Πειραµατικό Μουσικό

Γυµνάσιο Παλλήνης

Μαρία Γλυνού γ1

λογοτεχνικά βήµατα…

…των µαθητών του γ1

Επιµέλεια: Ντία Αριστοδήµου-Ιακωβίδου

2013 -2014

Λίγα λόγια…

Σε αυτό το τεύχος περιλαµβάνονται τα πρώτα λογοτεχνικά

βήµατα, οι πρώτες λογοτεχνικές προσπάθειες, των µαθητών του

γ1 τµήµατος της σχολικής χρονιάς 2013-14. Πρόκειται δηλαδή

για κείµενα, στα οποία οι µαθητές µας δοκιµάζονται…

λογοτεχνικά. για κείµενα, πεζά και ποιητικά, στα οποία, άλλοτε

είναι ευδιάκριτη η διακειµενική σχέση και αναφορά τους σε έργα

σύγχρονων και παλιότερων δηµιουργών, Ελλήνων και ξένων,

ενώ άλλοτε για κείµενα στα οποία τα παιδιά γράφουν τελείως

αυθόρµητα, εµπνεόµενα από καθηµερινά γεγονότα και

συµβάντα.

Σε όλες όµως αυτές τις περιπτώσεις, τα παιδιά καταγράφουν

τον προβληµατισµό τους, τη σκέψη τους, τον φόβο και την

ανησυχία τους. καταγράφουν εν τέλει την αλήθεια τους!

Το τεύχος αυτό αφιερώνεται σε όλους τους µαθητές του

σχολείου µας, ενεργούς και αποφοίτους.

Ντία Αριστοδήµου-Ιακωβίδου

Φιλόλογος, Μ. Α., M Sc.

Παλλήνη, Απρίλιος 2014

Περιεχόµενα

1.«Ψευδαίσθηση» Μαρία Γλυνού γ1

2.Με αφορµή δύο διηγήµατα του Άντον Τσέχοφ…

«∆εν θα βρεθεί λοιπόν κανένας…; » Μαρία Γλυνού γ1

3.«Mόνη σε µια ξένη χώρα…» Άννα ∆ηµητράκη γ1

4.Με αφορµή την «Ελένη» του Ευριπίδη

Το ηµερολόγιο της Ελένης, Μαρία Γλυνού γ1

5.Με αφορµή το «Γλυκό του κουταλιού» του Κυριάκου Χαραλαµπίδη

«Γλυκό του κουταλιού» Μαριάννα Ανδριανού, γ1

6.Με αφορµή «Το γεφύρι της Άρτας»

Το ηµερολόγιο του πρωτοµάστορα, Μαρία Γλυνού γ1

7.«Όνειρο» Μαρία Γλυνού γ1

8.«Η χρονοµηχανή γυρίζει» Ελευθερία Παπαθανασίου - Αγγέλη, γ3

9.«Ματoβαµµένη Λεπίδα» Κωνσταντίνος Πλας γ3

10.Κοιτάζοντας τον πίνακα του F. Goya-3η Μαΐου 1808

11.«Πόλεµος! Και µετά τι;» Μαρία Γλυνού γ1

«Χάος, ετών 15» Ειρήνη Ντούτσουλη γ3

12.«Ο Μαύρος Ανθός» Μυρτώ-Μαρία Ευσταθιάδη, γ1

«Η λεπτή γραµµή», Μάριος Αθανασίου, γ1

13.«Νυχτερινός Παραλογισµός», Έντελ Αράρ

14.«Ο πόνος πίσω από µια βιτρίνα»,Παρασκευή Αγγελίδου, γ1

15.«∆εύτερη ευκαιρία», Ειρήνη Αγγελοπούλου γ1

16.«Σκοτάδι», Μαριάννα Ανδριανού γ1

17.«Το Σονέτο της Κρίσης», Έντελ Αράρ

18. Παρατηρώντας τον πίνακα

«Το κορίτσι µε το περιστέρι» του Πάµπλο Πικάσσο

«Το κορίτσι µε το περιστέρι!» ∆αλδαβάνη Έλλη, γ1

Κλ. Μονέ, Λιβάδι µε παπαρούνες.1872

«Ψευδαίσθηση»

Μαρία Γλυνού γ1

Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Μπορείς να ακούσεις εκείνες τις φωνές; Έχεις ακούσει ποτέ για παράδειγµα τη φωνή του θεριού;

Του θεριού που είναι ερωτευµένο µε το φεγγάρι! Και κάθε µήνα βγαίνει στο σκοτάδι και κλαίει για µια αγάπη που δεν µπορεί να αγγίξει. Τη φωνή του βυθού, του χώµατος στα έγκατα της γης, δύστυχε άνθρωπε, δεν την ακούς. Τα ουρλιαχτά των όµορφων χρωµάτων και οι µελωδίες του σκοταδιού σε

συνεπαίρνουν εσένα!

Οι κραυγές της σωµατικής ικανοποίησης και οι ψίθυροι του πόνου,

τραβούν την προσοχή που γεµίζει το κενό της αβύσσου του εαυτού σου.

∆ύστυχε άνθρωπε! Πώς θα χορέψεις µε αγγέλους αν δεν ηρεµήσεις τους δαίµονές σου;

Claude Monet, Εντύπωση Ηλιοβασιλέµατος. 1872

Με αφορµή δύο διηγήµατα του Άντον Τσέχοφ…

"∆εν θα βρεθεί λοιπόν µέσα σ' αυτές τις χιλιάδες τους ανθρώπους

έστω κι ένας που να θέλει να τον ακούσει µε προσοχή; Αλλά οι

άνθρωποι τρέχουν, χωρίς να προσέχουν ούτε αυτόν, ούτε τον πόνο του...

" Άντον Τσέχοφ, «Ο καηµός»

"∆εν θα βρεθεί λοιπόν µέσα σ' αυτές τις χιλιάδες τους ανθρώπους

έστω κι ένας που να θέλει να τον ακούσει µε προσοχή; Αλλά οι

άνθρωποι τρέχουν, χωρίς να προσέχουν ούτε αυτόν, ούτε τον πόνο του...

" Άντον Τσέχοφ, «Ο καηµός»

Μαρία Γλυνού, γ1

"∆εν θα βρεθεί λοιπόν µέσα σ' αυτές τις χιλιάδες τους ανθρώπους έστω κι

ένας που να θέλει να τον ακούσει µε προσοχή; Αλλά οι άνθρωποι

τρέχουν, χωρίς να προσέχουν ούτε αυτόν, ούτε τον πόνο του...Ο πόνος

του είναι µεγάλος. Όµως κανένας δεν τον βλέπει". Άραγε τόσο τυφλοί

είναι οι άνθρωποι; Πού πήγε η ανθρωπιά και η συµπόνια; Μάλλον

έφυγαν. Έφυγαν απ' τις ψυχές των ανθρώπων και στο πέρασµά τους, το

µόνο που άφησαν είναι ένα "γεµάτο κενό". Ένα κενό γεµάτο απρόσωπες

αντιδράσεις, άγνοια, κατάθλιψη, αδιαφορία και αθέµιτη, αυθόρµητη

κακία.

Και ναι, αυτή είναι η αλήθεια, κανένας δεν ήθελε να τον ακούσει.

Κανένας δεν ήθελε να νιώσει τον πόνο ενός θανάτου. Έµεινε µόνος σε

µια πόλη που έσφυζε από ζωή. Έµεινε αυτός και ο καηµός του. Η σκέψη

πικραίνει, αλλά ο λόγος, ένα ζεστό άγγιγµα ψυχής µέσα στο καταχείµωνο

της Μόσχας και ένα στήριγµα να απάλυναν τον πόνο του. Αλλά οι

συνθήκες έχουν µεταµορφώσει τους ανθρώπους, τους έχουν αποξενώσει.

Στο υποσυνείδητο απέµεινε µόνο ένας λόγος ύπαρξης και όχι ένας λόγος

ζωής. Αν και αυτό το αποφασίζει καθένας µόνος του. Μόνο ένα γεγονός

γίνεται όλο και πιο έντονο: η σκληρότητα και η έλλειψη επικοινωνίας

ανάµεσα στους ανθρώπους. Και οι λόγοι; Μία η κρίση, µία ο πόλεµος,

µία ο ρατσισµός, µία οι κοινωνικές διακρίσεις.

Πολλές αξίες µένουν αναλλοίωτες µε το πέρασµα του χρόνου, αλλά µόνο

η ανθρωπιά, η ευσπλαχνία, η συµπόνια για τον συνάνθρωπο και η έννοια

του "δίνω χωρίς να περιµένω αντάλλαγµα" δεν έµειναν. Μας κατέκτησε

ο υλισµός, η αγάπη για την υλική ικανοποίηση, ανεξάρτητα αν είµαστε

καλά µέσα µας. Μας κάνουν τα υλικά, καλά απ' ό, τι φαίνεται. Η

φαντασία µας και οι σκέψεις µας σταµάτησαν να πλατειάζουν και να

βρίσκουν την πραγµατική ουσία µέσα στα απλά πράγµατα που

βρίσκονται γύρω µας.

Ας µην ανησυχούµε αν δε τα βλέπουµε. ∆ιότι τα πράγµατα αυτά δεν είναι

κάτι ορατό, είναι κάτι που τα βρίσκεις και τα ανακαλύπτεις σιγά-σιγά.

Πιθανόν ο καηµός να είναι ένα απ' αυτά τα πράγµατα που δεν τα βλέπεις.

Κανένας δεν τα βλέπει, παρά µόνο τα βρίσκει. τα βρίσκει σε ένα δάκρυ ή

µια µελαγχολία, µια λέξη ή σ’ ένα νεύµα.

Έτσι µήπως έχουµε όλοι έναν καηµό; Ας αναρωτηθούµε λίγο. Ας είναι το

πιο απλό και ασήµαντο πράγµα, το οποίο θα το βρούµε όταν ψάξουµε

µέσα µας ή και γύρω µας.

Mόνη σε µια ξένη χώρα…

Άννα ∆ηµητράκη γ1

31/08/1997

Άλλη µια βροχερή µέρα έϕτασε στο τέλος της. Είµαι εδώ περίπου 6

µήνες και ακόµα να συνηθίσω τον υγρό και µουντό καιρό .Εκτός βέβαια

από τον καιρό αυτό που δεν µπορώ µε τα τίποτα να συνηθίσω και να

µάθω είναι η γλώσσα. Είµαι από τους λίγους «του είδους» µου και αυτό

δυσκολεύει τις διαπροσωπικές µου σχέσεις µιας και όλοι οι υπόλοιποι

άνθρωποι που κατοικούν εδώ µιλάνε αυτή την ακαταλαβίστικη και

δυσνόητη γλώσσα που δεν γνωρίζω. Το πανεπιστήµιο σε λίγο θα αρχίσει

και δεν ξέρω πώς θα τα βγάλω πέρα. Μα τι κάνω εδώ; Τι γυρεύω σε µία

ξένη χωρά που όλη µέρα βρέχει και έχει υγρασία , σε µια χώρα που

µιλάνε µια γλώσσα που δεν είχα ξανακούσει στη ζωή µου πριν έρθω εδώ,

που οι άνθρωποι δεν βγαίνουν από τα σπίτια τους και δεν έχουν χρόνο

για τίποτα λόγω της σκληρής και πολύωρης δουλειάς…

Τώρα καταλαβαίνω πως ένιωθαν οι συµµαθητές που είχα στο σχολείο

αυτούς που άϕηναν µια πατρίδα ένα σπίτι , ϕίλους και µια γιαγιά ή ένα

παππού για να ακολουθήσουν τους γονείς στους σε ένα καλύτερο αύριο

… Αυτό το αύριο θα ακολουθούσα και εγώ όταν ξεκίνησαν τότε που όλα

ϕαίνονταν ρόδινα και απλά, µε τη διαϕορά ότι θα το έκανα µόνη µου ,

χωρίς την οικογένεια και τους ϕίλους µου. Εδώ δεν έχω κανέναν! ∆εν

έχω κάποιον να µε πάρει τηλέϕωνο να δει τι κάνω , να µου προτείνει να

βγούµε έξω , να έρθει απροειδοποίητα στο σπίτι µου , κάποιον να

στηριχτώ και να στηρίξω κάποιον που να µπορώ στην τελική να έχω µια

τυπική συζήτηση.

Το µόνο ον που συναναστρέϕοµαι είναι η γάτα που ναζιάρικα κάθε πρωί

νιαουρίζει έξω από το παράθυρό µου ψάχνοντας για λίγο ϕαγητό. Της

δίνω ϕαγητό σε αντάλλαγµα να κάθεται και να µε ακούει. Μπορεί να

ακούγεται τρελό αλλά δεν είναι. Το ότι γράϕω ηµερολόγια και µιλάω

στις γάτες, µπορεί να ακούγεται παιδικό µα σαν µικρό παιδί που δεν του

δίνουν σηµασία νιώθω. Πολλές ϕορές ακούω τους γείτονες να

κουβεντιάζουν και να γελούν και ζηλεύω, ζηλεύω γιατί δεν έχω και εγώ

αυτό το προνόµιο να µιλώ µε κάποιον στη γλώσσα µου να

συναναστρέϕοµαι µε κάποιον που να µε καταλαβαίνει… πολλές ϕορές

τους ακούω και προσπαθώ να καταλάβω να βγάλω κάποιο νόηµα αλλά

όλα ακούγονται τόσο ξένα και τόσο δύσκολα.

Τι κι αν έχω περάσει σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήµια του κόσµου

τι να το κάνω αν δεν έχω προσωπική-ϕοιτητική ζωή. Μπορεί να πάρω τις

καλύτερες γνώσεις αλλά δεν θα έχω εµπειρίες , και χωρίς εµπειρίες δεν

µπορείς να ξέρεις τι να σε περιµένει. Νιώθω σαν αγοραϕοβική δεν

βγαίνω πλέον από το σπίτι µου εκτός κι αν πρέπει να πάω στο σούπερ

µάρκετ, να ψωνίσω ή να πληρώσω κάποιο λογαριασµό , ή να περάσω

από το πανεπιστήµιο για κάποιο χαρτί. Νιώθω τόσο παρείσακτη εδώ, πιο

ξένη από ποτέ ακόµα και στα αναγκαία δεν µπορώ να ανταπεξέλθω.

Συνεννοούµαι µε νοήµατα και µε αγγλικά ή ισπανικά αλλά είναι πολύ

λίγοι αυτοί που γνωρίζουν κάποια άλλη γλώσσα εκτός από τη δική τους.

Μια ϕίλη κάποτε µου είπε «Σιγά και εσένα τι σε νοιάζει; Μιλά τους και

εσύ ελληνικά κάποια στιγµή θα συνεννοηθείτε, µην µασάς! σε τέτοιες

περιπτώσεις θέλει αυτοπεποίθηση και τσαµπουκά. Αντιµετώπισε τα όλα

µε χαµόγελο και όλα θα πάνε καλά». Την αυτοπεποίθηση και τον

τσαµπουκά από γεννησιµιού µου δεν τα είχα αλλά από χαµόγελα άλλο

τίποτα. Μα το µόνο που κατάϕερα ήταν ‘η γάτα µου’ να κουβαλήσει όλη

της την παρέα στο σπίτι µου.

07.09.1997 Έχει περάσει µια βδοµάδα από την τελευταία ϕορά που σου

έγραψα και αυτό γιατί είχα επισκέψεις… Ήρθαν οι ϕίλοι µου από

Ελλάδα να µε επισπευτούν, είδα επιτέλους το µέρος που ζω , βγήκα έξω

και γνώρισα την πόλη µου. Αλλά από σήµερα πίσω πάλι στη

αντικοινωνική ρουτίνα µου. Πόσα µου λείπουν οι µέρες µου σαν παιδί ,

οι ανώριµοι συµµαθητές µου που ευχόµουν να µιλούσαν άλλη γλώσσα

για να µην καταλαβαίνω τις ανοησίες που πετούσαν κάθε µέρα και να

που τώρα θα έδινα τα πάντα για να έχω κάποιον σαν κι αυτούς…

περπατάω στο δρόµο και µε κοιτούν περίεργα και δεν ξέρω τι λένε , δεν

ξέρω τι είναι αυτό που σκέϕτονται και λένε µεταξύ του για εµένα, δεν

ξέρω πώς να ερµηνεύσω το πρόσωπο τους.

Σε λίγες µέρες αρχίζει το πανεπιστήµιο και δεν ξέρω τι θα κάνω, τα

περισσότερα µαθήµατα για το πρώτο έτος θα είναι στα αγγλικά και θα

κάνω κάποιες ώρες µάθηµα για να µάθω τη γλώσσα τους για να µπορώ

να ϕοιτήσω τα υπόλοιπα έτη εδώ και να κάνω τα µαθήµατα στη γλώσσα

τους. Μα χωρίς κάποιον να µιλώ πως θα τη µάθω πως θα την εξασκήσω;

Σκέϕτοµαι αν συνεχίσει να είναι έτσι η κατάσταση να ϕύγω να γυρίσω

στην Ελλάδα και να συνεχίσω εκεί τις σπουδές µου αν και δεν θα το

ήθελα αυτό αλλά δεν νοµίζω πως θα αντέξω χωρίς παρέα άλλο εδώ.

31/08/1998

Πάει ενάµισης χρόνος που βρίσκοµαι εδώ και παρά τις όλες δυσκολίες

έχω καταϕέρει να ενταχθώ και πλέον να κοινωνικοποιηθώ. Από τότε που

µετακόµισε δίπλα µου µια αξιαγάπητη ∆ανέζα που είµαστε στην ίδια

ηλικία και σε παρόµοιους τοµείς στο πανεπιστήµιο όλα έχουν γίνει

καλύτερα … Μιας και ντροπαλή καθώς είµαι µε πλησίασε εκείνη πρώτη ,

βρισκόµασταν στην ίδια κατάσταση της περιθωριοποίησης κάναµε καλή

παρέα και δέσαµε καλά. Την επόµενη βδοµάδα γυρνάω στην Ελλάδα για

διακοπές µέχρι τα τέλη του Σεπτέµβρη ! θα µείνω θα συνεχίσω και θα

τελειώσω τις σπουδές µου εδώ και δεν θα αϕήσω το όνειρο µου και την

ευκαιρία που µου δόθηκε για µια καλή µόρϕωση και ένα καλύτερο

µέλλον. Μετά την καλή µου ∆ανέζα οι διαπροσωπικές µου σχέσεις

ευρύνθηκαν και καλυτέρεψαν…

Μα τώρα καταλαβαίνω πως η γλώσσα είναι ένα υπερβατό εµπόδιο που

τελικά δεν µπορεί να σε χωρίσει από ανθρώπους που ταιριάζετε και να σε

εµποδίσει από κάτι που το θες πολύ. Πιστεύω πως δεν εξαρτάται µόνο

από τη γλώσσα αλλά και από την προσπάθεια που κάνεις ο ίδιος και το

χαρακτήρα του καθενός. Και τελικά ήταν από τις µεγαλύτερες εµπειρίες

που πήρα ποτέ αυτή η δυσκολία.

Με αφορµή την «Ελένη» του Ευριπίδη

Το ηµερολόγιο της Ελένης

Μαρία Γλυνού γ1

Ευριπίδη Ελένη - Η Ελένη γράφει στο ηµερολόγιό της...

Εγώ η µισητή Ελλήνων και Τρώων, που λαοί και λαοί για χάρη µου τη

λόγχη του σπαθιού συνάντησαν και τα µατωµένα χώµατα γέµισαν µε τα

σώµατα στρατιωτών και αρµάτων, τολµώ να ιστορήσω τα πάθη που

σηκώνω, τις ευθύνες που κουβαλώ, δίχως να' χω αγγίξει άλλο κορµί µε

τα χέρια που κρατώ την πένα. Αρχίζω και τα πιστεύω πια όλα αυτά, τα

στόµατα και τις λέξεις που διχάζουν εµένα, τη µάνα και τα αδέρφια µου.

Να, σαν τον Τεύκρο που λίγο-λίγο µε σκότωνε µε κάθε του λέξη.

Αντικείµενο όχι µόνο µισητού, αλλά και θανάσιµου πόθου έχω απογίνει.

Μεγαλοδύναµοι θεοί του Ολύµπου δώστε µου ένα βαρυσήµαντο σηµάδι.

Ζουν ή έχουν πεθάνει τα αδέρφια µου; Η µητέρα µου ζει; Ο Μενέλαος µε

άλλη πλάγιασε, µε περιµένει ή στο χώµα κατοικεί;

. Νταβίντ Φρίντριχ, Άντρας και γυναίκα που κοιτάζουν το φεγγάρι

Με αφορµή το «Γλυκό του κουταλιού»

του Κυριάκου Χαραλαµπίδη

Αδαµάντιος ∆ιαµαντής

Μαριάννα Ανδριανού, γ1

ΓΛΥΚΟ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ

Είχα την ανάγκη να το κάνω χωρίς όµως να γνωρίζω µε τι θα έρθω

αντιµέτωπος. Έπρεπε να γυρίσω στην πατρίδα µου, να δω το σπίτι µου,

να πατήσω το χώµα που πάταγα χρόνια τώρα.

Αντίκρισα µια γυναίκα µεγάλης ηλικίας. Σάστισα... Τα συναισθήµατα

ανάµεικτα.

«Πέρασε στο φτωχικό µου καλέ µου να σε φιλέψω κάτι!» µου είπε

πρόσχαρα.

Μου πρόσφερε νερό, γλυκό και ό,τι λογής φρούτα και λαχανικά κοµµένα

απ’ τον κηπάκο µου. Πήρα κι εγώ το θάρρος και της πρότεινα να δω το

υπόλοιπο σπίτι αν γίνεται.

Πολλά οικεία πράγµατα στο χώρο. Ακόµα και το κάδρο της µάνας µου,

δέσποζε στην κρεβατοκάµαρα. Τα καταγάλανα, µεγάλα µάτια της σαν µε

κοίταζαν, µε έκαναν να λησµονώ τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια στην

ακροθαλασσιά. ∆άκρυσα…Μια ανάµνηση σαν το γλυκό του κουταλιού

τριαντάφυλλο που µου έφτιαχνε!

«Μπορώ να το πάρω;» την ρώτησα.

«Φυσικά αγόρι µου. Τί να το κάνω εγώ τώρα που ξέρω πως είναι η

µητέρα σου;»

Εκείνο το κάδρο ήταν ένα από τα αντικείµενα που µε ένωναν

συναισθηµατικά µε το φτωχικό σπιτάκι της καλής κυρίας, το πατρικό

µου. Για το λόγο αυτό, πήρα την άδεια από την πλέον ιδιοκτήτρια του

σπιτιού να την επισκέπτοµαι πού και πού ώστε να “γεύοµαι” πιο συχνά

το υπέροχο γλυκό τριαντάφυλλο.

Κλ. Μονέ, Λιβάδι µε παπαρούνες.1872

Με αφορµή «Το γεφύρι της Άρτας»

Το ηµερολόγιο του πρωτοµάστορα

Μαρία Γλυνού γ1

Σήµερα δεν ήταν µέρα, ήταν εφιάλτης. Θέλω από στιγµή σε στιγµή να

ξυπνήσω και το µόνο που θα' χω δίπλα µου να είναι η γυναίκα µου. Αυτή

είναι η µοίρα όµως! Η λαλιά ενός πουλιού, µας έδωσε τη λύση. Σαν από

µηχανής θεός ήρθε µε ανθρώπινη φωνή, για να µας πει τα µελλούµενα.

∆εν υπήρχε άλλη λύση για να στεριώσει το γιοφύρι. Εξαρτιόταν από

µένα και την µεγαλύτερή µου αγάπη. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για

συναισθηµατισµούς, όταν πρόκειται για το κοινωνικό χρέος. Η µοίρα

είναι χαραγµένη και το θέληµα ένα. Κι όµως τον πόνο της µοίρας δεν

πρέπει να τον βλέπουν τα ανθρώπινα µάτια, ούτε να αγγίζει το κορµί και να πληγώνει την ψυχή. Παρ'όλα αυτά όλα έγιναν όπως τα ήθελε το

πεπρωµένο µου, µας! Κι ενώ εγώ προσευχόµουν να έρθει όσο πιο αργά µπορεί, εκείνη

βηµάτισε και η χαρά της ακούστηκε ως το γιοφύρι. Η εύθυµη και ανυποψίαστη φωνή της µε σκότωνε βασανιστικά, συνθλίβοντας όλα µου

τα αισθήµατα και αποµακρύνοντάς µε ολοένα πιο µακριά της. Ένα

δαχτυλίδι της είπαν ότι έχασα και η Λυγερή προθυµοποιήθηκε.

"Προθυµοποιήθηκε στον θάνατο". Τυφλώθηκα εκείνη τη στιγµή! Με

συνεπήρε και µε τύφλωσε εκείνη µου η τιµή για το υπόλοιπο χωριό.

Αλλά τι να την κάνεις όταν δεν έχεις µε κάποιον να τη χαρείς; Και µάλιστα όταν σκότωσες αυτόν τον κάποιον µε τα ίδια σου τα χέρια. Όταν

εσύ ο ίδιος του έδωσες το σύνθηµα του πόνου. Όταν εσύ ο ίδιος τον

έδιωξες απ' αυτόν τον κόσµο, σταµατώντας την ανάσα του µε µία πέτρα.

Η οµορφιά της έσβηνε καθώς έκλεινε τα µάτια της. Τα βλέφαρά της µε

αποχαιρετούσαν γλυκά, καθώς συναντούσαν το πρόσωπό της, που

βυθιζόταν ολοένα στο αίµα της. Στο αίµα της που θύµιζε τις νύχτες του

χειµώνα, σαν καθόµασταν στο τζάκι, πίνοντας γλυκό κρασί, για να

χαϊδέψει τους ουρανίσκους µας. Της ιστορούσα τις περιπέτειες της

δουλειάς και το βάσανο της ηµέρας και µέσα σ' όλη αυτή την κούραση το

χαµόγελό της µε ξεκούραζε. Αυτό το χαµόγελο δεν θα το βλέπω πια εγώ!

Θα το βλέπει ο Θεός.

ΟΝΕΙΡΟ

Μαρία Γλυνού γ1

Ποιός ο ψίθυρος; Ποιός ο θόρυβος; Ποιός ο γδούπος που σε διατάζει; Αυτός που γεµίζει µε µοναξιά τις νύχτες σου,

δείχνει στα αστέρια πώς να λάµπουν

και στο φεγγάρι πώς να λούζει τη φιγούρα σου.

Αυτός που σε κάνει να σκύψεις σε ξένα γόνατα,

να σφίξεις ξένα χέρια και να φιλήσεις ξένο στόµα.

Αυτός που δείχνει στα όνειρά σου το δρόµο του άπιαστου.

Ναι, αυτός που κυνηγάς και φτιάχνεις χάρτινα καραβάκια που βάζουν

πλώρη στο Αιγαίο και δεν πιάνουν ποτέ στεριά.

Αυτός που µόνο η πονεµένη σου φαντασία θα φτάσει, τα άκρα των

µατιών σου θα δουν, τα δάχτυλά σου θα ψηλαφίσουν, αλλά µόνο στη

ψευδαίσθηση θα ανήκει.

ΡΕΝΟΥΑΡ-«ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΑΠΟ ΜΠΛΕ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Ματoβαµµένη Λεπίδα

Κωνσταντίνος Πλας - µια φιλοξενία από το γ3-

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Ο ουρανός ήταν σκοτεινός. Τα σύννεφα είχαν κρύψει τον λαµπρό ήλιο. Η Φύση κοιτούσε µε θλίψη µα δεν έβρεχε, δεν άφηνε τα δάκρυα της να κυλήσουν. Και µέσα στο σκοτεινό τοπίο της απελπισίας ένας άντρας στεκόταν ασάλευτος. Κοιτούσε τους νεκρούς, τους χιλιάδες νεκρούς της µάχης.

∆εν υπήρχε τιµή, δεν υπήρχε δόξα, δεν υπήρχε ελπίδα. Ο άντρας ήρεµα περπατούσε. Οι σκέψεις του, η φαντασία του είχαν χαθεί στην παλιά τιµή που για εκείνην πολεµούσε. Ο αέρας θρηνούσε µε τον µοναχό άντρα που προσπαθούσε απελπισµένα να ψέξει. Προχώρησε προς το µόνο ύψωµα που υπήρχε, δεν είχε χάσει ακόµα την ελπίδα του.

Ένας λόφος κρατούσε τα πτώµατα των τιµηµένων και στην κορυφή µια τσακισµένη σηµαία να ανεµίζει. Έτρεξε για να δει µε µανία. Μια κραυγή οργής και θυµού βγήκε από τον τραυµατισµένο πολεµιστή. Από όλους τους νεκρούς τον γνώρισε από µακριά και γονάτισε στο υγρό χώµα. Ο άνεµος µε την δική του γλώσσα φώναζε για τους πεσόντες και για αυτόν που στεκόταν ανάµεσά τους. Ο γονατισµένος άντρας δάκρυσε κρατώντας το µατωµένο χέρι του νεκρού φίλου του. Το έσφιξε µε δύναµη και µια πονεµένη κραυγή βγήκε από το στόµα του. Το δάκρυ του αλύγιστου από τον πόλεµο στρατιώτη κύλησε στην πανοπλία του φίλου του. Φώναξε στον γκρίζο ουρανό. Και µε οργή καταράστηκε το µίσος του ανθρώπου.

Έγειρε το κεφάλι του προς το έδαφος καθώς αναπολούσε κάθε γλυκιά στιγµή που είχε περάσει µε τον νεκρό πολεµιστή. Ο µόνος άνθρωπος που ήταν δίπλα του όταν χάθηκαν οι γονείς του, ο µόνος άνθρωπος που γελούσε µε την ζωή του σαν να ήταν µια ζεστή µέρα, ο µόνος άνθρωπος που άξιζε να ζήσει, βρισκὀταν νεκρός µπροστά του. Με δύναµη φώναξε στον Θεό. Ο άνθρωπος που αγαπούσε την ζωή περισσότερο από οποιονδήποτε, ο άνθρωπος που θα θυσιαζόταν για να σωθούν οι χειρότεροι εχθροί του, ο άντρας που άξιζε να ζήσει περισσότερο από τον καθένα βρισκὀταν µπροστά του σωριασµένος, σαν ξύλο από της γηραιές ελιές.

Η µόνη οικογένεια που του είχε αποµείνει ήταν νεκρή` ήταν πεσµένος στο έδαφος µε το αίµα να το έχει καλύψει και µε τα τυφλά για πάντα µάτια του να κοιτούνε τον ουρανό σαν την τελευταία του κουβέντα να την είπε σε αυτόν. Ο άντρας ξάπλωσε δίπλα του και µε στοργή του είπε : «Τελικά δεν θα είσαι πάντα εκεί, δεν θα είσαι εκεί

όταν πονάω για να µε γλυκάνεις, δεν θα είσαι εκεί για να µου δίνεις θάρρος, δεν θα µε στηρίζεις πια, το πνεύµα σου θα ταξιδεύει µακριά».

Ο στρατιώτης δάκρυσε, και η µικρή σταγόνα έπεσε στο µατωµένο έδαφος για να το κάνει να νιώσει την πίκρα του µίσους και του πολέµου. ∆εν ήθελε να το πιστέψει , δεν ήθελε να πιστέψει την αλήθεια, δεν άντεχε να είναι µόνος του στον κόσµο, µα την ψυχή του την είχε καταβάλει η αιώνια µοναξιά, και η καρδιά του χτυπούσε φοβισµένα σε έναν απέραντο κόσµο. Ο άντρας γέλασε καθώς σκεφτόταν τον νεκρό πριν απο λίγες ώρες.

Ο σιωπηλός πλέον φίλος του στεκόταν µε την ελπίδα να ανεµίζει µαζί µε την µπέρτα του. Και µε το σπαθί του καρφωµένο στο έδαφος ψιθύριζε ύµνους, και µε κλειστά τα µάτια απολάµβανε την τελευταία του ησυχία...

Ο ξαπλωµένος στρατιώτης στάθηκε στα γόνατα του, και άφησε τον αέρα να τον διαπεράσει. Ψιθύρισε µε ηρεµία : «Θα είσαι πάντα εκεί; Θα είµαι πάντα εκεί». Ο άντρας σήκωθηκε, έκλεισε τα µάτια του, άπλωσε τα χέρια του και σήκωσε το κεφάλι του προς τον σκοτεινό ουρανό. Η φύση δεν θρηνούσε µαζί του, δεν διατάραξε την λύπη του, αλλά σαν να έστειλε τους ανέµους να ζεστάνουν τον όρθιο άντρα. Χαµογέλασε, και χωρίς καµία κίνηση προσευχήθηκε. Μάζεψε το σώµα του και σήκωσε το πεσµένο σπαθί του άψυχου ανθρώπου. «Φίλε µου...Αδερφέ µου...Οικογένειά µου...Θα ξαναιδωθούµε». Κοίταξε το σκοτεινό πεδίο της µάχης και αναστέναξε.

Ο αιώνιος ήλιος άρχισε να υποχωρεί στην µάχη του, και έδυσε προς το βασίλειό του. Οι µοναχικοί βάρδοι της νύχτας αλύχτησαν και έψαξαν για τη βορά τους. Ο άντρας άρχισε να περπατάει και ψιθύρισε: «Κύριε, ένας άντρας δεν µπορεί να τους προστατεύσει όλους; Αυτόν τον άντρα Κύριε προστάτευσέ τον». Και το φως του φεγγαριού φώτισε το δρόµο του. Εκείνος φώναξε για τελευταία φορά στον άψυχο άντρα : « Φίλε µου... όταν κοιτάω την µατοβαµµένη λεπίδα σου, θα σε θυµάµαι…».

Η χρονοµηχανή γυρίζει.

Ελευθερία Παπαθανασίου - Αγγέλη,

-µια φιλοξενία από το γ3-

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Σε κάποια άκρη του κόσµου υπάρχει µια πεταλούδα µε τον αριθµό

69 στα φτερά της. Λένε ότι το διάλεξε µετά την εκρηκτική χρονιά του

1969 για να τη θυµίζει για πάντα.

Η χρονοµηχανή σφυρίζει. Οι δείκτες τρέχουν.

Μαϊάµι. Πρώτη Μαρτίου 1969. Στην ακτή ο ήλιος δύει. Οκτώ η

ώρα. Κανείς δεν είναι έξω, κι ας έχει ζέστη. Είναι όλοι κάπου ακόµα πιο

ζεστά. Στην κατάµεστη αίθουσα. Περιµένουµε µε τα µάτια καρφωµένα

στη σκηνή. Άργησαν! Επιτέλους, τα φώτα σβήνουν! Η παράσταση, η

τελετή, αρχίζει. Το κλίµα αλλάζει. Το πλήθος τρέµει. Έχει ζέστη ή

ιδρώνουµε απ’ τον πυρετό; Ή και τα δύο; Αύριο θα µας κατηγορήσουν.

Θα µας πουν βίαιους. Μας φοβούνται γιατί αν ιδρώσουµε λίγο ακόµα, αν

χορέψουµε λίγο ακόµα, αν τραγουδήσουµε λίγο ακόµα, αν φωνάξουµε

λίγο ακόµα, θα παρασύρουµε µαζί µας όλο τον κόσµο. Ναι, αύριο θα µας κατηγορήσουν. Αλλά, δε φταίνε αυτοί! Κρίµα µόνο που δεν τους παρασύραµε στον χείµαρρο των βηµάτων µας.

Η χρονοµηχανή γυρίζει πάλι.

Λονδίνο. 7 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς. Εδώ βρέχει ακόµα. ∆εν

πειράζει. Είµαστε µέσα. Τι µας νοιάζει, αν έχει οµίχλη; Η µουσική

αρχίζει. Εδώ δεν αργούν ποτέ. Ναι, αλλά τα αποτελέσµατα είναι τα ιδια.

Εδώ υπάρχουν τραπέζια. Ε, και; Πάντα υπάρχει χώρος για να χορέψει κανείς. Αυτό θα κάνουµε. Εδώ αύριο δε θα γίνει τίποτα. ∆ε θα µας βγάλουν στις ειδήσεις. Εδώ θα λειτουργήσουν κρυφά. Κι εδώ µας

φοβούνται. ∆εν πειράζει. Ας είναι. Ίσως, όταν µεγαλώσουµε, να τους καταλάβουµε. Ίσως τότε να φοβόµαστε κι εµείς. Απόψε δε µας νοιάζει.

Η χρονοµηχανή γυρίζει. Νέα Υόρκη. 6 Οκτωβρίου 1977. Τρίτη συναυλία. Γιατί τρίτη;

Προηγήθηκαν άπειρες. Τώρα βγάλαµε τα δερµάτινα παντελόνια και τα

πουκάµισα. Στη θέση τους βάλαµε σκισµένα τζιν και δερµάτινα

µπουφάν. Παρ’ όλα αυτά, πάλι µας εντόπισαν. Πάλι µας ονόµασαν

εχθρούς. Τόσο καιρό φωνάζαµε πως δεν είµαστε απειλή. Τώρα,

βαρεθήκαµε. Αν δεν τους αρέσουµε, ας µας αφήσουν στην ησυχία µας. ∆εν κάνουν καν αυτό. Τώρα µας παρουσιάζουν ως διαφθορά για τη

νεολαία. Αυτό είναι διαφθορά; Το να ενώνεις τον κόσµο, το να αγαπάς τη

ζωή, το να φέρνεις τη µουσική δίπλα σου όταν χρειάζεσαι στήριγµα; Θα

µας κάνουν σαν τους εαυτούς τους; Θα εχθρευόµαστε κι εµείς τα παιδιά

µας;

Τελευταίος σταθµός. Μόναχο. 20 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου. Φωνάζουµε όσο πιο

δυνατά αντέχουν τα πνευµόνια µας. Μας αγνοούν. Μας κρύβουν πίσω

από κουρτίνες σεµνοτυφίας. Η λύσσα τους έχει κρυώσει. Θα τους

ζεστάνουµε εµείς. Υψώνουµε τα χέρια µας ενώ χορεύουµε µπροστά στη

σκηνή. Αυτοί χάνουν. Εµείς φτάνουµε τον ουρανό! Φτάνουµε το ουράνιο

τόξο!

We catch the rainbow!

Αναφορές σε:

1) 1/3/69 Μαϊάµι, Doors (Jim Morrison, Ray Manjarek, Robby

Krieger, John Densmore, 1965-70)

2) 7/3/69 Λονδίνο, Led Zeppelin (Jimmy Page, John Bonham, John

Paul Jones, Robert Plant, 1968-80)

3) 6/10/77 Νέα Υόρκη, Ramones (Johnny, Joey, Dee Dee, Tommy

Ramone, 1974-96)

4) 20/10/77 Μόναχο, Rainbow (Ritchie Blackmore, Ronnie James

Dio, Gary Driscoll, Craig Gruber, Micky Lee Soule, 1975-

84)

5) We catch the rainbow: Rainbow, Ritchie Blackmore’s Rainbow,

1975

Κοιτάζοντας τον πίνακα του F. Goya-3η Μαΐου 1808

Πόλεµος! Και µετά τι;

Μαρία Γλυνού γ1

Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Τα θύµατα χάνουν τη ζωή τους µέσα στη πλάνη του αίµατος και του

πόνου. Το έδαφος στολίζεται µε πτώµατα αδικοχαµένων, ευωδιάζει το

µπαρούτι και ηχεί η µουσική στα αυτιά των Λατίνων , που πριν

γιόρταζαν µε κιθάρες και φλαµέγκο. Τώρα όλοι χορεύουν στο ρυθµό του

χτύπου της σκανδάλης. Μια γιορτή που κρατά µέχρι να κοπεί η ανάσα.

Μια γιορτή λύπης και θανάτου.

Οι γενναίοι κοιτούν κατάµατα τον εχθρό και υψώνουν τα χέρια, εύλογοι. ∆έχονται το χτύπηµα το ατιµασµένο. Τα µάτια κλείνουν µε παράπονο.

Με παράπονο, που δεν πρόλαβαν να χαιρετίσουν τη µητέρα τους, έστω

και µε δάκρυα στα µάτια. Οι δύστυχες, θα περιµένουν τη θωριά των

µονάκριβων παιδιών τους, να φανεί στο παράθυρο. Και τώρα τι θα δουν;

∆εν θα δουν, αλλά θα ακούσουν τον θάνατο του παιδιού τους από

δεύτερα στόµατα και θα αφουγκραστούν τη µυρωδιά του ακίνητου,

λαβωµένου και αµίλητου σπλάχνου τους λίγο πριν το ταξίδι του για έναν

άλλο κόσµο. Οι κοπέλες περιµένουν τον έρωτά τους και πάλι στο πλάι τους. Αλλά τώρα αυτοί οι έρωτες µόνο στη φαντασία, το όνειρο και την

πικρή ανάµνηση θα ανήκουν. Θα υπενθυµίζονται στο άρωµα των

ρούχων, του κρεβατιού και στο άκουσµα των αισθηµατικών ποιηµάτων

που έλεγε ο ένας στον άλλο την ώρα του αποχαιρετισµού.

∆εν θα είναι πια το νερό που θα καθαρίσει τις πληγές και θα εξοµαλύνει τον πόνο, µα το καθάριο αίµα που κυλά, χρωµατίζει τις πέτρες, το χώµα

και ποτίζει τα άνθη µιας φύσης που δεν αγγίχθηκε ποτέ. Ενός εδάφους που δεν πατήθηκε και ενός ουρανού που δεν κοιτάχθηκε ποτέ.

Ο ουρανός µαυρίζει όταν βλέπει δειλούς να παίρνουν τη ζωή γενναίων.

Και αυτοί τη δίνουν έτσι, απλόχερα. Παρατούν τη γλυκύτητα της ζωής για τη σωτηρία του µέλλοντος. Η λόγχη είναι µυτερή και η σφαίρα

αρκετά γρήγορη, που παίρνει έτσι ύπουλα τη χαρά της ζωής. Πιο δυνατό

απ’όλα όµως, είναι το χέρι. Το ανθρώπινο εκείνο χέρι που κλέβει, δίχως ερέθισµα τη πνοή και δείχνει το δρόµο προς το άπειρο.

∆υο πρόσωπα που πολεµούν, χιλιάδες ζωές που χάνονται, εκατοµµύρια

ουλές, πληγές και ανεξίτηλες εικόνες για πάντα χαραγµένες στη σκέψη.

Χαράγµατα και γρατζουνιές που δεν επουλώνονται ποτέ.

Francisco Goya, 3η Μαΐου 1808, 1814. Λάδι σε µουσαµά, 2,66x3,45 µ. Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

Χάος, ετών 15

Ειρήνη Ντούτσουλη γ3

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Ησυχία. Μουσική παίζει χαµηλά. Μια χαραµάδα της πόρτας µου

υπενθυµίζει την ύπαρξη της ζωής έξω απ’ το δωµάτιο. Υπάρχουν στιγµές που κάθοµαι ώρες πολλές χωρίς να κάνω τίποτα. Αχνοσκέφτοµαι, υπάρχω; Υπάρχω σίγουρα σαν χάος. Μπερδεµένες οι σκέψεις, κάποιες µε

πνίγουν, άλλες µου δίνουν ζωή. Επιθυµίες ανεκπλήρωτες ή και ολοκληρωµένες ηχούν στην µνήµη µου. Ένα ρολόι τοίχου χτυπάει ατελείωτα και µε αποσυντονίζει δεν το βγάζω όµως από το δωµάτιο γιατί σπάει την σιωπή του εαυτού µου. Είναι σιωπή;

Έχω την τρέλα για να ζήσω αλλά δεν ξέρω πως. Μένω ακίνητη,

ασάλευτη, κοιτάζοντας γύρω µου το γαλάζιο δωµάτιο. Σκέφτοµαι θα

σηκωθώ και θα κάνω πράγµατα γιατί υπάρχει µέσα µου ένα συναίσθηµα

που βράζει και ζητά να εξωτερικευτεί. Παραµένω έτσι όπως ήµουν σαν

να µην µπορώ να επικοινωνήσω µε το υπόλοιπο σώµα µου. ∆εν ξέρω αν

είµαι δυνατή, αν είµαι ώριµη να αντιµετωπίσω την ζωή. Μερικά

γεγονότα, καταστάσεις, µικρές αλλαγές ή ανατροπές µε έχουν

στριφογυρίσει και αδυνατώ να αποφασίσω αν θα τα κοιτάξω κατάµατα ή

απλά θα γυρίσω την πλάτη µου. Αυτές οι αποφάσεις είναι τόσο

δύσκολες, µε αγχώνουν! Η καθηµερινότητα αλλάζει συνεχώς και τρέχει είτε για να προλάβει είτε για να κρυφτεί. Λέω πως αγαπάω κάποιους ανθρώπους και το λέω µε χαρά. Θα παραδεχτώ όµως πως φοβάµαι να

τους χάσω γιατί µε ολοκληρώνουν και είναι επίπονο να ζήσω χωρίς αυτούς. Συνηθίζεις στην όµορφη και ευτυχισµένη σου ζωή και τότε

έρχεται η ανατροπή και σε χτυπά! Σε προκαλεί ίσως να κερδίσεις νέες

εµπειρίες, να βρεις το θετικό εκεί που δεν υπάρχει και να µάθεις να

στέκεσαι όρθιος. Παρ’ όλα αυτά, σου παίρνει χρόνο να την αποδεχτείς και να προσαρµοστείς. Οι µικρές και µεγάλες αλλαγές, ο τρόπος που θα

τις αντιµετωπίσουµε, θα τις δεχτούµε ή θα τις αρνηθούµε, καθιερώνουν

την προσωπικότητά µας, την αναπτύσσουν .

Το σχολείο µου αρέσει. Είναι το δεύτερο σπίτι µου ακόµα και όταν µε

κουράζει και η παρουσία µου είναι εξαναγκασµένη. Χτυπάει το

ξυπνητήρι και δεν θέλω ολοκληρωτικά να σηκωθώ όµως δεν

αντιστέκοµαι πολύ, έχω άλλη επιλογή εξάλλου; Μια «Καληµέρα» στα

χείλη ενός παιδιού στην είσοδο, ένα δευτερόλεπτο που θα σε κοιτάξει ο

ήλιος κατάµατα, ένα αστείο, αρκούν για να πάρεις κουράγιο στο

άκουσµα του κουδουνιού. Πρώτη ώρα στην τάξη και όλοι είναι χαµένοι στον κόσµο τους. Κάποιος χαµογελάει µόνος, άλλος κοιµάται, δυο

κορίτσια συζητάνε, κάποιος γέλασε, φταρνίστηκε. Χάος! Λίγοι

συγκεντρώνονται και προσέχουν σε όλη την διάρκεια του µαθήµατος. Είναι δύσκολο να συγκρατήσεις το µυαλό από τα διάφορα ψυχικά

ερεθίσµατα εντάσσοντάς το στην τάξη. Κύρια ερεθίσµατα, ο έρωτας, το

φαγητό και ο ύπνος. Ποια µαθηµατικά; Ποιος πίνακας; Τι ησυχία; Όλα

είναι µακρινά, σβησµένα στη σκέψη του φιλιού, του βλέµµατος. Νοµίζω

διακρίνω το όνοµά µου στις βουές και ξυπνάω απότοµα. Γνέφω

καταφατικά, «Συµφωνώ, ναι, ναι» απαντώ και ξαναχάνοµαι. Το

διάβασµα γίνεται και δεν γίνεται. Ανησυχούν οι γονείς, ανησυχούν οι καθηγητές, ανησυχούµε λίγο και εµείς. Έχουµε όνειρα για το µέλλον µας όµως τα όνειρα δεν αρκούν στην Ελλάδα, στον κόσµο όλο. Μας µένει η

νύχτα µε το απαλό της το ταξίδι. «όµως τη νύχτα, όπως λέει ο

Χατζιδάκις, δεν τους πιάνει ο ύπνος κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν». Καλή ακρόαση!

J. W. Waterhouse, Κεφάλι κοριτσιού. 1896.

Ο Μαύρος Ανθός

Μυρτώ-Μαρία Ευσταθιάδη, γ1

Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Θάνατος! Ταξίδι µακρινό, δίχως επιστροφή. Στη ζωή γεννιέσαι µόνος και πεθαίνεις µόνος. ∆εν παίρνεις την πρώτη σου ανάσα µε

άλλους, ούτε σταµατάει να χτυπά η καρδιά σου µε αυτούς. Μπορεί εκείνη την στιγµή να σου κρατά κάποιος το χέρι, µπορεί να σου λέει πως

δεν θα σε ξεχάσει ποτέ, αλλά στην πραγµατικότητα πεθαίνεις µόνος. Όσον αφορά τους ανθρώπους που σε συντροφεύουν στο ταξίδι σου,

γελούν και µοιράζονται στιγµές µε εσένα, να έχεις στο νου σου πως κι αυτοί µόνοι ζουν. Η θέση τους στην ζωή µας όµως είναι µεγάλη και πολύ

σηµαντική. Είναι σαν τα πολύχρωµα στολίδια σε ένα Χριστουγεννιάτικο

στολισµένο δέντρο, το οµορφαίνουν, του δίνουν χάρη και προσωπικότητα! Είναι σαν τα άστρα στον απέραντο ουρανό ή σαν τα

ανθισµένα αγριολούλουδα στους αγρούς και τα λιβάδια.

Θυµάµαι ήταν ∆ευτέρα. Πρώτη ηµέρα της εβδοµάδας κι από αυτές που σιχαίνονται τα παιδιά, γιατί άλλες πέντε µέρες σχολείου ακολουθούν.

Όµως αυτή η ∆ευτέρα ήταν αξέχαστη για αυτό και θα µείνει χαραγµένη

στο µυαλό µου. Ένιωσα ένα συναίσθηµα που δεν θυµάµαι να είχα

ξανανιώσει ποτέ, είχα τόσα ερωτήµατα, υπαρξιακές ανησυχίες! Πώς

αντιµετωπίζεις άραγε τον θάνατο; Πώς τον κοιτάς στα µάτια και του λες µε θάρρος και τόλµη δεν σε φοβάµαι; Απορώ… Είχαµε φτάσει στην

Εκκλησία και στα αυτιά µας έφτανε η θλιβερή µουσική από τις καµπάνες. Μπορούσες να ακούσεις τους λυγµούς τους , την θλίψη και τον πόνο που τις κατείχε. Είχε µαζευτεί πολύς κόσµος µέσα αλλά και έξω από την Εκκλησία. Φοιτητές, καθηγητές, φίλοι ακόµα άνθρωποι που

λίγο σε γνώριζαν. Ο χώρος ήταν πληµµυρισµένος µε πόνο. Τον έβλεπες χαραγµένο στα πρόσωπα των ανθρώπων, στο βλέµµα τους, αχανές! Κοιτούσε µε επιµονή το κενό! Τα µάτια γεµάτα δάκρυα και το κεφάλι έσκυβε µε σεβασµό προς τη Γη, προς το χώµα. Το χώµα σε καλούσε µα

δεν είχε φτάσει ακόµα η κατάλληλη στιγµή. «Χούς είς χούν» , να το

θυµάσαι άνθρωπε!

Μπαίνω µέσα στην Εκκλησία, όλων τα πρόσωπα είναι σκυµµένα,

τα µάτια κλειστά και τα ρούχα τους µαύρα. Το φέρετρο είναι αρκετά

µακριά και δεν µπορώ να σε αντικρίσω έστω για τελευταία φορά. Είχα

αντικρίσει τα κοκκινωπά σου µαλλιά και το πλατύ σου χαµόγελο δύο

εβδοµάδες πριν και ακόµα µου είναι τόσο δύσκολο να πιστέψω τι έχει συµβεί. Ευγενία, τι γλυκό και ταπεινό όνοµα. Πώς µπόρεσες να φύγεις µέσα σε ένα τόσο µικρό χρονικό διάστηµα; ∆εν θα ξαναδείς τον ήλιο να

ανατέλλει, να ανεβαίνει ψηλά στον ουρανό, να βασιλεύει, να κυβερνά.

∆εν θα δεις ξανά την γαλάζια καλλονή που τα νερά της δρόσιζαν το

κορµί σου τα καλοκαίρια. ∆εν θα ξανακούσεις το ψίθυρο του ανέµου

µέσα από τα φύλλα της πλατανιάς να καλεί το όνοµά σου, ούτε θα δεις ξανά τα αστέρια να στολίζουν µε το λαµπρό τους φως το νυχτερινό

σκοτεινό ουρανό. Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί Μπορεί να µην σε βλέπω αλλά φαντάζοµαι το κορµί σου

ακουµπισµένο µε τόση φροντίδα και στοργή που δεν θα το καταλάβαινες. Το δέρµα σου λευκό. Ήταν πάντα λευκό, λευκό σαν το χιόνι στα βουνά

ή σαν το σεληνόφως. Τα χείλη σου κόκκινα και το χαµόγελό σου

αµυδρό. Αυτό το ευγενές χαµόγελο που δύσκολα ξεχνιέται. Ντυµένη

νύφη, καθώς δεν πρόλαβες να παντρευτείς, ανεβαίνεις ένα-ένα τα

σκαλοπάτια προς τον ουρανό µαζί µε τα πουλιά που πάντα θαύµαζες. Όσο είσαι µακριά να προσέχεις την Ιωάννα. ∆εν θέλει ακόµα να το

πιστέψει. Προσπαθώ να την βοηθήσω να το δεχτεί µα δεν δέχεται µε

ευκολία την βοήθεια κανενός, το ξέρεις αυτό.

Πόσο µικρή είναι τελικά η ζωή… Όλα µπορούν να αλλάξουν σε ένα δευτερόλεπτο, τόσο λίγος χρόνος που δεν το καταλαβαίνουµε. Αν

έµαθα κάτι από αυτή την εµπειρία είναι πως πρέπει να ζεις, να γνωρίσεις τον κόσµο και τους ανθρώπους όσο µπορείς! Μόλις τελειώνει η

λειτουργία ξεκινάµε όλοι προς το κοιµητήριο. Παρότι η νεκροφόρα είναι µαύρη το φέρετρο σου είναι λευκό. Συµβολίζει την ελπίδα και την

αισιοδοξία που είχες στην ζωή, το θάρρος και την γενναιότητα. Τα

αµάξια είναι τόσα πολλά που κλείνουν τους δρόµους . Παρατηρώ τα

πρόσωπα των ανθρώπων µέσα από τα συνήθως µαύρα φιµέ τζαµιά. Είναι θλιµµένα, µε κόκκινα µάτια από το κλάµα. Μόνο αυτό φτάνει για να

καταλάβει κανείς πόσο αγαπητή ήσουν. Μακάρι να µην συνέβαινε αυτό

µα όλα είναι µέσα στο σχέδιο έτσι δεν είναι; Τα αµάξια πηγαίνουν αρκετά γρήγορα και εύχοµαι να φτάσουµε

αργά στο κοιµητήριο. Η πιο θλιβερή ώρα έχει φτάσει. Το σώµα σου θα

ενωθεί µε το χώµα που σαν σεντόνι θα σε σκεπάσει γλυκά. Στην

εξωτερική πόρτα µας µοιράζουν λευκά τριαντάφυλλα να σου

προσφέρουµε την τελευταία σου µέρα πάνω στη Γη. Έχουν λίγα αγκάθια

µα αυτό είναι το τελευταίο πράγµα που περνάει από το µυαλό µου αυτή

τη στιγµή. Περπατάω µε αργό βηµατισµό έως ότου φτάνω µπροστά από

το φέρετρο. Περιµένουµε λίγα λεπτά και έξι νεαροί σε σηκώνουν στους ώµους τους. Πάνε προς τον τάφο. Το βλέµµα τους είναι χαµηλό και τα

µάτια τους κρύβουν τα µαύρα γυαλιά που φορούν. Όλοι φοράνε γυαλιά,

ακόµα κι εγώ παρότι τα αποφεύγω. Οι άνθρωποι προχωράνε πίσω από

το φέρετρο και τους παππάδες. Κοιτάζω ψηλά τον ουρανό, σύννεφα δεν

υπάρχουν πουθενά. Η φύσις χαίρεται, γελά και τραγουδά χαρµόσυνα ενώ

εµείς εδώ πενθούµε και νοσταλγούµε τα πρόσωπο που χάθηκαν.

Καναρίνια και άλλα πουλιά που βρίσκονται σε κλουβιά στα µπαλκόνια

των πολυκατοικιών κελαηδούν χαρούµενα ενώ στα αυτιά µας φτάνουν

µόνο οι κραυγές και οι φωνές από τα κοράκια που παρακολουθούν

καθισµένα στα κλαδιά των δέντρων. Τέτοιες ώρες µπορείς και βλέπεις τις ψυχές να ανεβαίνουν στο ουρανό!

Μόλις είδα την επιγραφή µε το όνοµα σου κατάλαβα πως αυτό

ήταν το τέλος. ∆εν ήταν ένα παραµύθι µα η πραγµατικότητα. Το σώµα

σου πλέον έχει γίνει ένα µε την φύση. Βλέπω τον κόσµο να

αποµακρύνεται σιωπηλά. Παντού υπάρχουν ταφόπλακες και λουλούδια,

ναι λουλούδια. Άνθη διαφόρων χρωµάτων, βιολετί, κόκκινα, άσπρα και µπλε. Επικρατεί ησυχία, νεκρική σιγή. Το µόνο που ακούγεται είναι το

θρόισµα του ανέµου να καλεί τις νύµφες να θρηνήσουν για τον χαµό σου.

Ο κόσµος φεύγει. Βλέπω τα κόκκινα µάγουλά τους, κόκκινα από τα

δάκρυα. Το πιο περίεργο όµως είναι η ζωή που γεµίζει το κοιµητήριο.

Παντού υπάρχουν δέντρα, λουλούδια και φως! Παντού φως! Παντού

ζωή! Πώς ένας τέτοιος τόπος πληµµυρίζει από ζωή; Για την αδερφή σου

ακόµα αναπνέεις, όπως τα πουλιά και τα φυτά στο κοιµητήριο. Μου είπε

πως µια µέρα άνοιξε ην πόρτα του δωµατίου της και σε είδε να κάθεσαι στο κρεβάτι και να ζωγραφίζεις, όπως ανέκαθεν έκανες. Φοβάται να

κλάψει, φοβάται την ανθρώπινη αδυναµία. Αν κλάψει θα δει µε καθαρά

µάτια την πραγµατικότητα που τόσο φοβάται και αποφεύγει. Είναι τροµοκρατηµένη, κρύβει το πρόσωπο της µε ένα ψεύτικο χαµόγελο,

όµως δεν την κατηγορώ, πρέπει να είναι πολύ δύσκολο!

Θάνατος! Το κορµί φθείρεται, τα µάτια κλείνουν τα παραθύρια

τους και η φωνή σιωπά. Τα νύχια µαυρίζουν µα η ψυχή µένει ζωντανή.

∆εν θα σε ξεχάσουµε ποτέ µην ανησυχείς. Το γέλιο, τα µάτια, το βλέµµα

σου και ακόµα η ξεχωριστή χροιά της φωνής σου θα µείνουν για πάντα

αθάνατα καθώς τα χρόνια περνούν. Όσο πετούν πουλιά στο ν ουρανό και η θάλασσα αναπνέει θα υπάρχεις, ανέγγιχτη, γλυκιά και αιθέρια. Μια

σαγηνευτική ύπαρξη! Όσο τα µάτια µας µένουν ανοιχτά και το µυαλό

µας σε θυµάται θα υπάρχεις.

Φεύγεις µικρή, εικοσιένα χρονών. Μπορεί οι µοίρες να έκοψαν την

γραµµή της ζωής σου µα όσο σε αγαπάµε και σε σκεφτόµαστε, όσο ζεις µέσα στην µνήµη µας από ψηλά θα βλέπεις! Ονειρευόσουν να πετάξεις, ορίστε πέτα. Άνοιξε τα φτερά σου και ταξίδεψε, είσαι ελεύθερη τώρα.

Μέσα από τον θάνατο κέρδισες την ελευθερία. Μέσα από τον πόνο και τα εµπόδια της ζωής την λύτρωση και την αγάπη που δεν µάθαµε να

δίνουµε απλόχερα! Χωρίς τον θάνατο η ζωή δεν θα είχε αξία. Όσο ψυχρό

και αν ακούγεται έδωσες ζωή και πνοή σε πολλούς ανθρώπους µέσα από

τον δικό σου θάνατο! Είσαι ελεύθερη να πετάξεις µακριά από τον πόνο,

την δυστυχία, το άγχος και την µιζέρια. Είναι δύσκολο να αφήνεις πληγωµένους αυτούς που αγαπάς µα αυτός είναι ο κύκλος της ζωής. Μου

είναι τροµερά δύσκολο να το κατανοήσω µα έτσι είναι. Όταν

ξανασυναντηθούµε θα µου αποκαλύψεις αυτό το µεγάλο µυστικό, έτσι

δεν είναι;

Θάνατος! Ένα µακρινό ταξίδι. Μια ζωντανή ανάµνηση και µια πιο

βαθειά µατιά στην ζωή. Ποιοί είµαστε; Πού πάµε; Ποιος ορίζει το τέλος µας και γιατί; Γιατί πεθαίνουµε; Γιατί υπάρχουµε; Ποιός είναι ο

προορισµός µας; Ποιος ο σκοπός µας; Εσύ τώρα ξέρεις µα εµείς ακόµα

ψάχνουµε την κρυµµένη αλήθεια. Τα επίγεια όντα ακόµα ψάχνουµε την

απάντηση σε µία µόνο ερώτηση που απαντάει τις υπόλοιπες, τι είναι ο

άνθρωπος; Πόνεσες πολύ πριν αφήσεις την τελευταία σου πνοή. Πονάµε

τώρα που σε χάσαµε, πονάµε εµείς που µένουµε. Τώρα η ψυχή σου

βρήκε γαλήνη και ηρεµία µα οι δικές µας εξακολουθούν αν

ταλαντεύονται, να υποφέρουν. Πονάνε αυτοί που µένουν πίσω… πονάνε!

Πονάει η Ιωάννα, πονάνε οι γονείς σου και η άλλη σου αδερφή, πονάµε

εµείς που σε ξέραµε, πονάνε οι φίλοι σου! Η ζωή δεν είναι εύκολη δεν

είναι απλή. Είναι σκληρή και για να βρεις γαλήνη θα χρειαστεί να

ανέβεις πολλά βουνά, να περάσεις µυριάδες ποταµούς και να κρατήσεις πολλά βάρη στις πλάτες σου, µα αυτή είναι η ζωή! Μπορεί να ουρλιάξεις από τον πόνο µα η πίκρα θα φύγει µόλις γευτείς τη γλύκα που κρύβεται πίσω από κάθε εµπόδιο! Αυτή είναι η ζωή! Σε χαιρετώ, θα σε ξαναδώ µα

ελπίζω όχι ακόµα!

J. W. Waterhouse, Μιράντα. 1875.

Η λεπτή γραµµή

Μάριος Αθανασίου, γ1

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Κοίταξε βαθειά µέσα στον καθρέφτη , ήξερε πως αυτό δεν ήταν το

δικό της πρόσωπο, τον κοίταξε κατάµατα, ήθελε να του δείξει πως τον

είχε βαρεθεί, ότι κουράστηκε να τον βλέπει, µα καταλάβαινε πως ο

τρόµος δεν την άφηνε, την κατέτρωγε όπως το σαράκι το ξύλο. ∆ιέκρινε

το παγωµένο του χαµόγελο την έβλεπε να τρέµει σαν το ψάρι και γέλαγε

µόνο και µόνο για να της αποδείξει πως µύριζε τον φόβο της . Ξύπνησε καταϊδρωµένη , κάποιος στη θέση της θα χαιρόταν αν

καταλάβαινε πως αυτό ήταν µόνο ένας απλός εφιάλτης. Αλλά όχι, η

Ζωή, εκείνη ήξερε πολύ καλά πως ο θάνατος δεν υπάρχει µόνο στους

εφιάλτες , είχε δει το ίδιο όνειρο όταν ήταν οχτώ τότε που έχασε την

γατούλα της σε τροχαίο ή µια ακόµα φορά όταν το καλλίφωνο καναρίνι της το έφαγε ένας άσχηµος γάτος, µα η τελευταία φορά ήταν η πιο

οδυνηρή: την έζησε στα δεκατρία της:. Ήταν Κυριακή, ο πατέρας της ,της

είχε υποσχεθεί πως θα έπαιρνε άδεια από την πολύωρη δουλειά του για

να πάνε να δουν ταινία στον κινηµατογράφο και µετά για βόλτα µε

παγωτό στο πάρκο, Η Ζωή τον περίµενε στο µπαλκόνι, µα εκείνος δεν

ερχόταν. Έτρεξε στη µητέρα της γεµάτη απορία, την αντίκρισε στην

τραπεζαρία να κλαίει, κατάλαβε πως αν την ρωτούσε τι έγινε θα την

αγνοούσε ή ακόµα χειρότερα θα της έλεγε ψέµατα. Για αυτό

κοντοστάθηκε λίγο, τότε άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά και κρύφτηκε

πίσω από την πόρτα. Το σήκωσε η µητέρα της, στην άλλη γραµµή ήταν η

φίλη της µητέρας της η Ισµήνη. Συζήτησαν για αρκετή ώρα µέχρι που η

Ζωή άκουσε την µητέρα της να αναφέρεται σε νοσοκοµείο: «Ισµήνη

ξέρω πως πρέπει να πάω να τον δω, έστω και αν αυτή θα είναι η

τελευταία φορά, αλλά την µικρή; Που θα αφήσω την Ζωή;» Μετά από

αυτό η Μητέρα της Ζωής έκλεισε το τηλέφωνο, στο νοσοκοµείο. ∆εν

πήγε να τον δει, το ένιωθε πως θα ήταν η τελευταία φορά. Λίγες µέρες µετά στο σχολείο η Ζωή άκουσε τις µητέρες των συµµαθητών της να

συζητούν για τον θάνατο του πατέρα της, άκουσε µια από αυτές «Ήταν

τόσο νέος αλλά καµιά φορά πώς τα φέρνει η µοίρα… ώστε από τροχαίο

ε;» και η απέναντι της απάντησε «Ναι! Λένε πως ένας θεόµουρλος οδηγός ανέβηκε µε το αµάξι του στο πεζοδρόµιο την ώρα που εκείνος έβγαινε από ένα µαγαζί». Η Ζωή έτρεξε γεµάτη δάκρυα προς την τάξη

της, ήξερε από τότε πως κανείς πια δεν θα της συµπεριφερόταν το ίδιο.

∆εν έκανε λάθος, ακόµα και τώρα που έχουν περάσει τρία χρόνια

από τότε, κάποιοι συνεχίζουν να της φέρονται σαν ένα άτυχο κουτάβι, πράγµα που η Ζωή δεν το ήθελε. Μόνο εκείνο το αγόρι, ο Αντώνης, φερόταν σαν να την καταλάβαινε απόλυτα. Ήταν καινούργιος µαθητής,

είχε έρθει στα µισά της χρονιάς, και από την πρώτη στιγµή η Ζωή και ο

Αντώνης έγιναν κολλητοί. Όµως εκείνος τις περισσότερες φόρες δεν της ανοιγότανε, µε αποτέλεσµα οι συζητήσεις τους να αρέσκονται σε ένα

«Γεια, πως είσαι;».

Αφού ξύπνησε από τον εφιάλτη σηκώθηκε και έκανε ένα γρήγορο

µπάνιο, έφτιαξε την τσάντα της, ένα πρόχειρο τοστ και έτρεξε να µην

χάσει την πρώτη ώρα. Στον δρόµο συνάντησε τον Αντώνη, ένοιωσε

ανακούφιση για δύο λόγους: πρώτον δεν άργησε για το σχολείο, και δεύτερο και κυριότερο ήθελε κάπου να πει το όνειρό της που καθόταν

σαν πέτρα µέσα στο δεµένο σαν κόµπο στοµάχι της. «Αντώνη,

Περίµενε!» του φώναξε από την άλλη άκρη του πεζοδροµίου, και πέρασε

τον δρόµο γρήγορα. «Τι έγινε γιατί φωνάζεις έτσι;» είπε « θέλω να σου

πω!» του απάντησε και πήγαν πίσω από το σχολείο, µιας και το µάθηµα

δεν είχε αρχίσει. Του εξήγησε τα πάντα σε σχέση µε το όνειρο της και στο τέλος του είπε «και ποιος θα είναι ο επόµενος; Γιατί αυτοί που

αγαπάω να φεύγουν από κοντά µου;». Ο Αντώνης προσπάθησε να την

καθησυχάσει « Άκου, εγώ δεν πιστεύω πως κάποιος θα φύγει από την

ζωή σου απλά και µόνο από ένα όνειρο. ξέρεις, εγώ έχασα και τους δύο

γονείς µου πολύ µικρός και µε έχει µεγαλώσει η γιαγιά µου. ∆εν έµαθα

ποτέ πώς τους έχασα, µα όταν ρωτούσα τη γιαγιά µου εκείνη µου έλεγε

πάντα µια ιστορία: Αφορούσε ένα παιδί που ζούσε σε ένα δωµάτιο, και κάθε φορά που ένα αγαπηµένο του πρόσωπο έφευγε από το δωµάτιο του

και πήγαινε σε ένα άλλο, εκείνο άρχιζε να κλαίει , χαζό έτσι; , κι όµως Ζωή, ακριβώς αυτό συµβαίνει όταν κάποιος φεύγει από την ζωή µας. Είναι σαν να φεύγει από το δωµάτιο που βρισκόµαστε και πάει σε ένα

άλλο. Αυτό δεν σηµαίνει ότι πρέπει να κλαίµε ή να στεναχωριόµαστε,

µάλιστα τις περισσότερες φορές το διπλανό δωµάτιο έχει ένα διαφανές τζάµι αντί για τοίχο, όµως τα µάτια γεµάτα δάκρυα δεν το βλέπουν, για

αυτό πολλές φορές να ξέρεις, την ζωή µε τον θάνατο τα χωρίζει µόνο µια

λεπτή γραµµή, µια απλή λεπτή γραµµη”.

Τρείς µήνες µετά από αυτή την συζήτηση ο Αντώνης αποδήµησε

λόγω της σοβαρής ασθένειας του µε τον καρκίνο που τον παίδευε χρόνια

τώρα. Όταν η Ζωή πήγε στην κηδεία του, ήταν η µόνη που δεν έκλαιγε

γιατί ήξερε πως τώρα πια ήταν πιο κοντά από ποτέ, µιας και αυτό που

τους χώριζε ήταν µια λεπτή γραµµή, µια απλή λεπτή γραµµή.

J. W. Waterhouse, Βοριάς. 1903.

Νυχτερινός Παραλογισµός

Έντελ Αράρ

Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Καθόµουν. Καθόµουν εκεί και την κοιτούσα. Αφηρηµένη. Είχα

σταυρώσει τα χέρια µου και είχα φέρει τα πόδια µου κοντά στο σώµα

µου για να µην κρυώνω. Καθόµουν εκεί, στην µέση του σαλονιού µου,

πάνω στο κόκκινο χαλί µε τα τριαντάφυλλα, και κοιτούσα. Κοιτούσα

εκείνην. Το πώς έπεφτε από ψηλά, το πώς κυλούσε πάνω στο παράθυρό

µου, και το πώς κατέληγε στο χώµα σχηµατίζοντας αργά, σιγά µια

λιµνούλα. Και έπειτα άκουγα. Τον ήχο της. Το ρυθµικό αυτό ήχο που

ψιθυρίζει. Που ψιθυρίζει κάθε φορά άλλα λόγια. Λόγια της ψυχής που

µπορείς να καταλάβεις µονάχα εσύ. Κανείς άλλος. Ψιθυρίζει ονόµατα.

Ονόµατα που θυµίζουν στόµατα. Στόµατα, σώµατα, λέξεις, σκέψεις, αναµνήσεις, στιγµές, χάος, αγάπη, ελπίδα. Παραλογιζόµουν, το ήξερα.

Χανόµουν συνειδητά. Ήξερα τι έκανα. Είχε ήδη ξεκινήσει. Ποιο; Το

ταξίδι. Το ταξίδι σε µέρη µακρινά – Στο νησί των αναµνήσεων. Εκεί. Εκεί βαθιά. Εκεί που υπό τον ήχο της βροχής, χανόµουν στην παλίρροια,

στον βυθό των αναµνήσεων, στον ύφαλο των συναισθηµάτων, στον

ωκεανό της ειλικρίνειας. Ήµουν ελεύθερη παγιδευµένη-Οξύµωρο, το

ξέρω. Ελεύθερη να αναπολήσω, παγιδευµένη να ‘’ξαναγνωρίσω’’ παλιά

πρόσωπα ξεχασµένα, βαθιά καταχωνιασµένα, ψέµατα, διαστρεβλωµένες αλήθειες του µυαλού, συναισθήµατα, µυρωδιές και αγάπες. Ήταν η ώρα.

Έπρεπε. ∆εν βρέχει συχνά, είναι η αλήθεια. Ήταν η µόνη ευκαιρία µου.

Έλιωνε όµως η καρδιά µου. Το να αποχωρήσω όµως αδύνατο. Η βροχή

µε είχε παγιδεύσει. Εκείνη, που µε την οµορφιά της µαγεύει το µυαλό. Οι κρυστάλλινες σταγόνες, σταλµένες από τα ουράνια, µε είχαν καταλάβει. Εµένα, τον εαυτό µου, το µυαλό µου… την καρδιά µου. Αυτή η µυρωδιά

ελπίδας µε στιγµάτιζε και ο ήχος- αυτός ο µυστήριος ήχος-µε είχε

καθηλώσει. Ακίνητη περιµένω να τελειώσει. Να αποδράσω προσπαθώ

από τις σκέψεις, από τον ίδιο µου τον εαυτό. Και ξαφνικά!

Ελευθερώνοµαι. Ανοίγω τα µάτια µου και αντικρίζω το ίδιο σκηνικό που

είχα ‘’αφήσει’’. Αυτή τη φορά όµως έχει άλλη οµορφιά, άλλη χάρη. ∆ίνει µια αίσθηση ελπίδας και ηρεµίας. ‘’∆εν είµαι ακόµα έτοιµη να την αποχωριστώ’’ συλλογίζοµαι. ‘’Ας ξανά βυθιστώ’’. Ξανακάθοµαι λοιπόν για να αφουγκραστώ την

ηρεµία και ξαναφεύγω για ένα ακόµα ταξίδι στον Νυχτερινό µου

Παραλογισµό.

«Ο πόνος πίσω από µια βιτρίνα»

Παρασκευή Αγγελίδου, γ1

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

17 Σεπτεµβρίου 1999

Η πρώτη µου µέρα στο καινούριο µου σχολείο! Όλα φαίνονται υπέροχα.

Μπορώ να πω ότι οι καθηγητές και οι συµµαθητές µου, όλοι εκτός από

έναν, είναι πολύ φιλικοί µαζί µου. Αυτός ο ένας όµως έχει βάλει στόχο

να µε κάνει να νιώσω άσχηµα µέσα στην τάξη. ∆εν µε άφηνε να

στεριώσω λέξη, είχε ήδη πετάξει την «σπόντα» του!

Από ότι κατάλαβα όµως η συµπεριφορά του δεν αφορούσε µόνο εµένα

αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά. Η Μαίρη, η διπλανή µου, µου είπε πως από

πέρυσι τον Μάρτιο, σαν κάτι να του συνέβη και άλλαξε πολύ. Ειδικά

στην αρχή δεν ήταν µόνο αγενής και αντιδραστικός σε ο,τι του έλεγες αλλά και πολύ επιθετικός. Ακούστηκε µάλιστα, ότι το καλοκαίρι τον

συνέλαβε δύο φορές η αστυνοµία επειδή συµµετείχε σε επεισόδια.

Μετά από αυτό τα περισσότερα παιδιά στην τάξη δεν του µιλούσαν. Με

ένα παιδί µάλιστα τσακώνονταν πολύ άσχηµα σχεδόν κάθε µέρα και εκείνος πίστευε πως ήταν ο "αιώνιος εχθρός" του. Η Μαίρη πιστεύει ότι

κάτι σοβαρό του συµβαίνει και φοβάται πως αν συνεχίσει έτσι θα τον

διώξουν από το σχολείο. «Και καλά θα κάνουν» σκέφτηκα µέσα µου,

«γιατί να έχουµε µέσα στην τάξη έναν βανδαλιστή ; » ∆εν το είπα όµως. Φοβήθηκα πως αν της το έλεγα θα µε πέρναγε για προκατειληµένη και ακατάδεκτη και θα σχηµάτιζε λάθος εικόνα για µένα.

27 Νοεµβρίου 1999

Πραγµατικά έχω µείνει άφωνη. Είµαι τόσο νευριασµένη µε τον εαυτό

µου όσον αφορά αυτά που πίστευα για τον Νίκο! Ήµουν τόσο λάθος, κατηγορηµατική για όσα πίστευα. Όσο θυµάµαι όσα έγραφα για εκείνον

από την ηµέρα που τον γνώρισα µε πιάνουν τα κλάµατα. Ας σου

εξηγήσω όµως τα πράγµατα από την αρχή.

Ο Νίκος είχε µια εβδοµάδα να έρθει στο σχολείο. Όλοι πιστεύαµε ότι ήταν πολύ ωραία χωρίς εκείνον στην τάξη. Την Τρίτη ώρα σήµερα ήρθε ο διευθυντής στην τάξη µας. Με δάκρυα στα µάτια µας είπε πως ο

συµµαθητής µας πέρυσι τον Μάρτιο έµαθε πως πάσχει από ένα

πρωτόγνωρο είδος καρκίνου για το οποίο δεν έχει βρεθεί θεραπεία. Ο

κόσµος κατέρρευσε µπροστά στα πόδια µας. Μας είπε πως είναι στο

νοσοκοµείο σε κρίσιµη κατάσταση και πως οι γιατροί δεν είναι σίγουροι

ότι θα τα καταφέρει. Όλη η τάξη τα έχασε. Την επόµενη κιόλας µέρα πήγαµε στο νοσοκοµείο

για τον δούµε όµως δεν µας άφησαν να περάσουµε. Οι γονείς του µας είπαν ότι εδώ και µερικές ώρες έχει πέσει σε κώµα και φαινόντουσαν

τόσο λυπηµένοι που τίποτα δεν µπορούσε να τους συνεφέρει. Φύγαµε και τον αφήσαµε να συνεχίσει τον αγώνα του, έναν αγώνα στον οποίο δεν

ήταν µόνος.

1 ∆εκεµβρίου 1999

Οι γιατροί είχαν δίκιο. ∆εν τα κατάφερε. Πάλεψε µε τον θάνατο για να

κερδίσει τη ζωή. Πάλεψε σκληρά σαν τον πιο τίµιο πολεµιστή που

πολεµά για την πατρίδα του. Όµως έχασε. Στην τάξη µας βάλαµε µια

φωτογραφία του και από κάτω ένα ποίηµα που είχε γράψει ο "αιώνιος εχθρός" του:

«Κάποτε πολεµούσαµε

για να ξεπεράσουµε

ο ένας τον άλλο.

Τώρα εσύ πολεµάς για τη ζωή

και εγώ για τον εαυτό µου.

Για να µε συγχωρέσω

που στη δυστυχία σου

πρόσθετα και τη δικιά µου.»

«∆εύτερη ευκαιρία»

Ειρήνη Αγγελοπούλου γ1

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Περιφερόµουν στα γκρίζα δροµάκια τα στενά,

τα άχρωµα και βαρετά,

ήθελα µόνο να πουλήσω χαρτοµάντιλα,

να έχω λίγα χρήµατα να ζήσω σήµερα καλά,

αλλά τελικά δεν πούλησα αρκετά,

να αγοράσω λίγο ψωµί, λίγο φαί,

να πιω λίγο νερό,

κι αν δεν είναι δυνατό,

λίγη ζάχαρη απλή.

Σκέφτοµαι κάτι από µέσα µου για να σταθώ στα πόδια µου.

Σκέφτοµαι να ζήσω το σήµερα,

να ξεχάσω το χτες,

να πάω στη µητέρα µου να µε παρηγορήσει.

Στον ήλιο όµως δεν µπορώ να δω το µέλλον µου.

Σαν κάποιος να το έσβησε µε γόµα,

σαν κάποιος να µην το έχει δηµιουργήσει ακόµα.

Περπατώ στα βρόµικα δροµάκια ξυπόλυτη.

Ξέροντας πως θα µαι αύριο βρόµικη.

Αλλά δυστυχώς δεν µπορώ να κάνω κάτι...

Γυρνάω στο δικό µου το κουτί,

να ξεκουραστώ.

Φοβάµαι τις πληγές που µου έκαναν οι βάνδαλοι.

∆ε µε συµπαθούν,

δε συµπαθούν κανέναν µας.

Νιώθω το σώµα µου κρύο και ζεστό µαζί.

Και τον αδελφό µου στο όνειρό µου,

που µε φώναζε γλυκιά και µαζί µε αυτό χαζή.

Κι αποκοιµάµαι...

Ίσως και για πάντα...

Νιώθω τη µαµά µου να µε σκεπάζει µε την εφηµερίδα

κι έτσι φεύγω.

«ΣΚΟΤΑ∆Ι»

Μαριάννα Ανδριανού γ1

Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Το τοπίο φαντάζει µε µαύρο χαρτί γεµάτο χρυσόσκονη.

Βλέπεις, η βροχή έχει µαγικές ιδιότητες.

Φωτίζει ακόµα και το σκοτάδι.

Εγώ κάποτε ήµουν η τελευταία λάµψη που είχε αποµείνει.

Και εσύ έφυγες.

Και εγώ έσβησα.

Μην γυρίσεις πια να µε κοιτάξεις!

Ακόµα και το σκοτάδι µπορεί να τυφλώσει…

«Το Σονέτο της Κρίσης» Έντελ Αράρ

Πειραµατικό Μουσικό Γυµνάσιο Παλλήνης

Και κοιτάς έξω από το παράθυρό σου,

Για να δεις έναν πόλεµο σκληρό,

Χωρίς έλεος, και γεµάτη θυµό,

Σχίζεις το πουκάµισό σου.

Και ουρλιάζεις µε πόνο βουβό,

Γιατί φωνή δεν βγαίνει, Αφού νιώθεις την ψυχή σου να ανεβαίνει Προς τον καταγάλανο αυτό ουρανό.

Και δεν ταιριάζει ο πόνος σε µια τόσο ωραία µέρα,

Που ο ήλιος φωτίζει µε φως λαµπερό

Και οξύµωρο σχήµα φαντάζει για σένα

Που τον τρόµο προσπαθείς να εκφράσεις, Με µονάχα ένα σφαδασµό,

Μα κανέναν δεν έχεις να του δείξεις Τι περνάς στον τόπο αυτό.

Παρατηρώντας τον πίνακα

«Το κορίτσι µε το περιστέρι» του Πάµπλο Πικάσσο

Το κορίτσι µε το περιστέρι!

∆αλδαβάνη Έλλη, γ1

Μουσικο Γυµνασιο Παλληνης

Σαν µία µικρή σταγόνα ελπίδας, Σαν την ελευθερία προσωποποιηµένη

σ’ ένα αγνό και αθώο προσωπάκι

κουρνιασµενο στην αγκαλιά ενός µικρού κοριτσιού,

της ειρήνης, που στο πέρασµά της όλοι σταµατούν να σκέφτονται και πράττουν µε την καρδιά,

µε το συναίσθηµα.

Σαν όµως το φεγγάρι ανέβει ψηλά στον ουρανό για να φωτίσει τα δάκρυα των πληγωµένων ανθρώπων

και τα χείλη των ερωτευµένων,

το κοριτσάκι αποµακρύνεται

αφήνοντας πίσω της τη σκιά της, όλα τα όµορφα και φωτεινά χρώµατα

για να συνεχίσουν να φέρνουν ειρήνη, χαρά κι ευτυχία

στους ανθρώπους. Τότε, το µικρό περιστέρι Ανοίγει τα απέραντα φτερά του,

τα φτερά που είναι πληµµυρισµένα µε συναισθήµατα,

εικόνες και ήχους απ’ όλο τον κόσµο,

απ΄ τα πιο απόµακρα µέρη.

Κραυγές απ΄τον πόνο της απώλειας και του πολέµου.

Τραγούδια για την ελευθερία και την αγάπη,

και αναµνήσεις από πρόσωπα που χάθηκαν στον πόλεµο.

Μόλις το περιστέρι αυτό

τελειώσει το µακρινό του ταξίδι, επιστρέφει στην αγκαλιά της Ειρήνης µέχρι να ξηµερώσει, και αυτοί οι δύο µαζί φωτίζουν ολόκληρη τη Γη,

απ’ το βράδυ ως το πρωί!