or,maintenant,
Mickeypartaitpourlegibet.Iln'auraitaucunmoyenderécompenserBertpoursa
loyauté.Celui-cilesavait,etpouvaittrèsbienchoisirdefuir.
EtSilencelepaieraitauprixfort.
Letrajetencharretteressemblaàunelonguedescenteauxenfers.L'attelageemprunta
OxfordStreetoùunefoulenombreuses'étaitmasséepourleregarderpasser.Quelques
badaudslançaientdescrisd'encouragement,d'autresdesrailleries.Mickeysetenaitlatête
haute,lesjambesbienécartéespournepaschanceleraumoindrecahot.Unejeunefille
jetaunbouquetdefleursdanslacharrette.Mickeyleregardasanslevoir.Ilétaitcélèbre
àLondres,etnombredepauvresleconsidéraientcommeuneespècedehéros.
Unhérosquipourtantn'avaitfaitquevolertoutesavie.
Ileutaussidroitàdesjetsdefruitspourrisetpireencore,maiss'enaperçutàpeine.Où
étaitSilenceàprésent?Dieutout-puissant!LeVicaireétait-ildéjàoccupéàlavioler?
Cettepenséeluidonnaitdesenviesdemeurtre.Malheureusement,ilétaitenchaîné
commeunanimalàcettemauditecharrette.
Commelevoulaitl'usage,ilss'arrêtèrentdevantunetavernepourqu'ilpuisses'octroyer
undernierverre.Enlebuvant,Mickeypriapourqueseshommesneviennentpasle
sauver.SisamortétaitleprixàpayerpourqueSilencevive,ilsesacrifiaitvolontiers.
L'attelagerepartitendirectiondesfaubourgsdelaville.Bientôt,legibetdeTyburn
apparut.Desgradinsenboisavaientétéérigéssuruncôté,maislaplusgrandepartiede
lafouleattendaitdebout.Unefemmeavecunplateaudepetitspâtésàlaviandesurla
têtesefrayaituncheminparmilesbadaudsenvantantsamarchandise.Elleétaitsuivie
parunpickpocketquiprofitaitdecequesesclientslapayaientpourlesvoler.Quelques
gaminsaccompagnésdechienscouraientàcôtédelacharrette.Plusloin,unjongleur
divertissaitlafouleenlançanttoutessortesd'objets,qu'ilrattrapaitavecagilité.
Mickeysongeasombrementquesonpland'évasionauraiteutoutesleschancesde
réussir.Lafouleétaitsidensequelacharrettefutcontraintedes'arrêteràplusieurs
reprisesavantd'atteindrelegibet.Etchaquefois,lafoulequisepressaitpourtenterde
toucherMickeyobligeaitlessoldatsentourantlacharretteàreculer.
N'apercevantaucundeseshommes,Mickeysoupiradesoulagement.Bertavaitdûles
prévenir.Peut-êtreétaient-ilsdéjàentraindevolerausecoursdeSilenceavecl'aidede
WinterMakepeace.
Ilpriadenouveaupourlesalutdelajeunefemme.
Lacharrettes'immobilisafinalementaupieddugibet.Mickeyendescendit,puisgravitles
marchesenhautdesquellessebalançaitunecorde,pendantquel'aumôniermarmonnait
desprières.Lafouleétaitdeplusenplusbruyante.
LebourreaupassaunecagoulesurlatêtedeMickeyetluiattachalesjambes.Puisilsentit
lenœudcoulantdelacordes'enroulerautourdesoncou.Ils'obligeaàcontrôlersa
respirationpourrestercalme.
Unetrappes'ouvritsoudainsoussespieds,etilbasculadanslevide.
Sabouches'ouvritengrand,cherchantdésespérémentl'airquinepouvaitplusatteindre
sagorge.
Ilsecabraetvitdesétoiless'allumerdanslesténèbres.Ilétaitentraindemourir,mais
soncorpsserebellaitencorecontrel'inévitable.
Ilentenditunbruitqu'ilnereconnutpas,etlebeauvisagedeSilenceluiapparutsoudain.
Puisilheurtalesol.
Ildemeurauninstanthébété,cherchantàinspirerdegrandesgouléesd'airtandisque
quelqu'undesserraitlenœudcoulant.Iln'auraitsudires'ilétaitmortouvivantavant
qu'unemainluiretiresacagoule,etqu'ilseretrouvefaceaufantômedeSaint-Giles.
—Quediablefaites-vouslà?Coassa-t-il.
—Elleabesoindevousvivant,pirate,répliqualefantômed'unevoixétrangement
familière.
Ils'agenouillapourtrancherlesliensquientravaientlesmainsetleschevillesdeMickey,
etajouta:
—Nevousméprenezpas.Jenefaispascelapourvous,maispourelle.J'aienvoyévos
hommesenéclaireurs.Dépêchez-vousd'allerlasauver.
—Espècedesalaudarrogant,grommelaMickey.
Maisdéjàlafouleavaitcomprisqu'ilsepassaitquelquechosed'anormal.Deuxjeunes
garçonsvoulantjouerleshéross'approchèrent.
—Filez!Crialefantômeenfaisantvolte-facepourlesaffronter.Mickeyneselefitpas
diredeuxfois.Ilroulasouslegibet,pourseretrouvernezànezavecunvendeur
ambulantquileregardaitd'unairéberlué.Avantquel'autreaitletempsderéagir,
Mickeylesaisitparleschevilles,lefittomberetledébarrassaenuntournemaindeson
manteauetdesonchapeau.Puis,aprèss'êtremaculélevisagedepoussière,ilseredressa.
Laconfusionétaitàsoncomble,maistouslesbadaudsregardaientlefantômesebattreà
présentcontrequatresoldats.
Unefemmeleremarquacependant,etouvritlabouche.
—Par-là!criaMickey.Lepirates'estéchappépar-là!
Lafoulesemitàs'agiterentoussens.Mickeyvitlefantômetomber,puisserelever.Des
badaudsl'insultaient,furieuxqu'illesaitprivésdeleurspectacle.Maislefantômede
Saint-Gilesavaitprouvéàplusieursreprisesqu'ilétaitunremarquablecombattant,etune
foisdeplusilréussitàsedéfairedesesadversaires.
Apercevantunsoldatàcheval,Mickeys'enapprochasubrepticement.Lecheval,quela
foulerendaitnerveux,piétinaitsurplace,etsoncavaliersemblaitneplusarriveràle
contrôler.Mickeyn'eutqu'àpoussercedernierpourlefairetomber.
Ilgrimpaenselled'unbond,puiséperonnalechevalàtraverslafoule,quis'empressade
s'écarterenpoussantdescrisaffolés.
MickeypritladirectiondeWhitechapel,làoùvivaitCharlieGrady,galopantàuntrain
d'enfer.IlcroisadessoldatsquiconvergeaientversTyburn,oùl'attroupementavaitdûse
transformerenémeute.Uneclochesonnaquelquepart.Celafaisaitaumoinstroisheures
queleVicaireavaitenlevéSilence!
Assisedansunfauteuil,Silenceétaitaussiimmobilequesielles'étaittrouvéeenfaced'une
vipère.Àceciprèsquel'hommequisetenaitdevantelleétaitplusdangereuxqueleplus
redoutabledesserpents.
Elledevaitàtoutprixsurvivre,serépétait-elle.
MêmesiMickaelétaitmort,mêmesiceserpenthumains'enprenaitàelle,elledevait
trouverunmoyend'enréchapper.MaryDarlingdépendaitd'elle.Or,ilsemblaitque
CharlieGradyfûtobsédéparMaryDarling.Ouplutôt,ilétaitobsédéparquiconque
avaitunlienavecMickael.
Ilssetrouvaientdansunepetitechambreàlapropretédouteuse,etquisentaitencore
l'odeurdelamaladie.Outrecefait,desaccessoiresfémininsétaientposéssurlacoiffeuse.
SilenceendéduisitquecettechambreavaitétécelledelamèredeMickael.Celleoùelle
étaitmorte.
Silencefrissonna,puissefigeacommeCharlieGradylevaitsafacehideuseverselle.Ilne
cessaitdefaireroulerdeuxdésdanssamaingauche.Lamoitiégauchedesoncrâneétait
àpeuprèschauve,àpartquelqueslonguesmèchesgrisesicioulà.Sonoreilleavait
quasimentdisparu,demêmequelapartiegauchedesonnez.Quantàlapeauquilui
couvraitlajoue,ellen'étaitqu'unamasdecicatrices.
Silencel'auraitcroisédanslaruequ'elleauraitdétournélatêteparcompassion.
Maisici,elleétaitpétrifiéedepeur.
Leursdeuxfauteuilsétaientinstallésdepartetd'autred'unepetitecheminéeéteinte.La
pièceétaitdépourvued'horloge,maisSilenceétaitconvaincuequecelanefaisaitpasloin
detroisheuresqu'ilsétaientassislà.Etpendanttoutcetemps,CharlieGradyavaitparlé
d'unevoixbasseetmonocorde.Quelqu'unquiseraitentrédanslapièceauraitpenséqu'il
parlaitàSilence,maisenréalitéelleauraitpuêtretransparente.CharlieGradyne
s'adressaitpasvéritablementàelle.Ilconversaitavecsonfilsabsent.
—Tucroyaispouvoirladétournerdemoi,pasvrai?Maistuasvitecompristonerreur.
Gracem'étaitloyale.Malgrétoustesefforts,ellem'estrestéeloyalejusqu'aubout.Hé
non,tesmanœuvresn'ontpasmarché!Maintenant,j'aitafemme.Bientôt,j'auraitafille.
Etlà,turirasmoins,MickeyO'Connor.
Silencetrouvaitassezétranged'êtreassiseiciàécoutercethommedéverseràjetcontinu
lahainerecuitequ'iléprouvaitpoursonfils.Peut-êtremêmeaurait-ellefiniparle
prendreenpitié,s'iln'avaitrégulièrementévoquélesortqu'illuiréservait.
Unedemi-douzainedeseshommesétaientrassemblésdansunepiècetouteproche.
CharlieGradyl'avaitinforméeavecunefroideindifférencequesielletentaitde
s'échapper,illalivreraitàcesbrutespourqu'ilsabusentd'elle.
Uneclochesonnaauloin.
CharlieGradytenditl'oreille.
—Parfait.Ildoitêtrependu,àl'heurequ'ilest.Voyonsmaintenantsituaurasdela
chance?
Silencesentitunfrissond'horreurluivrillerl'échine.S'adressait-ilpourdebonàelle,cette
fois?Elleleregarda,avecunefascinationmorbide,lancersesdéssurlesoldevantla
cheminée.Ilsroulèrentuninstant,avantdes'immobilisersuruntroisetunquatre.
—Tst,tst,fit-ilensecouantlatête.Pasdechance.
Ilselevaetcommençadedéboutonnersonpantalon.
CHAPITRE20
JohnleMalinregardaTamaraquitenditlamainverslatarteauxcerises.«J'aibeaucoup
réfléchiàmesvœux,dit-il,etj'aifiniparcomprendremonerreur:jen'aipasréclaméce
quej'auraisdû.»Tamaracroquapensivementunecerise.«Peut-être,maisjenepeuxpas
t'aider.Tuasutilisétestroisvœux.»Enproieàunegrandelassitude,JohnleMalinferma
lesyeux.«Alors,puis-jeaumoinstedemanderdemedonneruneautredetesplumes,
douceTamara?Unemauve?J'aimeraisrejoindrel'autremondeavecunarc-en-cielde
plumesdanslamain.»
Mickeytournaàl'angledelarueoùvivaitCharlieGradyettombasurunescènede
chaos.SespiratesattaquaientlademeureduVicaire.Oncriait,ongémissait,descadavres
jonchaientdéjàlepavé.Pourl'instant,lescombatssemblaientsedérouleruniquement
danslarue.
Mickeysautaàbasdesonchevalavantmêmequecelui-cisoitcomplètementarrêté.
—Donne-moiuncouteau!cria-t-ilàl'undeseshommes.
Ilattrapalepoignardquivolaitdanslesairs.
Onl'avaitarrêté.
Onavaitenlevésafemme.
Onl'avaitpendu.
MickeyO'Connorn'étaitpasd'humeuràépargnerquiconquesedresseraitentreSilenceet
lui.Ilsejetasurlepremieradversairequ'ilcroisa,etluienfonçasalamedansleventre.
L'autreécarquillalesyeux,maisMickeyretiraitdéjàsadaguedesesentraillesetlepoussa
decôtéd'uncoupdepied.
Unautrevoulutluidécocheruncoupdebâton,maisilsepenchapourl'éviteretle
frappaaugenou.L'autres'écroulaàterreenhurlantdedouleur.
UntroisièmecroisaleregarddeMickey,etpritsesjambesàsoncou.
Envoilàaumoinsunquiavaitcompris.
—Àl'intérieur!criaMickey.
Ilchargeaendirectiondelaporte.
Dansl'entrée,undeshommesduVicaireeutlamauvaiseidéesesortirunpistolet.Vif
commel'éclair,Mickeyledésarma,puisl'assommad'uncoupdecrosse.
—Fouilleztouteslespièces!ordonna-t-ilàseshommes.
Ilgravitl'escalierquatreàquatre,lecœurbattantàtoutrompre.Siellen'étaitpaslà,si
c'étaituneruse,ilnesauraitplusquoifaire.Ilnevoyaitpasoù,endehorsdecette
maison,leVicaireauraitpuemmenerSilence.
Ilpénétradansunepiècemeubléed'unetablerondeetdeplusieurschaises.Ilrestaitun
garde,dontilsedébarrassapromptement.
Lapiècesuivanteétaitunechambre.Déserte.Mickeypoussajusqu'àlaported'après.
Celle-ciétaitverrouillée.Ilfitsauterleverroud'unsolidecoupdepied.Lebattantcogna
contrelemuravecfracas.
Silencesetrouvaitàl'intérieur.
Mickeysefigea.
Accroupiesurletapisdevantlacheminée,ellesanglotait.Sescheveuxétaienten
désordre.Lehautdesarobeétaitdéchiréjusqu'àlataille,laissantvoirsesseins.
L'und'euxavaitunemarquerouge.
Dieutout-puissant!Ilétaitarrivétroptard.
QuandSilencevitMickaelfaireirruptiondanslachambre,ellecrutd'abordqu'elleétait
devenuefolle.Lesterriblesévénementsdecesdernièresheuresavaientdûluialtérer
l'espritpourqu'elles'imaginequesonmariétaitlàdevantelle,vivant.
Puisilouvritlabouche.
—Jesuisdésolé,dit-ild'unevoixrâpeusequ'elleneluiconnaissaitpas.
Bondissantsursespieds,Silencesejetadanssesbrasetl'étreignitdetoutessesforces.
—Jesuisdésolé,répéta-t-il.Pardonne-moi,Silence.Jesuistellementdésolé.
Ellevoulutcapturerseslèvres,maisils'écarta,etelledécouvrit,sidérée,qu'ilavaitles
larmesauxyeux.
—Jeletuerai,net'inquiètepas.Maiss'ilteplaît,nerenoncepasànous.Jem'occuperai
biendetoi,ettuguériras,jetelepromets.
Elleledévisagea,déconcertée.
—Maisdequoiparles-tuàlafin?
Ilserralesmâchoires.
—LeVicaire...Ilt'afaitdumal.
—Maisnon.
—Quoi?
Elleluipritlamainetl'entraînadel'autrecôtédulit.Ellepointaledoigtversleplancher
sansregarder.Elleavaitjetéuncoupd'œiljusteaprès,etcelaluiavaitsuffi.
Avalantsasalive,elleexpliqua:
—Ilessayaitde…de...enfin,tudevinesquoi.J'aiattendulepluslongtempspossible,
pourqu'ilsoittoutàsonaffaire,etpuisj'aisortilepetitpoignardquetum'avaisdonné,
etjel'aitué.
ElledésignadenouveaulecadavreduVicairequigisaitàcôtédulit.
—Jen'aipasréussiàleviserauxyeuxniauventre,commetumel'avaisconseillé.Jel'ai
justefrappédansledos.
Stupéfait,MickaelregardatouràtourSilenceetlecorps.
—Tu...tul'aspoignardé.
—Oui.
Silencecroisalesbrasdansuneattitudedéfensive.Aprèstout,CharlieGradyétaitson
père.Mickaelétaitpeut-êtresouslechoc.C'estalorsqu'ilbasculalatêteenarrièreet
rugitderire.
—TuastuéleVicairedeWhitechapel!
—Euh…oui,confirma-t-elle,unpeudéroutée.
—L'hommeleplusvicieuxetleplusdangereuxdeLondres!Ettoi,Silence,tul'astué.
D'unseulcoupdepoignard!
Ill'embrassaavecfougue.Puis,l'éloignantdulit,ilreprit:
—Tun'imaginespascombienjet'admire.Tuessidouce,sicalme,etenmêmetemps,tu
peuxtemontrersiféroce.Maisalors,pourquoipleurais-tu?
—Jepleuraispourtoi,Mickael.Jetecroyaismort.Commentas-turéussiàéchapperau
gibet?
—LefantômedeSaint-Giles,fit-ilenluidécochantunregardsongeur.Ilatranchéla
cordeauboutdelaquellejemebalançais.
—ÔmonDieu.
Silencefermalesyeux.Ils'enétaitfalludesipeu;elleenétaitmaladerienqued'y
penser.
—Ettoi,monange?Ques'est-ilpasséaprèsqueleVicairet'aemmenée?
—Ilm'aconduitedirectementici,puisilm'aparlépendantdesheuresetdesheures.
Ensuite.ilatentéd'abuserdemoi.Maisiln'apasréussi.
Unepenséeatroceluivintsoudainàl'esprit,etelles'empressadedemander:
—Tumecrois,n'est-cepas?
UngrandsourireéclairalevisagedeMickael.
—Moncœur,jenecroispasenDieu,maisjecroisentoi.
—Mickael,c'estdublasphème!Letança-t-elle,alorsmêmequ'ellenepouvait
s'empêcherdesourire.
—Non,reprit-il,trèssérieusementcettefois.Jet'aientendue,jetecrois,etjet'aime,ma
douce.
Silencelefixa,muettedesaisissement.Ellen'osaitluidemanderderépéter.
Mais,l'attirantdanssesbras,ilmurmura:
—Jet'aime,SilenceO'Connor.Dufonddemoncœurnoirdepirate.
Silencesourit,malgréleslarmesquiluiembuaientlesyeux.
—Jenecroispasquetoncœursoitsinoirquecela.Etjet'aime,moiaussi.
Ellesehissasurlapointedespiedsetpressaseslèvressurlessiennes,s'émerveillantdece
simplecontact,ellequiavaitcruneplusjamaisconnaîtreunetelledouceur.Etsoudain,
uneinquiétudelasaisit.
—Maislessoldatsvontterechercher!
—Sansaucundoute.
Ilôtalemanteauqu'ilportait,ledrapasurlesépaulesdelajeunefemmeafinde
dissimulersapoitrine,puisl'entraînaverslaporte.Surlepalier,ilstombèrentsurBertqui
arrivaitencourant.
—OnestvenusàboutdeshommesduVicaire,annonça-t-il,haletant,maisilparaîtque
dessoldatsapprochent.
Mickeyhochalatête.
—LecadavreduVicaireestdanslachambre.Demandeàdeuxdemeshommesdele
sortiretdeletransporterdansmonpalais.Etsitun'yvoispasd'inconvénient,Bert,je
vaist'emprunterceci.
MickeyattrapalaperruquedeBert,découvrantsoncrânechauve.
—Tuasétécondamnéàmort!s'écriaSilence,affolée.Tudoisabsolumentquitterle
paysauplusvite!
Ileutunsourirerusé.
—MickeyO'Connor,peut-être.MaispasMickaelRivers.
—Jenecomprendspas,fitSilence,alorsqu'illatiraitàsasuitedansl'escalier.
—C'estpourtantsimple.MickeyleCharmeurvaconnaîtreunefintragique.Bertetmes
garsvontdéposerlecadavreduVicairedansmonpalais,avantd'ymettrelefeu.
—Etlorsqu'ondécouvrirauncorpscalciné,onpenseralogiquementqu'ils'agitdutien,
devinaSilence.Maisoùirons-nous?
Ils'arrêtaenbasdesmarchesetluipritlesmains.
—Àpartird'aujourd'hui,jeserailerespectableM.MickaelRivers,constructeurde
bateaux.Ettoi,tuserasMmeRivers.NousvivronsavecMaryDarlingàWindward
House.
—Alorsturenoncesàlapiraterie?murmuraSilence,incrédule.Justecommeça?
Ilhochalatête.
—Quelqu'unquej'aime,etquejerespecte,m'aditquejeméritaismieuxquelapiraterie.
—Oh,Mickael!
Illuioffraitlàtoutcedontelleavaitrêvé.Illuioffraitunefamille.
Commeilssortaientdanslarue,Silencefutsoulagéed'apercevoirHarry.Unbandagelui
entouraitlatête,maisàpartcela,ilsemblaitalleràpeuprèsbien.
Elles'efforçaderemettreunpeud'ordredanssacoiffuretandisqueMickaelenfilaitla
redingoted'undeseshommes.
Bertluiavançauncheval.Mickaelmontaenselle,puisBertaidaSilenceàs'installer
devantluiavantdelessaluer.Mickaelluirenditsonsalut,etdonnaunlégercoupde
talonàsamonturequisemitaupetittrot.
—N'oubliepas,murmuraMickeyàl'oreilledelajeunefemmecommeelleregardait
nerveusementautourd'elle.NoussommesM.etMmeRivers,etnousrentronschez
nous,àGreenwich,aprèsunpetitsautàLondres.
—Tonpalaisnetemanquerapas?S’inquiétaSilence.Tesmurslambrissésd'orettes
dallagesdemarbre?
—Riennememanquera.Nil'or,nilessoieries,nilesstatues.Jepeuxtrèsbienvivresans
toutcela.Enrevanche,jenepourraispasvivresansSilenceRivers.Jet'aime,mafemme.
—Etmoiaussi,jet'aime,monmari.J'aihâtedemecoulerdanslapeaudeMmeRivers.
Aprèsunepause,elleajoutadansunchuchotement:
—Maispeut-êtrepourras-turedevenirMickeyleCharmeur,lecélèbrepirate,dansnotre
chambreàcoucher.
—Tupeuxcompterlà-dessus,monamour.
EPILOGUE
QuandJohnleMalinrouvritlesyeux,ilvitqueTamaras'étaitagenouilléeprèsdelui.«
Pourquoiveux-tuuneplumemauve?demanda-t-elle.Àquoiteserviraitunesimple
plume,alorsquetupossèdestouteslesrichessesdelaterre?»
JohnleMalinserisquaàluicaresserlajoue.«L'arc-en-cieldeplumesmerappelleraton
souvenir,etcequej'auraisdûtedemander.»«Etqu'est-cedonc?»«Toi,réponditJohn
leMalin.Jen'auraisdûexigerquetapersonne,madouceTamara.Carduranttoutesces
années,jen'aipascessédet'aimer.Etsanstoi,mesrichessesnesontquecendreset
poussière.»«C'estvrai?»Murmura-t-elle.
«Ohoui,c'estvrai!répondittristementJohnleMalin.Jesuisunvieilidiotd'avoirlaissé
échapperleseultrésorquim'importaitdanslavie.»
Àpeineeut-ilterminésaphrasequ'unférocecoupdeventbalayalasalledutrône.Tout
-leroyaume,l'arméeinvincibleetlecoffreautrésor-disparutd'uncoup.JohnleMalin
seretrouvadanslejardindesononcle.Soncorpsétaitdenouveaujeuneetfort,ses
cheveuxétaientredevenusbruns.EtTamarasetenaitdevantlui.JohnleMalinéclata
d'unrirejoyeux.
«Commentest-cepossible?»demanda-t-ilensoulevantTamarapourlafairetournoyer
danslesairs.
Tamaraluisourit.«Tessouhaitsavaienttousétéexaucés,maispaslemien!»
Ilsallèrentensembleréveillerleroipourluiannoncerquelevoleurdecerisesavaitété
démasqué,etc'estainsiqueJohnleMalindevintl'héritierduroyaume.Etcroyez-vous
queJohnleMalinétaittristedeposséderunroyaumeplusmodesteetbeaucoupmoins
richequeceluidontilavaitrêvé?Oh,non!Ilétaitl'hommeleplusheureuxdelaterre,
carilgouvernaitsonpetitroyaumeavecTamaraàsescôtés.
Etc'estcela,lecteur,quifaittouteladifférenceencebasmonde...
L'Arlequins'adossaàunmur,larespirationhaletante.Ilpensaitneplusêtretrèsloinde
Saint-Giles,maisilnepouvaitjurerderien.Ilsl'avaientpoursuiviàtraverslesrues
commeunanimal.
Dusangcoulaitdesablessureàlacuisse,luiarrachantdesfrissons.Illevalesyeuxpour
tenterdedevinerl'heure,maisc'étaitimpossiblecardegrosnuagescachaientlesoleil.
Ilavaitpasséprèsd'uneheureàtenterdesemerlafouledéchaînée.Cesbravesgens
s'étaientrendusàTyburnpourvoirunependaison,etillesavaitprivésdeleurspectacle.
Ilétaitdoncnaturelqueleurcolèresesoittournéecontrelui.
L'Arlequins'écartadumurpourjaugersonéquilibre.Maissavuesebrouillait,etilavait
l'impressionquelaruetanguait.
Unealarmesemitàsonnerquelquepartdanssatête.
Ilvoulutrepartir,maisilétaitdésormaisobligédes'appuyeraumurpourresterdebout.
Etsavisionsetroublaitdeplusenplus.
Unattelagetournaaucoindelarue.
Sonépéeluiéchappadesmainsettombasurlepavédansunfracasmétallique.La
seconded'après,ils'affalaitsurlesol.Lesyeuxentrouverts,ilvitl'attelageserapprocher.
Sadernièrepenséefutqu'ilsseraienttoustrèssurprisdedécouvrirquiilétait.
PuisWinterMakepeace,lefantômedeSaint-Giles,sombradanslenéant.